Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Σταμάτησαν του ρολογιού οι δείχτες» για τη Ρένα Κουμιώτη

Πέθα­νε σε ηλι­κία 81 ετών η τρα­γου­δί­στρια Ρένα Κου­μιώ­τη, μία από τους σημα­ντι­κό­τε­ρους εκπρο­σώ­πους του νέου κύμα­τος. Η είδη­ση έγι­νε γνω­στή μέσα από μια ανάρ­τη­ση στον επί­ση­μο λογα­ρια­σμό της στο Facebook.

«H Ρένα Κου­μιώ­τη δεν είναι πια μαζί μας. “Έφυ­γε” σήμε­ρα ξημε­ρώ­νο­ντας Δευ­τέ­ρα 3 Απρι­λί­ου 2023 ύστε­ρα από δύο μήνες προ­σω­πι­κής μάχης με τη ζωή. Η μεγά­λη ερμη­νεύ­τρια όμως θα ζει πάντα ανά­με­σά μας με τα τρα­γού­δια της . Όσοι είχα­με τη μέγι­στη τιμή, να τη ζήσου­με από κοντά , γνω­ρί­σα­με το ήθος , την ψυχή, την σεμνό­τη­τα και την αξιο­πρέ­πειά της. Μια μεγά­λη κυρία “έφυ­γε” αλλά θα είναι πάντα εδώ. Δεν στα­μα­τούν έτσι του ρολο­γιού οι δεί­κτες…», ανα­φέ­ρε­ται στην ανάρτηση.

Ποια ήταν η Ρένα Κουμιώτη

Η Ρένα Κου­μιώ­τη γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να, στη Νέα Ιωνία στις 3 Μαΐ­ου 1941. Οι γονείς της ήταν πρό­σφυ­γες. Ο πατέ­ρας της Σμυρ­νιός, η μάνα της Κωνσταντινοπολίτισσα.

To 1968 δού­λευε στην «Απα­νε­μιά» μαζί με τον Μανώ­λη Μητσιά, που μόλις είχε κατέ­βει απ’ τη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Δεν είχε περά­σει μήνας από τότε που άρχι­σε να δου­λεύ­ει στο μαγα­ζί και κάποιο βρά­δυ την ακού­ει ο Λευ­τέ­ρης Παπα­δό­που­λος και της προ­τεί­νει να τρα­γου­δή­σει με τον Γιάν­νη Που­λό­που­λο στο δίσκο «ο Δρό­μος» που ετοί­μα­ζαν μαζί με τον Μίμη Πλέσσα.

