1918: Το τιμωρό χέρι του ρώσικου λαού εκτελεί την αιματοβαμμένη δυναστεία των Ρομανόφ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση- το σπου­δαιό­τε­ρο κοσμοι­στο­ρι­κό γεγο­νός του 20ου αιώ­να- επι­κρά­τη­σε το Νοέμ­βρη του 1917, βάζο­ντας ορι­στι­κά ταφό­πλα­κα στο βάρ­βα­ρο τσα­ρι­κό καθε­στώς και ξεκι­νώ­ντας την οικο­δό­μη­ση της νέας, σοσια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Οκτώ περί­που μήνες αργό­τε­ρα, στις 17 Ιού­λη 1918, οι τελευ­ταί­οι ενα­πο­μεί­να­ντες της δυνα­στεί­ας των Ρομα­νόφ εκτε­λέ­στη­καν από το ένο­πλο χέρι του επα­να­στα­τη­μέ­νου λαού.

Η εκτέ­λε­ση του Τσά­ρου Νικό­λα­ου ‘Β και της οικο­γέ­νειας του από τους επα­να­στά­τες μπολ­σε­βί­κους ήταν το ανα­πό­φε­κτο τέλος μιας δυνα­στεί­ας μεγα­λο­μα­νών που «κατέ­τρω­γαν» τις σάρ­κες τις φτω­χής και υπα­νά­πτυ­κτης Ρωσί­ας επί 304 χρό­νια. Με την επι­κρά­τη­ση της αντε­πα­νά­στα­σης στην ΕΣΣΔ και την ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90, εντά­θη­κε η προ­σπά­θεια της αστι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας (υπο­στη­ρι­ζό­με­νη από τη ρωσι­κή ορθό­δο­ξη εκκλη­σία) να «απο­κα­τα­στή­σει» το υπο­τι­θέ­με­νο κύρος του τσαρισμού.

Οι αστι­κές ρωσι­κές κυβερ­νή­σεις, από τον Μπ. Γιέλ­τσιν μέχρι τον Βλ. Πού­τιν, έχουν στα­θεί αρω­γοί αυτής της αισχρής προ­σπά­θειας «αγιο­ποί­η­σης» των Ρομα­νόφ. Ο — αλή­στου μνή­μης- πρό­ε­δρος Γιέλ­τσιν, για παρά­δειγ­μα, είχε παρα­στεί στην κηδεία και ταφή των λει­ψά­νων πέντε μελών της οικο­γέ­νειας που ανα­κα­λύ­φθη­καν τον Ιού­λη του 1991. Το 2000, η ρωσι­κή ορθό­δο­ξη εκκλη­σία, έφτα­σε στο σημείο να… αγιο­ποι­ή­σει τα μέλη της οικο­γέ­νειας του Τσά­ρου, ενώ το 2008 το ανώ­τα­το δικα­στή­ριο της Ρωσί­ας απο­φά­σι­σε ότι ο Τσά­ρος και η οικο­γέ­νεια του υπήρ­ξαν… θύμα­τα πολι­τι­κής καταπίεσης!

Όσο βέβαια κι’ αν οι δυνά­μεις της αντί­δρα­σης επι­χει­ρούν να απο­κα­τα­στή­σουν τους Ρομα­νόφ στα μάτια της κοι­νής γνώ­μης και ιδιαί­τε­ρα στη νέα γενιά, η ιστο­ρία παρα­μέ­νει αμεί­λι­κτος κρι­τής των εγκλη­μά­των του τσα­ρι­σμού. Κατα­πί­ε­ση, φτώ­χεια και εκμε­τάλ­λευ­ση για τις μάζες και αμύ­θη­τος πλού­τος, μεγα­λο­μα­νία και ανα­ρίθ­μη­τα προ­νό­μια για τον Τσά­ρο, την οικο­γέ­νεια και το περι­βάλ­λον του. Αυτή ήταν η τσα­ρι­κή Ρωσία την οποία γκρέ­μι­σε η Οκτω­βρια­νή Επανάσταση.

Εικα­στι­κή απει­κό­νι­ση των γεγο­νό­των της “Ματω­μέ­νης Κυρια­κής” του 1905 στην Πετρούπολη.

Το τσα­ρι­κό καθε­στώς ήταν αδί­στα­κτο στις μεθό­δους κατα­πί­ε­σης και βίας που ασκού­σε ενά­ντια στον- αγρο­τι­κό ως επι το πλεί­στο- πλη­θυ­σμό. Η βίαιη κατα­στο­λή που ακο­λού­θη­σε της επα­νά­στα­σης του 1905 από τον Τσά­ρο Νικό­λαο υπήρ­ξε χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα. Τα οργα­νω­μέ­να αντι­ση­μι­τι­κά πογκρόμ το 19ο αιώ­να είχαν τις ρίζες τους στην ρητο­ρι­κή μίσους της ορθό­δο­ξης εκκλη­σί­ας που ανέ­κα­θεν υπήρ­ξε βασι­κό στή­ριγ­μα του τσα­ρι­κού καθεστώτος.

Ο Τσά­ρος Νικό­λα­ος ‘Β μεγά­λω­σε έχο­ντας μάθει από τον- αρμό­διο για την εκπαί­δευ­ση του — Στρα­τη­γό Γκρι­γκό­ρι Ντα­νί­λο­βιτς πως θα πάρει τις κατάλ­λη­λες γνώ­σεις για να διοι­κή­σει την αυτο­κρα­το­ρία από «μυστη­ρια­κές δυνά­μεις» που θα … «απε­λευ­θε­ρω­νό­ντου­σαν» την ημέ­ρα της στέ­ψης του! Δεν είναι καθό­λου τυχαίο ότι οι τσα­ρι­κές κυβερ­νή­σεις εχθρεύ­ο­νταν βαθιά κάθε πνευ­μα­τι­κή ανά­πτυ­ξη, ήταν ενά­ντια σε κάθε πρό­ο­δο, φοβού­με­νες τη δυνα­τό­τη­τα των πλα­τιών λαϊ­κών μαζών να απο­κτή­σουν συνεί­δη­ση της δύνα­μης τους.

Σαν σήμε­ρα λοι­πόν, πριν από 100 ακρι­βώς χρό­νια, στις 17 Ιού­λη 1918, ο ρωσι­κός λαός έβα­ζε μια και καλή στο χρο­νο­ντού­λα­πο της Ιστο­ρί­ας το αιμα­το­βαμ­μέ­νο τσα­ρι­κό καθε­στώς. Όσο κι’ αν η αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία επι­χει­ρεί, στο πλαί­σιο του αντι­κομ­μου­νι­στι­κού ανα­θε­ω­ρη­τι­σμού, να εξα­γνί­σει τη δυνα­στεία των Ρομα­νόφ και το καθε­στώς τους, ένα πράγ­μα είναι σίγου­ρο: ο τσα­ρι­σμός θάφτη­κε μια και καλή, από τον ίδιο το λαό, στη χωμα­τε­ρή της ιστο­ρι­κής λήθης. Εκεί όπου αργά ή γρή­γο­ρα θα κατα­λή­ξει μια μέρα και η αστι­κή τους δημοκρατία.

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.