Τρία ποιήματα της Ηλέκτρας Στρατωνίου για την Ημέρα της Γυναίκας

Τρία ποι­ή­μα­τα μου από τη συλ­λο­γή της Ηλέ­κτρας Στρα­τω­νί­ου «Σςςς… ο θεός κοι­μά­ται» για την Ημέ­ρα της Γυναίκας

ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ

Τίπο­τα νέο δεν υπάρχει
αρκούν λες τα όσα ζήσαμε,
τα φιλιά της φωτιάς
που πυρ­πό­λη­σαν τα νιά­τα μας
επαρ­κούν πιστεύεις,
να ζεστά­νουν τα γηρα­τειά μας.
Ξέρεις πόσο κρύο
κάνει μετά τα εξήντα;
Ξέρεις πόσο χιόνι
κολ­λά­ει στις πατού­χες σου?
Σου είπε κανείς
για τις κλι­μα­τι­κές συνθήκες
στην έρη­μο της Σαχάρας;
Ήλιος καυ­τός τη μέρα
παγω­νιά θανά­του τη νύχτα!
Πίστε­ψε με ,
διά­φα­νο κρύ­σταλ­λο ο χρόνος
καρ­φώ­νει το σώμα σου
εκεί γύρω στα ογδόντα
και δεν επαρκούν
τα φιλιά της φωτιάς
που πυρ­πό­λη­σαν τα νιά­τα μας,
για να ζεστάνουν
το αίμα στις φλέβες,
την πλη­γή στο κορμί !
Ανά­γκη λοιπόν
να υπάρ­ξει <κάτι> νέο,
<επι­τα­κτι­κή> ανάγκη
να ομορ­φαί­νει η ζωή μας!
Ίσως …αν αγκαλιαστούμε
σφι­χτά, ποιό σφιχτά;
Αν…. φιλη­θού­με καυτά,
ποιο καυτά
απ’ τα φιλιά του παρελθόντος;
Μη λες επαρ­κούν όσα ζήσαμε ,
ξέρεις τι κρύο κάνει
μετά τα εξήντα;
Συν­θή­κες Σαχάρας!

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΠΟΡΣΕΛΑΝΗ

Τι κι αν πέτρω­σε το δάκρυ
στις άκρες των ματιών,
ήρθε ο Αυγου­στιά­τι­κος ήλιος
και ξάπλω­σε πάνω τους,
πυρα­κτώ­θη­καν τα δάκρυα
‑άχνι­σαν,- κύλη­σαν σαν λάβα
αυλα­κώ­νο­ντας την κινέζικη
πορ­σε­λά­νη του προ­σώ­που σου!
Από τότε ζωγραφίστηκαν
μπλε λουλούδια
σε ανθι­σμέ­νες βυσσινιές ,
άλο­γα τρελαμένα
δίχως καβαλάρηδες,
νύφες με μαύ­ρα πέπλα
και ένα μπου­κέ­το αίμα
στο μέρος της καρ­διάς τους!
Πυρα­κτώ­θη­καν από τον ήλιο
τα πετρω­μέ­να σου δάκρυα,
ετού­τος ο Αύγουστος
έμελ­λε να είναι ο τελευταίος!
Γλυ­κο­φί­λη­σε ο έρωτας
την Κινέ­ζι­κη πορσελάνη
‑στο σπα­σμέ­νο σου πρόσωπο-
και μετά… πέτα­ξε μακριά
το κλει­δί της ψυχής σου
σε μια θάλασ­σα από μούστο!
Τώρα γελάς ευτυ­χι­σμέ­νη , μεθυσμένη,
γελάς αιώ­νια μεθυσμένη!!!

Η ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ ΚΛΑΙΕΙ

Κλεί­νεις τα μάτια σου κάθε φορά
που στέ­κο­με μπρο­στά σου,
δεν έχω πια τη λάμ­ψη του ήλιου
και τη δρο­σιά των είκο­σι χρόνων,
ούτε τη μελω­δία της καρδερίνας
στον ήχο της φωνής, σκούριασε
το μαρ­μά­ρι­νο σώμα μου,
η Καρυά­τι­δα τώρα κλαίει
μπρος στους χαλα­ρούς γλου­τούς της!
Το ερω­τι­κό πάθος μου νύσταξε,
κου­ρα­σμέ­νο ξάπλωσε
σκύ­λος πιστός στα πόδια σου!
Κλεί­νεις τα μάτια σου κάθε φορά
που πίνεις τον καφέ σου
δεν ζωγρα­φί­ζο­νται τα χεί­λη μου
στις φου­σκά­λες του όπως παλιά,
μόνο βου­λιά­ζουν και λερώνονται
στον πάτο του φλιτζανιού
μέσα στα κατα­κά­θια του.
Για­τί κλεί­νεις τα μάτια?
Ανά­λω­σα δίπλα σου τη ζωή μου
γέμι­σα με ηδονή
και ευτυ­χία τα χρό­νια σου,
από «αγό­ρι» σ’ έκα­να άνδρα,
ανοί­γο­ντας σαν τριαντάφυλλο
τα πέτα­λα του κορ­μιού μου
επά­νω στα σεντό­νια σου!
Μάτω­σα το κορ­μί μου
κάνο­ντας το σπό­ρο σου παιδί!
Και έκλα­ψα όταν μ’ έκανες
από ερω­μέ­νη μάν­να σου,
λες κι έφευ­γα για το στερ­νό ταξίδι .
Μην κλεί­νεις λοιπόν
τα μάτια σου μπρο­στά μου,
για­τί κλαί­ει η Καρυάτιδα
τους χαλα­ρούς γλου­τούς της!

________________________________________________________________________________

Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στη Χαλκιδική, έζησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό. Είναι ζωγράφος, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδόσει τρεις ποιητικές συλλογές: «Ποιήματα» (1989, Γερμανία), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011, Αθήνα) και «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014, Αθήνα). Η Ηλέκτρα είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε. Ε. Λ.).

Γράμ­μα­τα της ποίησης