Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ» ΚΑΙ «ΦΙΛΙΕΣ»

Γρά­φει ο Σ.Ι //

…όπως  όλοι ξέρου­με, φιλία, είναι η σχέ­ση που ανα­πτύσ­σε­ται ανά­με­σα σε δύο ή περισ­σό­τε­ρα μέρη και δια­κρί­νε­ται για την ανι­διο­τέ­λεια της, την αγνό­τη­τα των συναι­σθη­μά­των, το σεβα­σμό κ.α.

Η συμ­μα­χία αντί­στοι­χα, ενώ­νει τα «μέρη» στη βάση, των κοι­νών στό­χων και στο­χεύ­σε­ων, ανα­γκών, συμ­φε­ρό­ντων  κ.α.

Θεώ­ρη­σα σκό­πι­μο να « ξεχω­ρί­σω» τις δύο έννοιες για­τί τα τεκται­νό­με­να το τελευ­ταίο διά­στη­μα στα «εθνι­κά» μας θέμα­τα κοντεύ­ουν να προ­κα­λέ­σουν παρά­κρου­ση ή καλύ­τε­ρα «vertigo» στη ψυχο­λο­γία του κοσμάκη!

Ξαφ­νι­κά συνει­δη­το­ποι­ή­σα­με ότι η «ΜΕΓΑΛΗ» ευρω­παϊ­κή οικο­γέ­νεια, στην οποία «εισήλ­θα­με» σαν ισό­τι­μο μέλος- στη «μεγά­λη» της αγκα­λιά – που θα μας «τάι­ζε» με «χρυ­σά κου­τά­λια» και που θα μας προ­στά­τευε… μιας και πλέ­ον τα σύνο­ρα μας θα ήταν και δικά της, δεν ήταν παρά μία λυκο­φι­λία και «εμείς»  το «παρα­μπα­στό» για τα θελήματα…

Ξαφ­νι­κά «συνει­δη­το­ποι­ή­σα­με» ότι η «ΜΕΓΑΛΗ» στρα­τιω­τι­κή συμ­μα­χία δεν είναι και τόσο σύμ­μα­χος στα «δύσκο­λα»…

Βλέ­πεις ξεχά­σα­με , το 1974, που κάτω από τη πίε­ση και το ξεση­κω­μό του κόσμου, στη τότε κυβερ­νη­τι­κή  ανα­κοί­νω­ση, ανα­φε­ρό­ταν  ότι «…το ΝΑΤΟ απο­δεί­χθη­κε ανί­κα­νο να παρε­μπο­δί­σει την Τουρ­κία από την εξα­πό­λυ­ση νέας βάρ­βα­ρης και απρό­κλη­της επί­θε­σης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει επο­μέ­νως λόγο ύπαρ­ξης και δεν μπο­ρεί να εκπλη­ρώ­σει το σκο­πό για τον οποίο συνε­στή­θη, αφού δεν μπο­ρεί να απο­τρέ­ψει το πόλε­μο μετα­ξύ δύο μελών του…». Αυτό είχε ως απο­τέ­λε­σμα την έξο­δο της χώρα μας από το στρα­τιω­τι­κό σκέ­λος του ΝΑΤΟ –προ­σω­ρι­νά μέχρι να «ξεχα­στεί» ο Αττί­λας και η χού­ντα- και έξι χρό­νια αργό­τε­ρα να μας το «ξανα­φο­ρέ­σουν» … κολάρο!

Η ιστο­ρία κύκλους κάνει και σαν τον αδιά­βα­στο μαθη­τή, που  «κρύ­βε­ται» από το δάσκα­λο, σε ξεμπρο­στιά­ζει τη χει­ρό­τε­ρη στιγμή…

Και να ‘μαστε τώρα, κυνι­κά, κατά­μου­τρα, ξεδιά­ντρο­πα  θα έλε­γα, να μας λένε, να ομο­λο­γούν καλύ­τε­ρα ακό­μα και οι δικοί μας υπουρ­γοί άμυ­νας ‑τέως και νυν- ότι «…θα είμα­στε μόνοι μας» αν τα πράγ­μα­τα δυσκολέψουν…

Ποτέ δεν είπαν στο κοσμά­κη ότι μέχρι το 2001 είχα­με στο έδα­φός μας πυρη­νι­κά όπλα…

Ποτέ δεν είπαν στο λαό, το λόγο, που μαζί με τις «φίλες» και «σύμ­μα­χες» Ευρω­παϊ­κό-Νατοϊ­κές χώρες δια­με­λί­σα­με την Γιουγκοσλαβία …

