Ημέρα ποίησης — Ηλέκτρα Στρατωνίου: Φέτος η καρδιά μου έχει πολύ ομίχλη και παγωνιά απ΄ τον χειμώνα

Γρά­φει η Ηλέ­κτρα Στρατωνίου

Τί κι αν έχου­με επί­ση­μα πλέ­ον Εαρι­νή Ισημερία;
Το ημε­ρο­λό­γιο προ­σπα­θεί να μας πεί­σει ότι ήρθε η Άνοιξη!
Το ίδιο κάνει  και ο ουρα­νός με το γαλά­ζιο του, η γη με τα λου­λού­δια της,
η θάλασ­σα με τα παι­χνί­δια της, το αερά­κι που μοσχοβολάει.

Γενι­κά τα πάντα γύρω μας φωνά­ζουν, ότι όλα είναι χαρά θεού και πρέπει
να νιώ­θου­με τυχε­ροί και ευτυ­χι­σμέ­νοι, με ότι και με όσα κι αν συμ­βαί­νουν γύρω μας.
Ας με συγ­χω­ρέ­σει η χάρη της, αλλά φέτος η καρ­διά μου έχει πολύ ομίχλη
και παγω­νιά απ΄ τον χει­μώ­να. Πολ­λά τα γεγο­νό­τα … πολ­λά, με χει­ρό­τε­ρο όλων,
το Έγκλη­μα στα Τέμπη. Δεν έχω λόγια και ούτε προ­σπα­θώ να βρώ, δεν μπορώ
να περι­γρά­ψω τον πόνο, την πίκρα και τον θυμό μιας ολό­κλη­ρης Ελλάδας…

Αυτό που θέλω είναι η κατα­δί­κη του εγκλή­μα­τος και η τιμω­ρία των ενόχων
από τον ίδιο τον λαό! Πρέ­πει να μην ξεχα­στεί αυτή η σύγ­χρο­νη τραγωδία,
να μην αφή­σου­με την δολο­φο­νία των παι­διών μας να στοι­χειώ­νει την ζωή μας!

Τα πρώ­τα 2 ποι­ή­μα­τα μου είναι στην μνή­μη τους
_                       με την υπό­σχε­ση, να γίνω κι εγώ η φωνή τους!
_  Η.Σ.

ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ

Κυλά­ει βρο­χή στα μάτια μας, της θάλασ­σας η αλμύρα,
στα χεί­λη μας πικρό κρα­σί και της οχιά φαρμάκι,
χιό­νι στις άδειες αγκα­λιές και στης ψυχής την άκρη.
Όχι δεν ήταν εκδρο­μή, δεν ήτα­νε ταξίδι,
του χάρου τρέ­νο άχρη­στο, σε λού­να παρκ παιχνίδι.

Φωτιές, αντά­ρα και κραυγές…
‑Σκο­τώ­νου­νε τα νιάτα!

Μισά τρα­γού­δια, που έμει­ναν στις ράγες κολλημένα,
Φωνές και γέλια δρο­σε­ρά, στις ερη­μιές θαμμένα.

Ψάχνου­νε  μάνες για παι­διά, φωνά­ζουν το όνο­μα τους,
ζητούν να βρουν τα μάτια τους, τους χτύ­πους της καρ­διάς τους.

Αυτός δεν ήταν θάνα­τος γλυ­κός για την πατρίδα,
ούτε και σφαί­ρα του εχθρού, σκα­κιού ήταν παρτίδα!

Της εξου­σί­ας έγκλη­μα και όχι η «κακιά τους» ώρα!
Είσα­στε όλοι ένο­χοι,  φταί­ει η «κακιά» σας χώρα!!!

ΜΑΥΡΟ ΤΡΕΝΟ 28–2‑2023

Κυλά­ει το αίμα στις φλέ­βες μας
και δίνει την ζωή.

Στα χεί­λη παι­χνι­δί­ζει το γέλιο
και χαρί­ζει χαρά.

Στην καρ­διά η αγά­πη φυτρώνει
κι΄ ο έρω­τας ανθεί.

Χαϊ­δεύ­ει την γλώσ­σα το τραγούδι
και ξυπνά­ει το φιλί.

Η ελπί­δα, με ρού­χο κόκκινο
ντύ­νει τους νέους, στους ώμους,
στα πόδια, ζωγρα­φί­ζει φτερά!

Στις ράγες κυλά­νε τα τρένα.

Του φωνά­ζεις «αντίο» και αυτό ξεκινά.
Όμως ξέρεις, σ΄ εσέ­να θα γυρί­σει ξανά!

ΤΕΜΠΗ 28–2‑2023
Ένα τρέ­νο μαύ­ρο, τρέ­νο ορφανό,
δεν σφυ­ρί­ζει μια φορά, δεν σφυ­ρί­ζει δυό…

Πενή­ντα επτά φορές πονά …
Πενή­ντα επτά, αφή­νει κραυγές…
Πενή­ντα επτά μας καρφώνει,
στην καρ­διά μαχαιριές….

Σ΄ αόρα­τες ράγες τρέ­χουν ποτά­μια δάκρυα,
στα υπό­γεια του Άδη να φτάσουν
της κόλα­σης να σβή­σουν τις φωτιές!!!

ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ

Ο  βαθύ­τε­ροι τάφοι είναι εκείνοι,
των Ποιητών!

Που τους έστη­σαν στον τοίχο,
χωρίς να προ­βά­λουν καμία αντίσταση.

Δεν τους άφη­σαν ν΄ αρθρώ­σουν ένα: — Γιατί;

Με χιλιά­δες στα μάτια τους ερωτήματα
αδιά­βα­στα, που δεν απαντήθηκαν,
ταξί­δε­ψαν μαζί στην αιώ­νια σιω­πή τους.

-Ξέρε­τε γιατί;

Όλοι οι εκτε­λε­στές είναι  παι­διά λύκαινας,
γέν­νες τρό­μου, ταϊ­σμέ­νοι στο σκο­τά­δι με αίμα.
Δεν έμα­θαν γρα­φή κι ανά­γνω­ση, μόνον
άρι­στη σκοποβολή!

Ποτέ δεν διστά­ζουν και δεν αστοχούν.
Οι σφαί­ρες τους πάντα βρίσκουν
τους Ποι­η­τές στην καρ­διά, ή στο κεφάλι!

- Όχι όμως στο πνεύ­μα τους!

Ανα­πά­ντη­τα έμει­ναν τα ερωτήματα
στα ειρη­νι­κά, κλει­στά τους μάτια,
σμά­ρι μικρά που­λιά πεινασμένα
που πιά­στη­καν στις ξόβεργες,
παγώ­σα­νε στου Γενα­ριού το χιόνι…

Οι εκτε­λε­στές μένουν αναλφάβητοι,
μονα­δι­κή τους γνώ­ση, η σκοποβολή!
Λύκου έχουν ένστι­κτα και χέρι φονιά.

Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Η ποί­η­ση είναι άλλο πράγμα!
Δεν μοιά­ζει με κανέ­να είδος λόγου!

Εδώ δεν μετρά­νε οι γνώσεις,
μετρά­ει το φως, η θέρ­μη της ψυχής!

Στο χαρ­τί δεν ται­ριά­ζεις λέξεις,
μόνο χτύ­πους της καρδιάς
και την μελω­δία του αίματος
που κυλά στις φλέ­βες σου!

Δεν θέλει να προ­σθέ­τεις λόγια
παρά να αφαι­ρείς πρέπει,
στο τέλος μένει μόνο η άχνα
της ανά­σας σου και τ΄ άρωμα
της αγά­πης και του έρωτα.

Ο στε­ναγ­μός του πόνου
για της Ζωής τα πάθη,
τα  αιμά­τι­να χνά­ρια του απλού
ανθρώ­που, π΄  αφή­νουν ανεξίτηλα
τα σημά­δια του, στον καμ­βά της γη!…

«Γράμ­μα­τα της Ποί­η­σης»: 19 ποι­η­τές εντέ­χνως στο Ατέχνως

Η Ηλέ­κτρα Στρα­τω­νί­ου γεν­νή­θη­κε στη Χαλ­κι­δι­κή, αλλά έζη­σε και μεγά­λω­σε σε διά­φο­ρα µέρη της Ελλά­δας. Άρχι­σε να γρά­φει από πολύ νεα­ρή ηλι­κία, ενώ μοι­ραία απο­δεί­χθη­κε η συνά­ντη­σή της κατά τα χρό­νια της δικτα­το­ρί­ας µε τον μεγά­λο ποι­η­τή Γ. Ρίτσο, ο οποί­ος άκου­σε μερι­κά από τα ποι­ή­μα­τά της και την ενθάρ­ρυ­νε να συνε­χί­σει το γρά­ψι­μο. Σε ηλι­κία είκο­σι ετών πήγε στη Γερ­μα­νία όπου έζη­σε τρία χρό­νια ασχο­λού­με­νη µε τις Τέχνες και τα Γράμ­μα­τα, ενώ παράλ­λη­λα εργα­ζό­ταν σε γερ­μα­νι­κή ημε­ρή­σια εφη­με­ρί­δα. Επι­στρέ­φο­ντας στην Ελλά­δα δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε στο χώρο του Πολι­τι­σμού. Το 1989 εκδό­θη­κε στη Γερ­μα­νία η πρώ­τη της ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή. Σήμε­ρα ζει και εργά­ζε­ται στην Αθήνα.

Έχει εκδώ­σει 3+1 ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές: 1.“Ποιήματα” (1989, Γερ­μα­νία), 2.“Στο ναρ­κο­πέ­διο του μυα­λού” (2011, Αθή­να) 3. “Σςςς… ο Θεός κοι­μά­ται” (2014, Αθή­να) και έχει συνει­σφέ­ρει στα “Γράμ­μα­τα της ποί­η­σης, 19 ποι­η­τές εντέ­χνως στο Ατέχνως”.

Η Ηλέ­κτρα είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογο­τε­χνών (Ε. Ε. Λ.).