Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

43 χρόνια από τη δολοφονία του Σαλβαδόρ Αλιέντε — Κινηματογραφικό αφιέρωμα στο STUDIO (8/9–14/9)

aliente

Η NEW STAR διορ­γα­νώ­νει στο “STUDIO new star art cinema” 

43 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ

ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΙΜΗΣ  ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ, ΣΕ ΕΝΑΝ ΛΑΪΚΟ ΗΓΕΤΗ

8  ΜΕ 14   ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

             ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ 5.00 ΕΥΡΩ

H ιστο­ρία είναι δική μας. Γρά­φε­ται από τους λαούς.
H πρό­ο­δος της κοι­νω­νί­ας δεν στα­μα­τά με εγκλή­μα­τα.    —  ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ


«Aς μάθου­με να ζού­με μ’ αυτούς που μας λεί­πουν επει­δή αποτελούν
κομ­μά­τι μας, επει­δή ξέρου­με για­τί μας λεί­πουν, κι επει­δή την απου­σία τους
την ανα­πλη­ρώ­νου­με με καμά­ρι.»    —    
ΛOYIΣ ΣEΠOYΛBEΔA

Το αφιέ­ρω­μα για τα 43  ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ είναι μια μία ευκαι­ρία να παρα­κο­λου­θή­σου­με την ιστο­ρία της Χιλής μέσα από πραγ­μα­τι­κά ντο­κου­μέ­ντα, μία ευκαι­ρία να κατα­νο­ή­σου­με το μεγα­λείο ενός ξεχω­ρι­στού ηγέ­τη. Μία ευκαι­ρία να δού­με την αλή­θεια της δικής μας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας μέσα από τα βιώ­μα­τα άλλων λαών, να ξαναρ­χί­σου­με να κου­βε­ντιά­ζου­με πολι­τι­κά μέσα και έξω από τους κινη­μα­το­γρά­φους. Μία ευκαι­ρία για πραγ­μα­τι­κή γνώ­ση και ψυχαγωγία.

Ελά­χι­στα μέτρα φιλμ και κάποιες φωτο­γρα­φί­ες έχουν απο­μεί­νει από τα γεγο­νό­τα του πρω­ι­νού της 11ης Σεπτεμ­βρί­ου του 1973 στο Σαντιά­γκο της Χιλής. Ήταν η πρώ­τη ημέ­ρα μιας 17χρονης φασι­στι­κής δικτα­το­ρί­ας, που φυλά­κι­σε, βασά­νι­σε και δολο­φό­νη­σε χιλιά­δες Χιλια­νούς (και όχι μόνο). Ήταν η τελευ­ταία μέρα ενός ονεί­ρου που συνή­γει­ρε για 3 χρό­νια τον λαό της Λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κης χώρας (λίγες μέρες μετά, ο Πάμπλο Νερού­δα πέθα­νε κι ο Βίκτωρ Χάρα ξεψύ­χη­σε στα χέρια των βασα­νι­στών). Ήταν η ημέ­ρα του μαρ­τυ­ρί­ου, του θανά­του και του περά­σμα­τος στον χώρο του μύθου του Προ­έ­δρου της Χιλια­νής Δημο­κρα­τί­ας, του για­τρού Σαλ­βα­δόρ Αλιέντε.

