Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σχόλιο του ΚΚΕ για το ξέσπασμα Ιακωβίδη

Σε ανα­κοί­νω­σή του για τις δηλώ­σεις του ολυ­μπιο­νί­κη, Θοδω­ρή Ιακω­βί­δη, το Τμή­μα Φυσι­κής Αγω­γής και Αθλη­τι­σμού της ΚΕ του ΚΚΕ ανα­φέ­ρει τα εξής:

«Στο ξέσπα­σμα του Ολυ­μπιο­νί­κη της άρσης βαρών Θοδω­ρή Ιακω­βί­δη απο­τυ­πώ­νε­ται η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που βιώ­νει η πλειο­ψη­φία των αθλη­τών κι αθλη­τριών που προ­σπα­θούν να ξεπε­ρά­σουν δυσκο­λί­ες και εμπό­δια για να προ­ε­τοι­μα­στούν για μια μεγά­λη διορ­γά­νω­ση. Τα λόγια του λένε την αλή­θεια κι η αλή­θεια δεν κρύ­βε­ται πίσω από τις δικαιο­λο­γί­ες των υπευ­θύ­νων που ‑πριν προ­λά­βουν να στε­γνώ­σουν τα δάκρυα του Ιακω­βί­δη- έσπευ­σαν να διώ­ξουν την ευθύ­νη από πάνω τους. Είναι οι ίδιοι που τρέ­χουν να φωτο­γρα­φη­θούν στο αερο­δρό­μιο μετά από επι­τυ­χί­ες και την ίδια ώρα κάνουν πως δεν βλέ­πουν και δεν ακούν τις εκκλή­σεις των αθλη­τών κι αθλη­τριών για τις συν­θή­κες προ­ε­τοι­μα­σί­ας και την απου­σία στή­ρι­ξης με πιο πρό­σφα­τες αυτές των Ολυ­μπιο­νι­κών Λ. Πετρού­νια και Σ. Ντούσκου.

Είναι οι ίδιοι υπουρ­γοί κι υφυ­πουρ­γοί, δια­χρο­νι­κά όλων των κυβερ­νή­σε­ων που όταν η συζή­τη­ση φτά­νει στην κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση, τότε απο­κα­λύ­πτε­ται όλη η υπο­κρι­σία. Από τη μια έχουν πετσο­κό­ψει την κρα­τι­κή στή­ρι­ξη στους αθλη­τές κι από την άλλη υπο­κλί­νο­νται στην πλή­ρη εξάρ­τη­ση του αθλη­τι­σμού από χορη­γούς, τους οποί­ους βρα­βεύ­ουν μάλι­στα πρώ­τους, ως μεγά­λους “ευερ­γέ­τες”, στις επί­ση­μες εκδη­λώ­σεις, πριν ακό­μη κι από τους αθλητές.

Το πρό­γραμ­μα “Υιο­θε­τή­στε έναν αθλη­τή”, που εγκαι­νί­α­σε ο υφυ­πουρ­γός αθλη­τι­σμού Λ. Αυγε­νά­κης ‑σε εκδή­λω­ση της Ελλη­νι­κής Ολυ­μπια­κής Επι­τρο­πής- απευ­θυ­νό­με­νος σε εται­ρεί­ες και μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, ώστε να χρη­μα­το­δο­τή­σουν την προ­ε­τοι­μα­σία αθλη­τών για τις διε­θνείς διορ­γα­νώ­σεις, εξα­να­γκά­ζει αθλη­τές, προ­πο­νη­τές, σωμα­τεία σε ένα αδιά­κο­πο “κυνή­γι” χορη­γών, θέτο­ντας τους υπό τον έλεγ­χο επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων, ενώ την ίδια στιγ­μή αφή­νει “ορφα­νούς” αθλη­τές που δεν “που­λά­νε”, δεν πλη­ρούν τα κρι­τή­ρια των χορη­γών, τις επι­δό­σεις και τη δια­φή­μι­ση. Μάλι­στα την περί­ο­δο της παν­δη­μί­ας οι χορη­γοί έσπευ­σαν να μειώ­σουν ή να ακυ­ρώ­σουν τις συμ­φω­νί­ες χορη­γιών, αφού δεν γίνο­νταν διοργανώσεις.

Όμως οι αθλη­τές κι αθλή­τριες που πάλε­ψαν την περί­ο­δο αυτή, με λιγο­στά μέσα, να δώσουν τον καλύ­τε­ρο εαυ­τό τους, να ξεπε­ρά­σουν δυσκο­λί­ες, δεν το έκα­ναν για τη “στά­μπα” του χορη­γού που είναι καρ­φι­τσω­μέ­νη πάνω στη φανέ­λα. Και η προ­σπά­θειά τους αυτή δεν χωρά­ει σε καμιά πολι­τι­κή που, για χάρη του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κέρ­δους, μετα­τρέ­πει τον αθλη­τι­σμό σε εμπό­ρευ­μα και τον αθλη­τή σε εργα­λείο. Δεν αγο­ρά­ζε­ται ούτε που­λιέ­ται, για­τί είναι ανε­κτί­μη­τη, είναι η ίδια η ζωή ενός αθλητή.

«Ο Χικ­μέτ στην Ελλά­δα», του Ηρα­κλή Κακαβάνη

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο