Το Twitter μας φιμώνει — Ανοιχτή επιστολή στην ΕΣΗΕΑ

Στο Twitter όπου τα κάθε είδους τρολ κάνουν πάρτι…

Στο Twitter όπου λογα­ρια­σμοί μιας χρή­σης — εργα­λεία ιμπε­ρια­λι­στι­κών (και άλλων) κέντρων — «προ­ε­τοι­μά­ζουν» και επι­βάλ­λουν λύσεις …

Στο Twitter όπου φασί­στες και ρατσι­στές χύνουν δηλη­τή­ριο ανεμπόδιστα…

Σε αυτό το Twitter — του οποί­ου τα γεω­πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια δεν του είναι ξένα — δημο­σιο­γρά­φοι και μέσα μπλο­κά­ρο­νται — λογο­κρί­νο­νται για­τί εκφρά­ζουν θέσεις που αμφι­σβη­τούν την κυρί­αρ­χη αφή­γη­ση και ερμη­νεία των γεγονότων.

Αυτό συνέ­βη με το Ατέ­χνως, ο λογα­ρια­σμός του οποί­ου στο Twitter ανε­στά­λη αμε­τά­κλη­τα και αναι­τιο­λό­γη­τα λόγω του αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού περιε­χο­μέ­νου των αναρ­τή­σε­ών του (Ανα­λυ­τι­κά ΕΔΩ) .

Το Ατέ­χνως είναι δημο­σιο­γρα­φι­κό μέσο, το οποίο στη­ρί­ζε­ται σε επαγ­γελ­μα­τί­ες δημο­σιο­γρά­φους μέλη της ΕΣΗΕΑ και άλλων δημο­σιο­γρα­φι­κών ενώ­σε­ων. Δε βιο­πο­ρι­ζό­μα­στε από το Ατέ­χνως. Στο Ατέ­χνως, με επαγ­γελ­μα­τι­κή ευσυ­νει­δη­σία και τηρώ­ντας τη δημο­σιο­γρα­φι­κή δεο­ντο­λο­γία, κατα­πια­νό­μα­στε με θέμα­τα, εκφρά­ζου­με από­ψεις και σχό­λιο που δε «χωρά­νε» στα κατε­στη­μέ­να μέσα.   Πέντε χρό­νια παρου­σί­ας, κερ­δί­σα­με το σεβα­σμό και αυτών που δε συμ­φω­νούν μαζί μας. Πέντε χρό­νια στα­θε­ροί σε αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή, αντι­φα­σι­στι­κή ρότα ακο­λου­θώ­ντας αυτούς που μάχο­νται να αλλά­ξουν τον άδι­κο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό τού­το κόσμο που γεν­νά πολέ­μους, φτώ­χεια και δυστυ­χία (ΕΔΩ η ταυ­τό­τη­τά μας).

Μετά την ανα­στο­λή του λογα­ρια­σμού μας, η πρώ­τη μας ενέρ­γεια ήταν να ενη­με­ρώ­σου­με την Ένω­ση Συντα­κτών Ημε­ρη­σί­ων Εφη­με­ρί­δων Αθη­νών (ΕΣΗΕΑ) παλαιά μέλη της οποί­ας είμα­στε. Σε τηλε­φω­νι­κή επι­κοι­νω­νία της πρό­έ­δρου της ΕΣΗΕΑ κ. Αντω­νιά­δου (με δική της πρω­το­βου­λία, στις 3/1) με τον δημο­σιο­γρά­φο — δια­χει­ρι­στή του Ατέ­χνως Ηρα­κλή Κακα­βά­νη, μας δόθη­κε η υπό­σχε­ση ότι το θέμα θα εξε­τα­στεί και θα τεθεί στο Διοι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο. Έκτο­τε δεν είχα­με καμία ενη­μέ­ρω­ση. Συνή­θης πρα­κτι­κή της παρού­σας διοί­κη­σης (Παλαιό­τε­ρα, Οκτώ­βριος του 2018 υπε­βλή­θη υπό­μνη­μα — πρω­το­κολ­λή­θη­κε — με συγκε­κρι­μέ­να ερω­τή­μα­τα που αφο­ρούν τα Ελλη­νι­κά Hoaxes, το οποίο πάλι αγνο­ή­θη­κε παρά την δια­βε­βαί­ω­ση της κ. Αντω­νιά­δου τον Μάιο του 2019 ότι θα το εξε­τά­σει και θα μας απα­ντή­σει)

Δεν είμα­στε επώ­νυ­μοι (εκεί είναι πιο ευαί­σθη­τα τα αντα­να­κλα­στι­κά του προ­ε­δρεί­ου της ΕΣΗΕΑ), είμα­στε κωπη­λά­τες στο χώρο της ενη­μέ­ρω­σης, μα στην συγκε­κρι­μέ­νη περί­πτω­ση το θέμα είναι ευρύ­τε­ρο, αφο­ρά την ελεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση ιδε­ών, τη δυνα­τό­τη­τα του δημο­σιο­γρά­φου να εκφρά­ζε­ται ανε­μπό­δι­στα, την (υπο­τι­θέ­με­νη) δημο­κρα­τία στον κόσμο των social media. «Χωρίς περί­σκε­ψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ/ μεγά­λα κ’ υψη­λά τρι­γύ­ρω μου έκτι­σαν τεί­χη» και δεν μπο­ρεί κανείς να ισχυ­ρι­στεί ότι δεν άκου­σε «ποτέ κρό­τον κτι­στών ή ήχο». Πλέ­ον έχου­με μια δια­μορ­φω­μέ­νη κατά­στα­ση. Όλες οι από­ψεις δεν έχουν θέση στον κατά τ’ άλλα δημο­κρα­τι­κό κόσμο των social media. Όλοι οι δημο­σιο­γρά­φοι, όλα τα μέσα δεν έχουν θέση στα Μέσα Κοι­νω­νι­κής Δικτύ­ω­σης. Έχου­με ένα κρού­σμα κραυ­γα­λέ­ας λογοκρισίας.

Η ΕΣΗΕΑ τι λέει γι’ αυτό; Η σιω­πή της ΕΣΗΕΑ εκ των πραγ­μά­των διευ­κο­λύ­νει πρα­κτι­κές απο­κλει­σμού από τα Μέσα Κοι­νω­νι­κής Δικτύ­ω­σης στα οποία πλέ­ον το αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό σύν­θη­μα «Φονιά­δες των λαών Αμε­ρι­κά­νοι» (ως γενί­κευ­ση οδυ­νη­ρής εμπει­ρί­ας των λαών) θεω­ρεί­ται ρητο­ρι­κή μίσους, η έκφρα­ση αλλη­λεγ­γύ­ης στην Κού­βα μη ανεκτή.

Αν σήμε­ρα ξεκί­νη­σαν από εμάς, από το Ατέ­χνως — κάπως περι­φε­ρεια­κά — δοκι­μά­ζο­ντας αντα­να­κλα­στι­κά, είναι σχε­δόν βέβαιο (αν δού­με την παγκό­σμια σχε­τι­κή εμπει­ρία) ότι ο κύκλος των «θυμά­των» θα διευ­ρυν­θεί. Μόνο που δεν έχου­με (έχε­τε) δικαί­ω­μα να αιφ­νι­δια­στού­με (αιφ­νι­δια­στεί­τε) όπως ο πάστο­ρας Martin Niemöller (Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους./ Δεν ήμουν Εβραί­ος και δεν φώναξα.…)

Η πρό­σφα­τη ιστο­ρία (ελλη­νι­κή και διε­θνής) έχει να μας διδά­ξει πολ­λά. Πολι­τι­κά και οικο­νο­μι­κά κέντρα δεν έχουν παραι­τη­θεί ποτέ από την προ­σπά­θεια χει­ρα­γώ­γη­σης Μέσων και περιο­ρι­σμού ανε­πι­θύ­μη­των φωνών. Αφέ­λειες και ψευ­δαι­σθή­σεις δε μας επιτρέπονται.

Και τέλος, μέσα σε όλα τα σημα­ντι­κά που συμ­βαί­νουν, για τον δημο­σιο­γρά­φο εξί­σου σημα­ντι­κό είναι ότι έναν συνά­δελ­φό του τον εμπο­δί­ζουν «να βαδί­ζει» (να εκφραστεί).

«Ε, το λοι­πόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα
εγώ τη γλώσ­σα μου τους βγάζω
για μένα, το λοι­πόν, το πιο εκπληκτικό
πιο επι­βλη­τι­κό πιο μυστη­ρια­κό και πιο μεγάλο
είναι ένας άνθρω­πος που τον ’μπο­δί­ζουν να βαδίζει
είναι ένας άνθρω­πος που τον αλυ­σο­δέ­νου­νε» (Ναζίμ Χικ­μέτ, Μικρόκοσμος)

Μετά το μπλο­κά­ρι­σμα δημιουρ­γή­σα­με νέο λογαριασμό: