Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Φίλοι»…

Αν έχουν τέτοιους φίλους οι Παλαι­στί­νιοι, τότε τι τους θέλουν τους εχθρούς… Ο λόγος για τον Βαρου­φά­κη, που «ξανα­χτύ­πη­σε», γνω­στο­ποιώ­ντας πως «η θέση του ΜέΡΑ-DiEM25, στην οποία κατα­λή­ξα­με μετά από μακρύ και έντο­νο διά­λο­γο, ήταν ότι η λύση των δύο κρα­τών είναι πλέ­ον ανέ­φι­κτη και, έτσι, η βέλ­τι­στη λύση τώρα πια είναι ένα ενιαίο κρά­τος με ίσα πολι­τι­κά δικαιώ­μα­τα για όλους». Σαν να λέμε δηλα­δή, έκλει­σε και την κάσα, εντα­φιά­ζο­ντας άπαξ διά παντός το δίκαιο αίτη­μα του παλαι­στι­νια­κού λαού για ελεύ­θε­ρο και ανε­ξάρ­τη­το παλαι­στι­νια­κό κρά­τος, προ­σφέ­ρο­ντας και «ρεα­λι­στι­κές» προ­τά­σεις που νομι­μο­ποιούν από άλλο δρό­μο την κατο­χή και τα απο­τε­λέ­σμα­τά της. Γκώ­σα­με στην «πρό­ο­δο» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ… Ευτυ­χώς ο λαός της Παλαι­στί­νης δεν έχει ανά­γκη τέτοιους «φίλους». Εχει εκα­τομ­μύ­ρια πραγ­μα­τι­κούς φίλους, τους λαούς όλου του κόσμου που στέ­κο­νται στην απέ­να­ντι μεριά: Στη σωστή πλευ­ρά της Ιστο­ρί­ας, με την Παλαι­στί­νη ως τη λευτεριά.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο