Το Πολυτεχνείο άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς για το λαό: Ομιλία του Δ. Γόντικα σε εκδήλωση της ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη

Με μεγά­λη συμ­με­το­χή της νεο­λαί­ας πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε, το βρά­δυ της Παρα­σκευ­ής, η κεντρι­κή εκδή­λω­ση της Οργά­νω­σης Περιο­χής Κεντρι­κής Μακε­δο­νί­ας της ΚΝΕ με θέμα: «Νοέμ­βρης 1973 — Νοέμ­βρης 2019, 46 χρό­νια από τον ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου, έμπνευ­ση — δύνα­μη στον αγώ­να για τα σύγ­χρο­να δικαιώ­μα­τά μας».

Στην εκδή­λω­ση, που έγι­νε στο αμφι­θέ­α­τρο «Πανα­γιω­τό­που­λος» της Πολυ­τε­χνι­κής Σχο­λής του ΑΠΘ, μίλη­σε ο Δημή­τρης Γόντι­κας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (δια­βά­στε παρα­κά­τω την ομι­λία του). Στη συνέ­χεια παρου­σιά­στη­κε ένα σύντο­μο θεα­τρι­κό δρώ­με­νο — ανα­πα­ρά­στα­ση στιγ­μών από τη δρά­ση της ΚΝΕ, με ηχη­τι­κά και προ­κη­ρύ­ξεις να φέρ­νουν στο νου την ηρω­ι­κή αντι­δι­κτα­το­ρι­κή δρά­ση λαού και νεο­λαί­ας. Η εκδή­λω­ση ολο­κλη­ρώ­θη­κε με 10 τρα­γού­δια του αγώ­να, αφιέ­ρω­μα στο Πολυ­τε­χνείο, που παρου­σί­α­σε το συγκρό­τη­μα της ΚΝΕ.

Η ομιλία του Δ. Γόντικα

Στην ομι­λία του ο Δημή­τρης Γόντι­κας είπε:

«Σας χαι­ρε­τί­ζου­με και σας ευχό­μα­στε από καρ­διάς μεγά­λες επι­τυ­χί­ες στις επι­στη­μο­νι­κές και πολι­τι­κές σας δραστηριότητες.

Είναι πέρα από βέβαιο ότι και η δική σας γενιά θα γρά­ψει τις δικές της σελί­δες στην Ιστο­ρία της ταξι­κής πάλης, όπως και οι προη­γού­με­νες γενιές. Ελπί­ζου­με ότι εσείς θα είστε πρω­τα­γω­νι­στές μεγά­λων ανα­τρο­πών και νικη­φό­ρων μαχών στον 21ο αιώ­να κάτω από τις σημαί­ες του ΚΚΕ.

Η δική μας γενιά έζη­σε σε μια περί­πλο­κη και δύσκο­λη κατά­στα­ση. Το ΚΚΕ ήταν παρά­νο­μο, στις φυλα­κές υπήρ­χαν ακό­μη πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι, στην πολι­τι­κή ζωή κυριαρ­χού­σε ένα βαρύ σκο­τα­δι­στι­κό αντι­κομ­μου­νι­στι­κό καθε­στώς, όπου οι κομ­μου­νι­στές χαρα­κτη­ρί­ζο­νταν ως «μιά­σμα­τα» και «αιμο­στα­γείς εγκλη­μα­τί­ες», οι παρα­κρα­τι­κές φασι­στι­κές ομά­δες ήταν παντού παρού­σες. Στο Κόμ­μα και το κίνη­μα δίνο­νταν μάχη με τα διά­φο­ρα οπορ­του­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα, που επε­δί­ω­καν τη διά­λυ­ση του ΚΚΕ και την έντα­ξή του στην ΕΔΑ, κόμ­μα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής απόχρωσης.

Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες ζήσα­με μεγά­λα γεγο­νό­τα, απο­κτή­σα­με συγκλο­νι­στι­κές εμπει­ρί­ες και δώσα­με τις δικές μας μάχες.

Ζήσα­με την επι­βο­λή της στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας, αλλά και την κατάρ­ρευ­σή της. Βρε­θή­κα­με στις πρώ­τες γραμ­μές των αγώ­νων, στις εξο­ρί­ες, τις φυλα­κές, στα άντρα των βασα­νι­στη­ρί­ων, αλλά και στις μεγά­λες στιγ­μές των μαζι­κών αγώ­νων στη Νομι­κή, στο Πολυτεχνείο.

Ζήσα­με την ανα­συ­γκρό­τη­ση των κομ­μα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων και την ήττα των οπορ­του­νι­στών εκεί­νη την περί­ο­δο. Τη νομι­μο­ποί­η­ση του ΚΚΕ, ύστε­ρα από 30 χρό­νια παρα­νο­μί­ας, την ίδρυ­ση και ορμη­τι­κή ανά­πτυ­ξη της ΚΝΕ.

Πανη­γυ­ρί­σα­με μεγά­λα διε­θνή γεγο­νό­τα, όπως ήταν η ήττα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στο Βιετ­νάμ, την ανα­τρο­πή μετά 30 χρό­νια των δικτα­το­ριών στην Πορ­το­γα­λία, την Ισπα­νία και πολ­λά άλλα.

Η πηγή της δύνα­μής μας και του ενθου­σια­σμού στη μάχη ήταν οι μεγά­λες επα­να­στα­τι­κές παρα­δό­σεις του ΚΚΕ, των προη­γού­με­νων γενιών και ιδιαί­τε­ρα οι πρό­σφα­τες επο­ποι­ί­ες της Εθνι­κής Αντί­στα­σης και του ΔΣΕ, παρά τις ιδε­ο­λο­γι­κές συγ­χύ­σεις και τα μπερ­δέ­μα­τα που είχα­με εξαι­τί­ας των δυσκο­λιών που είχε το Κόμ­μα στις επε­ξερ­γα­σί­ες του.

Μελε­τού­σα­με και παίρ­να­με δύνα­μη με ότι έπε­φτε στο χέρι μας. Από το «Πως δενό­τα­νε τ’ ατσά­λι» ως τα δυσεύ­ρε­τα έργα των κλασ­σι­κών μας.

Πάνω απ’ όλα πηγή δύνα­μης και έμπνευ­σης ήταν οι κοσμοϊ­στο­ρι­κές κατα­κτή­σεις και επι­τυ­χί­ες του σοσια­λι­σμού στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση και στις άλλες χώρες του σοσια­λι­σμού, παρά τη χολή και το μίσος που ξερ­νού­σαν οι ιμπε­ρια­λι­στές και τότε.

Ζήσα­με όμως και τις ανα­τρο­πές του σοσια­λι­σμού και δώσα­με μεγά­λες μάχες και συνε­χί­ζου­με, για την υπε­ρά­σπι­ση της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης και των κατα­κτή­σε­ών της, βγά­ζο­ντας όμως και τα απα­ραί­τη­τα συμπε­ρά­σμα­τα. Οπως επί­σης δώσα­με και μεγά­λες μάχες για την εδραί­ω­ση του επα­να­στα­τι­κού χαρα­κτή­ρα του ΚΚΕ και την επε­ξερ­γα­σία της επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής του.

Οπως βλέ­πε­τε κάθε γενιά μπαί­νει στους ταξι­κούς αγώ­νες και στον αγώ­να του ΚΚΕ με δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες και εμπει­ρί­ες και προ­σθέ­τει το δικό της μερί­διο στην ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή και συνέ­χεια του ΚΚΕ.

Το ίδιο συμ­βαί­νει και με τη δική σας γενιά. Οι σημε­ρι­νές γενιές της ΚΝΕ μπαί­νουν στην πολι­τι­κή και τους ταξι­κούς αγώ­νες επί­σης σε δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες. Είστε μια τυχε­ρή γενιά μέσα στην ατυ­χία σας. Είστε τυχε­ροί για δύο κύριους λόγους:

Ο πρώ­τος λόγος:Εχετε πολύ δυνα­τά όπλα. Τη μελε­τη­μέ­νη και επε­ξερ­γα­σμέ­νη 100χρονη ιστο­ρία και πεί­ρα του ΚΚΕ. Εναν πλού­το εφο­δί­ων που δεν είχαν οι προη­γού­με­νες γενιές και έχε­τε δίπλα σας, ως καθο­δη­γη­τή, ένα Κόμ­μα πολύ έμπει­ρο, δοκι­μα­σμέ­νο και με μια σύγ­χρο­νη επε­ξερ­γα­σμέ­νη επα­να­στα­τι­κή πολι­τι­κή και πρόγραμμα.

Ο δεύ­τε­ρος λόγος:Ζείτε σε μια επο­χή που προ­κα­λεί μεγά­λες μεν ανη­συ­χί­ες και τρό­μο, αλλά πίσω, όμως, από τα μαύ­ρα σύν­νε­φα κρύ­βο­νται και κινού­νται τρο­με­ρές δυνά­μεις που σπρώ­χνουν τα πράγ­μα­τα μπρο­στά. Αυτό το σύστη­μα της βαρ­βα­ρό­τη­τας και της εκμε­τάλ­λευ­σης δεν είναι σε θέση να τις ανα­χαι­τί­σει, να τις ανα­κό­ψει. Είναι σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τις ανά­γκες των ανθρώ­πων και της κοινωνίας.

Οι κινη­τή­ριες δυνά­μεις της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης ωρι­μά­ζουν και το και­νούρ­γιο που έρχε­ται είναι ακα­τα­νί­κη­το. Ο καπι­τα­λι­σμός δεν έχει μέλ­λον, βου­λιά­ζει και σαπί­ζει στις αντι­φά­σεις και αντι­θέ­σεις του. Μην σας τρο­μά­ζουν οι δυσκο­λί­ες και τα ουρ­λια­χτά των πραι­το­ρια­νών τους, όπου γης.

Είστε βέβαια και άτυ­χοι, για­τί ζεί­τε σε συν­θή­κες αντε­πα­νά­στα­σης και ήττας. Αλλά μέσα όμως από τις ήττες θα γεν­νη­θούν και οι και­νούρ­γιες νίκες.

Η αντε­πα­νά­στα­ση δεν τελεί­ω­σε με τις ανα­τρο­πές του σοσια­λι­σμού το 1989. Συνε­χί­ζε­ται κατά κύμα­τα ως τις μέρες μας. Με λυσ­σα­λέο μίσος συκο­φα­ντούν και επι­τί­θε­νται στην Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση και τα κοσμοϊ­στο­ρι­κά επι­τεύγ­μα­τα του σοσια­λι­σμού που γνω­ρί­σα­με. Θέτουν υπό διωγ­μό τις ιδέ­ες, τα σύμ­βο­λα του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος και απα­γο­ρεύ­ουν τη δρά­ση κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των. Ξανα­γρά­φουν την Ιστο­ρία και ταυ­τί­ζουν τους νικη­τές του φασι­σμού, τη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, τον Κόκ­κι­νο Στρα­τό και το Στά­λιν, με το Χίτλερ και το φασι­σμό. Το μόνο που δεν μας είπαν ακό­μη είναι ότι οι μπολ­σε­βί­κοι και ο Στά­λιν ευθύ­νο­νται για τον Α’ παγκό­σμιο πόλεμο.

Οπως βλέ­πε­τε θέλουν να ξεπα­τώ­σουν από τη μνή­μη των λαών τη μεγά­λη επο­ποι­ία του σοσιαλισμού.

Με τη συμ­βο­λή των οπορ­του­νι­στών, όπου γης, θέλουν να κρα­τούν τους λαούς φοβι­σμέ­νους και υπο­ταγ­μέ­νους στην ιδέα ότι δεν υπάρ­χει άλλη εναλ­λα­κτι­κή λύση από τη σημε­ρι­νή τάξη πραγμάτων.

Εχε­τε λοι­πόν μπρο­στά σας σύν­θε­τα και μεγά­λα καθή­κο­ντα και έχε­τε όλες τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις να τρα­βή­ξε­τε μπρο­στά νικη­φό­ρα. Με έναν όμως όρο: Οτι θα μελε­τή­σε­τε και θα αφο­μοιώ­στε δημιουρ­γι­κά όλη την πεί­ρα του επα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος και θα κατα­κτή­σε­τε τη θεω­ρία του επι­στη­μο­νι­κού σοσια­λι­σμού, ώστε να έχε­τε στέ­ρε­ες επι­στη­μο­νι­κές βάσεις και ασφα­λή κρι­τή­ρια στην πάλη σας.

Χωρίς επα­να­στα­τι­κή θεω­ρία δεν υπάρ­χει επα­να­στα­τι­κή δρά­ση. Αυτή την αρχή να μην την ξεχνά­με ποτέ.

Θα πρέ­πει να γίνου­με όλοι πιο απαι­τη­τι­κοί σε αυτόν τον τομέα. Δεν είναι σε αντι­πα­ρά­θε­ση ούτε με τις σπου­δές σας ούτε με την πρα­κτι­κή δράση.

Ο αρμο­νι­κός συν­δυα­σμός θεω­ρί­ας και πρά­ξης είναι στό­χος προς κατά­κτη­ση και απαι­τεί μεγά­λη προ­σπά­θεια και πει­θαρ­χη­μέ­νο πρό­γραμ­μα. Θα προ­σθέ­τα­με ότι πρέ­πει να δια­κρι­θεί­τε και στην επι­στη­μο­νι­κή επαγ­γελ­μα­τι­κή σας κατάρ­τι­ση, ως μαρ­ξι­στές επιστήμονες.

Το Πολυ­τε­χνείο, που σήμε­ρα τιμά­με, έχει τη δική του Ιστο­ρία, ξεχω­ρι­στή θέση στους σύγ­χρο­νους αγώ­νες του λαού και της νεο­λαί­ας και το εξε­γερ­τι­κό του πνεύ­μα είναι πάντα επί­και­ρο. Δεν ανή­κει στο Μου­σείο της Ιστο­ρί­ας όπως θέλουν οι κυρί­αρ­χες οικο­νο­μι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κά και πολι­τι­κά, δυνάμεις.

Το Πολυ­τε­χνείο επι­πλέ­ον μας άφη­σε ανοι­χτούς λογα­ρια­σμούς που πρέ­πει να κλεί­σουν, στό­χους και αιτή­μα­τα που παρα­μέ­νουν ανεκπλήρωτα.

Τα συν­θή­μα­τα που κοσμού­σαν την πύλη του Πολυ­τε­χνεί­ου «Εξω οι ΗΠΑ» «Εξω το ΝΑΤΟ» είναι πάντα επί­και­ρα, απο­τε­λούν συν­δε­τι­κό κρί­κο της εξέ­γερ­σης του Πολυ­τε­χνεί­ου με τους σύγ­χρο­νους αγώ­νες και είναι βασι­κό κρι­τή­ριο για την ειλι­κρί­νεια και τη συνέ­πεια κάθε πολι­τι­κής δύνα­μης απέ­να­ντι στο Πολυτεχνείο.

Το Πολυ­τε­χνείο μας κλη­ρο­δό­τη­σε μεγά­λες αξί­ες, την αφο­βία, την τόλ­μη, την αυτο­θυ­σία απέ­να­ντι σε ισχυ­ρούς κατα­σταλ­τι­κούς τρο­μο­κρα­τι­κούς μηχα­νι­σμούς της αστι­κής τάξης και την πίστη στη δύνα­μη του οργα­νω­μέ­νου κινή­μα­τος που γεν­νά τον ατο­μι­κό και συλ­λο­γι­κό ηρω­ι­σμό. Πάνω από όλα μας κλη­ρο­δό­τη­σε την ασυμ­βί­βα­στη αδιάλ­λα­κτη στά­ση απέ­να­ντι σε κάθε μορ­φή αυταρ­χι­κής και δικτα­το­ρι­κής διακυβέρνησης.

Επο­μέ­νως, δικαιο­λο­γη­μέ­να τιμά­με την επέ­τειο του Πολυ­τε­χνεί­ου, διδα­σκό­μα­στε, βγά­ζου­με συμπε­ρά­σμα­τα και αντλού­με δύνα­μη για την οργά­νω­ση και ανά­πτυ­ξη ενός πανί­σχυ­ρου εργα­τι­κού και λαϊ­κού κινή­μα­τος με τη μαζι­κή συμ­με­το­χή της νεο­λαί­ας στις πρώ­τες γραμ­μές απέ­να­ντι στα μονο­πώ­λια ως την ανα­τρο­πή της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, για μια κοι­νω­νία χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο.

Η πάλη για την εκπλή­ρω­ση αυτών των στό­χων είναι σήμε­ρα η μεγα­λύ­τε­ρη τιμή στους μάρ­τυ­ρες του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να 1967–74, σε όλους και όλες που αγω­νί­στη­καν στην Ελλά­δα και το Εξω­τε­ρι­κό, εξο­ρί­στη­καν φυλα­κί­στη­καν ή βασα­νί­στη­καν στους αγω­νι­στές της Νομι­κής και του Πολυ­τε­χνεί­ου, σε όλους και όλες όσες αγω­νί­στη­καν, στή­ρι­ξαν, βοή­θη­σαν τη λαϊ­κή αντί­στα­ση και πάλη τα χρό­νια εκεί­να με κάθε τρό­πο και μέσο που διέθεταν.

Στον αγώ­να κατά της δικτα­το­ρί­ας πήραν μέρος, με διά­φο­ρες μορ­φές, χιλιά­δες λαού και νεο­λαί­ας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που συνε­χί­ζουν να μάχο­νται ακού­ρα­στα και σήμε­ρα. Που δε θεω­ρούν το Πολυ­τε­χνείο και τον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώ­να ως κάτι το μακρι­νό ή ως ένα γεγο­νός που αφο­ρά το παρελ­θόν, που συμ­με­ρί­ζο­νται την άπο­ψη του ΚΚΕ ότι τα μηνύ­μα­τα, τα διδάγ­μα­τα και τα αιτή­μα­τα του Πολυ­τε­χνεί­ου είναι πάντα επί­και­ρα και κυρί­ως ανεκ­πλή­ρω­τα και πρέ­πει ο αγώ­νας να φτά­σει ως το τέλος, στην πλή­ρη δικαί­ω­ση τους.

Χαι­ρε­τί­ζου­με όλους αυτούς και τους καλού­με σε ακό­μα πιο μαχη­τι­κή συστρά­τευ­ση με το ΚΚΕ κι αν ακό­μα έχουν επι­μέ­ρους δια­φο­ρές. Αυτές θα ξεκα­θα­ρί­ζο­νται μέσα στον αγώ­να με την καλό­πι­στη συζή­τη­ση ή την καλό­πι­στη ιδε­ο­λο­γι­κή αντιπαράθεση.

Δεν υπάρ­χει σήμε­ρα άλλη δύνα­μη, παρά μόνο το ΚΚΕ, που μπο­ρεί να ηγη­θεί του αγώ­να για να εξα­λει­φθούν ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα οι αιτί­ες που γεν­νούν χού­ντες, πολέ­μους, το φόβο μπρο­στά στους ισχυ­ρούς, την ανα­σφά­λεια για το αύριο, τις ατέ­λειω­τες στε­ρή­σεις ακό­μα και των πιο στοι­χειω­δών δικαιω­μά­των και δυνα­το­τή­των για μια ζωή ελεύ­θε­ρη και αξιοπρεπή.

Για­τί είναι το μόνο Κόμ­μα που ήταν και παρα­μέ­νει ακλό­νη­το Κόμ­μα εργα­τι­κό λαϊ­κό που δε λυπή­θη­κε ποτέ καμιά θυσία για τα συμ­φέ­ρο­ντα των εργα­ζο­μέ­νων και των παι­διών τους. Είναι το μόνο Κόμ­μα που δεν είχε και δεν έχει καμιά ευθύ­νη για όσα υπό­φε­ρε και υπο­φέ­ρει ο λαός. Και είναι το μόνο Κόμ­μα που έχει σχέ­διο, πρό­γραμ­μα και επε­ξερ­γα­σμέ­νη γραμ­μή και παλεύ­ει ακού­ρα­στα για την καθο­λι­κή ευη­με­ρία και πρό­ο­δο του λαού σε όλο και ανώ­τε­ρα επίπεδα.

Και όλα αυτά για­τί ξέρει πολύ καλά τις αιτί­ες που γεν­νούν και ανα­πα­ρά­γουν όλα τα δει­νά για την πλειο­ψη­φία του λαού και των παι­διών του.

Είναι οι λίγοι, είναι μια μειο­ψη­φία που ζει σε βάρος της πλειο­ψη­φί­ας και επι­βάλ­λουν την εξου­σία τους με τη βία και το ψέμα πάνω σε πολλούς.

Είναι η δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου. Αυτή γεν­νά χού­ντες και πολέ­μους με τα όπλα του ΝΑΤΟ και τους μηχα­νι­σμούς του.

Υπάρ­χουν όμως και πολ­λοί επί­σης που αγω­νί­στη­καν κατά της χού­ντας που μπο­ρεί να βασα­νί­στη­καν, να φυλα­κί­στη­καν ή να εξο­ρί­στη­καν να θυμού­νται σήμε­ρα το Πολυ­τε­χνείο αλλά απο­δεί­χθη­καν στην πορεία ασυ­νε­πής στα διδάγ­μα­τά του και στα κύρια προ­στάγ­μα­τά του. Εβα­λαν πλά­τη, είτε άμε­σα είτε έμμε­σα, και στή­ρι­ξαν κυβερ­νή­σεις και πολι­τι­κές, στ’ όνο­μα της Προ­ό­δου και της Αρι­στε­ράς, κυβερ­νή­σεις που συνέ­χι­ζαν να ματώ­νουν το λαό και να κακο­με­τα­χει­ρί­ζο­νται τις νέες γενιές όπως ήταν παλιό­τε­ρα η κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ και πιο πρό­σφα­τα η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ειδι­κά η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό το Κόμ­μα έδω­σε συγ­χω­ρο­χάρ­τι στους Αμε­ρι­κα­νούς, ανα­γό­ρευ­σε το ΝΑΤΟ σε δύνα­μη ειρή­νης, έβα­λε πλά­τη να βγουν οι λίγοι, οι καπι­τα­λι­στές αλώ­βη­τοι από την οικο­νο­μι­κή κρί­ση, ευτέ­λι­σε αξί­ες και αγω­νι­στι­κές παρα­δό­σεις και έδω­σε όπλα στις πιο συντη­ρη­τι­κές και αντι­δρα­στι­κές δυνάμεις.

Καλού­με κάθε καλό­πι­στο άνθρω­πο να βγά­λει τα συμπε­ρά­σμα­τά του, να ξανα­πιά­σει το νήμα από την αρχή, να βρει τη δύνα­μη και το κου­ρά­γιο και να ξανα­βρε­θεί στα χαρα­κώ­μα­τα του αγώ­να μαζί με το ΚΚΕ. Δεν υπάρ­χει χρό­νος για χάσι­μο και για νέες αυτα­πά­τες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγι­νε ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα στή­ριγ­μα και κολώ­να του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος με ειδι­κό ρόλο και αποστολή.

Ας πιά­σου­με λοι­πόν το νήμα από την αρχή.

Ενα πρώ­το ζήτημα.

Για­τί έγι­νε η δικτα­το­ρία. Εχει αξία μετά από μισό αιώ­να να συζη­τά­με για τους λόγους που έγι­νε η εφτά­χρο­νη δικτα­το­ρία; Εχει και ιστο­ρι­κή αλλά και επί­και­ρη σημα­σία και αξία. Τα αστι­κά κόμ­μα­τα, η αστι­κή τάξη στο σύνο­λο της συσκο­τί­ζει την ιστο­ρι­κή αλή­θεια ως προς τις αιτί­ες που έγι­νε η δικτα­το­ρία. Αλλοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι έγι­νε από μια ομά­δα «επί­ορ­κων και άφρο­νων» αξιω­μα­τι­κών του στρα­τού και άλλο­τε ότι ήταν μια ανε­πι­θύ­μη­τη παρέν­θε­ση στη λει­τουρ­γία της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας, την οποία μάλι­στα ανα­γο­ρεύ­ουν ως το τελειό­τε­ρο σύστη­μα διακυβέρνησης.

Η άπο­ψη αυτή είναι κυρί­αρ­χη, διδά­σκε­ται στα σχο­λεία και καλ­λιερ­γεί­ται με επιμέλεια.

Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια.

Η δικτα­το­ρία μπο­ρεί να απα­γό­ρευ­σε τη λει­τουρ­γία των τότε νόμι­μων κομ­μά­των, να έκλει­σε το κοι­νο­βού­λιο, να συνέ­λα­βε ή να φυλά­κι­σε προ­σω­ρι­νά και αστούς πολι­τι­κούς, υπη­ρέ­τη­σε όμως με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο σε εκεί­νη την περί­ο­δο τα συνο­λι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης.

Η δικτα­το­ρία δεν έγι­νε με σκο­πό την «πάτα­ξη της αναρ­χί­ας και την αντι­με­τώ­πι­ση του κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου». Αυτά ήταν τα προ­σχή­μα­τα. Εγι­νε και επι­βλή­θη­κε για να ξεπε­ρα­στούν προ­βλή­μα­τα και αντι­θέ­σεις που ήταν οξυμ­μέ­να μέσα στους κόλ­πους του αστι­κού συστή­μα­τος και των κομ­μά­των της εποχής.

Τη δεκα­ε­τία του 1950 και περισ­σό­τε­ρο το 1960 μέσα στους κόλ­πους της αστι­κής τάξης και των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων ανα­πτύσ­σο­νταν τάσεις υπέρ του εκσυγ­χρο­νι­σμού ενώ ταυ­τό­χρο­να η Ελλά­δα προ­ε­τοι­μά­ζο­νταν για την έντα­ξη της ΕΟΚ σήμε­ρα ΕΕ. Δηλα­δή το κεφά­λαιο δε μπο­ρού­σε να δια­σφα­λί­σει την απρό­σκο­πτη λει­τουρ­γία και ανά­πτυ­ξη με τις συν­θή­κες που επι­κρα­τού­σαν τότε. Εμπό­διο σε αυτή τη γραμ­μή ήταν η εξου­σία του βασι­λιά, του θρό­νου και ο έλεγ­χος που ασκού­σε στο στρα­τό. Ο θρό­νος δε μπο­ρού­σε πια να λει­τουρ­γή­σει ως συσπει­ρω­τι­κός μοχλός των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων, ρόλο που είχε δια­δρα­μα­τί­σει στα χρό­νια του ένο­πλου ταξι­κού αγώ­να 46–49. Με τις εξου­σί­ες που είχε γινό­ταν όλο και περισ­σό­τε­ρο παρά­γο­ντας απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης του πολι­τι­κού συστή­μα­τος και τρο­χο­πέ­δη στον εκσυγ­χρο­νι­σμό του. Τότε οξύν­θη­καν οι αντι­θέ­σεις ανά­με­σα σε όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα με το παλά­τι. Μεγά­λες αντι­θέ­σεις εμφα­νί­στη­καν ανά­με­σά τους και στο χει­ρι­σμό του Κυπρια­κού. Δυνά­μω­ναν οι φωνές που προ­τι­μού­σαν νέες συμ­μα­χί­ες με χώρες της ΕΕ για την έντα­ξη στην ΕΟΚ, γεγο­νός που προ­κα­λού­σε τρι­βές και αντι­θέ­σεις με τις ΗΠΑ.

Ολες αυτές οι αντι­θέ­σεις δε μπο­ρού­σαν να αντι­με­τω­πι­στούν με τις συνη­θι­σμέ­νες κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες. Είχαν ήδη σχη­μα­τι­στεί μέσα σε δυο χρό­νια, από το 1965 ως το 1967, πέντε κυβερ­νή­σεις και δε μπο­ρού­σαν να βρουν άκρη.

Αυτή ήταν η αιτία που γέν­νη­σε τη δικτα­το­ρία. Να ξεπε­ρά­σει το αστι­κό σύστη­μα τις συσ­σω­ρευ­μέ­νες αντι­θέ­σεις στο πολι­τι­κό σύστη­μα και με στό­χο την απρό­σκο­πτη συνέ­χι­ση της κεφα­λαιο­κρα­τι­κής συσ­σώ­ρευ­σης, τη δια­τή­ρη­ση του ελέγ­χου επί της εργα­τι­κής τάξης και του λαού, την ισχυ­ρο­ποί­η­ση και ανα­βάθ­μι­ση της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης μέσα στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και ιδιαί­τε­ρα στο χώρο της Μέσης Ανατολής.

Απο­σιω­πούν έτσι οι αστοί ότι επι­φα­νή στε­λέ­χη τους έβλε­παν θετι­κά την επι­βο­λή της δικτα­το­ρί­ας όπως ο Κ. Καρα­μαν­λής, ο Τσά­τσος, ο Γ. Ράλ­λης κα.

Να τι έλε­γαν: Καρα­μαν­λής «…θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί ίσως η λύση της εκτρο­πής… δεν είναι εύκο­λο, δεδο­μέ­νου ότι θέλει δικαιο­λό­γη­σιν, συγκε­κρι­μέ­νο και ρεα­λι­στι­κό πρό­γραμ­μα και ανθρώ­πους ικανούς.»

Και ο Τσά­τσος απα­ντώ­ντας στον Καρα­μαν­λή έλε­γε: «για να πού­με τα πράγ­μα­τα με το όνο­μά τους ειση­γού­με­θα (ασπά­ζο­μαι ανε­πι­φύ­λα­κτα τις σκέ­ψεις σου» την παρε­κτρο­πήν από το πολί­τευ­μα και μόνο προ­σω­ρι­νήν δικτα­το­ρί­αν-ίσως ενός έτους».

Αλλω­στε η χού­ντα στη­ρί­χθη­κε από τα πιο δυνα­μι­κά τμή­μα­τα του κεφα­λαί­ου ιδιαί­τε­ρα από το εφο­πλι­στι­κό κεφά­λαιο και υπη­ρέ­τη­σε με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο τα συμ­φέ­ρο­ντά τους. Την περί­ο­δο μάλι­στα αυτή σημειώ­νε­ται μεγά­λη έκρη­ξη της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας. Αυξή­θη­καν τα κέρ­δη συνο­λι­κά των καπι­τα­λι­στών κατά 186%. Κρύ­βουν επί­σης την αλή­θεια ότι η χού­ντα ενθαρ­ρύν­θη­κε και στη­ρί­χθη­κε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και αξιο­ποί­η­σε όλους τους μηχα­νι­σμούς του κρά­τους για να επιβληθεί.

Αυτή είναι η ιστο­ρι­κή αλή­θεια. Η στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία ήταν μια μορ­φή της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, μια άλλη μορ­φή άσκη­σης της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας. Δεν ήταν μια ανε­πι­θύ­μη­τη παρέμ­βα­ση για το σύστημα.

Κου­κου­λώ­νουν επί­σης ορι­σμέ­να γενι­κά συμπεράσματα.

- Η αστι­κή τάξη προ­κει­μέ­νου να δια­σφα­λί­σει την απρό­σκο­πτη πορεία των συμ­φε­ρό­ντων της, δε διστά­ζει να κατα­φύ­γει σε κάθε αντι­δρα­στι­κό μέσο, στη χρή­ση οποιον­δή­πο­τε αντι­λαϊ­κών εργα­λεί­ων. Συμπέ­ρα­σμα σημα­ντι­κό που πρέ­πει να κρα­τά σε διαρ­κή επα­γρύ­πνη­ση την ετοι­μό­τη­τα το εργα­τι­κό λαϊ­κό κίνη­μα και την πρω­το­πο­ρία του, το ΚΚΕ.

- Οι όποιο εκσυγ­χρο­νι­σμοί του αστι­κού κρά­τους και η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία δεν αλλά­ζουν την ουσία, το περιε­χό­με­νο και το σκο­πό του αστι­κού κρά­τους. Είναι συγκα­λυμ­μέ­νη με τον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό μαν­δύα, δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου, υπε­ρα­σπί­ζε­ται και θωρα­κί­ζει την καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­κτη­σία και εξουσία.

- Ανα­γο­ρεύ­ουν την αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία σε υπέρ­τα­το αγα­θό για να συγκα­λύ­ψουν την ταξι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο και τις βάρ­βα­ρες αντι­λαϊ­κές πολι­τι­κές τους.

- Είναι εμπαιγ­μός, ότι η αρχή της «λαϊ­κής κυριαρ­χί­ας» υλο­ποιεί­ται και δια­σφα­λί­ζε­ται μέσα από τη διε­ξα­γω­γή των εκλο­γών. Τι σόι κυριαρ­χία είναι αυτή το μαρ­τυ­ρά η κατά­στα­ση την οποία ζουν τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα που μαστί­ζο­νται από την ανερ­γία, την εξα­θλί­ω­ση, την ανα­σφά­λεια, την έλλει­ψη κοι­νω­νι­κών υπο­δο­μών και του αυταρχισμού.

Να τι δήλω­νε σε στιγ­μές ειλι­κρί­νειας ο περι­βό­η­τος «γέρος της δημο­κρα­τί­ας», Γιώρ­γος Παπαν­δρέ­ου, για το ζήτη­μα αυτό:

«Οι εκλο­γές είναι ιδε­ώ­δης ευκαι­ρία αντι­με­τω­πί­σε­ως των μαζών… είναι τόσο ισχυ­ρόν σήμε­ρα το κρά­τος, ώστε ουδείς δύνα­ται δια­τα­ρά­ξιν την δημό­σιαν τάξιν… Αντι­θέ­τως υπο­στη­ρί­ζω ότι μόλις προ­κη­ρυ­χθούν εκλο­γές θα επέλ­θει αυτο­μά­τως εκτό­νω­σις… αλλά­σουν μέτω­πο οι μάζες, στρέ­φο­νται ενα­ντί­ον αλλή­λων… οι εκλο­γές είναι κατα­πραϊ­ντι­κόν, είναι βότα­νο της εκτονώσεως».

- Η αστι­κή δημο­κρα­τία, ο καπι­τα­λι­σμός γενι­κό­τε­ρα δεν μεταλ­λάσ­σο­νται, μόνο γεν­νούν τις δυνά­μεις της ανα­τρο­πής τους.

- Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός είναι πάντα το απα­ραί­τη­το ιδε­ο­λο­γι­κό προ­κά­λυμ­μα για τη δικαιο­λό­γη­ση και την κάλυ­ψη των πιο βάρ­βα­ρων μέτρων σε βάρος των εργα­τι­κών και λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Συμπέ­ρα­σμα που επι­βε­βαιώ­νε­ται διαχρονικά.

- Επι­βε­βαιώ­νε­ται δια­χρο­νι­κά ότι μόνο η οργά­νω­ση της πάλης για την εργα­τι­κή εξου­σία είναι αυτή που μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει απο­φα­σι­στι­κά κατά τρό­πο ριζι­κό με άμε­σα και μακρο­πρό­θε­σμα θετι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, την όποια μορ­φή άσκη­σης της καπι­τα­λι­στι­κής βίας, για­τί μόνο αυτή η πάλη χτυ­πά­ει τη ρίζα κάθε αντι­λαϊ­κού φαι­νό­με­νου που γεν­νιέ­ται από το ίδιο το καπι­τα­λι­στι­κό σύστημα.

Περισ­σό­τε­ρα για όλα τα παρα­πά­νω μπο­ρεί­τε να βρεί­τε στα επί­ση­μα ντο­κου­μέ­ντα του Κόμ­μα­τος, και στην ειδι­κή έκδο­ση «Δικτα­το­ρία 1967–74» που εκδό­θη­κε με αφορ­μή τη συμπλή­ρω­ση 50 χρό­νων από την επι­βο­λή της Δικτατορίας.

Ενα δεύ­τε­ρο ζήτημα

Πώς φτά­σα­με στο Πολυτεχνείο.

Η εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου δεν έγι­νε ξαφ­νι­κά και σε μια μέρα. Ηταν η κορύ­φω­ση της πάλης του λαού και της νεο­λαί­ας. Εχει τη δική του ιστορία.

Ωρί­μα­σε μέσα από πολύ­χρο­νους και πολύ κοπια­στι­κούς αγώ­νες με πολ­λές θυσί­ες με την πρω­το­πό­ρα πάλη των Κομμουνιστών.

Ας δού­με πιο συγκε­κρι­μέ­να τα ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα. Με την κήρυ­ξη της δικτα­το­ρί­ας δια­μορ­φώ­θη­κε ένα καθε­στώς τρό­μου και φόβου. Πιά­στη­καν μέσα σε λίγες ώρες χιλιά­δες κομ­μου­νι­στές και άλλοι δημο­κρα­τι­κοί πολί­τες. Πάνω από 6.000 στάλ­θη­καν εξο­ρία στη Γυά­ρο. Οι αστοί πολι­τι­κοί κρα­τή­θη­καν προ­σω­ρι­νά σε ξενοδοχεία.

Μπή­καν μπρο­στά τα χου­ντι­κά στρα­το­δι­κεία και οι φυλα­κές άρχι­σαν να γεμί­ζουν με πολι­τι­κούς αντι­πά­λους της χού­ντας. Οι συλ­λή­ψεις και τα βασα­νι­στή­ρια στα άντρα της ασφά­λειας και του στρα­τού πήραν τρο­μα­κτι­κές διαστάσεις.

Καλ­λιερ­γού­νταν συστη­μα­τι­κά η αντί­λη­ψη ότι η δικτα­το­ρία είναι παντο­δύ­να­μη και θα κρα­τή­σει για πολ­λά χρό­νια. Αυτή ήταν η κατά­στα­ση τα πρώ­τα χρό­νια. Παρ’ όλα αυτά η δικτα­το­ρία δεν άντε­ξε και μετά 7 χρό­νια κατέρ­ρευ­σε. Καθο­ρι­στι­κός παρά­γο­ντας για αυτή την εξέ­λι­ξη ήταν η αντί­στα­ση των Κομ­μου­νι­στών από την πρώ­τη στιγμή.

Το γεγο­νός ότι το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου και είχε δια­λύ­σει τις κομ­μα­τι­κές του οργα­νώ­σεις στην Ελλά­δα, από το 1958 και ήταν σε πολύ κακή κατά­στα­ση, από την κυριαρ­χία οπορ­του­νι­στι­κών από­ψε­ων στις γραμ­μές του, είναι και ο βασι­κό­τε­ρος λόγος που δεν υπήρ­ξε οργα­νω­μέ­νη αντί­στα­ση στην επι­βο­λή της δικτα­το­ρί­ας και πια­στή­κα­με στον ύπνο. Δυνα­τό­τη­τες υπήρ­χαν αν υπήρ­χε ετοι­μό­τη­τα και επα­γρύ­πνη­ση. Παρό­λα αυτά το ΚΚΕ από την πρώ­τη μέρα κήρυ­ξε απο­φα­σι­στι­κό αγώ­να κατά της δικτα­το­ρί­ας με στό­χο την ανα­τρο­πή της. Με όλες τις μορ­φές πάλης χωρίς να απο­κλεί­ει και την ένο­πλη πάλη. Ηταν το μόνο Κόμ­μα που δεν ανέ­θε­σε την ανα­τρο­πή της χού­ντας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό παρά­γο­ντα, ευρω­παϊ­κό ή αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κό γενι­κό­τε­ρα, δεν την ανέ­θε­σε απο­κλει­στι­κά στις αστι­κές δυνάμεις.

Προει­δο­ποί­η­σε το λαό ότι τα αστι­κά κόμ­μα­τα, οι ηγέ­τες τους έκα­ναν συνεν­νο­ή­σεις πίσω από την πλά­τη του με παρά­γο­ντες της χού­ντας, των ΗΠΑ και άλλους ευρω­παϊ­κούς αστούς ηγέ­τες, για να γίνει αλλα­γή σκυ­τά­λης ώστε να χει­ρα­γω­γη­θεί και ελεγ­χθεί ο λαϊ­κός παράγοντας.

Η αστι­κή τάξη και οι πολι­τι­κοί ηγέ­τες της, όπως και οι οπορ­του­νι­στές φοβού­νταν ενδε­χό­με­νη λαϊ­κή εξέγερση.

Ενα από τα πρώ­τα και πιο ισχυ­ρά κέντρα αντί­στα­σης ήταν η στά­ση των κομ­μου­νι­στών στις εξο­ρί­ες στις φυλα­κές και στα άντρα βασα­νι­σμού της χούντας.

Η στά­ση τους ενέ­πνευ­σε και βοη­θού­σε να δυνα­μώ­νει η αντί­θε­ση και η αντί­στα­ση μέσα στο λαό και στο εξω­τε­ρι­κό. Γεν­νού­σε μεγά­λα κύμα­τα συμπά­θειας και αλληλεγγύης.

Η από­φα­ση του Κόμ­μα­τος να ανα­συ­γκρο­τή­σει τις κομ­μα­τι­κές του οργα­νώ­σεις μέσα στη δικτα­το­ρία και κυρί­ως η από­φα­σή του να ιδρύ­σει την ΚΝΕ τον Αύγου­στο του 1968 έδω­σε νέα δύνα­μη και δυνα­μι­κή στον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώνα.

Το ΚΚΕ δεν είχε ξερι­ζω­θεί από την ελλη­νι­κή κοι­νω­νία. Διέ­θε­τε αντα­να­κλα­στι­κά που είχαν ριζώ­σει μέσα στην αγω­νι­στι­κή δρά­ση και τις αμέ­τρη­τες θυσί­ες και το είχαν κατα­ξιώ­σει σ’ ένα σημα­ντι­κό μέρος του λαού και διεθνώς.

Είχε μεγά­λη πεί­ρα από τη μακρό­χρο­νη δρά­ση του σε μισο­νό­μι­μες, παρά­νο­μες συν­θή­κες, στις συν­θή­κες της κατο­χής και κατά τη διάρ­κεια της ηρω­ι­κής ταξι­κής ανα­μέ­τρη­σης το Δεκέμ­βρη του 1944 και του τρί­χρο­νου ταξι­κού αγώ­να του ΔΣΕ (1946–1949). Είχε δοκι­μα­σμέ­νους αγω­νι­στές που πέρα­σαν με το κεφά­λι ψηλά χρό­νια φυλα­κές και εξορίες.

Το ΚΚΕ απ’ την αρχή και σε όλη τη διάρ­κεια της δικτα­το­ρί­ας έρι­ξε βάρος στον οργα­νω­μέ­νο αγώ­να με αφε­τη­ρία και πεδίο δρά­σης τα εργα­τι­κά λαϊ­κά αιτή­μα­τα και με στό­χο να εξε­λι­χθούν αγώ­νες σε μαζι­κό πολι­τι­κό αγώ­να κατά της χούντας.

Με την πρω­το­πό­ρα αυτή δρά­ση στις γραμ­μές της εργα­τι­κής τάξης άρχι­σε να ανα­πτύσ­σο­νται αγω­νι­στι­κές δια­θέ­σεις. Αρχί­ζουν μια σει­ρά αγώ­νες ακό­μα και μικρο — απερ­γί­ες για την από­κρου­ση των αντι­λαϊ­κών σχε­δια­σμών της χού­ντας. Αγω­νι­στι­κές εκδη­λώ­σεις εμφα­νί­στη­καν και σε χώρο της αγρο­τιάς για την υπε­ρά­σπι­ση της σοδειάς διεκ­δι­κώ­ντας ικα­νο­ποι­η­τι­κής τιμές ασφά­λειας στα αγρο­τι­κά προ­ϊ­ό­ντα. Επί­σης με επαγ­γελ­μα­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­καν μια σει­ρά κλά­δοι, επι­στη­μό­νων, τεχνι­κών, δικη­γό­ρων, εκπαι­δευ­τι­κών λογο­τε­χνών και δημοσιογράφων.

Το κλί­μα μέσα στο λαό αρχί­ζει να αλλά­ξει και η αντί­θε­ση στη χού­ντα να παίρ­νει μαζι­κές διαστάσεις.

Μέσα σε αυτό το κλί­μα φού­ντω­σαν και οι αγώ­νες της φοι­τη­τι­κής και σπου­δά­ζου­σας νεο­λαί­ας το 1972–73 για ακα­δη­μαϊ­κές και συν­δι­κα­λι­στι­κές ελευ­θε­ρί­ες για την ανα­τρο­πή της χούντας.

Αγώ­νες που μαζι­κο­ποι­ή­θη­καν πολύ γρή­γο­ρα και στη­ρί­χθη­καν ενερ­γά από εργα­τι­κές λαϊ­κές μάζες.

Οι διωγ­μοί της χού­ντας τα άγρια μέτρα κατα­στο­λής που πήρε δε μπό­ρε­σαν να κάμ­ψουν το αγω­νι­στι­κό φρό­νη­μα της φοι­τη­τι­κής και σπου­δά­ζου­σας νεο­λαί­ας. Αντί­θε­τα φου­ντώ­νουν και επε­κτεί­νο­νταν σε όλες τις σχο­λές, σε όλη την Ελλά­δα αγκά­λια­σαν και τους μαθη­τές των Γυμνα­σί­ων και των Τεχνι­κών σχολών.

Οι πρω­το­βου­λί­ες της ΚΝΕ να ιδρύ­σει την ΑντιΕ­ΦΕΕ, να οργα­νω­θούν οι φοι­τη­τές και σε συλ­λό­γους με βάση τον τόπο κατα­γω­γής τους, καθώς και η ίδρυ­ση της μαθη­τι­κής οργά­νω­σης νεο­λαί­ας, η ΜΟΔΝΕ στους μαθη­τές, έπαι­ξαν καθο­ρι­στι­κό ρόλο στην άνο­δο των αγώ­νων με απο­κο­ρύ­φω­μα την εξέ­γερ­ση του Πολυτεχνείου.

Ενα τρί­το ζήτημα

Πώς φτά­σα­με στην κατά­λη­ψη του Πολυτεχνείου

Από το παρα­πά­νω που ανα­φέ­ρα­με φαί­νε­ται καθα­ρά ότι μέσα από μια πορεία αγω­νι­στι­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων φτά­σα­με στο Πολυ­τε­χνείο και όχι ξαφνικά.

Επαι­ξε καθο­ρι­στι­κό ρόλο και επι­βλή­θη­κε σε μεγά­λο βαθ­μό η αγω­νι­στι­κή γραμ­μή της ΚΝΕ και της ΑΝΤΙΕΦΕΕ για τη συγκρό­τη­ση επι­τρο­πών αγώ­να κατά σύλ­λο­γο, κατά σχο­λή κατά πανε­πι­στή­μιο μέσα από μαζι­κές δια­δι­κα­σί­ες κόντρα στις διο­ρι­σμέ­νες διοι­κή­σεις των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων από τη χούντα.

Το κύριο ζήτη­μα ήταν η προ­κή­ρυ­ξη ελεύ­θε­ρων εκλο­γών μαζί με άλλα ζητή­μα­τα και διεκδικήσεις.

Αυτό το κίνη­μα ήταν σε διαρ­κή πάλη με τις δυνά­μεις κατα­στο­λής της χού­ντας, το Υπουρ­γείο Παι­δεί­ας, τις πρυ­τα­νι­κές αρχές πολ­λούς καθη­γη­τές και τους διο­ρι­σμέ­νους της χούντας.

Ηταν επί­σης σε αντι­πα­ρά­θε­ση με άλλες από­ψεις που είτε αρνού­νταν αυτές τις μορ­φές πάλης όπως ήταν ορι­σμέ­νες μικρές μαοϊ­κές και τρο­τσκι­στι­κές ομά­δες είτε άλλες που καλού­σαν σε απο­δο­χή των όρων που έβα­λε η χού­ντα για τη διε­ξα­γω­γή των εκλο­γών όπως ήταν ο «Ρήγας Φεραίος».

Τελι­κά αυτή η γραμ­μή έφε­ρε στο προ­σκή­νιο του αγώ­να τη μεγά­λη μάζα φοι­τη­τών σε όλα τα πανε­πι­στή­μια έδω­σε ισχυ­ρή δύνα­μη στην ΑΝΤΙΕΦΕΕ και οδή­γη­σε στην κλι­μά­κω­ση του αγώ­να με πρώ­το μεγά­λο σταθ­μό την κατά­λη­ψη της Νομι­κής τον Φλε­βά­ρη του 1973. Αυτή η κλι­μά­κω­ση έφε­ρε και το Πολυ­τε­χνείο που εξε­λί­χθη­κε σε λαϊ­κό ξεσηκωμό.

Η κατά­λη­ψη του Πολυ­τε­χνεί­ου δεν ήταν απο­τέ­λε­σμα κάποιας από­φα­σης ή κάποιου σχε­δί­ου. Το σύν­θη­μα της κατά­λη­ψης ήταν μια αυθόρ­μη­τη κίνη­ση. Ηταν όμως ώρι­μες οι συν­θή­κες για πιο δυνα­μι­κό αγώνα.

Η κατα­κτη­μέ­νη πεί­ρα των φοι­τη­τών με την πρω­το­πό­ρα δου­λειά της ΚΝΕ και την ΑΝΤΙΕΦΕΕ βοή­θη­σε σημα­ντι­κά στη γρή­γο­ρη οργά­νω­ση του αγώνα.

Μέσα από γενι­κές συνε­λεύ­σεις των συλ­λο­γών και την εκλο­γή συντο­νι­στι­κών επι­τρο­πών αγώ­να και μέσα από έντο­νες αντι­πα­ρα­θέ­σεις, δια­μορ­φώ­θη­κε το αγω­νι­στι­κό πλαί­σιο με τα γνω­στά συν­θή­μα­τα και αιτή­μα­τα. Εκλέ­χτη­κε Συντο­νι­στι­κή Επι­τρο­πή και περι­φρου­ρή­θη­κε η κατά­λη­ψη από άκαι­ρα συν­θή­μα­τα ή τυχο­διω­κτι­κές ενέργειες.

Για τρεις μέρες το Πολυ­τε­χνείο έγι­νε το επί­κε­ντρο του αγώ­να με τη στή­ρι­ξη και μαζι­κή συμ­με­το­χή λαϊ­κών εργα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών. Εξε­λί­χθη­κε σε μαζι­κό και αιμα­τη­ρό αγώ­να κατά της χού­ντας με κορύ­φω­ση την είσο­δο του τανκ και του στρα­τού στο Πολυ­τε­χνείο. Ανά­λο­γες κατα­λή­ψεις είχα­με και στα υπό­λοι­πα πανε­πι­στή­μια Θεσ­σα­λο­νί­κης, Ιωαν­νί­νων, Πάτρας.

Αυτός ο αγώ­νας προ­κά­λε­σε μεγά­λους τριγ­μούς στη χού­ντα, την απο­μό­νω­σε ακό­μα περισ­σό­τε­ρο από το λαό, όξυ­νε ακό­μα περισ­σό­τε­ρο τις αντι­θέ­σεις στις γραμ­μές της.

Το γεγο­νός αυτό, μαζί με το πρα­ξι­κό­πη­μα που οργά­νω­σε η Χού­ντα στην Κύπρο και που οδή­γη­σε στην ανα­τρο­πή του Μακά­ριου και την εισβο­λή της Τουρ­κί­ας στο νησί, οδή­γη­σαν στην κατάρ­ρευ­ση της δικτατορίας.

Οπως προ­κύ­πτει από τα παρα­πά­νω, το πολυ­τε­χνείο δεν ήταν ένα αυθόρ­μη­το γεγο­νός, παρό­τι ξεκί­νη­σε αυθόρμητα.

Πήρε τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά λαϊ­κού ξεση­κω­μού για­τί ήδη είχαν ωρι­μά­σει οι συν­θή­κες για πιο απο­φα­σι­στι­κούς αγώ­νες για την ανα­τρο­πή της χού­ντας. Η χού­ντα δεν έπε­σε από ατο­μι­κές ενέρ­γειες και μερι­κές βόμ­βες που έβα­ζαν κατά και­ρούς διά­φο­ροι αλλά από τη μαζι­κή λαϊ­κή πάλη και τα εγκλή­μα­τά της. Είναι συμπέ­ρα­σμα επί­και­ρο. Η ατο­μι­κή πάλη, οι ατο­μι­κές μορ­φές δρά­σης με ή χωρίς κου­κού­λες δε φέρ­νουν λύσεις και απο­τε­λέ­σμα­τα. Αντί­θε­τα δίνουν όπλα και επι­χει­ρή­μα­τα στον αντί­πα­λο να συκο­φα­ντεί και να χτυ­πά­ει το οργα­νω­μέ­νο κίνημα.

Δικαιο­λο­γη­μέ­να τιμά­με το Πολυ­τε­χνείο, ως έναν ηρω­ι­κό αγώ­να και δημιούρ­γη­μα του λαού και της νεο­λαί­ας. Πρέ­πει να υπο­γραμ­μί­σου­με ότι το Πολυ­τε­χνείο έγι­νε κόντρα και σε αντί­θε­ση με τους νόμους, τις Αρχές και τους μηχα­νι­σμούς της χού­ντας αλλά και κόντρα στη θέλη­ση και τους σχε­δια­σμούς των αστι­κών δυνά­με­ων που συμ­φω­νού­σαν με τη χού­ντα και μετα­ξύ τους για συμ­φω­νη­μέ­νη αλλα­γή και αντι­κα­τά­στα­ση της χού­ντας. Ετρε­μαν το λαϊ­κό ξεσηκωμό.

Δεν είναι λοι­πόν τυχαίο ότι η εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου κι η καθιε­ρω­μέ­νη πορεία στην Αμε­ρι­κά­νι­κη Πρε­σβεία, υπο­βαθ­μί­ζε­ται διαρ­κώς από τις κυρί­αρ­χες πολι­τι­κές δυνά­μεις και τους «κάθε­ται στο στομάχι».

Εκα­ναν και κάνουν κάθε προ­σπά­θεια να το απο­νευ­ρώ­σουν από τα ουσια­στι­κά του στοι­χεία, να περιο­ρι­στεί σε ένα επε­τεια­κό μου­σεια­κό γεγο­νός που εξά­ντλη­σε την ιστο­ρι­κή του σημα­σία με την απο­κα­τά­στα­ση της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αστι­κής δημοκρατίας.

Επί­σης, ζημιά προ­κα­λούν στην κλη­ρο­νο­μιά του Πολυ­τε­χνεί­ου τα διά­φο­ρα αναρ­χο­αυ­τό­νο­μα ρεύ­μα­τα, οι διά­φο­ροι κου­κου­λο­φό­ροι, καθώς και ορι­σμέ­νοι που εμπο­ρεύ­τη­καν τη συμ­με­το­χή τους στο Πολυ­τε­χνείο, ανα­γο­ρεύ­ο­ντας τον εαυ­τό τους σε «γενιά του Πολυ­τε­χνεί­ου», για ίδιο όφελος.

Το Πολυ­τε­χνείο όμως άντε­ξε, παρα­μέ­νει ζωντα­νό στη μνή­μη, διδά­σκει, συγκι­νεί, εμπνέ­ει για­τί είναι έργο λαϊ­κό και της νεο­λαί­ας και πρέ­πει να συνε­χί­σου­με να το τιμά­με όπως πρέ­πει και αξί­ζει, περι­φρου­ρώ­ντας τα λαϊ­κά εξε­γερ­τι­κά του στοιχεία.

Το Πολυ­τε­χνείο έχει και μια συνέ­χεια όχι τόσο γνωστή.

Η νέα χού­ντα του Ιωαν­νί­δη, που αντι­κα­τέ­στη­σε τον Παπα­δό­που­λο, εξα­πό­λυ­σε ένα νέο κύμα διωγμών.

Τότε, το Κόμ­μα και η ΚΝΕ και η ΑΝΤΙΕΦΕΕ δέχθη­καν μεγά­λο πλήγ­μα. Πιά­στη­καν εκα­το­ντά­δες σύντρο­φοι και συντρό­φισ­σες με την κατη­γο­ρία ότι ετοί­μα­ζαν νέα Πολυ­τε­χνεία και ανα­τρο­πή του κοι­νω­νι­κού συστή­μα­τος. Πέρα­σαν φρι­κτά βασα­νι­στή­ρια στην ασφά­λεια της Μεσο­γεί­ων και το στρα­τό­πε­δο Μπο­για­τί­ου. Πολ­λοί παρα­πέμ­φθη­καν και προ­φυ­λα­κί­στη­καν με το νόμο 509, το νόμο που είχε θέσει εκτός νόμου το ΚΚΕ και άλλοι στάλ­θη­καν ξανά στη Γυά­ρο. Απο­φυ­λα­κί­στη­καν με την κατάρ­ρευ­ση της χού­ντας με το κεφά­λι ψηλά και δικαιωμένοι.

Κι ένα τελευ­ταίο σχε­τι­κά με το Πολυτεχνείο.

Ορι­σμέ­νοι που έχουν ως κύριο μέτω­πό τους και αντί­πα­λο την ΚΝΕ και το ΚΚΕ δεν κου­ρά­ζο­νται να επα­να­λαμ­βά­νουν ψέμα­τα και συκοφαντίες.

Μια απ’ αυτές είναι ότι δήθεν η Παν­σπου­δα­στι­κή Νο 8 καταγ­γέλ­λει το Πολυ­τε­χνείο ως έργο προ­βο­κα­τό­ρων. Επι­μέ­νουν στο ψέμα. Τα ντο­κου­μέ­ντα υπάρ­χουν και είναι αναμ­φι­σβή­τη­τα. Η ΚΝΕ, η ΑΝΤΙΕΦΕΕ, η Παν­σπου­δα­στι­κή όχι μόνο χαι­ρέ­τη­σαν τους αγώ­νες, αφού άλλω­στε ήταν παρό­ντες και πρωταγωνιστές.

Εκεί­νο που κατήγ­γει­λε ήταν τους πρά­κτο­ρες και προ­βο­κά­το­ρες της χού­ντας και άλλων υπη­ρε­σιών, που είχαν εισχω­ρή­σει στο Πολυ­τε­χνείο και τη δρά­ση τους για την υπο­νό­μευ­σή του.

Εκτός αν τους ενο­χλεί η καταγ­γε­λία ότι απο­μο­νώ­θη­καν και εξου­δε­τε­ρώ­θη­καν από το οργα­νω­μέ­νο κίνη­μα των φοιτητών.

Σήμε­ρα μπο­ρεί να μην έχου­με απέ­να­ντί μας τανκς, να μην υπάρ­χουν εξο­ρί­ες και φυλα­κές. Το ΚΚΕ να είναι νόμι­μο και να έχου­με μια σει­ρά ατο­μι­κά και συλ­λο­γι­κά δικαιώ­μα­τα και ελευθερίες.

Δεν υπο­βαθ­μί­ζου­με τη σημα­σία τους, άλλω­στε είναι κατα­κτή­σεις που απέ­σπα­σε η εργα­τι­κή τάξη και ο λαός μας, η νεο­λαία με σκλη­ρούς αγώ­νες, με αίμα και πολ­λές θυσί­ες. Γι’ αυτό και υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε κάθε κατά­κτη­ση ανυ­πο­χώ­ρη­τα και αποφασιστικά.

Δεν απο­δε­χό­μα­στε όμως τη σημε­ρι­νή τάξη πραγ­μά­των και πολύ περισ­σό­τε­ρο την άπο­ψη των αστών πολι­τι­κών ότι η δημο­κρα­τία των τελευ­ταί­ων χρό­νων είναι η καλύ­τε­ρη και μακρο­βιό­τε­ρη από τη σύστα­ση του ελλη­νι­κού κρά­τους και ότι η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία είναι το ανώ­τε­ρο και καλύ­τε­ρο σύστημα.

Αυτό που ζού­με σήμε­ρα δεν είναι δημο­κρα­τία. Είναι δημο­κρα­τία για τους λίγους και για τους πολ­λούς δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου. Και όποια δικαιώ­μα­τα έχου­με κατα­κτή­σει ως εργα­τι­κά και λαϊ­κά στρώ­μα­τα, είναι ψίχου­λα μπρο­στά στις ανά­γκες που έχου­με και πολύ περισ­σό­τε­ρο στις δυνα­τό­τη­τες που δίνει η επο­χή μας. Και αυτά ακό­μα τα λίγα βρί­σκο­νται υπό διαρ­κή περιο­ρι­σμό και αμφισβήτηση.

Η απο­κα­τά­στα­ση της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας το 1974 δεν έφε­ρε την άνοι­ξη για την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Σε αυτή την περί­ο­δο στα­θε­ρο­ποι­ή­θη­κε και ενι­σχύ­θη­κε παρα­πέ­ρα η θέση του ελλη­νι­κού καπι­τα­λι­σμού και έγι­νε πιο ουσια­στι­κή και βαθύ­τε­ρη η ενσω­μά­τω­σή του στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ενι­σχύ­θη­κε με άλλα λόγια η δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου με κοι­νο­βου­λευ­τι­κό μαν­δύα. Ολες οι κυβερ­νή­σεις που γνω­ρί­σα­με αυτά τα χρό­νια της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, συμ­μα­χι­κές του ΣΥΡΙΖΑ, στή­ρι­ξαν και στη­ρί­ζουν αυτό ακρι­βώς το σύστημα.

Οι εργα­ζό­με­νοι, οι νέοι, οι γυναί­κες, οι συντα­ξιού­χοι, η πλειο­ψη­φία του ελλη­νι­κού λαού βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι με διαρ­κή χει­ρο­τέ­ρευ­ση, από­λυ­τη και σχε­τι­κή, του βιο­τι­κού τους επι­πέ­δου σε όλους τους τομείς. Δέχθη­καν ισχυ­ρά πλήγ­μα­τα ειδι­κά στην περί­ο­δο της οικο­νο­μι­κής καπι­τα­λι­στι­κής κρίσης.

Αγω­νί­ζο­νται με νύχια και με δόντια να υπε­ρα­σπί­σουν όποιες κατα­κτή­σεις απέ­σπα­σαν με σκλη­ρούς αγώ­νες. Αγω­νί­ζο­νται να μη χει­ρο­τε­ρεύ­σει παρα­πέ­ρα η θέση τους.

Οι αγώ­νες όμως αυτοί, σήμε­ρα, παντού και στους δικούς σας χώρους της εκπαί­δευ­σης είναι κατά κανό­να αμυ­ντι­κοί και σωστά οργα­νώ­νο­νται και πρέ­πει να γίνουν ακό­μα πιο μαζι­κοί, πιο δυναμικοί.

Χαι­ρε­τί­ζου­με τους αγώ­νες του ΜΑΣ και τις προ­σπά­θειές σας να γίνει το ΜΑΣ ο αγω­νι­στι­κός πόλος συσπεί­ρω­σης της φοι­τη­τι­κής και σπου­δά­ζου­σας νεο­λαί­ας και να απο­κτή­σει νέα δυνα­μι­κή η ανά­πτυ­ξη και ανα­γέν­νη­ση του φοι­τη­τι­κού κινήματος.

Σωστά οι αγώ­νες αυτοί συν­δέ­ο­νται και πρέ­πει να συν­δέ­ο­νται πιο στο­χευ­μέ­να και να απο­κτούν στα­θε­ρά πιο βαθύ αντι­μο­νο­πω­λια­κό και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό περιε­χό­με­νο. Να στο­χεύ­ουν στην ανα­τρο­πή της δικτα­το­ρί­ας των μονο­πω­λί­ων με προ­ο­πτι­κή την εργα­τι­κή εξου­σία, το σοσια­λι­σμό. Είναι ολο­φά­νε­ρη αυτή η ανά­γκη, το ζού­με και το βλέ­που­με καθα­ρά όπου κι αν κοιτάξουμε.

Για παρά­δειγ­μα οι ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας, οι ανά­γκες των εργα­ζο­μέ­νων και των οικο­γε­νειών τους, απαι­τούν σήμε­ρα πολ­λές εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες παρα­πά­νω επι­στή­μο­νες όλων των κατη­γο­ριών, ειδι­κευ­μέ­νο επι­στη­μο­νι­κό, ερευ­νη­τι­κό και τεχνι­κό δυνα­μι­κό κάθε είδους και τις αντί­στοι­χες κοι­νω­νι­κές υπο­δο­μές. Χιλιά­δες παρα­πά­νω για­τρούς για να καλύ­ψουν όλες τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες από τη φρο­ντί­δα για τα βρέ­φη, την προ­λη­πτι­κή ιατρι­κή, για­τρούς εργα­σί­ας, κάλυ­ψη των ανα­γκών σε ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή περί­θαλ­ψη, σε κέντρα υγεί­ας, νοσο­κο­μεία, για την έρευ­να και την εκπαί­δευ­ση και πολ­λά άλλα.

Χιλιά­δες παρα­πά­νω δασκά­λους και καθη­γη­τές. Χιλιά­δες παρα­πά­νω μηχα­νι­κούς, γεω­πό­νους, για την ανά­πτυ­ξη της αγρο­τι­κής παρα­γω­γής και την κατα­σκευή εργα­λειο­μη­χα­νών, ψυγεί­ων, απο­θη­κευ­τι­κών χώρων, εγγειο­βελ­τιω­τι­κών έργων, μετα­φο­ρι­κών μέσων κ.α.

Οι ανά­γκες αυτές είναι υπαρ­κτές όχι μόνο στους παρα­πά­νω τομείς, αλλά παντού σε κάθε τομέα ανθρώ­πι­νης δρα­στη­ριό­τη­τες. Οι δυνα­τό­τη­τες επί­σης είναι μεγά­λες και στην παρα­γω­γή υψη­λά καταρ­τι­σμέ­νων επι­στη­μό­νων, ερευ­νη­τών, ειδι­κών και την παρο­χή ποιο­τι­κών και δωρε­άν υπη­ρε­σιών στους βασι­κούς τομείς Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, ασφά­λι­σης κ.λπ.

Κι όμως ζού­με τη μεγά­λη αντί­φα­ση. Πολ­λοί από­φοι­τοι να μην μπο­ρούν να βρουν δου­λειά στο αντι­κεί­με­νό τους ή να εργά­ζο­νται με μεγά­λη ανα­σφά­λεια και με απα­ρά­δε­κτες συν­θή­κες. Δεν είναι ελεύ­θε­ροι να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν τις επαγ­γελ­μα­τι­κές και επι­στη­μο­νι­κές τους δυνα­τό­τη­τες και φιλο­δο­ξί­ες, να δημιουργήσουν.

Παρα­πέ­ρα, παίρ­νο­νται διαρ­κώς νέα μέτρα με αλλε­πάλ­λη­λους νόμους από όλες τις κυβερ­νή­σεις για να περιο­ρί­ζουν και να δυσκο­λεύ­ουν χιλιά­δες νέους από την πρό­σβα­ση στη μόρ­φω­ση, στα πανε­πι­στή­μια και οι συν­θή­κες εκπαί­δευ­σης να γίνο­νται όλο πιο δύσκο­λες για τη μεγά­λη μάζα των μαθη­τών, φοι­τη­τών, σπου­δα­στών και το χει­ρό­τε­ρο να υπο­βαθ­μί­ζο­νται τα επι­στη­μο­νι­κά αντικείμενα.

Που οφεί­λε­ται η μεγά­λη αυτή αντί­φα­ση που εμπο­δί­ζει την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο και στε­ρεί από την πλειο­ψη­φία των εργα­τι­κών και λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών τη δυνα­τό­τη­τα να ζουν αξιο­πρε­πώς, να βελ­τιώ­νουν διαρ­κώς το επί­πε­δο ζωής σε όλο και πιο ανώ­τε­ρα επίπεδα;

Οφεί­λε­ται στον κεφα­λαιο­ποι­η­τι­κό τρό­πο παρα­γω­γής, που στη­ρί­ζε­ται στην ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα παρα­γω­γής και στην εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής δύνα­μης και πιο ειδι­κά οφεί­λε­ται στο γεγο­νός ότι έχει φτά­σει σε ένα τέτοιο σημείο, όπου είναι πλέ­ον σε πλή­ρη αντί­θε­ση, σε σύγκρου­ση με τις ανά­γκες της κοινωνίας.

