200 χρόνια από την Επανάσταση του ‘21: Μακριά κι αλάργα…

 Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

«Η Επα­νά­στα­ση της  21^ης Απρι­λί­ου 1967  εγέ­νε­το ως φυσι­κή συνέ­χεια της Επα­νά­στα­σης του 1821».  Ευτύ­χη­σα ή ατύ­χη­σα, δεν έχει σημα­σία, να δοξο­λο­γη­θώ αρκού­ντως και να κατη­χη­θώ δεό­ντως, ως μαθη­τής, και να συνε­ορ­τά­σω τα 150 χρό­νια της Επα­νά­στα­σης του ’21 σε εκεί­νες τις σουρ­γου­νοει­δείς εκδη­λώ­σεις, όπου κυριαρ­χού­σε οπτι­κά η φου­στα­νέ­λα και το χακί και ακου­στι­κά το άσμα: «Το λεν οι πετρο­πέρ­δι­κες, το λέει και τ’ αηδόνι./Ορέ Γιώρ­γο Παπαδόπουλε/Για σένα μιλά­ει ο ντου­νιάς για σένα καμαρώνει./Βάστα τα κλει­διά, βάστα­ξε γερά».

Ένα παρά­ται­ρο και κακό­γου­στο καρα­κι­τσα­ριό, μια φαρ­σο­κω­μω­δία όπου συμ­φύ­ρο­νταν «οι πολε­μι­κές αρε­τές των Ελλή­νων» με το που­λί της επτα­ε­τί­ας και όλοι ήταν υπο­χρε­ω­μέ­νοι (ας τολ­μού­σαν… περί­με­νε η Γυά­ρος) να δηλώ­σουν πως βρί­σκο­νται σε εκστα­σια­σμό, συν­δο­νού­με­νοι από την κλα­ρι­νά­δα που επέν­δυε  το «δημο­τι­κό τρα­γού­δι»: « Ορέ,  εικο­σι­μιά του Απριλιού/εικοσιμιά του Απρι­λιού, εστή­σα­νε το γλέντι».

Γλέ­ντια, «με το τσου­βά­λι». Ομι­λί­ες, και παρε­λά­σεις …Με αφορ­μή τα 150 χρό­νια της Επα­νά­στα­σης!!! Πανη­γυ­ρι­σμοί για την ασφα­λή «χει­ρουρ­γι­κή σφα­γή». «Χει­ρουρ­γι­κή επέμ­βα­σις επι­τυ­χώς εδόθη/και εκ βεβαί­ου θανά­του ο ασθε­νής εσώθη./ Συγ­χαί­ρου­με τους χει­ρουρ­γούς και αισιοδοξούμε/ πως τελι­κή ανάρ­ρω­ση στον ασθε­νή θα δού­με». Και ο ασθε­νής, «γνή­σιος από­γο­νος του Κολο­κο­τρώ­νη» με ισχυ­ρό εθνι­κό φρό­νη­μα και επα­να­στα­τι­κό οίστρο, έμπαι­νε κι αυτός και η δημο­κρα­τία στο γύψο, κι ακαρ­τέ­ρει κι ακαρ­τέ­ρει, άλλους τους συνέ­τι­ζε καταλ­λή­λως ο ταγ­μα­τάρ­χης και άλλοι  στα ξερο­νή­σια «έχτι­ζαν Παρ­θε­νώ­νες». Και ο χορός, χορός. Σουρ­γού­νια αληθινά…

Η Επα­νά­στα­σις όμως του ’21  εορ­τά­σθη. Τάμα­τα έγι­ναν, χρή­μα­τα συγκε­ντρώ­θη­καν για το Μέγα Τάμα, οι ράχες και οι ραχού­λες χρω­μα­τί­στη­καν, βάφτη­καν και πάνω σ’ αυτές ζωγρά­φι­σαν το που­λί, το έμβλη­μα δηλα­δή της χού­ντας των συνταγ­μα­ταρ­χών. Ήταν ο φοί­νι­κας, αυτό το μυθο­λο­γι­κό που­λί που ξανα­γεν­νιέ­ται από τις στά­χτες του.  Τοπο­θέ­τη­σαν στη μέση ακρι­βώς και τον ένο­πλο φαντά­ρο. Και το εικο­νι­κό μεγα­λείο ολο­κλη­ρώ­νο­νταν με την ανα­γρα­φή στο κάτω μέρος της ημε­ρο­μη­νί­ας 21 Απρι­λί­ου, ημέ­ρα που έγι­νε η «εθνο­σω­τή­ριος επανάστασις».

Εγέ­νε­το «επα­νά­στα­σις», γιορ­τά­ζου­με την επα­νά­στα­ση. Μνή­μη βαθιά.  Ρίγη ισχυ­ρά δια­περ­νού­σαν ολό­κλη­ρο το σώμα των ομι­λη­τών που με θρη­σκευ­τι­κή ευλά­βεια  ανα­κά­τευαν τον ανα­κά­τευ­το. Κολο­κο­τρώ­νης με τον Παπα­δό­που­λο, Αθα­νά­σιος Διά­κος με τον Μακα­ρέ­ζο και Καραϊ­σκά­κης με τον Πατ­τα­κό.  Όχι δεν ξεπε­τά­χτη­κε απ’ το που­θε­νά εκεί­νο το παι­δί της καλο­γριάς και να τους πει σε άπται­στα ελλη­νι­κά: «Τι λέτε ορέ ζαγάρια;»

(Διευ­κρί­νι­ση: Πολ­λοί χρη­σι­μο­ποί­η­σαν το που­λί, το πανάρ­χαιο αυτό σύμ­βο­λο, «το ένδο­ξο αυτό μυθι­κό, μαγι­κό και σπου­δαίο πλά­σμα». Είχε την ατυ­χία να το μαγα­ρί­σει η χούντα).

Και το που­λί μαγά­ρι­σε, και τη δημο­κρα­τία γύψω­σε και φίμω­σε στό­μα­τα και συνει­δή­σεις και ασφα­λώς αλλοί­ω­σε το νόη­μα και το ήθος της Επα­νά­στα­σης του ’21. Για­τί απλού­στα­τα με την ευκαι­ρία των εκα­τόν πενή­ντα χρό­νων από την Επα­νά­στα­ση του ’21 το δικτα­το­ρι­κό καθε­στώς θέλη­σε να δημιουρ­γή­σει «επα­να­στα­τι­κή πανελ­λα­δι­κή ατμό­σφαι­ρα» τονώ­νο­ντας δήθεν τα εθνι­κά αισθή­μα­τα του λαού δημιουρ­γώ­ντας ατμό­σφαι­ρα  εθνι­κής ανα­τά­σε­ως  με τα σκετς που παρου­σί­α­ζαν οι σιγκο­νο­φο­ρού­σες και οι φουστανελοφόροι.

Μακριά κι αλάργα…

Σκλη­ρός Απρί­λης του 2020μ.Χ.