Το πρώ­το τρα­γού­δι που είπε ήτα­νε το «Δώσε μου το στό­μα σου» το γνω­στό «χελι­δο­νά­κι». Και μετά το «Πρώ­τη φορά». Από την «Απα­νε­μιά» βρί­σκε­ται ξαφ­νι­κά να δου­λεύ­ει με τον Γιάν­νη Που­λό­που­λο, τον Στρά­το Διο­νυ­σί­ου και τον Λευ­τέ­ρη Μυτι­λη­ναίο στο «Καν-Καν». Την ίδια χρο­νιά στο θέα­τρο «REX» στον θεα­τρι­κό «Δρό­μο». Ακο­λου­θούν στη δισκο­γρα­φία «Στα­μά­τη­σε του ρολο­γιού οι δεί­χτες», «Άνα­ψε και­νούρ­γιο μου φεγ­γά­ρι» του Μίμη Πλέσ­σα, και συμ­με­τεί­χε στους δίσκους «Ώρες» και «Θαλσσ­σι­νό τρι­φύλ­λι» του Λίνου Κόκο­του . Το επό­με­νο καλο­καί­ρι πάλι με τον Που­λό­που­λο στην «Αθη­ναία». Και μετά στα «Δει­λι­νά» για τρεις σαι­ζόν. Απ’ τον Οκτώ­βριο του 1970 μέχρι το 1972. Εκεί κι ο Γρη­γό­ρης Μπι­θι­κώ­τσης, ο Στα­μά­της Κόκο­τας, ο Χρη­στά­κης κι ο Γιώρ­γος Ζαμπέ­τας. Το 1972, συνερ­γά­στη­κε με το Γιώρ­γο Ντα­λά­ρα στο θέα­τρο Μπουρ­νέ­λη. Μετά τα «Δει­λι­νά» πήγε στη «Φαντα­σία». Πάλι με τον Που­λό­που­λο στην Πλά­κα, μετά ξανά στο «Καν-Καν» με Διο­νυ­σί­ου και Ζαμπέ­τα. Το 1974 πήγε για δου­λειά στον Κανα­δά όπου γνώ­ρι­σε και παντρεύ­τη­κε τον δεύ­τε­ρο σύζυ­γό της. Το 1983 επι­στρέ­φει στην Ελλά­δα και εμφα­νί­στη­κε πάλι με το Γιάν­νη Που­λό­που­λο, την Τζί­να Σπη­λιω­το­πού­λου και την Αθη­ναϊ­κή κομπα­νία στο «Ζυγό». Μετά στα «Ηλιο­βα­σι­λέ­μα­τα» με το Ζαμπέ­τα και τη Μαί­ρη Λίντα και στ’ «Αστέ­ρια» με τον Κόκο­τα. Για δυο συνε­χό­με­νες χρο­νιές στη μπουάτ «Μαρ­κί­ζα». Το 1995 συνερ­γά­ζε­ται με τον Μίμη Πλέσ­σα. Από τότε κάνει μόνο συναυ­λί­ες τα καλο­καί­ρια και επι­λε­κτι­κές εμφα­νί­σεις σε μου­σι­κές σκηνές.

Δισκογραφία

1969 – Ο δρόμος
1969 – Οι ώρες
1970 – Μέρες του καλοκαιριού
1970 – Ρένα Κουμιώτη
1970 – Γει­το­νιές Αθή­να – Θεσσαλονίκη
1970 – Ρένα Κου­μιώ­τη 1
1971 – Ρένα Κου­μιώ­τη 2
1972 – Μήνες
1972 – Το θαλασ­σι­νό τριφύλλι
1972 – Τα κίτρι­να ρολόγια
1973 – Μονά ζυγά
1973 – Θάλασ­σα πικροθάλασσα
1974 – Μίλα μου για λευτεριά
1974 – Παρά­θυ­ρο στη θάλασσα
1974 – Ρένα Κου­μιώ­τη 3
1974 – Ρόδα που γυρίζει
1976 – Τα ωραιό­τε­ρα τρα­γού­δια της Ρένας Κουμιώτη
1976 – Στο δρό­μο για το Τσιμελνί
1978 – Ρεμπέ­τι­κα και θαλασσινά
1978 – Ρένα Κου­μιώ­τη – Πλέσ­σας Μίμης
1980 – Τα δικά μου τραγούδια
1985 – Τρα­γού­δια από τον ελλη­νι­κό κινηματογράφο
1986 – Για το θέα­τρο 2 Πλέσσας
1992 – Δεν θα χωρί­σου­με ποτέ Ζαμπέτας
1993 – Μεγά­λες επι­τυ­χί­ες Ρένα Κουμιώτη
1993 – Το άλλο νέο κύμα
1995 – Στα­μά­τη­σε του ρολο­γιού τους δείχτες
1996 – Οι μεγά­λες ερμη­νεί­ες – Κου­μιώ­τη Ρένα
1996 – Στο δρό­μο του Μίμη Πλέσ­σα 2
2001 – 50 χρυ­σά χρό­νια – Πλέσσας
2009 – Στα­μά­τη­σε του ρολο­γιού τους δείχτες
2009 – Κόρη του γιαλού

 

Ο Μαρξ και η αισθη­τι­κή, του Μιχα­ήλ Λίφσιτς

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο