Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Συνάντηση Ευρωπαϊκών Κομμουνιστικών Κομμάτων στις Βρυξέλλες — Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα

Ξεκί­νη­σαν το πρωί στις Βρυ­ξέλ­λες οι εργα­σί­ες της Ευρω­παϊ­κής Κομ­μου­νι­στι­κής Συνά­ντη­σης με θέμα «Τα Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμ­μα­τα της Ευρώ­πης ενά­ντια στον αντι­κομ­μου­νι­σμό, στην παρα­χά­ρα­ξη της Ιστο­ρί­ας από την ΕΕ και τις κυβερ­νή­σεις της, για την ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος ως ανα­γκαία προ­ϋ­πό­θε­ση στην πάλη για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, για τον σοσια­λι­σμό», που συν­διορ­γα­νώ­νε­ται από το ΚΚΕ και τον μη εγγε­γραμ­μέ­νο ευρω­βου­λευ­τή του, Κώστα Παπαδάκη.

Στη Συνά­ντη­ση έχουν δηλώ­σει μέχρι τώρα συμ­με­το­χή 38 συμ­με­τέ­χο­ντες από 32 χώρες.

Την εκδή­λω­ση άνοι­ξε ο Κώστας Παπα­δά­κης, ενώ την ειση­γη­τι­κή τοπο­θέ­τη­ση έκα­νε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημή­τρης Κουτσούμπας.

Ακο­λου­θεί το κεί­με­νο της ομι­λί­ας του Δ. Κουτσούμπα:

«Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Από τότε που για πρώ­τη φορά στα χρο­νι­κά δια­τυ­πώ­θη­κε η εκτί­μη­ση πως “το φάντα­σμα του κομ­μου­νι­σμού πλα­νιέ­ται πάνω από την Ευρώ­πη”, πέρα­σαν, όπως είναι γνω­στό, 171 χρόνια.

Μα να που το ίδιο “φάντα­σμα” είναι αυτό που στοι­χειώ­νει και σήμε­ρα τη μεγά­λη πλειο­ψη­φία του Ευρω­κοι­νο­βου­λί­ου, την ίδια την ΕΕ, που έχει ανα­γά­γει σε επί­ση­μη πολι­τι­κή της τον αντικομμουνισμό.

Τότε, πριν 171 χρό­νια, “όλες οι δυνά­μεις της γερα­σμέ­νης Ευρώ­πης” είχαν ενω­θεί…“σε μια ιερή συμ­μα­χία, για να κυνη­γή­σουν αυτό το φάντα­σμα: ο Πάπας και ο Τσά­ρος, ο Μέτερ­νιχ κι ο Γκι­ζό, Γάλ­λοι ριζο­σπά­στες και Γερ­μα­νοί αστυνομικοί”.

Στη σημε­ρι­νή επο­χή, και συγκε­κρι­μέ­να στα μέσα του περα­σμέ­νου Σεπτέμ­βρη, ενώ­θη­καν στο Ευρω­κοι­νο­βού­λιο οι πολι­τι­κές ομά­δες του “Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος”, των Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών και Φιλε­λεύ­θε­ρων, των Πρα­σί­νων και Συντη­ρη­τι­κών Μεταρ­ρυθ­μι­στών, για να εγκρί­νουν με 535 ψήφους υπέρ, 66 κατά και 52 λευ­κά, ένα αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ψήφισμα.

Όπως και πριν σχε­δόν 2 αιώ­νες, έτσι και σήμε­ρα, όλες οι βασι­κές πολι­τι­κές “δυνά­μεις της γερα­σμέ­νης Ευρώ­πης” βρέ­θη­καν ενω­μέ­νες απέ­να­ντι στο “φάντα­σμα” της κοι­νω­νι­κής επα­νά­στα­σης, της κοι­νω­νι­κής δικαιο­σύ­νης, της κατάρ­γη­σης της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, της νέας σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας που εξα­κο­λου­θεί να τους στοιχειώνει.

Τότε, οι συγ­γρα­φείς του “Κομ­μου­νι­στι­κού Μανι­φέ­στου”, Καρλ Μαρξ και Φρί­ντριχ Ένγκελς, δια­πί­στω­ναν πως “ο κομ­μου­νι­σμός ανα­γνω­ρί­ζε­ται πια απ’ όλες τις ευρω­παϊ­κές δυνά­μεις σαν μια δύνα­μη”.

Σήμε­ρα η αντι­κο­μου­νι­στι­κή επί­θε­ση με το επαί­σχυ­ντο ψήφι­σμα του ευρω­κοι­νο­βου­λί­ου απο­κα­λύ­πτει πως τα επα­να­στα­τι­κά ιδα­νι­κά του κομ­μου­νι­σμού εξα­κο­λου­θούν να εμπνέ­ουν λαϊ­κές — εργα­τι­κές δυνά­μεις της Ευρώ­πης, παρά τις βαρύ­τα­τες συνέ­πειες που είχαν για το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα οι αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στην ΕΣΣΔ, στην Κεντρι­κή κι Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, παρά τα όσα γρά­φτη­καν περί “του τέλους της Ιστο­ρί­ας” και τις μεγά­λες δυσκο­λί­ες, που συνα­ντά σήμε­ρα η δρά­ση των Κομ­μου­νι­στι­κών κι Εργα­τι­κών Κομ­μά­των στην Ευρώπη.

Είμα­στε, λοι­πόν, εδώ, παρόντες!

Για να πού­με σε όλες αυτές τις δυνά­μεις, της “παλιάς” και “γερα­σμέ­νης” Ευρώ­πης, σε όλες αυτές τις δυνά­μεις που υπε­ρα­σπί­ζο­νται το παλιό, τη σάπια καπι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία και που έχουν τους λόγους τους για να τρέ­μουν, πως οι προ­σπά­θειές τους θα απο­βούν μάταιες.

Το “ποτά­μι δεν γυρί­ζει πίσω”! Ο “πάγος έσπα­σε, ο δρό­μος χαράχτηκε!”

Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Δεν αφαι­ρού­μα­στε από το γεγο­νός του μεγέ­θους της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής επί­θε­σης, που “ξεδι­πλώ­νε­ται” όλα αυτά τα χρό­νια σε πανευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο, αλλά και σε κάθε χώρα της Ευρώπης.

Γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά τις δύσκο­λες συν­θή­κες στις οποί­ες δρουν οι κομ­μου­νι­στές σε μια σει­ρά χώρες της Ευρώ­πης, στις χώρες της Βαλ­τι­κής, στην Ουκρα­νία, στην Πολω­νία, τις απα­νω­τές συλ­λή­ψεις αγω­νι­στών, τις δίκες και φυλα­κί­σεις κομ­μου­νι­στών κι άλλων αγωνιστών.

Κι από αυτό το βήμα θέλου­με να εκφρά­σου­με την αλλη­λεγ­γύη του ΚΚΕ σε όλα τα κόμ­μα­τα και τους κομ­μου­νι­στές που έρχο­νται αντι­μέ­τω­ποι με τέτοιου είδους διώξεις.

Βλέ­που­με, ωστό­σο, πως, με αφορ­μή τα 80 χρό­νια από την έναρ­ξη του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, το πρό­σφα­το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ψήφι­σμα απαι­τεί παρα­πέ­ρα τη λήψη και γενί­κευ­ση σε όλη την Ευρώ­πη σκλη­ρό­τε­ρων αντι­κομ­μου­νι­στι­κών μέτρων, με την απα­γό­ρευ­ση συμ­βό­λων, μνη­μεί­ων και την ενί­σχυ­ση της κατα­στο­λής σε βάρος Κομ­μου­νι­στι­κών Κομμάτων.

Ο ευρω­ε­νω­σια­κός αντι­κομ­μου­νι­σμός φτά­νει σε σημείο παρά­κρου­σης, όταν παρου­σιά­ζει τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση ως “σύμ­μα­χο του Χίτλερ” και συνυ­πεύ­θυ­νη για την έναρ­ξη του πολέμου.

Προ­σπα­θούν να αλλοιώ­σουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που λέει πως ο Β’ Παγκό­σμιος Πόλε­μος, όπως άλλω­στε και ο Α’ Παγκό­σμιος Πόλε­μος, ήταν απο­τέ­λε­σμα της μεγά­λης όξυν­σης των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων και της πάλης για το ξανα­μοί­ρα­σμα του κόσμου.

Αυτές οι αντι­θέ­σεις οξύν­θη­καν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο εξαι­τί­ας της ύπαρ­ξης της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, σε συν­δυα­σμό με την παγκό­σμια καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση (1929 — 1933). Από ένα σημείο και μετά δεν μπο­ρού­σαν να λυθούν τα προ­βλή­μα­τα της μεγά­λης κρί­σης του καπι­τα­λι­σμού, παρά μόνο με πόλε­μο μετα­ξύ των καπι­τα­λι­στι­κών κρατών.

Τόσο πριν, όσο και μετά την έναρ­ξη του Β’ Παγκό­σμιου Πολέ­μου, στό­χος και των δύο ιμπε­ρια­λι­στι­κών μπλοκ, φασι­στι­κών και μη φασι­στι­κών καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών, ήταν η κατα­στρο­φή του πρώ­του εργα­τι­κού σοσια­λι­στι­κού κρά­τους, της ΕΣΣΔ, που απο­τε­λού­σε φάρο για όλους τους λαούς.

Και οι δύο παγκό­σμιοι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί πόλε­μοι, όπως και οι εκα­το­ντά­δες τοπι­κοί που γίνο­νται για λογα­ρια­σμό των συμ­φε­ρό­ντων των πιο ισχυ­ρών καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών, απο­τέ­λε­σαν τερα­τώ­δη ιμπε­ρια­λι­στι­κά εγκλή­μα­τα κατά της ανθρω­πό­τη­τας, που περιεί­χαν χιλιά­δες εγκλή­μα­τα μαζι­κών δολο­φο­νιών πρω­το­φα­νούς αγριό­τη­τας και απο­τρό­παιων ενεργειών.

Αυτή είναι η αλήθεια!

Τα Κομ­μου­νι­στι­κά κι Εργα­τι­κά κόμ­μα­τα της Ευρώ­πης απορ­ρί­πτου­με την συκο­φα­ντι­κή εκστρα­τεία των λεγό­με­νων “δύο άκρων”!

Ανα­δει­κνύ­ου­με την οργα­νι­κή δια­σύν­δε­ση που έχει το τερα­τούρ­γη­μα του ναζι­σμού — φασι­σμού με τον μονο­πω­λια­κό καπιταλισμό!

Σημειώ­νου­με πως δεν είναι τυχαίο το ότι η αντι­κο­μου­νι­στι­κή επί­θε­ση συν­δυά­ζε­ται με την προ­σπά­θεια αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων να αθω­ώ­σουν το φασι­σμό, να ηρω­ο­ποι­ή­σουν όσους συνερ­γά­στη­καν με τους ναζί στη Βαλ­τι­κή, στην Ουκρα­νία και αλλού.

Στην προ­σπά­θεια αυτή συμ­με­τέ­χουν στο σύνο­λό τους οι χώρες της ΕΕ, που εδώ και χρό­νια ψηφί­ζουν ενά­ντια στο Ψήφι­σμα «κατα­δί­κης της ηρω­ο­ποί­η­σης του ναζι­σμού», το οποίο κάθε χρό­νο κατα­θέ­τει η Ρωσία στη Γενι­κή Συνέ­λευ­ση του ΟΗE, ενώ, πριν λίγα χρό­νια, είδα­με πως η ΕΕ δεν είχε κανέ­να πρό­βλη­μα να στη­ρί­ξει αντι­δρα­στι­κές, ακό­μη και απρο­κά­λυ­πτα φασι­στι­κές δυνά­μεις, για να πετύ­χει τους γεω­πο­λι­τι­κούς στό­χους της, μαζί με τις ΗΠΑ, στην Ουκρανία.

Θυμί­ζου­με στους λαούς της Ευρώ­πης και όλου του κόσμου πως ήταν η Κόκ­κι­νη Σημαία, το λάβα­ρο του πρώ­του σοσια­λι­στι­κού κρά­τους, της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, αυτό που υψώ­θη­κε θριαμ­βευ­τι­κά στο Ράιχ­σταγκ από τον Κόκ­κι­νο Στρα­τό, που μόλις είχε συντρί­ψει τον κύριο όγκο των φερό­με­νων ως ανί­κη­των στρα­τευ­μά­των του ναζι­στι­κού γερ­μα­νι­κού κράτους.

Η επι­δί­ω­ξη της ΕΕ φάνη­κε μέσα από το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ψήφι­σμα, το οποίο καλεί να στη­θεί μια νέα “Νυρεμ­βέρ­γη”, αυτήν τη φορά για τον κομ­μου­νι­σμό, κάνο­ντας λόγο για “επεί­γου­σα ανά­γκη πλή­ρους συνει­δη­το­ποί­η­σης και ηθι­κής, αλλά και νομι­κής εκτί­μη­σης των εγκλη­μά­των του στα­λι­νι­σμού και των κομ­μου­νι­στι­κών δικτατοριών”.

Αυτό δεν στρέ­φε­ται μόνον κατά των κομ­μου­νι­στών, αλλά επι­διώ­κει την ανα­θε­ώ­ρη­ση των απο­τε­λε­σμά­των του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέμου.

Απο­τε­λέ­σμα­τα που επι­τεύ­χθη­καν με ποτά­μια αίμα­τος του Κόκ­κι­νου Στρα­τού, της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, των αντι­φα­σι­στι­κών — εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κών αγώ­νων των κομ­μου­νι­στών, άλλων αγω­νι­στών, όλων των λαών της Ευρώπης.

Απο­τί­νου­με, και με την ευκαι­ρία της προ­σε­χούς 75ης επε­τεί­ου της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών, φόρο τιμής σε όσες και όσους έδω­σαν τη ζωή τους ή έμει­ναν ανά­πη­ροι στα πεδία των μαχών και στην παρα­νο­μία για τη συντρι­βή του φασι­στι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Στα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα, όπου Γης, που ηγή­θη­καν των εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κών αγώνων.

Αλή­θεια, για­τί τώρα εξε­λίσ­σε­ται με τέτοιο βάθος αυτή η επί­θε­ση ενά­ντια στα κομ­μου­νι­στι­κά ιδα­νι­κά και στους κομ­μου­νι­στές, την ώρα που οι αντί­πα­λοί μας σε όλους τους τόνους λένε πως “έχουν τελειώ­σει” με τον κομ­μου­νι­σμό, ότι είναι μια εντε­λώς “χαμέ­νη υπόθεση”;

Εμείς ξέρου­με ότι τα λένε όλα αυτά, για­τί ξέρουν πολύ καλά, πως όσο μελά­νι κι αν ξοδέ­ψουν, δια­κη­ρύσ­σο­ντας το “τέλος της ταξι­κής πάλης”, αυτό δεν θα το πετύ­χουν ποτέ όσο “μεσου­ρα­νεί” η λεγό­με­νη “οικο­νο­μία της αγοράς”.

Ο καπι­τα­λι­σμός, το σύστη­μα που στη­ρί­ζε­ται πάνω στα κέρ­δη από την εκμε­τάλ­λευ­ση, δημιουρ­γεί, δια­τη­ρεί και οξύ­νει τα λαϊ­κά προ­βλή­μα­τα, δεν μπο­ρεί να ικα­νο­ποι­ή­σει τις σύγ­χρο­νες λαϊ­κές ανάγκες.

Είναι δέσμιο της βασι­κής του αντί­θε­σης, κεφα­λαί­ου — εργα­σί­ας, που γεν­νά ανερ­γία, φτώ­χεια κι αδι­κία για τους πολ­λούς, νέες καπι­τα­λι­στι­κές κρί­σεις, ενώ στους κόλ­πους του μαί­νο­νται σφο­δρές ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές συγκρού­σεις, που “σπέρ­νουν” πολέ­μους, αιμα­το­χυ­σί­ες, εκα­τομ­μύ­ρια κατα­τρεγ­μέ­νους πρό­σφυ­γες και μετανάστες.

Αντί­θε­τα, ο σοσια­λι­σμός στον 20ο αιώ­να, έλυ­σε σημα­ντι­κά ζητή­μα­τα του εργα­ζό­με­νου λαού: Δωρε­άν Υγεία, Παι­δεία, Κατοι­κία, εξά­λει­ψη της ανερ­γί­ας, εξα­σφά­λι­ση του δικαιώ­μα­τος στην Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση, στη σύντα­ξη, στην ξεκού­ρα­ση, στον πολι­τι­σμό και αθλητισμό.

Οι πρω­τό­γνω­ρες κατα­κτή­σεις της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, άλλων σοσια­λι­στι­κών χωρών, ήταν κι εξα­κο­λου­θούν να απο­τε­λούν “φάρο” για τους λαούς όλου του κόσμου, που πιστο­ποιούν πως “ΝΑΙ αυτό το όρα­μα μπο­ρεί να γίνει πραγματικότητα!”

Μπο­ρεί να πάρει “σάρ­κα και οστά” μια άλλη κοι­νω­νία, που δεν θα στη­ρί­ζε­ται πάνω στο καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος, μια κοι­νω­νία ανθρω­πιάς, που θα εξα­σφα­λί­σει τη “σιγου­ριά της επό­με­νης μέρας”, σε μια ζωή με αξιο­πρέ­πεια και με νόημα.

Στό­χος τους είναι, αξιο­ποιώ­ντας “τόνους λάσπης”, να αμαυ­ρώ­σουν αυτές τις προ­σπά­θειες οικο­δό­μη­σης της νέας, σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, που έγι­ναν στην Ευρώ­πη τον περα­σμέ­νο αιώνα.

Όχι απλώς διό­τι «δρυός πεσού­σης, πας ανήρ ξυλεύ­ε­ται», αλλά και για­τί, «αφο­ρί­ζο­ντας» τη σοσια­λι­στι­κή εμπει­ρία του 20ου αιώ­να, επι­διώ­κουν να πεί­σουν, κυρί­ως τις νέες γενιές, πως δεν έχει νόη­μα να αμφι­σβη­τούν το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα, τα αδιέ­ξο­δά του, να παλέ­ψουν για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρβαρότητας.

Σ’ αυτό τον σχε­δια­σμό αξιο­ποιούν όχι μόνο ιδε­ο­λο­γι­κά πολι­τι­κά μέσα, αλλά, όπως βλέ­που­με, και δικα­στι­κά, αστυ­νο­μι­κά, κατα­σταλ­τι­κά σε πολ­λές πλέ­ον χώρες της ΕΕ.

Μέτρα, που συν­δυά­ζο­νται και με την ενί­σχυ­ση εθνι­κι­στι­κών, ρατσι­στι­κών, ακρο­δε­ξιών και φασι­στι­κών δυνά­με­ων, που “σηκώ­νουν κεφά­λι” κι αξιο­ποιού­νται ως προ­κε­χω­ρη­μέ­να φυλά­κια εξυ­πη­ρέ­τη­σης των συμ­φε­ρό­ντων της αστι­κής τάξης.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Δυστυ­χώς, την ιδιαί­τε­ρη δική τους συμ­βο­λή στην αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επι­χεί­ρη­ση έχουν και διά­φο­ρες δυνά­μεις που αυτο­προσ­διο­ρί­ζο­νται στο χώρο δήθεν της «αρι­στε­ράς και της προ­ό­δου». Πρό­κει­ται, βέβαια, για τις γνω­στές δυνά­μεις του οπορ­του­νι­σμού στην Ευρώ­πη, που εδώ και χρό­νια, από την επο­χή του λεγό­με­νου “ευρω­κομ­μου­νι­σμού” ακό­μα, έχουν συστρα­τευ­θεί στην αντι­σο­βιε­τι­κή συκο­φα­ντία, με ιδιαί­τε­ρη αιχ­μή την περί­ο­δο κυρί­ως που μπή­καν οι βάσεις της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, τις δεκα­ε­τί­ες του ΄20 και του ΄30, αλλά και την περί­ο­δο που ηγή­θη­κε του αντι­φα­σι­στι­κού αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού αγώ­να των λαών πριν και κατά τη διάρ­κεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Τι δεν έχου­με ακού­σει όλα αυτά τα χρό­νια από τον “αρι­στε­ρό ψάλ­τη” της ΕΕ;

Να θυμί­σου­με πως ο κ. Τσί­πρας, επι­κε­φα­λής του ΣΥΡΙΖΑ και του μόνου κόμ­μα­τος του “Κόμ­μα­τος Ευρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς” (ΚΕΑ) που κυβέρ­νη­σε, υπέ­γρα­ψε τον περα­σμέ­νο Μάη, στο Σιμπί­ου της Ρου­μα­νί­ας, σε άτυ­πη σύνο­δο κορυ­φής της ΕΕ, μια δια­κή­ρυ­ξη “μνη­μείο” του αντι­κομ­μου­νι­σμού, πανη­γυ­ρί­ζο­ντας την ανα­τρο­πή και διά­λυ­ση του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος, με τον ισχυ­ρι­σμό πως “τριά­ντα χρό­νια πριν, εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι πολέ­μη­σαν για την ελευ­θε­ρία τους και για την ενό­τη­τα και γκρέ­μι­σαν το Σιδη­ρούν Παραπέτασμα”!

Είναι η “ευρω­παϊ­κή αρι­στε­ρά” του ΚΕΑ, που συμ­με­τέ­χει στα “πανη­γύ­ρια” της πτώ­σης του τεί­χους του Βερο­λί­νου, συνο­λι­κά σε όλη την συστη­μα­τι­κή επι­χεί­ρη­ση που επι­διώ­κει να περά­σει την άπο­ψη στη νεο­λαία ότι ο σοσια­λι­σμός είναι ένα “ανε­λεύ­θε­ρο και αντι­δη­μο­κρα­τι­κό καθε­στώς”, σε αντί­θε­ση με τον καπι­τα­λι­σμό που είναι “όαση ελευ­θε­ρί­ας και δημοκρατίας”.

Στο “μύλο” της ιδε­ο­λο­γι­κής χει­ρα­γώ­γη­σης ρίχνο­νται για να “αλε­στούν” οι έννοιες της δημο­κρα­τί­ας και της ελευ­θε­ρί­ας, για να χάσουν αυτές τα ιστο­ρι­κά και, κυρί­ως, τα ταξι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά που τις διέπουν.

Λες και ήταν ή μπο­ρεί ποτέ να είναι ίδια η “δημο­κρα­τία” στο πέρα­σμα των αιώ­νων, από την Αθή­να του δου­λο­κτη­τι­κού συστή­μα­τος, στην Αγγλία της φεου­δαρ­χί­ας ή στην Γαλ­λία της Αστι­κής Γαλ­λι­κής Επα­νά­στα­σης, που σημα­το­δό­τη­σε το πέρα­σμα από την φεου­δαρ­χία στον καπι­τα­λι­σμό, ως τις μέρες μας, που βρι­σκό­μα­στε στον μονο­πω­λια­κό καπι­τα­λι­σμό, στην επο­χή δηλα­δή του ιμπε­ρια­λι­σμού, η οποία είναι και η επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

Πάντα η “δημο­κρα­τία” διέ­φε­ρε, αλλά πάντα υπο­τάσ­σο­νταν στο αναμ­φι­σβή­τη­το γεγο­νός, πως εξυ­πη­ρε­τού­σε το κυρί­αρ­χο, αντί­στοι­χα, σύστημα.

Δηλα­δή, στις προη­γού­με­νες και σημε­ρι­νές κοι­νω­νί­ες το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα, αφού μόνο ο σοσια­λι­σμός — κομου­νι­σμός, ως γνή­σια εργα­τι­κή, λαϊ­κή εξου­σία, μπο­ρεί να οικο­δο­μή­σει μια ανώ­τε­ρου τύπου δημοκρατία.

Αυτό, σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση, επι­διώ­κουν να κρύ­ψουν όλοι αυτοί που μηδε­νί­ζουν όλη την 70χρονη Ιστο­ρία της EΣΣΔ, και ειδι­κό­τε­ρα την περί­ο­δο όπου τέθη­κε η σοσια­λι­στι­κή βάση της.

Σε κάθε περί­πτω­ση, στη­ρί­ζουν τις πολι­τι­κές επι­λο­γές που ταυ­τί­ζουν τη δημο­κρα­τία με τον αστι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­σμό, την ελευ­θε­ρία με τον αστι­κό ατο­μι­σμό και την ατο­μι­κή καπι­τα­λι­στι­κή ιδιοκτησία.

Το πραγ­μα­τι­κό περιε­χό­με­νο της ελευ­θε­ρί­ας και της δημο­κρα­τί­ας στον καπι­τα­λι­σμό είναι ο οικο­νο­μι­κός κατα­να­γκα­σμός της μισθω­τής σκλα­βιάς και η δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου γενι­κά στην κοι­νω­νία και ειδι­κά μέσα στις καπι­τα­λι­στι­κές επιχειρήσεις.

Αγα­πη­τοί σύντρο­φοι και συντρόφισσες,

Προ­κύ­πτει το ερώ­τη­μα: Μπο­ρού­με και με ποιόν τρό­πο να βάλου­με φραγ­μό στην αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επίθεση;

Η επί­θε­ση στην κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία και στα ΚΚ συμ­βα­δί­ζει σε όλο τον κόσμο με την επί­θε­ση στα κοι­νω­νι­κά, δημο­κρα­τι­κά, συν­δι­κα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα, στις κατα­κτή­σεις που έχει πετύ­χει με σκλη­ρούς αγώ­νες η εργα­τι­κή τάξη και τα άλλα λαϊ­κά στρώματα.

Αυτό σημαί­νει πως η αστι­κή τάξη δε θα στα­μα­τή­σει ούτε στιγ­μή να μηχα­νεύ­ε­ται μεθό­δους, για να χτυ­πή­σει τα ΚΚ, ώστε να προ­ω­θεί τα αντι­λαϊ­κά της σχέ­δια. Βεβαί­ως, τα ΚΚ μπο­ρούν και πρέ­πει να απα­ντή­σουν σε αυτήν την επίθεση.

Η εμπει­ρία του δικού μας κόμ­μα­τος λέει πως η μεγά­λη δια­φω­τι­στι­κή δου­λειά μέσα στη νεο­λαία και στους εργα­ζό­με­νους, που πραγ­μα­το­ποιούν με πολύ­μορ­φες εκδη­λώ­σεις τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, καθώς και ανά­λο­γες εκδό­σεις, συμ­βάλ­λουν ως ένα βαθ­μό, στην αντι­με­τώ­πι­ση του αντικομμουνισμού.

Επι­πλέ­ον, η υπε­ρά­σπι­ση από θέσε­ων αρχής της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και οικο­δό­μη­σης και ταυ­τό­χρο­να η κρι­τι­κή εξέ­τα­ση των απο­τε­λε­σμά­των, των λαθών και ελλεί­ψε­ων, η θαρ­ρα­λέα απο­τί­μη­ση χωρίς εξω­ραϊ­σμούς αυτής της πρώ­της προ­σπά­θειας  στην οικο­νο­μία, στο πολι­τι­κό εποι­κο­δό­μη­μα, στη στρα­τη­γι­κή του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, η συλ­λο­γι­κή έρευ­να και μελέ­τη των αιτιών που οδή­γη­σαν στην παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού ‑ζητή­μα­τα που προ­σπα­θή­σα­με και κατα­φέ­ρα­με σε μεγά­λο βαθ­μό να μελε­τή­σου­με και να πραγ­μα­το­ποι­ή­σου­με στη χώρα μας- ενί­σχυ­σαν ιδε­ο­λο­γι­κά, θεω­ρη­τι­κά και πολι­τι­κά το Κόμ­μα μας και κάθε κομ­μου­νι­στή, κάθε εργα­ζό­με­νο και νεο­λαίο, που κατα­κτά αυτή τη συλ­λο­γι­κή γνώση.

Τον αντι­κο­μου­νι­σμό, την ανα­βί­ω­ση εθνι­κι­στι­κών, ρατσι­στι­κών, φασι­στι­κών δυνά­με­ων, δεν μπο­ρούν να τα αντι­με­τω­πί­σουν με συνέ­πεια, στα­θε­ρό­τη­τα και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, διά­φο­ρα δήθεν “αντι­φα­σι­στι­κά μέτω­πα” με δυνά­μεις αστι­κές ή οπορτουνιστικές.

Όπως έγρα­φε ο μεγά­λος κομ­μου­νι­στής δια­νοη­τής Μπέρ­τολτ Μπρεχτ:

«Ο φασι­σμός δεν μπο­ρεί να πολε­μη­θεί παρά σαν καπι­τα­λι­σμός στην πιο ωμή και κατα­πιε­στι­κή του μορ­φή, σαν ο πιο θρα­σύς κι ο πιο δόλιος καπι­τα­λι­σμός. Πώς, λοι­πόν, τώρα να πει κάποιος αντί­πα­λος του φασι­σμού την αλή­θεια για το φασι­σμό όταν δε θέλει να πει τίπο­τα για τον καπι­τα­λι­σμό, που τον προκαλεί;»

Το ΚΚΕ πιστεύ­ει πως εκεί­νος που μπο­ρεί και πρέ­πει να βάλει τη “σφρα­γί­δα” του στις εξε­λί­ξεις δεν είναι άλλος από το εργα­τι­κό κίνη­μα της κάθε χώρας και γενι­κό­τε­ρα της Ευρώ­πης και του κόσμου.

Ο εργά­της, ο εργα­ζό­με­νος κατα­λα­βαί­νει, νιώ­θει στο «πετσί» του πως η αντι­κο­μου­νι­στι­κή επί­θε­ση συμ­βα­δί­ζει με την επί­θε­ση στα δικαιώ­μα­τά του. Δικαιώ­μα­τα κοι­νω­νι­κά, συν­δι­κα­λι­στι­κά, δημο­κρα­τι­κά, που έχουν κατα­κτη­θεί στην Ευρώ­πη τις προη­γού­με­νες δεκα­ε­τί­ες, με τους σκλη­ρούς και συχνά αιμα­τη­ρούς αγώ­νες του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και κάτω από την ακτι­νο­βο­λία που ασκού­σαν οι κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες.

Σήμε­ρα, οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις, δεξιές, σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές και για­λαν­τζί “αρι­στε­ρές”, (όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι πρό­σφα­τα είχα­με στη χώρα μας), αλλά και της ΝΔ, που ακο­λού­θη­σε και βρή­κε “στρω­μέ­νο το δρό­μο” από την προη­γού­με­νη, συρ­ρι­κνώ­νουν και καταρ­γούν τις εργα­τι­κές — λαϊ­κές κατα­κτή­σεις στο όνο­μα της “αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας” της οικο­νο­μί­ας, της κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφαλαίου.

Για­τί είναι οι εργα­ζό­με­νοι που βλέ­πουν πως οι κομ­μου­νι­στές είναι αυτοί που στέ­κο­νται στο πλευ­ρό τους όταν μειώ­νουν τους μισθούς, όταν χτυ­πούν το δικαί­ω­μα στη σύντα­ξη και στην ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή περί­θαλ­ψη, των παι­διών τους στη μόρ­φω­ση, όταν τους απο­λύ­ουν, όταν κατα­στρέ­φουν και μολύ­νουν το περι­βάλ­λον στο οποίο ζού­νε για τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονοπωλίων.

Είναι οι εργα­ζό­με­νοι, που μπο­ρούν να συνει­δη­το­ποι­ή­σουν πως η επί­θε­ση ενά­ντια στους κομ­μου­νι­στές, για τη φίμω­ση των ΚΚ, την απο­δυ­νά­μω­ση των ΚΚ, είναι επί­θε­ση ενά­ντια στους ίδιους και στα δικαιώ­μα­τά τους και στο­χεύ­ει στο να τους στε­ρή­σει το “απο­κού­μπι” που έχουν σήμε­ρα, τον “κυμα­το­θραύ­στη” του αντι­λαϊ­κού “κύμα­τος” των μέτρων της ΕΕ και των κυβερνήσεων.

Για­τί είναι οι εργα­ζό­με­νοι που βλέ­πουν πως το ΚΚΕ επι­μέ­νει στην πάλη για να ανα­τρα­πεί η σημε­ρι­νή άδι­κη “κοι­νω­νι­κή τάξη”, στην πάλη, για να οικο­δο­μη­θεί μια νέα κοι­νω­νία, χωρίς την αδι­κία που βιώ­νουν, χωρίς ανερ­γία κι εξα­θλί­ω­ση, χωρίς ταξι­κούς φραγ­μούς στην Παι­δεία και στην Υγεία, χωρίς ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέμους.

Παρά τις σημε­ρι­νές δυσχέ­ρειες, το ΚΚΕ θεω­ρεί πως σήμε­ρα το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα και στην Ευρώ­πη, ξεπερ­νώ­ντας λαθε­μέ­νες θέσεις που κυριάρ­χη­σαν στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα τις προη­γού­με­νες δεκα­ε­τί­ες, συν­δυά­ζο­ντας την επα­να­στα­τι­κή δρά­ση με την επα­να­στα­τι­κή θεω­ρία, χτί­ζο­ντας γερές βάσεις στην εργα­τι­κή τάξη, σε στρα­τη­γι­κούς κλά­δους της οικο­νο­μί­ας κι ενι­σχύ­ο­ντας την παρέμ­βα­σή του στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, μπο­ρεί, όχι μόνον να απο­κρού­σει την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επί­θε­ση, αλλά και να θέσει τις βάσεις για την ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και την οικο­δό­μη­ση της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας, που κατά τη γνώ­μη μας απο­τε­λούν και την ανα­γκαία προ­ϋ­πό­θε­ση στην πάλη για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, για τον σοσιαλισμό».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο