Τάσος Γκρους, ”Ο,τι αγαπάς, υπάρχει”, cd & βιβλίο (Μετρονόμος 2019)

Παρου­σιά­ζει ο Ηλί­ας Τσέ­χος //

Να λαμ­βά­νεις δημιουρ­γί­ες μεγά­λων καλ­λι­τε­χνών, σπου­δαί­ων, είναι ενέρ­γεια μετά­λη­ψης ολύ­μπια, ανα­συ­ντάσ­σε­ται η ανά­σα στα όρια ζωής και θανά­του, ευτυ­χής, επαρ­κής, θρη­νώ­δης, ουχί ημε­ρο­μη­νία λήξε­ως ή παύ­ση χάους.

Ο Τάσος Γκρους, δημιουρ­γός αθό­ρυ­βος, κορυ­φαί­ος συν­θέ­της, λατρεύ­ο­ντας τη μου­σι­κή και την ποί­η­ση στους ναούς του, μας κερ­νά το ένα­το (9) cd εκδό­σε­ών, από το 1988 με τις ”Μορ­φές” του, πάνω από 30 συμ­με­το­χές σε συλ­λο­γι­κούς δίσκους και για την ιστο­ρία, 2 πλα­τι­νέ­νιοι δίσκοι, 3 χρυ­σοί και εξα­κο­λου­θεί να παράγει.

”Ό,τι αγα­πάς, υπάρ­χει” 2019, έχεις δεν έχεις τύχη, 17 άσμα­τα, ύμνοι αιω­νί­ων, αιμο­δο­τούν οι ποι­η­τές, Θανά­σης Βενέ­της, Ιωάν­νης Βηλα­ράς, Γκί­ντερ Γκρας, Ηλί­ας Γκρης, Πωλ Ελυάρ, Βαγ­γέ­λης Κάσ­σος, Γιώρ­γος Μπασ­δέ­κης, Πάμπλο Νερού­ντα, Ηλί­ας Τσέ­χος, στι­χουρ­γούν οι Βαγ­γέ­λης Βελώ­νιας, Θοδω­ρής Γκό­νης, Ηλί­ας Κατσού­λης, Ιωάν­νης Πανου­τσό­που­λος, Alice Tori, κυκλο­φο­ρούν με τις φωνές των Φωτει­νή Βελε­σιώ­του, Καλ­λιό­πη Βέτ­τα, Τάσου Γκρους, Παντε­λή Θαλασ­σι­νού, Αργυ­ρώς Καπα­ρού, Αλέ­ξαν­δρου Καψο­κα­βά­δη, Γιώρ­γου Μεράν­τζα, Γιώρ­γου Ντα­λά­ρα, Γιάν­νη Παλα­μί­δα, Μάρ­θας Φριν­τζή­λα, απαγ­γε­λία Βαγ­γέ­λης Βελώ­νιας, ενορ­χη­στρώ­νο­νται από τους Νίκος Βελώ­νιας, Γιάν­νης Κ. Ιωάν­νου, Γιώρ­γος Ντα­λά­ρας, Αλέ­ξαν­δρος Καψο­κα­βά­δης και τα εικα­στι­κά από την Αλε­ξία Γκρους.

Ανα­φέ­ρο­νται στον πρό­λο­γο, από τον Βαγ­γέ­λη Βελώ­νια και επί­λο­γο από τον Τάσο Γκρους στο βιβλίο, τα ταρα­χώ­δη της αγά­πης και της μνή­μης: Βαγ­γέ­λης Βελώ­νιας — ”Στα μέσα Δεκέμ­βρη του 2017, με πήρε τηλέ­φω­νο ο Τάσος από την Ιτα­λία. Η φωνή του είχε το γρέ­ζι της λύπης που γδέρ­νει τον ήχο. Μου είπε το άσχη­μο νέο. Ο γιος μου ”έφυ­γε”. Ήταν μια στιγ­μή από εκεί­νες που νιώ­θει κανείς ότι όλες οι φρά­σεις του κόσμου, είναι ανή­μπο­ρες να μιλή­σουν για το ακα­τα­νό­η­το. Δεν θυμά­μαι τίπο­τα από όσα μπό­ρε­σα να ψιθυ­ρί­σω. Μου είπε πως θέλει να κάνει έναν δίσκο, βασι­σμέ­νο στην ποί­η­ση, στη μνή­μη του Γιώρ­γου… Τώρα έχου­με στα χέρια μας έναν δίσκο με τρα­γού­δια, που μπο­ρούν να μας μαθαί­νουν ότι, σπου­δά­ζο­ντας κανείς την ποί­η­ση, τη σιω­πή, και τη θνη­τό­τη­τα, μπο­ρεί να βαδί­ζει χωρίς να τρε­κλί­ζει… Αγα­πη­μέ­νε μου Τάσο ‘ότι αγα­πά­με υπάρ­χει’ για πάντα”.