Ο ιδρυ­τής και Πρό­ε­δρος του Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Χιλής, από την αρχή της πολι­τι­κής του δρά­σης επι­χεί­ρη­σε το αδια­νό­η­το. Στα χρό­νια του ψυχρού (αν και για την Λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κη ήπει­ρο ο όρος είναι μάλ­λον μετριο­πα­θής) πολέ­μου, με τις ΗΠΑ να ελέγ­χουν τις κυβερ­νή­σεις ανδρεί­κε­λα των Νοτιο­α­με­ρι­κά­νι­κων κρα­τών, τις πολυ­ε­θνι­κές να απο­μυ­ζούν τον πλού­το τους, με την πλή­ρη εξάρ­τη­ση των οικο­νο­μιών  από τις Αμε­ρι­κα­νι­κές τρά­πε­ζες, με το προη­γού­με­νο της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης να έχει ενερ­γο­ποι­ή­σει τα πιο αντι­δρα­στι­κά αντα­να­κλα­στι­κά των ιμπε­ρια­λι­στών σε οποια­δή­πο­τε κίνη­ση αρι­στε­ρού χαρα­κτή­ρα, με τους αξιω­μα­τού­χους των Εθνι­κών ενό­πλων δυνά­με­ων να εκπαι­δεύ­ο­νται στα γνω­στά αμε­ρι­κα­νι­κά σχο­λεία, με όλους τους Κρα­τι­κούς φορείς δια­βρω­μέ­νους από τις λογής μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες, ο Αλιέ­ντε, δηλω­μέ­νος Μαρ­ξι­στής, επι­χει­ρεί να κατα­λά­βει την εξου­σία και να εφαρ­μό­σει πρό­γραμ­μα ανα­κα­τα­νο­μής του πλού­του, εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας, εθνι­κο­ποί­η­σης των μεγα­λύ­τε­ρων βιο­μη­χα­νιών, ακο­λου­θώ­ντας με θρη­σκευ­τι­κό φανα­τι­σμό τους κανό­νες του δημο­κρα­τι­κού παι­χνι­διού, απο­σκο­πώ­ντας να πεί­σει την πλειο­ψη­φία των Χιλια­νών ψηφο­φό­ρων. Θα απο­τύ­χει το 1958, το 1964, μέσα σε ένα κλί­μα μαζι­κής υστε­ρι­κής προ­πα­γάν­δας εκπο­ρευό­με­νης και αδρά αμει­βό­με­νης από τα Αμε­ρι­κα­νι­κά κέντρα, ώσπου, το 1970 θα κερ­δί­σει με την Λαϊ­κή Ενό­τη­τα, συμπράτ­το­ντας  με το Κομου­νι­στι­κό Κόμ­μα και άλλες ριζο­σπα­στι­κές δυνάμεις.

Όπως ανα­φέ­ρει και ο Γουί­λιαμ Μπλαμ, “οι ΗΠΑ ανα­κά­λυ­ψαν ότι υπάρ­χει κάτι χει­ρό­τε­ρο από έναν Μαρ­ξι­στή στην εξου­σία. Ένας εκλεγ­μέ­νος Μαρ­ξι­στής στην εξου­σία”. Η αντί­δρα­ση είναι λυσ­σα­λέα. Εν ολί­γοις, κατά τη διάρ­κεια της τριε­τί­ας Αλιέ­ντε, όλες οι πρα­κτι­κές ανα­τρο­πής μιας εκλεγ­μέ­νης κυβέρ­νη­σης, εκτός από αυτήν της απ’ ευθεί­ας στρα­τιω­τι­κής εισβο­λής, εφαρ­μό­στη­καν από τις ΗΠΑ. Κι ο Αλιέ­ντε φυσι­κά το γνώ­ρι­ζε και παρέ­μει­νε σχε­δόν εμμο­νο­λη­πτι­κά πιστός στην πολι­τι­κή του, ακο­λου­θώ­ντας χωρίς παρέκ­κλι­ση  το σύνταγ­μα, τους νόμους, τις δημο­κρα­τι­κές αρχές.  Μια στά­ση που θα ακο­λου­θή­σει, αυτο­κτο­νι­κά, ακό­μα και την ύστα­τη στιγμή.

Το αφιέ­ρω­μα  που τιμά τα 43  χρό­νια από το θάνα­το του Σαλ­βα­δόρ Αλιέ­ντε δεν είναι η περι­γρα­φή μιας επο­ποι­ί­ας, δεν είναι ένας μίζε­ρος επι­κή­δειος. Είναι σπα­ράγ­μα­τα μνή­μης, από μια ευγε­νι­κή παρου­σία που έμελ­λε να μαρ­τυ­ρή­σει για να περά­σει στον μύθο, μια μελαγ­χο­λι­κή αλλά επ’ ουδε­νί θλι­βε­ρή επι­στρο­φή στις μέρες του βιω­μέ­νου ονείρου.