Ποτέ δεν είπαν στο κοσμά­κη ποια συμ­φέ­ρο­ντα εξυ­πη­ρε­τού­σαν τα αερο­πλά­να και τα βαπό­ρια που φεύ­γαν από τη βάση της Σού­δας για να εκτε­λέ­σουν τις «αγα­θο­ερ­γί­ες» τους στη Λιβύη και τη Συρία…

Ούτε ενη­μέ­ρω­σαν τον κόσμο ότι  η Νατοϊ­κές συμ­φω­νί­ες  υπε­ρι­σχύ­ουν των Ευρω­παϊ­κών αμυ­ντι­κών  συμφωνιών…

…και να λοι­πόν που το «τρυ­φε­ρό ειδύλλιο»,-παραμονή  Χρι­στου­γέν­νων- μετε­ξε­λί­χθη σε φλο­γε­ρή σχέ­ση και τέλος «γάμος» με ανταλ­λα­γή όρκων περί «προ­βλέ­ψι­μης» και συνε­χούς πίστης στα συμφωνηθέντα…

Βέβαια οι όρκοι ήταν κυρί­ως μονό­πλευ­ροι, όπως αρμό­ζει στο φτω­χό και τον πλού­σιο, τον δυνα­τό και τον αδύναμο…

Θα μπο­ρού­σε να είναι μια ελλη­νι­κή ται­νία επο­χής, όπου η πτω­χή, πλην  τίμια κοπέ­λα ερω­τεύ­ε­ται τον πλού­σιο γαμπρό… Δυστυ­χώς, δεν ήταν –ούτε είναι – έτσι στις σχέ­σεις μετα­ξύ κρατών!

Πόσο μάλ­λον όταν έχεις υπο­σκά­ψει , έχεις γκρε­μί­σει, τα τεί­χη της πόλης σου για να βάλεις μέσα το Δού­ρειο  Ίππο αφή­νο­ντας το λαό σου εκτεθειμένο…

Και ενώ οι καη­μέ­νοι Τρώ­ες έπε­σαν στη παγί­δα των Αχαιών και γιόρ­τα­ζαν αμέ­ρι­μνοι γύρω από το Δού­ρειο Ίππο, εδώ, στα καθ ημάς, το Δού­ρειο το «βάλα­με» εν πλή­ρη  γνώ­ση και συνεί­δη­ση  εντός των τοί­χων  και μάλι­στα ορκι­στή­κα­με να τον προ­σέ­χου­με ‚να τον προ­στα­τεύ­ου­με στο όνο­μα του Άρη του θεού του πολέμου…

Ούτε βεβαί­ως είπαν ότι με τη πρό­σφα­τη Έλλη­να-Αμε­ρι­κα­νι­κή συμ­φω­νία, δεν δίνουν μόνο «γη και ύδωρ», αλλά μετα­τρέ­πουν απ’ άκρη σε άκρη τη χώρα μας σε μια αμε­ρι­κα­νι­κή βάση, μια και κάθε Ελλη­νι­κό στρα­τό­πε­δο, θα μπο­ρεί να φιλο­ξε­νή­σει αμε­ρι­κα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα, αερο­πλά­να, βαπό­ρια ‚υπο­βρύ­χια, αερο­πλα­νο­φό­ρα και ότι «τρα­βά­ει η όρε­ξή τους» ή καλύ­τε­ρα το συμ­φέ­ρον τους…

Ακό­μα και το Γενι­κό Λογι­στή­ριο του κρά­τους δια­πι­στώ­νει , «οικο­νο­μι­κή ζημία» από την εν λόγω συμ­φω­νία… παρό­λα αυτά, «εμείς» εκεί, «πιστοί και προ­βλέ­ψι­μοι σύμ­μα­χοι», θα κάνου­με  αυτό που πρέπει!

Εν τέλει τι γίνε­ται; Είμα­στε σύμ­μα­χοι με τη Τουρ­κία ή όχι; Και εάν είμα­στε τότε ποιος είναι ο «εχθρός»;

Πως είναι δυνα­τόν για χρό­νια να  πετά­γα­με παρέα με τούρ­κους πιλό­τους  στα κατα­σκο­πευ­τι­κά  ABACS, να συμ­με­τέ­χου­με σε κοι­νές Νατοϊ­κές απο­στο­λές και ασκή­σεις- μέχρι πρό­σφα­τα το 2019- και ταυ­τό­χρο­να να απει­λού­μα­στε  από τους ίδιους (Τούρ­κους);

“Βρεί­τε τα μετα­ξύ σας”. Αυτό άλλω­στε είναι το νόη­μα των όσων δηλώ­νει στην «Καθη­με­ρι­νή» ο Ρόμπερτ Ο΄ Μπράιεν σύμ­βου­λος Εθνι­κής Ασφά­λειας του Ντό­ναλντ Τραμπ…

