Δύο ποιήματα για την Πασιονάρια

Μετά­φρα­ση — Επι­μέ­λεια Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Χτες ήταν η επέ­τειος από το θάνα­το της Ντο­λό­ρες Ιμπα­ρού­ρι, της θρυ­λι­κής Πασιο­νά­ριας, που έφυ­γε πλή­ρης ημε­ρών, τρεις μέρες μετά την πτώ­ση του τεί­χους, στις 12 Νοέμ­βρη του 89′. Τιμής ένε­κεν, μετα­φρά­σα­με από τα ισπα­νι­κά και παρου­σιά­ζου­με σήμε­ρα στο Ατέ­χνως δύο ποι­ή­μα­τα για την Πασιο­νά­ρια (οι όποιες τυχόν μετα­φρα­στι­κές αστο­χί­ες, βαραί­νουν αυτο­νό­η­τα εμένα).

Ένα πάθος για την Ντολόρες

Ποιος δεν την κοι­τά­ζει; Είναι από τα σπλάχνα
του λαού της Καντά­μπριας και των μεταλλείων
Τόσο θερ­μή σαν να ένωνε
τη γη και τον ουρα­νό όλης της Ισπανίας.

Ποιος δεν την ακού­ει; Από τις πεδιάδες
ανε­βαί­νει η φωνή της στις κορυφές
και είναι οι άνθρω­ποι πιο αδελφωμένοι
και ψηλό­τε­ρα τα πλήθη

Ποιος δεν την ακο­λου­θεί; Ποτέ στον άνεμο
δεν έδω­σε μια σημαία περισ­σό­τε­ρο πάθος
ούτε έκα­ψε πιο πολύ μια καρδιά
ένα ζευ­γά­ρι μιας και μόνης σκέψης

Ποιος δεν την αγα­πά­ει; Δεν είναι η αδελφή,
η ερω­μέ­νη ούτε η συντρόφισσα
Είναι κάτι περισ­σό­τε­ρο: είναι η εργα­τι­κή τάξη,
μητέ­ρα του πρω­ι­νού ήλιου

Ντο­λό­ρες Ιμπα­ρού­ρι, η Πασιονάρια