Aνακοίνωση του ΚΚΕ για τα 47 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας της 21ης Απριλίου

«Η κατάρ­ρευ­ση της επτα­ε­τούς στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας πριν 47 χρό­νια, όπως και η επι­βο­λή της πριν από 54 χρό­νια απο­δει­κνύ­ουν ότι η αστι­κή τάξη εναλ­λάσ­σει τις μορ­φές δια­χεί­ρι­σης της εξου­σί­ας της, ανά­λο­γα με τις εσω­τε­ρι­κές και διε­θνείς προ­τε­ραιό­τη­τες και ανά­γκες της.

Από αυτή τη σκο­πιά, απο­κτά ιδιαί­τε­ρη σημα­σία το γεγο­νός ότι το ΚΚΕ απο­τέ­λε­σε τη μονα­δι­κή πολι­τι­κή δύνα­μη που επι­δί­ω­ξε την ανά­πτυ­ξη του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να και την ανα­τρο­πή της δικτα­το­ρί­ας των συνταγ­μα­ταρ­χών με όρους ενός μαζι­κού εργα­τι­κού και λαϊ­κού κινή­μα­τος. Τα στε­λέ­χη και τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ήταν στην καρ­διά αυτού του αγώ­να, γρά­φο­ντας ορι­σμέ­νες από τις πιο λαμπρές σελί­δες της ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ και του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, με την ατα­λά­ντευ­τη στά­ση και τις ανεί­πω­τες θυσί­ες τους» ανα­φέ­ρει ανα­κοί­νω­ση του ΚΚΕ για τα 47 χρό­νια από την κατάρ­ρευ­ση της δικτα­το­ρί­ας της 21ης Απριλίου.

«Γι’ αυτό και η σημε­ρι­νή επέ­τειος φέρ­νει στη μνή­μη μας όσους βασα­νί­στη­καν, εξο­ρί­στη­καν, φυλα­κί­στη­καν, δολο­φο­νή­θη­καν από τη Χού­ντα, όσους με κάθε μέσο συνέ­βα­λαν στην πάλη κατά της δικτα­το­ρί­ας. Όλοι αυτοί με τη δρά­ση και τους αγώ­νες τους έκα­ναν κατορ­θω­τό το ΚΚΕ να επι­βά­λει την de facto νομι­μο­ποί­η­σή του, μετά από 27 χρό­νια σκλη­ρής παρα­νο­μί­ας. Ωστό­σο, η δρά­ση τους δεν κατέ­στη δυνα­τό να οδη­γή­σει σε μια συνο­λι­κό­τε­ρη αμφι­σβή­τη­ση της αστι­κής εξου­σί­ας» προ­σθέ­τει η ανακοίνωση.

Όπως ανα­φέ­ρει «τελι­κά, η κατάρ­ρευ­ση της στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας 1967–1974 και η επά­νο­δος του Κ. Καρα­μαν­λή, ως επι­κε­φα­λής της ονο­μα­ζό­με­νης κυβέρ­νη­σης «εθνι­κής ενό­τη­τας», ήταν προ­ϊ­όν συμ­βι­βα­σμού ανά­με­σα στην χού­ντα και στις άλλες αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, με την παρέμ­βα­ση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ο συμ­βι­βα­σμός πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε μπρο­στά στον κοι­νό φόβο τους για ανε­ξέ­λεγ­κτες εξε­λί­ξεις από την άνο­δο του λαϊ­κού κινή­μα­τος και από μια ελλη­νο­τουρ­κι­κή σύρ­ρα­ξη που θα δια­τά­ρασ­σε τη στα­θε­ρό­τη­τα της ιδιαί­τε­ρα σημα­ντι­κής γεω­πο­λι­τι­κά νοτιο­α­να­το­λι­κής πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ».

Το ΚΚΕ επι­ση­μαί­νει ότι «είχε προη­γη­θεί ο ηρω­ι­κός ξεση­κω­μός του Πολυ­τε­χνεί­ου που ‘εντα­φί­α­σε’ ορι­στι­κά την από­πει­ρα ‘μασκα­ρέ­μα­τος’ της χού­ντας, με τη ‘φιλε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση Μαρ­κε­ζί­νη’, την οποία είχαν στη­ρί­ξει και οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις της επο­χής, ενώ το χου­ντι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα στην Κύπρο αρχι­κά και στη συνέ­χεια η τουρ­κι­κή εισβο­λή αύξη­σε την εργα­τι­κή-λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια απέ­να­ντι στη Χού­ντα, όπως και την πιθα­νό­τη­τα ελλη­νο­τουρ­κι­κού πολέμου».

Σημειώ­νει ακό­μα ότι «το γεγο­νός ότι η κατάρ­ρευ­ση της δικτα­το­ρί­ας προ­ήλ­θε από πρω­το­βου­λία και πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε υπό την ηγε­μο­νία των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων ευθύ­νε­ται και για το ανεκ­πλή­ρω­το των βασι­κών αιτη­μά­των του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να», τα μηνύ­μα­τα του οποί­ου παρα­μέ­νουν και σήμε­ρα επί­και­ρα, «αφού τα λαϊ­κά προ­βλή­μα­τα, η φτώ­χεια, η ανερ­γία, η εκμε­τάλ­λευ­ση, η συμ­με­το­χή της χώρας στους επι­κίν­δυ­νους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς συνε­χί­στη­καν και στα χρό­νια της λεγό­με­νης ‘μετα­πο­λί­τευ­σης’, ενώ οξύ­νο­νται παρα­πέ­ρα στις μέρες μας».

«47 χρό­νια μετά απο­δει­κνύ­ε­ται καθη­με­ρι­νά πως η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία απο­τε­λεί μορ­φή άσκη­σης της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, για την απρό­σκο­πτη εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής-λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας. Η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία απο­δεί­χτη­κε περισ­σό­τε­ρο ευέ­λι­κτη στην ενσω­μά­τω­ση των εργα­τι­κών-λαϊ­κών αντι­δρά­σε­ων, συν­δυα­ζό­με­νη, όπο­τε χρεια­στεί, με την οξυ­μέ­νη κατα­στο­λή και την περι­στο­λή των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών και δίχως η αστι­κή τάξη να παραι­τεί­ται ποτέ από το ενδε­χό­με­νο δικτα­το­ρι­κών ‘λύσε­ων’ ανα­φέ­ρει το ΚΚΕ.

Όπως τονί­ζει, μετα­ξύ άλλων, «απο­δει­κνύ­ε­ται καθη­με­ρι­νά ότι το αστι­κό κρά­τος όχι μόνο δεν ‘στέ­κει πάνω από όλες τις τάξεις’, αλλά αντί­θε­τα είναι βαθιά ταξι­κό, άρα αντι­κει­με­νι­κά εχθρι­κό για την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώματα».

«Το αστι­κό κρά­τος έχει συνέ­χεια, όσες μορ­φές δια­χεί­ρι­σης και αν αλλά­ξουν, όσες κυβερ­νή­σεις και με όποιες δια­κη­ρύ­ξεις και αν εκλέ­γο­νται, με όποιο προ­σω­πείο και αν εμφα­νί­ζο­νται για να απο­σπούν την στή­ρι­ξη και την ανο­χή τμη­μά­των του λαού, αξιο­ποιώ­ντας πότε το ‘μαστί­γιο’ και πότε το ‘καρό­το’. Αυτό το συμπέ­ρα­σμα είναι ιδιαί­τε­ρα χρή­σι­μο σήμε­ρα, που όλες οι μηχα­νές του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος και σε όλα τα επί­πε­δα δου­λεύ­ουν για να θωρα­κί­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντα της άρχου­σας τάξης. Πίσω από τη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου ‑παρά τις δια­φο­ρές στις απο­χρώ­σεις- στοι­χί­ζο­νται όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα, η ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρου­σιά­ζο­ντάς την ως «εθνι­κό συμ­φέ­ρον»!» τονί­ζει το ΚΚΕ και προσθέτει:

«Αυτά τα κόμ­μα­τα στη­ρί­ζουν το Ταμείο Ανά­καμ­ψης της ΕΕ, το νέο υπερ­μνη­μό­νιο για τον λαό, στη­ρί­ζουν την στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου για την λεγό­με­νη ‘πρά­σι­νη’ και ‘ψηφια­κή’ μετά­βα­ση που την πλη­ρώ­νουν οι λαοί με νέα βάρη, νέα χαρά­τσια και νέα πακέ­τα στή­ρι­ξης απο­κλει­στι­κά για τους μεγά­λους ομίλους.

Την ίδια στιγ­μή, το σύνο­λο των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων, εκφρά­ζο­ντας τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης της Ελλά­δας, εμπλέ­κει όλο και περισ­σό­τε­ρο τη χώρα στους ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς που ανα­πτύσ­σο­νται στην περιο­χή της νοτιο­α­να­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου και δια­περ­νούν και τις δια­κρα­τι­κές καπι­τα­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες ΝΑΤΟ-ΕΕ. Ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι αυτής της εμπλο­κής απο­τε­λούν τα παζά­ρια με την τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη για τη συνεκ­με­τάλ­λευ­ση του Αιγαί­ου και οι συνε­χι­ζό­µε­νες διερ­γα­σί­ες στο Κυπρια­κό που απο­σκο­πούν στην ορι­στι­κο­ποί­η­ση της διχο­τό­µη­σης του νησιού».

«Η ιστο­ρία της περιό­δου της δικτα­το­ρί­ας και ειδι­κό­τε­ρα τα τρα­γι­κά γεγο­νό­τα του 1974 στην Κύπρο διδά­σκουν επί­σης ότι η εμπλο­κή της χώρας στους ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς όχι μόνο δεν προ­σφέ­ρει ‘ασφά­λεια’ στον λαό μας (όπως ισχυ­ρί­ζε­ται το σύνο­λο των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων) αλλά τον μετα­τρέ­πει σε στό­χο, την ίδια στιγ­μή που πλήτ­τει τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας.

Για όλους τους προη­γού­με­νους λόγους, το ΚΚΕ διδά­σκε­ται από την ιστο­ρία της περιό­δου τιμά­ει με πρά­ξεις τους αγω­νι­στές και μάρ­τυ­ρες του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να. Είναι στην πρώ­τη γραμ­μή για τη συγκρό­τη­ση μιας μεγά­λης κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας, με πανελ­λα­δι­κή διά­στα­ση, σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύ­θυν­ση και στό­χο να πάρει τελι­κά η εργα­τι­κή τάξη στα δικά της χέρια τα μέσα παρα­γω­γής και την πολι­τι­κή εξου­σία, απο­δε­σμεύ­ο­ντας τη χώρα από τις αντι­δρα­στι­κές συμ­μα­χί­ες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ» κατα­λή­γει η ανα­κοί­νω­ση του κόμματος.

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων