Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τρία ποιήματα του Σωτήρη Νούσια

ΤO TEΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ (ΙΟΥΝΙΟΣ 1945)

Η φύτρα
Στην χαρά­δρα πλανάται
Όχι απλώς οικτρή πλάνη
Ψάχνει
Τον μίτο
Να την οδηγήσει
Στο τελευ­ταίο επεισόδιο
που ο εθνι­κός στρατός
κρά­τη­σε όμη­ρο την ιστορία
Δίχως μια σπι­θα­μή στα χέρια
Ν’ αγκιστρωθούν
απ΄τα κλα­διά τ΄ ουρανού
Κι ας μην ήταν όλα ίδια
Κάτω
Απ’τον φανοστάτη
Κεί­ται πάντα
Ένα φύλ­λο πορείας
που κανείς δεν άγγιξε
Για να πλη­γώ­νε­ται ο ουρανός
Όταν μερεύ­ει η Ανατολή
Ενώ η Δύση μας γεννά
Για να μας αποβάλλει.

Χαράκτες

Τα ονό­μα­τα μας στις κολόνες
ξεθωριασμένα
μας πιστεύ­ουν για νεκρούς
χωρέ­σα­με στις άγο­νες γραμ­μές των λέξεων
βαδί­σα­με σε ονει­ρι­κές απολαύσεις
αιώ­νιας προσμονής
Στα σκου­ρια­σμέ­νια κελιά
κατοι­κεί η ψυχή μας
κι οι ιδέ­ες μας
μηνύουν
πως ότι ζήσαμε
χαράχτηκε
κάθε παλ­μι­κός μας χτύπος
σινιά­λο στον τοίχο
των ποταπών

Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΝΑΡΚΩΣΗΣ

Ο καθρέ­πτης γυα­λί ενωμένο
Θρέ­φουν τα συντρίμμια
και­νο­φα­νή πρόσωπα
Άλλη μια νύχτα
το όνειρο
ένας επι­σκέ­πτης φρενοκομείου
Όλα θεόκλειστα
οι σκέ­ψεις γίνο­νται σαλτιμπάγκοι
Θυμί­ζουν ξανά παι­δι­κές τιμωρίες
Ξεβρά­ζο­νται στον ωκε­α­νό σκο­τει­νής απορίας
Πως ζει το άγγιγ­μα κλει­σμέ­νο στον θωλό φακό του χρόνου;
Για­τί δεν επαναστατεί?
Πώς γίναν έτσι οι άνθρωποι?
το “Α” τους μοιά­ζει στερητικό
σε πρό­γραμ­μα απεξάρτησης
Δίχως να βλέπουν.
Μιλούν
χωρίς την αίγλη της αναζήτησης
Η φλέ­βα της νύχτας
είναι πάντα τρυπημένη
Περ­νά η νάρ­κω­ση στους διαβάτες
Γίνε­ται δίαυλος
συμπα­ρα­σύ­ρει τη ραστώ­νη του ύπνου
Κι όλα τραγουδούν
σαν μανια­σμέ­νη χορωδία

Σεπτέμ­βρης 2016

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο