«Τα Γλυπτά του Παρθενώνα ζητούν να επανενωθούν με το άλλο τους μισό στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης»

Απά­ντη­ση στον διευ­θυ­ντή του Βρε­τα­νι­κού Μου­σεί­ου δίνει με άρθρο της στην εφη­με­ρί­δα «ΤΑ ΝΕΑ» η ντέιμ Τζά­νετ Σού­σμαν (dame Janet Suzman), πρό­ε­δρος της Βρε­τα­νι­κής Επι­τρο­πής για την Επα­νέ­νω­ση των Γλυ­πτών του Παρ­θε­νώ­να και ηθοποιός.

«Δεν είμαι ούτε λόγιος ούτε ακα­δη­μαϊ­κός. Η θέση μου στην Επι­τρο­πή είναι εκεί­νη ενός απλού επι­σκέ­πτη μου­σεί­ου και ως τέτοιος μπο­ρώ να δω ξεκά­θα­ρα ότι τα Γλυ­πτά βρί­σκο­νται σε λάθος χώρο. Έχουν ανά­γκη το αττι­κό φως του ήλιου να τα φωτί­ζει με φόντο τον γαλα­νό ουρα­νό. Ζητούν να επα­νε­νω­θούν με το άλλο τους μισό στο Νέο Μου­σείο της Ακρό­πο­λης όπου πάντο­τε τα περι­μέ­νει μια θέση», τονί­ζει η κ. Σούσμαν.

«Πρέ­πει να εκτε­θούν μπρο­στά στον ίδιο τον Παρ­θε­νώ­να, ο οποί­ος εξα­κο­λου­θεί να στέ­κε­ται όρθιος. Πρέ­πει να αντι­κρύ­ζουν αυτόν τον χώρο, ώστε εγώ, ο επι­κέ­πτης, να μπο­ρώ να γυρί­σω το κεφά­λι μου και να ανα­φω­νή­σω: «Τώρα πια μπο­ρώ να το δω: να από πού προ­έρ­χο­νται!». Όχι άλλο μου­ντό φως, όχι άλλα ορφα­νά αγάλ­μα­τα. Πρέ­πει να επα­νε­νω­θούν με το άλλο μισό του αετώ­μα­τος που βρί­σκε­ται σε αυτό το εξαί­σιο μου­σείο, έτσι ώστε εγώ, ο επι­σκέ­πτης, να μπο­ρώ να αντι­λη­φθώ τη σιω­πη­ρή συζή­τη­ση που διε­ξά­γε­ται μετα­ξύ τους», προσθέτει.

Ανα­φε­ρό­με­νη στα όσα είχε πει ο διευ­θυ­ντής του Βρε­τα­νι­κού Μου­σεί­ου, Χάρτ­βιχ Φίσερ (Hartwig Fischer)- μετα­ξύ άλλων ότι «το Μου­σείο δεν θα επι­στρέ­ψει μόνι­μα τα Γλυ­πτά στην Ελλά­δα»- σχο­λιά­ζει: «δεν εμπι­τεύ­ο­μαι την ορο­λο­γία των ιστο­ρι­κών τέχνης και των καλ­λι­τε­χνι­κών διευ­θυ­ντών, όταν ανα­φέ­ρο­νται υπε­ρο­πτι­κά σε “δημιουρ­γι­κές πρά­ξεις”, υπον­νο­ώ­ντας ότι τα Γλυ­πτά απο­κτούν μια άλλη, εξί­σου σημα­ντι­κή, υπό­στα­ση όταν απο­χω­ρί­ζο­νται βιαί­ως τα αδέλ­φια τους».

Ωστό­σο, ανα­γνω­ρί­ζει ότι ο διευ­θυ­ντής «ανα­γκά­ζε­ται να μιλή­σει διπλω­μα­τι­κά» και επι­τί­θε­ται στους επί­τρο­πους του Μου­σεί­ου: «προ­φα­νώς ως αυτά­ρε­σκοι κρυ­πτο-ιμπε­ρια­λι­στές, εξα­κο­λου­θούν να μην εξε­τά­ζουν κάτι που είναι σωστό και δίκαιο».

Η κ. Σού­σμαν κατα­λή­γει με ένα από­σπα­σμα από δημο­σί­ευ­ση ενός έτε­ρου μέλους της Επι­τρο­πής, του Αλέ­ξι Κέι Κάμπελ (Alexi Kaye Campbell): «Με το να ζητάς πίσω κάτι που έχει τερά­στια σημα­σία, το οποίο σου αφαί­ρε­σαν ενώ βρι­σκό­σουν υπό κατο­χή, ζητάς απλώς να απο­δω­θεί δικαιοσύνη».