Ο Αλιέ­ντε τέλειω­σε τη ζωή του, συν­δυά­ζο­ντας το πολι­τι­κό “θέλω” με το ηθι­κό “πρέ­πει”.  Καθώς η έννοια “πολι­τι­κός πολι­τι­σμός” έχει γίνει πια του συρ­μού, μπο­ρού­με ξανά  να γνω­ρί­σου­με αυτόν τον μονα­δι­κό άνθρω­πο, που εκφρά­ζει όσο κανείς, αυτές τις δυο, γι αυτόν, ταυ­τό­ση­μες αρχές (“πολι­τι­κή” — “πολι­τι­σμός”), που τις τήρη­σε “επί ποι­νή θανάτου”.

  • Έχου­με τη δυνα­τό­τη­τα να (ξανα)γνωρίσουμε μια επί της ουσί­ας πολι­τι­κή οντό­τη­τα, που κατά­φε­ρε να διε­γεί­ρει τα βαθύ­τε­ρα (όσο και βασι­κά)  ανθρώ­πι­να αισθή­μα­τα, που κατόρ­θω­σε να αγα­πή­σει και να αγαπηθεί.
  • Έχου­με τη δυνα­τό­τη­τα να (ξανα)ζήσουμε έναν άνθρωπο.
  • Έχου­με τη δυνα­τό­τη­τα να (ξανα)σκεφθούμε το πώς βιώ­νε­ται ένα όνει­ρο (όσο αυτό κρα­τή­σει, να γίνου­με “Για μια στιγ­μή , Εμείς”).
  • Έχου­με τη δυνα­τό­τη­τα να (ξανα)θυμηθούμε πως “Οι μύλοι της Ιστο­ρί­ας αλέ­θουν αργά, μα αλέ­θουν σωστά”.

“Δεν θα παραι­τη­θώ! Eίναι μια ιστο­ρι­κή στιγ­μή και θα πλη­ρώ­σω με τη ζωή­μου την αφο­σί­ω­ση του λαού μου. Eίμαι βέβαιος, πως οι σπό­ροι φυτεύ­τη­καν στις αξί­ες. Όμως ούτε το έγκλη­μα ούτε η βία μπο­ρούν να δια­κό­ψουν την κοι­νω­νι­κή εξέ­λι­ξη.  H Iστο­ρία είναι δική μας, η Iστο­ρία γρά­φε­ται από τους λαούς. Συνει­δή­σεις εκα­τομ­μυ­ρί­ων Xιλια­νών, θα καρ­πί­σουν.”   —      ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ

“Aπευ­θύ­νο­μαι στους νέους της Xιλής, σ’αυτούς που μετέ­φε­ραν τη χαρά τους και το αγω­νι­στι­κό πνεύ­μα. Mιλάω στους ανθρώ­πους, στους εργά­τες, στους αγρό­τες, στους δια­νο­ού­με­νους. Σ’ αυτούς που πρό­κει­ται να διω­χθούν, για­τί ο φασι­σμός εδώ και λίγες ώρες είναι παρών. O λαός πρέ­πει να αμυν­θεί, όχι να θυσια­στεί. Nα αρνη­θεί την υπο­τα­γή, την ταπεί­νω­ση, την απώ­λεια των ηθι­κών αξιών. ”    —     ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ

ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ:

1)  “MACHUCA”  του ANDRES WOOD  Χιλή, 2004

Χιλή, 1973.  Ο Ινφά­ντε κι ο Ματσού­κα ζουν στο Σαντιά­γκο, δυο εντε­κά­χρο­να αγό­ρια από δυο κόσμους που χωρί­ζο­νται από ένα αόρα­το κι όμως αδια­πέ­ρα­στο τοί­χος.  Ο Ινφά­ντε ζει στην πλού­σια καθω­σπρέ­πει συνοι­κία, ο Ματσού­κα στην τενε­κε­δού­πο­λη λίγα τετρά­γω­να μακριά. Είναι μια επο­χή, που κάποιοι, εμπνευ­σμέ­νοι από την επα­να­στα­τι­κή αύρα των ημε­ρών, προ­σπα­θούν να γκρε­μί­σουν τις δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές που χωρί­ζουν τους ανθρώπους.

Ένας απ’ αυτούς τους αισιό­δο­ξους ορα­μα­τι­στές είναι κι ο Πατήρ Μάκεν­ρω, ο διευ­θυ­ντής ενός ιδιω­τι­κού εκκλη­σια­στι­κού σχο­λεί­ου.  Με την υπο­στή­ρι­ξη των γονιών των μαθη­τών του, δέχε­ται στο επι­λε­κτι­κό σχο­λείο του και παι­διά από πάμ­πτω­χες οικο­γέ­νειες της τενε­κε­δού­πο­λης. Είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να διδά­ξει στους μαθη­τές τον σεβα­σμό προς τον άνθρω­πο. Ο Ματσού­κα κι ο Ινφά­ντε βρί­σκο­νται στην ίδια τάξη. Η φιλία τους θα τους οδη­γή­σει σε συναρ­πα­στι­κές ανα­κα­λύ­ψεις και εκπλήξεις.

Όμως, αυτή η προ­σπά­θεια ενο­ποί­η­σης των δυο κόσμων, πέρα από τα πρα­κτι­κά της προ­βλή­μα­τα, έρχε­ται αντι­μέ­τω­πη και με την ανοι­χτή κοι­νω­νι­κή σύγκρου­ση που συντα­ρά­ζει την Χιλια­νή κοινωνία…

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στις 18.00

2) “ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ”  ΤΩΝ  ΧΑΪΝΟΦΣΚΙ — ΣΟΪΜΑΝ

Ένα ντο­κι­μα­ντέρ για το πρα­ξι­κό­πη­μα του Αου­γκού­στο Πινο­σέτ ενα­ντί­ον του προ­έ­δρου της Χιλής, Σαλ­βα­δόρ Αλιέ­ντε τον Σεπτέμ­βριο του 1973.

«Η μονα­δι­κή πλή­ρης μελέ­τη για τη χιλια­νή επανάσταση»

 «Από το αχώ­ρι­στο ντου­έ­το των Γερ­μα­νών κινη­μα­το­γρα­φι­στών που έφε­ραν μια νέα αντί­λη­ψη στο πολι­τι­κό ντοκιμαντέρ»

«Συγκλο­νι­στι­κό και επίκαιρο»

 Ένας στο­χα­σμός καρ­τε­σια­νής διαύ­γειας πάνω στο θέμα «βια­σμός της Ιστο­ρί­ας με τη μέθο­δο της μη-βίας».

 «Το Λευ­κό Πρα­ξι­κό­πη­μα» είναι ένα φιλμ-μοντέ­λο για το πώς μπο­ρεί να φτιά­ξει κάποιος ταινί­ες ολο­κά­θα­ρα μπρεχτικές.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στις 20.00

3)  “ΑΛΙΕΝΤΕ” του ΠΑΤΡΙΣΟ ΓΚΟΥΣΜΑΝ

Το ντο­κι­μα­ντέρ του Πατρί­σο Γκου­σμάν  “Σαλ­βα­δόρ Αλέ­ντε”, έρχε­ται να μας θυμί­σει εκεί­να τα γεγο­νό­τα και να απο­τί­σει ένα φόρο τιμής σε έναν αγω­νι­στή που έπε­σε θύμας ενός αμε­ρι­κα­νο­κί­νη­του στρα­τιω­τι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, στο οποίο ηγή­θη­κε ο στρα­τη­γός Αου­γκού­στο Πινο­σέτ. Ο Πατρί­σιο Γκου­σμάν απο­τυ­πώ­νει στην ται­νία του όλη την πορεία του Αλιέ­ντε προς την εξου­σία, τα χρό­νια της προ­ε­δρί­ας του, το αιμα­το­βαμ­μέ­νο πρα­ξι­κό­πη­μα. Οι εικό­νες της ιστο­ρί­ας περ­νούν μπρο­στά από τα μάτια μας, συγκι­νούν και οργί­ζουν. Ο Αλιέ­ντε μιλά στο λαό, ο λαός δια­δη­λώ­νει στους δρό­μους, ο Αλιέ­ντε με το Φιν­ντέλ Κάστρο, εκλο­γές, πανη­γυ­ρι­σμοί, όνει­ρα, ελπί­δες. Ο Γκου­σμάν συν­θέ­τει τις ψηφί­δες, τις κάνει ται­νία, ένα ντο­κι­μα­ντέρ εξαι­ρε­τι­κό, ένα ντο­κι­μα­ντέρ γεμά­το δύνα­μη και παλμό. 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στις 21.30

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο