90 χρόνια από τη γέννηση του Καμίλο Σιενφουέγος

Γιος Ισπα­νών μετα­να­στών, ο Καμί­λο Σιεν­φου­έ­γος Γορ­ρια­ράν γεν­νή­θη­κε στις 6 Φεβρουα­ρί­ου 1932 στην Αβά­να. Υπήρ­ξε από τις εμβλη­μα­τι­κό­τε­ρες προ­σω­πι­κό­τη­τες της Επα­νά­στα­σης, μαζί με τον Φιντέλ, τον Τσε, τον Ραούλ και τον Χουάν Αλμέϊδα.

Το 1955, 23 ετών, τραυ­μα­τί­στη­κε σε συμπλο­κή φοι­τη­τών με τις δυνά­μεις κατα­στο­λής του δικτά­το­ρα Μπα­τί­στα και για να απο­φύ­γει τη σύλ­λη­ψη ανα­γκά­στη­κε να δια­φύ­γει προς τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες αρχι­κά και έπει­τα προς το Μεξι­κό όπου γνω­ρί­στη­κε με τους αδερ­φούς Κάστρο και έγι­νε μέλος του κινή­μα­τος της 26ης Ιουλίου.

Το 1956 ήταν ανά­με­σα στους επα­να­στά­τες που απο­βι­βά­στη­καν στο θρυ­λι­κό πλοιά­ριο «Γκράν­μα» με προ­ο­ρι­σμό στις νοτιο­δυ­τι­κές ακτές της Κού­βας, ως μέρος του αντάρ­τι­κου της Σιέ­ρα Μαέ­στρα για την ανα­τρο­πή του Μπα­τί­στα. Επέ­δει­ξε ιδιαί­τε­ρη ανδρεία και γρή­γο­ρα πήρε τον τίτλο του Κομα­ντά­ντε (Διοι­κη­τής), ενώ τα επό­με­να δύο χρό­νια συνέ­χι­σε με πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο σε γεγο­νό­τα που απο­δεί­χτη­καν καθο­ρι­στι­κά για την εξέ­λι­ξη της Κούβας.

Η πίστη στα ιδα­νι­κά της Επα­νά­στα­σης, η αυτο­πε­ποί­θη­ση και η αισιο­δο­ξία τον χαρα­κτή­ρι­ζαν ακό­μη και στις πιο δύσκο­λες κατα­στά­σεις. Η ανθρω­πιά, η αλλη­λεγ­γύη και η αίσθη­ση του καθή­κο­ντος που είχε ήταν αξιέ­παι­να. Αχώ­ρι­στος σύντρο­φος του Ερνέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα, ο Σιεν­φού­ε­γος χαρα­κτη­ρι­ζό­ταν από ορμη­τι­κό θάρ­ρος, τόλ­μη και αυτα­πάρ­νη­ση, στοι­χεία της προ­σω­πι­κό­τη­τάς του που έπαι­ξαν βασι­κό ρόλο στην ανά­δει­ξη του ως ήρωα του Κου­βα­νι­κού λαού.

«Λίγοι άνδρες έχουν επιτύχει να αφήνουν σε κάθε τους δράση ένα τόσο ξεχωριστό προσωπικό σημάδι. Είχε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, που τον είχαν επιλέξει μέσα από χιλιάδες για μια προνομιούχο θέση εξαιτίας της τολμηρότητας των απόψεων του, της επιμονής του, της ευφυΐας του και της απαράμιλλης αφοσίωσης του. Ο Καμίλο εξάσκησε την αφοσίωση του με θρησκευτική ευλάβεια»

- Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Στις 28 Οκτω­βρί­ου 1959, το Cessna 310 αερο­σκά­φος στο οποίο επέ­βαι­νε ο Καμί­λο χάθη­κε πάνω απ’ τα νερά του Ατλα­ντι­κού, κατά τη διάρ­κεια πτή­σης από το Κάμα­γου­έι προς την Αβά­να. Οι έρευ­νες που ακο­λού­θη­σαν απέ­βη­σαν άκαρ­πες, καθώς ουδέ­πο­τε βρέ­θη­καν συντρίμ­μια του αερο­σκά­φους ούτε το σώμα του ίδιου του Σιεν­φου­έ­γος. Η ανα­πά­ντε­χη και μυστη­ριώ­δης εξα­φά­νι­ση του προ­κά­λε­σαν θλί­ψη σε ολό­κλη­ρη την Κού­βα, μετα­τρέ­πο­ντας τον 27χρονο γενειο­φό­ρο αντάρ­τη σε είδω­λο της Κου­βα­νι­κής Επανάστασης.

Στη μνή­μη του ανε­γέρ­θη­κε μου­σείο στο Για­γουα­χάι, το Πανε­πι­στή­μιο του Ματάν­ζας καθώς και πολ­λά σχο­λεία πρω­το­βάθ­μιας και δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκπαί­δευ­σης μετο­νο­μά­στη­καν σε «Καμί­λο Σιεν­φου­έ­γος», η μορ­φή του απο­τυ­πώ­θη­κε στο χαρ­το­νό­μι­σμα των 20 κου­βα­νι­κών πέσο, ενώ μια από τις ύψι­στες τιμη­τι­κές δια­κρί­σεις του κρά­τους της Κού­βας («Τάγ­μα του Σιεν­φου­έ­γος») πήρε το όνο­μα του.

Κάθε 28η Οκτω­βρί­ου, είθι­σται μαθη­τές απ’ άκρη σε άκρη της χώρας να πετούν λου­λού­δια στην θάλασ­σα ως φόρο τιμής στον εμβλη­μα­τι­κό επαναστάτη.