Η στή­ρι­ξη της ανά­πτυ­ξης, η προ­σέλ­κυ­ση επεν­δύ­σε­ων που όλοι ευαγ­γε­λί­ζο­νται και με διά­φο­ρα πρό­ση­μα, δεν αφο­ρούν το λαό, την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο. Αφο­ρούν την ανά­γκη και μονο των μονο­πω­λια­κών ομί­λων που έχουν πάρα πολύ γιγα­ντω­θεί, για συσ­σώ­ρευ­ση νέου κεφα­λαί­ου, για αύξη­ση του ποσο­στού κέρ­δους. Χωρίς αυτή την αυτο­α­νά­πτυ­ξη κιν­δυ­νεύ­ουν να κατα­στρα­φούν μπρο­στά στον τερά­στιο αντα­γω­νι­σμό που υπάρ­χει ανά­με­σα στους διά­φο­ρους μονο­πω­λια­κούς ομίλους.

Οι καπι­τα­λι­στές επεν­δύ­ουν μόνο για το κέρ­δος και όχι για τις ανά­γκες των ανθρώ­πων. Επεν­δύ­ουν μόνο εκεί που έχει κέρ­δος και κλεί­νουν τις επι­χει­ρή­σεις όταν δεν έχουν κέρ­δος. Δεν αφή­νουν καμία ανθρώ­πι­νη ανά­γκη και δρα­στη­ριό­τη­τα που να μην την υπο­τάσ­σουν στην κερ­δο­φο­ρία τους. Από την ψυχα­γω­γία, τον αθλη­τι­σμό, ως την υγεία, την ασφά­λι­ση, την εκπαί­δευ­ση, παντού.

Δεν ενδια­φέ­ρο­νται για τη μαζι­κή ανά­πτυ­ξη ολό­πλευ­ρα καταρ­τι­σμέ­νου επι­στη­μο­νι­κού δυνα­μι­κού, παρά μόνο σε αυτό που έχουν ανά­γκη και το θέλουν πλή­ρως υπο­ταγ­μέ­νο στις δικές τους προ­δια­γρα­φές. Δεν ανέ­χο­νται να ζουν οι άνθρω­ποι πάνω από το προσ­δό­κι­μο, για­τί είναι κόστος και πρέ­πει να δου­λεύ­ουν ως τα βαθιά γερά­μα­τα ή να πλη­ρώ­νουν για τις ανά­γκες δια­βί­ω­σής τους. Ολα είναι εμπόρευμα.

Παρό­λα αυτά δεν αισθά­νο­νται ασφα­λείς. Ο τερά­στιος συσ­σω­ρευ­μέ­νος πλού­τος που είναι στα χέρια τους δεν μπο­ρεί να αξιο­ποι­η­θεί για να τους φέρει νέα κέρ­δη. Η μια οικο­νο­μι­κή κρί­ση, εξαι­τί­ας αυτού του παρά­γο­ντα, δια­δέ­χε­ται την άλλη και τρέ­μουν μια νέα κρί­ση που είναι ανα­πό­φευ­κτη. Γι’ αυτό ακρι­βώς γίνο­νται όλο και πιο επιθετικοί.

Οργα­νώ­νουν πολέ­μους για το μοί­ρα­σμα και το ξανα­μοί­ρα­σμα των αγο­ρών. Απαι­τούν όλο πιο ασφυ­κτι­κά μέτρα περιο­ρι­σμού δικαιω­μά­των και κατα­κτή­σε­ων για την αύξη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης και μετα­τρο­πής των χώρων εργα­σί­ας σε κάτεργα.

Απαι­τούν πιο δρα­στι­κά μέτρα για τον περιο­ρι­σμό των όποιων ελευ­θε­ριών και συλ­λο­γι­κών δικαιω­μά­των, όπως του συν­δι­κα­λι­σμού και της απερ­γί­ας. Φοβού­νται και ανη­συ­χούν μπρο­στά στην αύξη­ση της λαϊ­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας και την ανά­πτυ­ξη της ταξι­κής πάλης και απαι­τούν νέα πιο σκλη­ρά αυταρ­χι­κά μέτρα, για ανα­χαί­τι­ση και πνί­ξι­μο κάθε αμφι­σβή­τη­σης της κυριαρ­χί­ας και της εξου­σί­ας τους, με τη δύνα­μη της κατα­στο­λής, του ψέμα­τος και του αντικομμουνισμού.

Μέσα στα πλαί­σια αυτά είναι και η κατάρ­γη­ση του ασύ­λου που πάει μαζί με τον περιο­ρι­σμό της απερ­γί­ας, των δια­δη­λώ­σε­ων κ.α. Τους έχει γίνει αλη­θι­νός εφιάλ­της η νίκη της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης, η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού και τρέ­μουν μπρο­στά σ’ ένα νέο κύμα επαναστάσεων.

Γι’ αυτό και κατα­φεύ­γουν στον πιο ωμό αντι­κομ­μου­νι­σμό, στην παρα­χά­ρα­ξη της σύγ­χρο­νης ιστο­ρί­ας, επι­στρα­τεύ­ουν στρα­τούς πραι­το­ρια­νών και ξοδεύ­ουν τερά­στια ποσά για τη συκο­φά­ντη­ση του σοσια­λι­σμού που γνωρίσαμε.

Δια­στρε­βλώ­νουν, συκο­φα­ντούν και πολε­μούν λυσ­σα­σμέ­να τη θεω­ρία του επι­στη­μο­νι­κού σοσια­λι­σμού και προ­σπα­θούν να παρου­σιά­σουν το ΚΚΕ ως ένα Κόμ­μα ξεπε­ρα­σμέ­νο, εκτός πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και πολ­λά άλλα.

Δεν είναι όμως παντο­δύ­να­μοι. Η εργα­τι­κή τάξη, οι λαοί θα βρουν το δρό­μο τους και τη δύνα­μη να εκπλη­ρώ­σουν την ιστο­ρι­κή τους απο­στο­λή. Εκφρά­ζου­με την αλλη­λεγ­γύη μας στους αγώ­νες του λαού της Χιλής, του Λιβά­νου, της Βενε­ζου­έ­λας, του Ιράκ, της Βολι­βί­ας. Κατα­δι­κά­ζου­με το πρα­ξι­κό­πη­μα στη Βολι­βία και πρέ­πει να εκδη­λω­θεί μαζι­κή δια­μαρ­τυ­ρία ενά­ντια στους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες που έχουν τη στή­ρι­ξη των ΗΠΑ.

Το ΚΚΕ στην Ελλά­δα βρί­σκε­ται σε αυτό το δρό­μο και παλεύ­ει ακού­ρα­στα και ανυ­πο­χώ­ρη­τα ν’ ανοί­ξει αυτή η προ­ο­πτι­κή. Γι’ αυτό ο αγώ­νας και κάθε αγώ­νας σήμε­ρα πρέ­πει να δίνε­ται με αυτή την προ­ο­πτι­κή. Την ανα­τρο­πή της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, των μονο­πω­λί­ων. Αυτό είναι σήμε­ρα το σύγ­χρο­νο και επί­και­ρο δίδαγ­μα του Πολυτεχνείου.

Παλεύ­ου­με ανυ­πο­χώ­ρη­τα για τα στοι­χειώ­δη δικαιώ­μα­τα των φοι­τη­τών, αλλά και για ένα πανε­πι­στή­μιο στην υπη­ρε­σία του λαού και την πρό­ο­δό του απαλ­λαγ­μέ­νο από την κυριαρ­χία των επιχειρήσεων.

Παλεύ­ου­με για το δικαί­ω­μα στη δου­λειά, για μόνι­μη και στα­θε­ρή εργα­σία και όχι με όρους δου­λεί­ας, αλλά και διεκ­δι­κού­με να γίνου­με αυτοί που θα κάνουν κου­μά­ντο στην οργά­νω­ση της παρα­γω­γής και δια­νο­μής των προ­ϊ­ό­ντων με βάση τις διευ­ρυ­νό­με­νες ανά­γκες της κοινωνίας.

Εκφρά­ζου­με την αλλη­λεγ­γύη μας στα θύμα­τα των πολέ­μων, αλλά και ενά­ντια στο ΝΑΤΟ και τους πολέ­μους και τη μετα­τρο­πή της Ελλά­δας σε ορμη­τή­ριο πολέμου.

Τιμά­με τον αγώ­να κατά της δικτα­το­ρί­ας, διδα­σκό­μα­στε και εμπνε­ό­μα­στε στον αγώ­να για την ορι­στι­κή απαλ­λα­γή από τη δικτα­το­ρία του κεφαλαίου.

Απορ­ρί­πτου­με κατη­γο­ρη­μα­τι­κά την ανι­στό­ρη­τη θεω­ρία τους ότι η πρό­ο­δος των ατό­μων είναι προ­σω­πι­κή υπό­θε­ση με βάση τις ατο­μι­κές δυνα­τό­τη­τες και ικανότητες.

Η πρό­ο­δος των ατό­μων είναι υπό­θε­ση κοι­νω­νι­κή. Και στην επο­χή μας είναι υπό­θε­ση της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης. Εδώ βρί­σκε­ται η ευθύ­νη μας και το χρέ­ος μας ν’ αντα­πο­κρι­θού­με στο κάλε­σμα της επο­χής μας καλύ­τε­ρα απ’ τις προη­γού­με­νες γενιές».