Μια απλή «ματιά» στο παρα­κά­τω πίνα­κα απα­ντά­ει σε πολ­λά ερωτήματα…

 

Οπό­τε  «εύκο­λα» κατα­λα­βαί­νεις,  οι παρεμ­βά­σεις για «απο­κα­τά­στα­ση» της δημο­κρα­τί­ας σε μια σει­ρά χώρες όπως παλαιό­τε­ρα στη Λιβύη, τη Συρία, τη Βενε­ζου­έ­λα και όπου «αλλού» στη γη,  δεν είναι τίπο­τα άλλο, παρά ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ για τη κλο­πή του ορυ­κτού πλού­του της χώρας- θύμα…

Έτσι λοι­πόν , στα «καθ΄ημάς» μια απλή ανά­γνω­ση της έκθε­σης του Ελλη­νι­κού Υπέξ για τη Τουρ­κία, με τίτλο «Ενερ­γεια­κός Τομέ­ας της Τουρ­κί­ας», ανα­φέ­ρει ανά­με­σα στα άλλα ότι, «παρου­σί­α­σε την πιο γρή­γο­ρη ανά­πτυ­ξη σε ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια μετα­ξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, με ετή­σιο ποσο­στό αύξη­σης 5,5% από το 2002» και προ­βλέ­πε­ται ότι η χρή­ση ενέρ­γειας θα αυξη­θεί κατά επι­πλέ­ον 50% την επό­με­νη δεκα­ε­τία, παρα­μέ­νο­ντας όμως εξαρ­τη­μέ­νη από τις εισα­γω­γές. (Πηγή)

Όπως λοι­πόν, γίνε­ται αντι­λη­πτό, τα λεφτά είναι πολ­λά και σίγου­ρα δεν ΑΦΟΡΟΥΝ ούτε την ενερ­γεια­κή πενία του κοσμά­κη, που πεθαί­νει από το κρύο και «βάζει» ταξί­με­τρο στο ΙΧ του, ούτε  ξαφ­νι­κά «έπα­θε» παρά­κρου­ση ο «απέ­να­ντι» δάσκα­λος, για­τρός, φούρ­να­ρης, οικο­δό­μος και θέλει να πάρει το όπλο του…

Γίνε­ται  πόλε­μος οικο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων, των μεγά­λων ομί­λων ενέρ­γειας, των «κορα­κιών» που «μυρί­στη­καν» ψητό…

Ας μη ξεχνά­με – αυτό που δυστυ­χώς δεν μαθαί­νου­με στο σχο­λείο- ότι το  «ΓΕΓΟΝΟΣ» έχει πάντα ΑΙΤΙΟ και ότι, όπως  ο Α΄ αλλά και ο Β’ Παγκό­σμιος Πόλε­μος ήταν πόλε­μοι –αρχι­κά- μετα­ξύ των ανε­πτυγ­μέ­νων καπι­τα­λι­στι­κών χωρών, για το «μοί­ρα­σμα  και επέ­κτα­ση των αγο­ρών» ή του λεγό­με­νου «ζωτι­κού χώρου», έτσι και σήμε­ρα διε­ξά­γε­ται πόλεμος,δημιουργώντας  εντά­σεις, φανα­τι­σμούς, θρη­σκευ­τι­κές  κ. α. δια­φο­ρές προ­κει­μέ­νου τα συνή­θη θύμα­τα, οι λαοί να ματώ­σουν «..για τ΄αφέντη το ψωμί» που λέει και στο τρα­γού­δι ο Ν. Ξυλού­ρης σε στοί­χους Κ. Βάρ­να­λη  (ΕΔΩ)

Ας θυμη­θού­με το διή­γη­μα του Αντώ­νη Σαμα­ρά­κη «Το Ποτάμι»…

Δεν υπάρ­χει ποτά­μι που να χωρί­ζει τους Λαούς…

Υπάρ­χουν «γέφυ­ρες» που ενώ­νουν τις ανά­γκες τους, τους πολι­τι­σμούς τους, τα συμ­φέ­ρο­ντα τους, τις αγά­πες και τους πόνους τους…

Είναι τα θύμα­τα και ταυ­τό­χρο­να οι πρω­τα­γω­νι­στές των εξελίξεων…

Οι λαοί δεν έχουν να χωρί­σουν τίπο­τα, δεν έχουν να μοι­ρά­σουν τίπο­τα εκτός από το «ψωμί» και το «κρα­σί» στο ΙΔΙΟ τραπέζι…

Οι Λαοί είναι ΦΙΛΟΙ και ΣΥΜΜΑΧΟΙ συνάμα!

Φίλοι μετα­ξύ τους και Σύμ­μα­χοι απέ­να­ντι στους εκμε­ταλ­λευ­τές τους!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο