«Όασις» στο Παγκράτι: 70 χρόνια με την αίγλη του θερινού Σινεφίλ — Mamma Roma

Ο κινη­μα­το­γρά­φος Όασις, στην Πρα­τί­νου 7 (Παγκρά­τι) άνοι­ξε γύρω στο 1950, αρχι­κά ως θέα­τρο σκιών, μετά αγο­ρά­στη­κε από τον παρα­γω­γό και κινη­μα­το­γρα­φι­στή Βαγ­γέ­λη Μελισ­σι­νό, που τον μετέ­τρε­ψε σε κινη­μα­το­γρά­φο με το συγκε­κρι­μέ­νο όνομα.
Γύρω στο 1980 –περί­ο­δος της μετα­πο­λί­τευ­σης, το αγό­ρα­σε η οικο­γέ­νεια Κωτή­ρα -οι αδερ­φές Ντία & Μαρία, φέρο­ντας ποιο­τι­κές ται­νί­ες και χτί­ζο­ντας με άρω­μα παλιού νοσταλ­γι­κού ρομάν­τζου, ένα δικό τους χώρο για ψαγ­μέ­νους της έβδο­μης τέχνης τόσο από τη συνοι­κία όσο και ευρύ­τε­ρα, που τίμη­σαν με την παρου­σία τους διά­φο­ροι «επώ­νυ­μοι» της επο­χής (θεα­τράν­θρω­ποι κά)Παλιές αφί­σες, πορ­τρέ­τα ηθο­ποιών, κερα­μι­κά αγάλ­μα­τα κού­ρων και κορών, φυσι­κή βλά­στη­ση του παλιού καλού και­ρού, που επι­μέ­νει να επι­ζεί εκεί στον ακά­λυ­πτο της πολυ­κα­τοι­κί­ας του κλει­νού άστε­ως.Ξεκί­νη­σε με μια σύγ­χρο­νη για τα τότε δεδο­μέ­να μηχα­νή προ­βο­λής αυτές με το «καρ­βου­νά­κι» που λέγα­με (βλ. Cinema Paradiso – Σινε­μά ο Παρά­δει­σος), τη θρυ­λι­κή CINEMeccanica, με την αυθε­ντι­κή αντί­στρο­φη μέτρη­ση στην αρχή της ται­νί­ας, το ισο­κρά­τη­μα του ήχου της μπο­μπί­νας και –με τον και­ρό, κάποιες αλλοιώ­σεις στην εικό­να και που με την επέ­λα­ση της τεχνο­λο­γί­ας –ειδι­κά της ψηφια­κής, έγι­νε πλέ­ον μου­σεια­κό είδος που καμιά πατέ­ντα δεν μπο­ρεί να την κάνει να ξανα­πά­ρει μπρο­στά, όλα πια τα κάνει ο προ­τζέ­κτο­ρας και ένα τοσο­δά φλασάκι

Ο «Όασις» κατά το δίδυ­μο Ντία+Μαρία (ΣΣ |> δυστυ­χώς, απ’ ότι μας προ­κύ­πτει φέτος η κ.Ντία θα είναι μόνη της να μας καλω­σο­ρί­ζει στο ταμείο) έγι­νε διε­θνής «από την Le Monde μέχρι τους Times του Λον­δί­νου και της Αμε­ρι­κής» και «μας έγρα­ψε ακό­μη και το Facebook» (!!).

Με νοσταλ­γία θυμού­νται τη «δασκά­λα του χωριού» και το «Άλο­γο που κλαί­ει» του Μαρκ Ντον­σκόι (Mark Donskoy), όπως και το «Ο Κομ­μου­νι­στής» του Γιού­λι Ράι­σμαν, που όταν προ­βλή­θη­κε είχε έρθει η αστυ­νο­μία, καθώς και μεγά­λα ονό­μα­τα Ιτα­λών σκη­νο­θε­τών, όπως του Παζο­λί­νι και των Αφών Ταβιά­νι, αλλά και τις μασκότ «Τσε Γκε­βά­ρα» και «Τζίλ­ντα» που στα­μα­τού­σαν να γαβγί­ζουν μόνο όταν ξεκι­νού­σε το ρολά­ρι­σμα της μπομπίνας.

2–8 Ιου­λί­ου 2020
Στον ιστο­ρι­κό θερι­νό κινη­μα­το­γρά­φο «ΟΑΣΙΣ»
Πρα­τί­νου 7, Παγκράτι
Τηλ. 210 7244015
21.00 & 23.00

Mamma_Roma — ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

“ΜΑΜΑ ΡΟΜΑ”
το αριστούργημα του
ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ
με την συγκλονιστική
ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΝΙ

Η ιέρεια του παγκό­σμιου σινεμά
Η Ιτα­λί­δα ηθο­ποιός που λάτρευαν οι σκη­νο­θέ­τες και απο­θέ­ω­νε το κοινό
Μάμα Ρόμα η «έντι­μη» πόρ­νη με τα μεγά­λα όνειρα,
θα παρα­μεί­νει το σύμ­βο­λο του ανθρώπου
που αγω­νί­ζε­ται να ξεπε­ρά­σει τη μοί­ρα του
Ο Ιτα­λι­κός νεο­ρε­α­λι­σμός στις καλύ­τε­ρες στιγ­μές του
Η δεύ­τε­ρη συγκλο­νι­στι­κή ται­νία του ποι­η­τή των εικόνων
που άφη­σε επο­χή με τη μονα­δι­κή ερμη­νεία της Μανιάνι. 

Επι­ζη­τώ­ντας ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον για το μονα­χο­γιό της, που δεν γνω­ρί­ζει ότι η μητέ­ρα του είναι πόρ­νη, η Μάμα Ρόμα μαζεύ­ει τις οικο­νο­μί­ες της, εγκα­τα­λεί­πει το πεζο­δρό­μιο και θα προ­σπα­θή­σει να ξαναρ­χί­σει τη ζωή της σε κάποια μικρο­α­στι­κή συνοικία.
Όμως το μυστι­κό της απο­κα­λύ­πτε­ται, με απρό­βλε­πτες συνέ­πειες για τον νεα­ρό γιο της Έττο­ρε (Ettore).
Χορ­τα­σμέ­νη από άντρες κι ελεύ­θε­ρη «καθη­κό­ντων», αφο­σιώ­νε­ται στην ανα­τρο­φή του «δικού της άντρα».
Μία ανα­τρο­φή που ξεκι­νά ανορ­θό­δο­ξα και κορυ­φώ­νε­ται δρα­μα­τι­κά.  Το παρελ­θόν της μπο­ρεί να είναι άγνω­στο στον Έττο­ρε, αλλά η ηθι­κή της καθο­ρί­ζει τη σχέ­ση τους.

Η δεκα­ε­τία του ’60 ήταν μία πλού­σια και πολύ­μορ­φη κινη­μα­το­γρα­φι­κά δεκα­ε­τία, ένα θαυ­μά­σιο δείγ­μα της είναι η δεύ­τε­ρη αυτή ται­νία του Παζολίνι.
Σε αυτήν για άλλη μία φορά ο Ιτα­λός σκη­νο­θέ­της κατα­πιά­νε­ται με το λού­μπεν προλεταριάτο..
Η Μάμα Ρόμα απο­τε­λεί ουσια­στι­κά μια θεμα­τι­κή και μορ­φι­κή συνέ­χεια του Ακατόνε.
Υπάρ­χει πάλι η ίδια αίσθη­ση του ρεα­λι­σμού, της κοι­νω­νι­κής κατα­γρα­φής του κόσμου του υπο­προ­λε­τα­ριά­του των μακρι­νών συνοι­κιών της Ρώμης, που στέ­κο­νται στη σκιά της ζωής κι απελ­πι­σμέ­νοι προ­σπα­θούν να γλι­τώ­σουν από την κατά­ντια της.

Όπως και να ‘ναι πάντως, η Μάμα Ρόμα, η «έντι­μη» πόρ­νη με τα μεγά­λα όνει­ρα, θα παρα­μεί­νει το σύμ­βο­λο του ανθρώ­που που αγω­νί­ζε­ται στα τυφλά να ξεπε­ρά­σει τη μοί­ρα του – κι αυτός ο αγώ­νας έχει, οπωσ­δή­πο­τε, ένα τρα­γι­κό μεγαλείο.
Ο Παζο­λί­νι φτιά­χνει εικό­νες συναρ­πα­στι­κές εμπνευ­σμέ­νες από ανα­γεν­νη­σι­κα­ούς πίνα­κες, εικό­νες που επεν­δύ­ει με μία το ίδιο εκπλη­κτι­κή μου­σι­κή — εκεί­νη του Βιβάλντι.

Μια πολύ χαρα­κτη­ρι­στι­κή σκη­νή του έργου,  είναι εκεί­νη που δεί­χνει την Anna Magnani να κατε­βαί­νει ένα κατή­φο­ρι­κο από­με­ρο ασφαλ­το­στρω­μέ­νο δρό­μο. Καθώς εκεί­νη προ­χω­ρά, μιλώ­ντας θλιμ­μέ­νη για τη μοί­ρα και το πεπρω­μέ­νο, η κάμε­ρα που την κοι­τά­ζει ανφάς, οπι­σθο­χω­ρεί, κρα­τώ­ντας την πάντα μέσα στο κάδρο, σαν να θέλει να δεί­ξει ότι η Μάμα Ρόμα τρέ­χει προς μια διέ­ξο­δο δια­φυ­γής, από την οποία θα μπο­ρού­σε μεν να απο­δρά­σει, η οποία όμως, δεν υπάρχει! 

ℹ️  Η ται­νία (διάρ­κειας 110λ) έλα­βε σει­ρά τιμη­τι­κών δια­κρί­σε­ων στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 1962

• Ο Πιέρ Πάο­λο Παζο­λί­νι πήρε το Βρα­βείο Κινη­μα­το­γρά­φου Ιτα­λι­κών Συλλόγων
• Η Αννα Μανιά­νι το Νέο βρα­βείο Κινη­μα­το­γρά­φου καλύ­τε­ρης ηθοποιού.

Cine ΟΑΣΙΣ 2‑Ιουλ-2020 φωτο ”Ατέ­χνως”

ℹ️  Δεί­τε επί­σης |> cine.gr & |mymovies.it|