20 Οκτώβρη 2011: Δέκα χρόνια από την δολοφονική επίθεση ενάντια στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ

Σαν σήμε­ρα πριν από δέκα χρό­νια, στις 20 Οκτώ­βρη 2011, έλα­βε χώρα η οργα­νω­μέ­νη δολο­φο­νι­κή επί­θε­ση προ­βο­κα­τό­ρων ενα­ντί­ον της μεγά­λης απερ­για­κής συγκέ­ντρω­σης του ΠΑΜΕ και των ταξι­κών σωμα­τεί­ων στην Πλα­τεία Συντάγ­μα­τος. Τρα­γι­κό θύμα της επί­θε­σης ο 53χρονος οικο­δό­μος Δημή­τρης Κοτζα­ρί­δης, ο οποί­ος κατέρ­ρευ­σε μην αντέ­χο­ντας την απο­πνι­κτι­κή ατμό­σφαι­ρα που είχαν δημιουρ­γή­σει τα καπνο­γό­να που έρι­χναν τα παρα­κρα­τι­κά γκρου­πού­σκου­λα ενά­ντια στους δια­δη­λω­τές. Αργό­τε­ρα, έχο­ντας πάθει ανα­κο­πή καρ­διάς και παρά τις προ­σπά­θειες των για­τρών, ο αγω­νι­στής οικο­δό­μος θα αφή­σει την τελευ­ταία του πνοή στον «Ευαγ­γε­λι­σμό».

Η 20η Οκτώ­βρη 2011 ήταν μια ξεκά­θα­ρη, οργα­νω­μέ­νη, στο­χευ­μέ­νη επί­θε­ση του παρα­κρά­τους και των μηχα­νι­σμών του ενά­ντια στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα. Και τι δεν χρη­σι­μο­ποί­η­σε ο- κρυμ­μέ­νος κάτω από τη μάσκα των δήθεν «αγα­να­κτι­σμέ­νων»– συρ­φε­τός της αλη­τεί­ας προ­κει­μέ­νου να δια­λύ­σει τη μεγα­λειώ­δη απερ­για­κή δια­δή­λω­ση του ΠΑΜΕ: πετώ­ντας βόμ­βες μολό­τοφ, πέτρες, κομ­μά­τια μάρ­μα­ρο, δυνα­μι­τά­κια, καπνο­γό­να, κρο­τί­δες, πυρο­σβε­στή­ρες, καδρό­νια, λοστά­ρια, σφυ­ριά επι­τέ­θη­καν σε εργα­τό­κο­σμο, τραυ­μα­τί­ζο­ντας άλλους ελα­φρύ­τε­ρα και άλλους βαρύτερα.

Λίγη ώρα μετά την επί­θε­ση κατά της απερ­για­κής συγκέ­ντρω­σης του ΠΑΜΕ, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέ­κα Παπα­ρή­γα, έκα­νε τις ακό­λου­θες δηλώ­σεις από τη Βου­λή και είχε τον παρα­κά­τω διά­λο­γο με τους δημοσιογράφους:

Η προ­σχε­δια­σμέ­νη δολο­φο­νι­κή επί­θε­ση ενα­ντί­ον της συγκέ­ντρω­σης του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της Ομο­σπον­δί­ας Γυναι­κών Ελλά­δας και του Μετώ­που Αγώ­να Σπου­δα­στών απέ­τυ­χε, όπως θα απο­τύ­χουν και όσες άλλες προ­σπά­θειες γίνουν από δω και μπρος. Ο χώρος της ταξι­κής πάλης, της απο­φα­σι­στι­κής πάλης απέ­να­ντι όχι μόνο στην κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή, αλλά απέ­να­ντι σ’ αυτό το σάπιο πολι­τι­κό σύστη­μα, είναι μαθη­μέ­νος. Εχει περά­σει πολ­λά, η πεί­ρα δια­δέ­χε­ται η μία την άλλη και δεν πρό­κει­ται να φοβη­θεί κανείς και να κάνει πίσω.

Είπα­με, όμως, προ­σχε­δια­σμέ­νη. Για­τί, από χτες τα διά­φο­ρα σάιτ ανήγ­γελ­λαν ότι θα γίνει αυτή η επί­θε­ση. Οπως και σήμε­ρα αναγ­γέλ­λουν ότι από το βρά­δυ και μετά ή από τις επό­με­νες ώρες δε θα αφή­σουν σταθ­μό που δε θα χτυ­πή­σουν μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, δε θα αφή­σουν αχτύ­πη­τα κομ­μα­τι­κά γρα­φεία κ.τ.λ. Θα απο­τύ­χουν. Για­τί εμείς και όσοι συνερ­γα­ζό­μα­στε, άλλοι ριζο­σπά­στες, είμα­στε ιδε­ο­λό­γοι και ανι­διο­τε­λείς. Ενώ αυτοί, στο μεγα­λύ­τε­ρό τους μέρος υπη­ρε­τούν συγκε­κρι­μέ­νους μηχα­νι­σμούς, κρα­τι­κούς, παρα­κρα­τι­κούς και βεβαί­ως υπάρ­χουν και πάντα νέοι άνθρω­ποι που μπο­ρεί να παρα­σύ­ρο­νται σε τέτοιες ενέργειες.

Θέλω να καταγ­γεί­λω κυριο­λε­κτι­κά τα πρώ­τα σχό­λια που έγι­ναν ύστε­ρα από την επί­θε­ση και την ώρα που άνοι­γαν κεφά­λια, για­τί αυτή τη στιγ­μή είναι πάρα πολ­λοί τραυ­μα­τι­σμέ­νοι στον «Ευαγ­γε­λι­σμό». Την ώρα που άνοι­γαν κεφά­λια, υπήρ­χαν μέσα ενη­μέ­ρω­σης, εγώ θα ανα­φέ­ρω τα δύο που έχω υπό­ψη μου και θέλω να προ­λά­βω τα χει­ρό­τε­ρα μέχρι το βρά­δυ. Για­τί δε θα μεί­νουν ανα­πά­ντη­τα του­λά­χι­στον από το ΚΚΕ. Ελε­γαν, ο ΣΚΑΪ και ο ραδιο­φω­νι­κός σταθ­μός «Κόκ­κι­νο»: Στον μεν ΣΚΑΪ γίνο­νταν σχό­λια πως πρό­κει­ται για εμφύ­λιο πόλε­μο, ιδε­ο­λο­γι­κό πόλε­μο ανά­με­σα σε δύο τμή­μα­τα του κινή­μα­τος. Δεν πρό­κει­ται για τέτοιο πράγ­μα, οι δολο­φο­νι­κές επι­θέ­σεις από μηχα­νι­σμούς δεν έχουν σχέ­ση με ιδε­ο­λο­γία. Βάζει επι­τι­θέ­με­νους και θύμα­τα στην ίδια μοί­ρα και πάει ακρι­βώς να περά­σει την αντί­λη­ψη ότι εδώ πρό­κει­ται για εσω­τε­ρι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές δια­φο­ρές και τίπο­τα δεν τρέχει.

Και ο άλλος χώρος, το «Κόκ­κι­νο», ο οποί­ος έλε­γε ότι δεν είναι ιδιο­κτη­σία του ΠΑΜΕ το Σύνταγ­μα. Δηλα­δή τι έκα­νε; Χει­ρο­κρό­τη­σε την επί­θε­ση των κου­κου­λο­φό­ρων. Ξέρε­τε δεν νομί­ζω ότι αυτός ο πολι­τι­κός χώρος ρέπει προς τον κου­κου­λο­φο­ρι­σμό. Αυτό που τον τρα­βά­ει σε μια τέτοια κατεύ­θυν­ση είναι η ιδε­ο­λο­γι­κή αντί­λη­ψη ότι με ένα ντου σήμε­ρα μπο­ρεί να γίνει μια εκλο­γι­κή μάχη. Και με ένα ντου και μια εκλο­γι­κή μάχη όλα τα πράγ­μα­τα είναι καλά στην Ελλά­δα αν γίνει μια κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας, για­τί να έχου­με μονο­μπλόκ ΠΑΣΟΚ και μονο­μπλόκ ΝΔ. Αυτό τους παρα­σύ­ρει σε μια ωραιο­ποί­η­ση του κου­κου­λο­φο­ρι­σμού. Και, βεβαί­ως, εδώ συνα­ντιέ­ται με έναν αντι­κομ­μου­νι­σμό που δεν έχει καμιά σχέ­ση με τη δια­φω­νία με το ΚΚΕ, που αυτή είναι φυσιολογική.

Εν πάση περι­πτώ­σει, να πω καθα­ρά: Κυβέρ­νη­ση, κόμ­μα­τα, όσοι φοβού­νται την ταξι­κή πάλη νομί­ζουν ότι μπο­ρούν να την κατα­στεί­λουν. Είτε με το μαστί­γιο, είτε με το καρό­το, είτε με αυτούς τους μηχα­νι­σμούς κρα­τι­κούς, παρα­κρα­τι­κούς που παρα­σύ­ρουν και αθώα παι­διά σίγου­ρα, δε θέλω να τα βάλω όλα στο ίδιο τσου­βά­λι. Ε, λοι­πόν, κύριοι κάνε­τε λάθος.

Απο­δει­κνύ­ε­ται εδώ ότι η ταξι­κή πάλη είναι πολύ ώρι­μη να οξυν­θεί στην Ελλά­δα. Οταν οξύ­νε­ται η ταξι­κή πάλη υπάρ­χουν και αυτά τα μέσα. Σας δια­βε­βαιώ και έχου­με μεγά­λη εμπι­στο­σύ­νη όχι μόνο στον εαυ­τό μας, αλλά και σε ένα μεγά­λο μέρος του ελλη­νι­κού λαού. Εδώ υπήρ­χαν άνθρω­ποι που δεν είχαν καμία σχέ­ση με το ΚΚΕ για να το πω έτσι. Ούτε και με το ΠΑΜΕ και έλε­γαν «ό,τι και να γίνει, εμείς δε φεύ­γου­με», «να μη φύγου­με». Κατα­λα­βαί­νει, λοι­πόν, ο κόσμος ότι αξί­ζει τον κόπο να περά­σει και αυτές τις δυσκο­λί­ες που περά­σα­με σήμε­ρα το από­γευ­μα, και αύριο και μεθαύ­ριο και άλλες μέρες κι άλλου τύπου δυσκο­λί­ες, διό­τι άλλη διέ­ξο­δος δεν υπάρ­χει από το: Ο λαός να πάρει στα χέρια του την υπό­θε­ση. Οσο πιο μαζι­κό κίνη­μα, τόσο λιγό­τε­ρη θα είναι η τρο­μο­κρα­τία και η προβοκάτσια.

Και θα ήθε­λα να πω ότι με συγκί­νη­σε πάρα πολύ αυτό που μου είπε ο κόσμος «μη φεύ­γε­τε, θα κάτσου­με ό,τι κι αν γίνει».

– Κατη­γο­ρεί­τε τον ΣΥΡΙΖΑ;

– Κατη­γο­ρώ ένα συγκε­κρι­μέ­νο σταθ­μό που έχει πολι­τι­κή κατεύ­θυν­ση, όπως άλλω­στε και ο «902», που αυτή τη στιγ­μή, την ώρα που γίνο­νταν αυτά, έλε­γε «ιδιο­κτη­σία του ΠΑΜΕ είναι το Σύνταγ­μα;». Αυτή είναι η απά­ντη­ση; Ποια­νού είναι ιδιο­κτη­σία; Κανε­νός δεν είναι το Σύνταγ­μα. Είναι του λαού. Από­δει­ξη ότι όποιος θέλει πάει. Ναι εκεί ήταν και οι κου­κου­λο­φό­ροι, σε κάποιο σημείο του Συντάγ­μα­τος. Οποιος θέλει πάει στο Σύνταγ­μα. Αυτό δε σημαί­νει ότι το κάθε μπλοκ δεν έχει δικαί­ω­μα να περι­φρου­ρεί τις γραμ­μές του.

– Για τη στά­ση της αστυ­νο­μί­ας, θέλε­τε να κάνε­τε ένα σχό­λιο; Σας ζήτη­σε η αστυ­νο­μία να παρέμ­βει για να χωρί­σει τις 2 πλευ­ρές και εσείς είπα­τε όχι ή κάτι τέτοιο;

– Δεν μπο­ρώ να μετα­φέ­ρω από πρώ­το χέρι, για­τί όπως ξέρε­τε εγώ δεν είμαι ούτε στη διοί­κη­ση του ΠΑΜΕ, ούτε στην περι­φρού­ρη­ση. Ωστό­σο, αν ήμουν εγώ εκεί και αν το έκα­νε αυτό το ΠΑΜΕ, κατά τη γνώ­μη μου είναι σωστό, θα έλε­γα ότι εκεί­νη τη στιγ­μή δεν μπο­ρεί να επέμ­βει η αστυ­νο­μία. Κατα­λα­βαί­νε­τε τι θα γινό­ταν αν επε­νέ­βαι­νε εκεί­νη τη στιγ­μή η αστυ­νο­μία. Δια­δη­λω­τές, αστυ­νο­μία και κου­κου­λο­φό­ροι! Θα γινό­ταν ένα χει­ρό­τε­ρο μπάχαλο.

– Ηρθαν για να συγκρου­στούν με το ΠΑΜΕ οι κουκουλοφόροι;

– Γύρ­να μια μέρα πριν και διά­βα­σε τα σάιτ. Ελε­γαν «θα σας επι­τε­θού­με», «θα χτυ­πή­σου­με τα ΚΝΑΤ», «δε θα τους αφή­σου­με στο Σύνταγ­μα». Σήμε­ρα ανοίξ­τε τα σάιτ, των διά­φο­ρων αναρ­χο­φα­σι­στοει­δών και θα δεί­τε που λένε ότι «στους σιδη­ρο­δρο­μι­κούς σταθ­μούς, στα μετρό, θα περι­μέ­νου­με τους ΚΝί­τες και τους κομ­μου­νι­στές». Δεν τα λέω εγώ.

– Εχουν ταυ­τό­τη­τα αυτά τα σάιτ;

– Δυστυ­χώς τα facebook και τα σάιτ έχουν και δεν έχουν ταυ­τό­τη­τα. Μπο­ρεί να λέει «Παπα­ρή­γα» και να είναι…

– Εννοώ ιδε­ο­λο­γι­κή ταυ­τό­τη­τα. Είναι στο χώρο της ακρο­δε­ξιάς, της ακροαριστέρας;

– Παί­ζει η ακρο­δε­ξιά σίγου­ρα και προ­σπα­θεί να τρα­βή­ξει και δυνά­μεις μέσα από την αστυ­νο­μία και η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ακρο­δε­ξιά. Από εκεί και πέρα υπάρ­χει και η λεγό­με­νη ακρο­α­ρι­στε­ρά. Τώρα, δεν μπο­ρώ να κάνω λεπτο­με­ρεια­κούς δια­χω­ρι­σμούς. Πάντως, επει­δή μιλά­με για κου­κου­λο­φό­ρους, αυτοί, αν δεν κάνω λάθος, είναι που επι­τέ­θη­καν. Είδα­τε κανέ­ναν από το ΠΑΜΕ να φορά­ει κου­κού­λα; Η κου­κού­λα σημαί­νει άλλο πράγ­μα. Για μερι­κούς κου­κού­λα είναι επα­νά­στα­ση. Για εμάς η επα­νά­στα­ση είναι κάτι πιο ουσια­στι­κό από τις κουκούλες.

Σε ανα­κοί­νω­ση του, το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ ανα­δεί­κνυε τις ευθύ­νες της τότε κυβέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ για τη δολο­φο­νι­κή επίθεση:

«Αυτή τη φορά εξα­πέ­λυ­σαν σχε­δια­σμέ­να οργα­νω­μέ­νες ομά­δες σε δια­τε­ταγ­μέ­νη απο­στο­λή και αναρ­χο­φα­σι­στοει­δή που με μολό­τοφ, χημι­κά αέρια, χει­ρο­βομ­βί­δες κρό­του λάμ­ψης και πέτρες, επι­χεί­ρη­σαν να δια­λύ­σουν τη μεγα­λειώ­δη συγκέ­ντρω­ση εργα­τών και λαού στο Σύνταγ­μα και ειδι­κά στο μέρος που ήταν το ΠΑΜΕ. Απο­τέ­λε­σμα αυτής της επί­θε­σης είναι και ο θάνα­τος του συν­δι­κα­λι­στή του ΠΑΜΕ, Κοτζα­ρί­δη Δημή­τρη, 53 χρό­νων, γραμ­μα­τέα του Παραρ­τή­μα­τος Οικο­δό­μων του Βύρω­να. Ακό­μα δεκά­δες είναι οι τραυ­μα­τί­ες δια­δη­λω­τές του ΠΑΜΕ.

Το μίσος των κου­κου­λο­φό­ρων κατά του εργα­τι­κού λαϊ­κού κινή­μα­τος και του ΠΑΜΕ εκφρά­ζει το μένος των δυνά­με­ων που υπη­ρε­τούν το σύστη­μα και την αστι­κή εξου­σία. Η κυβέρ­νη­ση έχει τερά­στια ευθύ­νη. Η επι­χεί­ρη­ση τρο­μο­κρά­τη­σης, συκο­φά­ντη­σης και κατα­στο­λής του εργα­τι­κού λαϊ­κού κινή­μα­τος πηγά­ζει από κρα­τι­κές δομές, από κέντρα και υπη­ρε­σί­ες. Αυτό απο­δεί­χνει η ιστο­ρία, αυτό δεί­χνει και η σημε­ρι­νή βάρ­βα­ρη και δολο­φο­νι­κή επί­θε­ση. Οι κου­κου­λο­φό­ροι, αναρ­χο­αυ­τό­νο­μοι, φασι­στοει­δή ή όπως αλλιώς ονο­μά­ζο­νται ανέ­λα­βαν να φέρουν σε πέρας το δικό της στό­χο που οι δυνά­μεις κατα­στο­λής, οι εκβια­σμοί και οι απει­λές της απέ­τυ­χαν, για να τρο­μο­κρα­τή­σουν το λαό για να σκύ­ψει το κεφά­λι. Αντι­κει­με­νι­κά προ­κύ­πτει ότι τα ίδια κέντρα εκτέ­λε­σαν την προ­βο­κα­τό­ρι­κη δολο­φο­νι­κή πυρ­πό­λη­ση της Μαρ­φίν τη μέρα ψήφι­σης του μνη­μο­νί­ου στις 5 Μαΐ­ου 2010.

Ο στό­χος τους ήταν να δια­λύ­σουν τη συγκέ­ντρω­ση του ΠΑΜΕ, απέ­τυ­χε. Ετσι πρέ­πει να απο­τύ­χουν τα σχέ­δια κυβέρ­νη­σης, μηχα­νι­σμών του συστή­μα­τος, των κομ­μά­των της πλου­το­κρα­τί­ας, που θέλουν να τρο­μο­κρα­τή­σουν και να κατα­στεί­λουν το εργα­τι­κό λαϊ­κό ποτά­μι της αντε­πί­θε­σης που βγή­κε με τη 48ωρη απερ­γία στους δρόμους.

Το ΚΚΕ εκφρά­ζει τη θλί­ψη και τα συλ­λυ­πη­τή­ριά του στην οικο­γέ­νεια του Δημή­τρη Κοτζα­ρί­δη, που έπε­σε αγω­νι­ζό­με­νος για το δίκιο της εργα­τι­κής τάξης και του λαού. Εκφρά­ζει την αλλη­λεγ­γύη του στους τραυ­μα­τί­ες, σε όλους όσοι υπε­ρα­σπί­στη­καν την εργα­τι­κή λαϊ­κή δια­δή­λω­ση από τις προ­βο­κα­τό­ρι­κες ομά­δες. Καλεί το λαό να σηκώ­σει πιο απο­φα­σι­στι­κά το ανά­στη­μά του. Να συμπο­ρευ­τεί με το ΚΚΕ, να συσπει­ρω­θεί τώρα στα συν­δι­κά­τα, στο ΠΑΜΕ και τις άλλες ριζο­σπα­στι­κές οργα­νώ­σεις που αντι­πα­λεύ­ουν την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, την εξου­σία μονο­πω­λί­ων. Αυτό είναι το αντί­πα­λο δέος των κομ­μά­των της πλου­το­κρα­τί­ας, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτή είναι η δύνα­μη του λαού να απο­κρού­σει τα βάρ­βα­ρα μέτρα, τη βία και την τρο­μο­κρα­τία κάθε είδους μηχα­νι­σμού κατα­στο­λής. Ο λαός μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψει την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή και εξουσία».