20 σκληρές αλήθειες από τον μεγάλο «αιρετικό» Βασίλη Ραφαηλίδη

Γρά­φει ο Σωτή­ρης Ζιώ­μας //

Αγα­πού­σε πολύ την Ελλά­δα. Και γι’ αυτό δεν την κολά­κευε. Έλε­γε τα σύκα, σύκα, και τους προ­δό­τες, προ­δό­τες, κι όχι εθνι­κούς ήρωες.

Ο λόγος του ήταν χει­μαρ­ρώ­δης, αιχ­μη­ρός, σαρ­κα­στι­κός αλλά και ταυ­τό­χρο­να γλα­φυ­ρός και εκλαϊ­κευ­τι­κός. Όχι όμως και υπεραπλουστευτικός.

Ευφυ­έ­στα­τος και διο­ρα­τι­κός, με γνώ­σεις επί παντός επι­στη­τού, περιέ­γρα­φε τα γεγο­νό­τα πάντα με μία διεισ­δυ­τι­κή ματιά, την οποία σήμε­ρα έχου­με ανά­γκη περισ­σό­τε­ρο από ποτέ.

Παρα­κά­τω, παρα­θέ­του­με μερι­κές από τις πιο καυ­στι­κές και εύστο­χες ρήσεις ενός μεγά­λου ανθρώ­που, δια­νο­ού­με­νου, συγ­γρα­φέα, και «αιρε­τι­κού» αρι­στε­ρού δημο­σιο­γρά­φου. Του Βασί­λη Ραφαηλίδη.

***

1. Πάντα ονει­ρευό­μουν για τον εαυ­τό μου το ανύ­παρ­κτο επάγ­γελ­μα του αναγνώστη.

2. Οι άνθρω­ποι που αγα­πά­νε τα βιβλία δεν έχουν πολ­λές ανά­γκες, και κυρί­ως, δεν έχουν ηλί­θιες ανάγκες.

3. Ο τσο­πά­νος κάθε­ται και σκα­λί­ζει την γκλί­τσα του, όχι για να την κάνει στα­θε­ρό­τε­ρη, αλλά ομορ­φό­τε­ρη. Τού­το το «περιτ­τό» που προ­στί­θε­ται στο ανα­γκαίο, είναι η τέχνη. Όλοι, ακό­μα κι οι πρω­τό­γο­νοι, θα ‘θελαν τα πράγ­μα­τα που χρη­σι­μο­ποιούν, εκτός από χρή­σι­μα, να είναι και όμορ­φα, «εύμορ­φα» στα αρχαία ελλη­νι­κά, δηλα­δή που έχουν καλή μορφή.

4. Είμα­στε η χώρα των αξιο­ποι­η­μέ­νων ανα­ξιο­τή­των και των ανα­ξιο­ποί­η­των αξιών.

5. Ποτέ στην ιστο­ρία οι μάζες δεν ακο­λού­θη­σαν εκεί­νους που είχαν καλές ιδέ­ες, εκτός κι αν αυτές κατέ­λη­γαν με τρό­πο πρα­χτι­κό σε μια καλύ­τε­ρη ζωή «εδώ και τώρα».

6. Χρειά­στη­κε και­ρός για να κατα­λά­βω, πως σε τού­το τον τόπο, όσο πιο βλαξ είσαι τόσο καλύ­τε­ρος εθνι­κό­φρων γίνεσαι.

7. Κάθε δια­φο­ρά λοι­πόν, ανά­με­σα σε φυλές, είναι δια­φο­ρά ανά­με­σα σε συμ­φέ­ρο­ντα και όχι σε αίματα.

8. Όσο πιο μπά­σταρ­δος είναι κανείς, τόσο ξελα­ρυγ­γί­ζε­ται ουρ­λιά­ζο­ντας για την «γνη­σιό­τη­τά» του.

9. Θα ανα­γνώ­ρι­ζα σαν φίλο μου τον οποιο­δή­πο­τε ρατσι­στή, αρκεί να δηλώ­σει καθα­ρά και ξάστε­ρα πως είναι ζώον. Θα τον αγα­πού­σα με την ίδια έννοια που αγα­πώ τα ζώα.

10. Ο ρατσι­σμός λοι­πόν, είναι φασι­σμός. Και ο φασι­σμός είναι πρω­το­γο­νι­σμός, ακρι­βώς για­τί είναι ρατσι­σμός. Για ράτσες μιλούν σήμε­ρα μόνο οι ζωο­λό­γοι, οι κτη­νί­α­τροι και οι κρε­τί­νοι. Κάθε «εθνι­κό­φρων» λοι­πόν, κρύ­βει μέσα του έναν φασίστα.

11. Δεν υπάρ­χει καθα­ρό χρή­μα, παρά μόνο στον καθα­ρό εγκέ­φα­λο των αφελών.

12. Η εθνι­κή σου ταυ­τό­τη­τα δεν είναι η προ­σω­πι­κή σου ταυ­τό­τη­τα αλλά ένα δάνειο από τους προ­γό­νους σου. Δεν κόπια­σες να την φτιά­ξεις, την πήρες έτοι­μη από τις σελί­δες της ιστο­ρί­ας. Συνή­θως μια τέτοια ταυ­τό­τη­τα τη χρη­σι­μο­ποιούν είτε άνθρω­ποι με ελλειμ­μα­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα είτε οι δημα­γω­γοί για να κάνουν τη δου­λειά τους εξα­πα­τώ­ντας τους ανθρώ­πους με ελλειμ­μα­τι­κή προσωπικότητα.

13. Κανείς ποτέ δεν έγι­νε πλού­σιος ζώντας και δου­λεύ­ο­ντας ολο­μό­να­χος στη ζού­γκλα του Αμα­ζο­νί­ου, ας πού­με (ή της Αθή­νας). Αντί­θε­τα, για να γίνεις πλού­σιος, σου χρειά­ζε­ται η ζού­γκλα των ανθρώ­πων. Που όσο πιο ζου­γκλοει­δής είναι, τόσο βοη­θιού­νται οι ηλί­θιοι και οι ανί­κα­νοι να γίνουν πλούσιοι.

14. Κάθε μικρο­α­στός ονει­ρεύ­ε­ται τον αστό που ζεσταί­νει μέσα του, που τον μεγα­λώ­νει στο θερ­μο­κή­πιο της μεγά­λης ελπί­δας για ένα πέρα­σμα στην «ανώ­τε­ρη τάξη». Κάθε ψιλι­κα­τζής ονει­ρεύ­ε­ται ένα σού­περ μάρ­κετ. Και επει­δή για μερι­κούς το όνει­ρο πραγ­μα­το­ποιεί­ται, όλοι οι χάχες πιστεύ­ουν πως θα βγει αλη­θι­νό και γι’ αυτούς. Δεν έχει σημα­σία που οι περισ­σό­τε­ροι πεθαί­νουν φτω­χοί. Σημα­σία έχει που ο καπι­τα­λι­σμός τους επι­τρέ­πει να ονει­ρεύ­ο­νται το δικό τους πλού­το. Και ο φασι­σμός, που είναι η ακραία μορ­φή καπι­τα­λι­σμού, είναι μια εγγύ­η­ση για τη δια­τή­ρη­ση του ονεί­ρου για ένα πέρα­σμα στην «ανώ­τε­ρη τάξη».

15. Όπως και να ‘ναι, το «έπος του Πολυ­τε­χνεί­ου» έγι­νε ένα ισχυ­ρό αντι­στα­σια­κό άλλο­θι για ‘κεί­νους που για επτά χρό­νια λού­φα­ζαν, και ξαφ­νι­κά έγι­ναν αντι­στα­σια­κοί εν μία νυκτί, καλά προ­φυ­λαγ­μέ­νοι οι περισ­σό­τε­ροι απ’ την πολυ­κέ­φα­λη μάζα που τους περιέ­βαλ­λε παντα­χό­θεν. Ευτυ­χώς που η οίη­ση και ο κομπα­σμός για ένα έπος ελά­χι­στα επι­κό, άρχι­σε να ξεφου­σκώ­νει σιγά σιγά.

16. Δοσί­λο­γοι, ως γνω­στόν, λέγο­νται αυτοί που έχουν να δώσουν λόγο για τις πρά­ξεις τους. Στην Ελλά­δα πάντως, δοσί­λο­γοι είναι αυτοί που δεν δίνουν ποτέ λόγο σε κανέ­ναν. Τού­το συμ­βαί­νει διό­τι η Ελλά­δα είναι φορ­τω­μέ­νη κάρ­γα με πατριώ­τες, που ποτέ δεν παίρ­νουν τα βου­νά από στρί­μωγ­μα ή έστω τρέ­λα. Συμ­βι­βά­ζο­νται με τους πάντες και τα πάντα, ακό­μα και με τους κατακτητές.

17. Όλα πήγαν στρα­βά εξαρ­χής στο κρά­τος που ονο­μά­στη­κε Ελλά­δα, το 1830 που εμφα­νί­στη­κε η νέα Ελλά­δα, στον ίδιο τόπο που στην αρχαιό­τη­τα υπήρ­χε η αρχαία Ελλά­δα, πράγ­μα που δημιούρ­γη­σε μύριες παρα­νο­ή­σεις όσον αφο­ρά την κατα­γω­γή των Νεο­ελ­λή­νων, που βέβαια δεν είναι ανά­γκη να έχουν γεν­νη­θεί στην Ελλά­δα για να είναι Έλλη­νες. Ούτε είναι κανείς σώνει και καλά Έλλη­νας, για­τί έτυ­χε να γεν­νη­θεί στην Ελλά­δα. Η ζορι­σμέ­νη γεω­γρα­φία πολύ μικρό ρόλο παί­ζει στην εθνι­κό­τη­τα, κι αυτό το γνώ­ρι­ζαν καλά οι Αρχαί­οι Έλλη­νες, οι διά­σπαρ­τοι σε όλον τον τότε γνω­στό κόσμο.

18. Μια χώρα απα­τε­ώ­νων απο­κλεί­ε­ται να μην την κυβερ­νούν απα­τε­ώ­νες. Η δημό­σια απά­τη στην Ελλά­δα έχει ιδιω­τι­κή βάση. Τη θέλει ο λαός και την στη­ρί­ζει ο λαός. Αρκεί να διαρ­ρεύ­σει πως είσαι έντι­μος για να μην εκλε­γείς βου­λευ­τής. Ψηφί­ζου­με φελ­λούς, για­τί χρεια­ζό­μα­στε φελλούς.

19. Η ιστο­ρία δεν γρά­φε­ται από ηθι­κο­λό­γους, γρά­φε­ται από ανθρώ­πους απο­φα­σι­σμέ­νους να σκο­τώ­σουν και να σκο­τω­θούν αν χρεια­στεί για τα συμ­φέ­ρο­ντά τους. Που, πάρα πολύ συχνά τα βαφτί­ζουν ιδα­νι­κά για να μην κατα­λα­βαί­νου­με περί ποιων ακρι­βώς συμ­φε­ρό­ντων πρόκειται.

20. Οι πολι­τι­κοί δεν δημιουρ­γούν Ιστο­ρία. Απλώς την υπηρετούν.