Το γαρ πολύ της θλίψεως…

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Το άρθρο της καθη­γή­τριας Μαρί­ας Ρεπού­ση (Κ.Ε ΣΥΡΙΖΑ‑Π.Σ) στην «Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών» (24/5) με τίτλο «Το ΚΚΕ στο απυ­ρό­βλη­το» είναι ενδει­κτι­κό το πόσο ενό­χλη­σε «κάποιους/ες» η άνο­δος σε ψήφους και ποσο­στά του ΚΚΕ.

Γι’ αυτό και η καθη­γή­τρια θέλει συνει­δη­τά να βάλει ψηλά ‑ενό­ψει και των νέων εκλο­γών- στην ατζέ­ντα τον αντι­κομ­μου­νι­σμό (στην προ­ε­κλο­γι­κή φαρέ­τρα του κόμ­μα­τός της και όχι μόνον…).

Καταρ­χήν αμφι­σβη­τεί ότι κάτι τέτοιο υπάρ­χει (δηλα­δή αντι­κομ­μου­νι­σμός) σήμε­ρα. Γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «..Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός είχε πολι­τι­κό «διά ταύ­τα» και απο­κτού­σε νόη­μα σε έναν κόσμο ψυχρο­πο­λε­μι­κό και διχα­σμέ­νο ανά­με­σα στον κομ­μου­νι­σμό και στον καπι­τα­λι­σμό, ανά­με­σα στη δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του και στη φιλε­λεύ­θε­ρη δημο­κρα­τία, ανά­με­σα σε πολί­τες κατα­στα­τι­κά χωρι­σμέ­νους σε πρώ­της και δεύ­τε­ρης κατη­γο­ρί­ας πολί­τες. Στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες όποιος είναι αντι­κομ­μου­νι­στής ‑στην Ελλά­δα του­λά­χι­στον, για να μη γενι­κεύω- είναι κατά τη γνώ­μη μου γρα­φι­κός. Δεν έχει λόγους να είναι. Η αντι­προ­σω­πευ­τι­κή δημο­κρα­τία έχει πλή­ρως επι­κρα­τή­σει και οι απει­λές ενα­ντί­ον της έρχο­νται μόνον από τα δεξιά. Το ίδιο γρα­φι­κοί είναι και όσοι επι­κα­λού­νται τον αντι­κομ­μου­νι­σμό για να μένουν στο απυρόβλητο…»

Προ­φα­νώς και θέλει να «αγνο­εί» ότι ο αντι­κομ­μου­νι­σμός που εκφρά­ζε­ται μ’ ένα πλή­θος νόμων, κατευ­θύν­σε­ων αλλά και συγκε­κρι­μέ­νων πρά­ξε­ων (από απα­γό­ρευ­ση Κ.Κ , μέχρι γκρέ­μι­σμα μνη­μεί­ων, διώ­ξεις κλπ) είναι η επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία και πρα­κτι­κή της Ε.Ε την οποία και ομνύει!

 Όσο δε για την «αντι­προ­σω­πευ­τι­κή δημο­κρα­τία» που υπο­στη­ρί­ζει, δεν είναι τίπο­τε άλλο από την «αστι­κή δημο­κρα­τία» την ταξι­κή δηλα­δή κυριαρ­χία του κεφα­λαί­ου που επί της ουσί­ας στην επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού είναι «στρο­φή στην αντί­δρα­ση σε όλη τη γραμ­μή» ή όπως προει­δο­ποιού­σε ο Β.Ι. ΛΕΝΙΝ «.. Όσο πιο εξε­λιγ­μέ­νη είναι η δημο­κρα­τία τόσο πιο κοντά βρί­σκο­νται τα πογκρόμ ή ο εμφύ­λιος πόλε­μος σε κάθε βαθιά πολι­τι­κή διά­στα­ση, επι­κίν­δυ­νη για την αστι­κή τάξη…»

Φυσι­κά δεν θα μπο­ρού­σε να υπο­στη­ρί­ξει δια­φο­ρε­τι­κά – λόγω ευρω­λα­τρεί­ας- όταν γρά­φει για το ΚΚΕ και την στα­θε­ρή στά­ση του απέ­να­ντι στην Ε.Ε από τη σκο­πιά πάντα των ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων των εργα­ζο­μέ­νων : «..Προ­πα­γαν­δί­ζει την έξο­δο της χώρας από την Ε.Ε., όταν δεν υπάρ­χει χώρα στην ευρω­παϊ­κή ήπει­ρο που να μη διεκ­δι­κεί την έντα­ξή της σ’ αυτή….»

Πρό­κει­ται για ένα επι­χεί­ρη­μα του «συρ­μού», που ακού­με χρό­νια τώρα από τα καθα­ρό­αι­μα αστι­κά κόμ­μα­τα, «ξεχνώ­ντας φυσι­κά» να ασχο­λη­θεί με τον ταξι­κό χαρα­κτή­ρα της Ε.Ε ως δια­κρα­τι­κή «ένω­ση» του κεφα­λαί­ου και όχι προ­φα­νώς των λαών, ότι η έντα­ξη σ’αυτή απο­τε­λεί επι­λο­γή των αστι­κών τάξε­ων και όχι των ίδιων των λαών, ότι οι λαοί και μέσω της μαζι­κής απο­χής από τις ευρω­ε­κλο­γές (έστω και στρε­βλά) εκφρά­ζουν την αντί­θε­ση της προς αυτήν…

Πάει φυσι­κά πολύ να χρη­σι­μο­ποιεί ακό­μη «φτη­νά επι­χει­ρή­μα­τα» δια­στρε­βλώ­νο­ντας ωμά τις θέσεις του ΚΚΕ ότι π.χ: «… Έχει επί­σης κατά και­ρούς υπο­στη­ρί­ξει αντι­δρα­στι­κές θέσεις για τα ανθρώ­πι­να και πολι­τι­κά δικαιώ­μα­τα των πολι­τών, όπως για παρά­δειγ­μα στην περί­πτω­ση της ΛΟΑΤΚΙ κοι­νό­τη­τας….» ‘Η να υπο­στη­ρί­ζει (θυμί­ζο­ντας παλιό­τε­ρες κατη­γο­ρί­ες του ΠΑΣΟΚ τότε…) ότι: «… Επα­να­λαμ­βά­νει ‑με προ­με­τω­πί­δα το σφυ­ρί και το δρε­πά­νι- πολ­λά από όσα κατα­λο­γί­ζει η Δεξιά στη δια­κυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ…». Αλή­θεια από ίδια ταξι­κή αφε­τη­ρία γίνε­ται από το ΚΚΕ και τη Ν.Δ η κρι­τι­κή στον ΣΥΡΙΖΑ;

Θα μπο­ρού­σα­με να γρά­ψου­με ακό­μη περισ­σό­τε­ρα. Όμως η ουσία παρα­μέ­νει. Οι ψηφο­φό­ροι του ΣΥΡΙΖΑ‑Π.Σ (να μην ξεχνούν ποιών η πολι­τι­κή τόσο η κυβερ­νη­τι­κή όσο και ως αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση έφε­ρε τη ΝΔ στο 40%) ας βγά­λουν τα ανα­γκαία συμπε­ρά­σμα­τα. Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός έστω και  «ραφι­να­ρι­σμέ­νος» είναι πάντα κακός σύμβουλος…

29 στιγ­μές, του Αλέ­κου Χατζηκώστα