Ενώ ο Τάσος Γκρους συνο­μι­λώ­ντας με το παλι­κά­ρι του, μας δένει: ”Πέρα­σε ακρι­βώς ένας ολό­κλη­ρος χρό­νος, από τότε που είπες ‘φεύ­γω’. Ένα φευ­γιό αβά­στα­χτο και άδι­κο. Όμως το ξέρεις, ότι δεν έχει περά­σει ούτε μια στιγ­μή χωρίς να είσαι εδώ. Μέσα στην καρ­διά και την ψυχή μας.Το ξέρω. Θέλεις να εκφρά­σω την βαθιά ευγνω­μο­σύ­νη μας σε όλους τους ανθρώ­πους του νοσο­κο­μεί­ου Άγιος Σάβ­βας, καθώς και στους για­τρούς στην Ιτα­λία, που έδω­σαν την άνι­ση μάχη να σε κρα­τή­σουν μαζί μας.Το έχω κάνει ήδη.Το ξέρω. θέλεις να εκφρά­σω και ένα μεγά­λο ευχα­ρι­στώ στους ποι­η­τές, στους στι­χουρ­γούς, σε όλους τους ενορ­χη­στρω­τές, τρα­γου­δι­στές, μου­σι­κούς, ηχο­λή­πτες, τεχνι­κούς, που εργά­στη­καν με μερά­κι και αγά­πη γι’ αυτά τα τρα­γού­δια που είναι αφιε­ρω­μέ­να στη μνή­μη σου. Το έκα­να κι αυτό. Μόλις τώρα. Εσύ μόνο να ξέρεις ότι εμείς, θα παίρ­νου­με στα χέρια μας την κιθά­ρα σου και θα ’ναι σαν να σ΄αγκαλιάζουμε. Έτσι, θα είσαι πάντα εδώ. Δεν θα λεί­πεις ούτε στιγ­μή. Το ακούς; Ούτε στιγμή…”

”Ό,τι αγα­πάς, υπάρ­χει”, cd & βιβλίο, Μετρο­νό­μος 2019, ένας πλη­ρό­τη­τας δίσκος, από το άφα­ντο παρελ­θόν μέχρι το ετοι­μόρ­ρο­πο μέλ­λον συγκι­νή­σε­ων, ένας ενορ­χη­στρω­τι­κός χορός ανδρών, μαε­στρι­κά εκπλή­ξε­ων, αλλιώς αρχι­νώ­ντας, δια­φο­ρε­τι­κά κατα­λή­γο­ντας τα άσμα­τα, έντε­χνο και σύγ­χρο­νο μάτι, οι ποι­η­τές να λάμπουν το στε­ρέ­ω­μα, νικώ­ντας την απώ­λεια, ανα­χω­ρώ­ντας φιλί φιλί με τον θάνα­το, να συνεν­νο­ού­νται και ”τι είναι η ποί­η­ση; Η ζωή που αν φεύ­γει / Στον ίδιο τόπο να έρχε­ται” (η.τ) , οι ερμη­νεί­ες, οι φωνές, ένα εκκρε­μές χει­μάρ­ρων αγά­πης και μνή­μης, ένας δίσκος που μονο­ρού­φι ακού­γε­ται, ισο­δύ­να­μο θαρ­ρώ των ”Αχ! Έρω­τα” Λόρ­κα, Χρή­στου Λεο­ντή, ”Το χαμό­γε­λο της Τζο­κό­ντα” Μάνου Χατζι­δά­κι και αν νιώ­σε­τε δυο τρεις στιγ­μές στις μου­σι­κές εισα­γω­γές ασμά­των ομοιό­τη­τες, με ήχους Χατζη­δά­κι… ”οχι, όχι, δεν είναι έτσι, και οι δυο τους, συνα­ντούν τον Αντό­νιο Βιβάλ­ντι! Χαί­ρε αλη­σμό­νη­τε Giorgio…Κερνώντας ουρα­νούς και γαίες!