Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Big Brother: «Τηλεσκουπίδια» στη χωματερή του καπιταλισμού

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Δεν πρέ­πει να μας εκπλήσ­σει η πρό­σφα­τη χυδαιό­τη­τα που έλα­βε χώρα στο τηλε­ο­πτι­κό ριά­λι­τι «Big Brother» που προ­βάλ­λε­ται στον ΣΚΑΪ. Η κατρα­κύ­λα της ιδιω­τι­κής τηλε­ό­ρα­σης και η κατα­βα­ρά­θρω­ση της ανθρώ­πι­νης αξιο­πρέ­πειας μέσω εκπο­μπών τύπου «Big Brother» δεν είναι κάτι καινούργιο. 

Πάνε χρό­νια που τέτοιου είδους «τηλε­σκου­πί­δια», βγαλ­μέ­να από τη χωμα­τε­ρή του καπι­τα­λι­στι­κού μάρ­κε­τινγκ, χρη­σι­μο­ποιού­νται για την χει­ρα­γώ­γη­ση της κοι­νής γνώ­μης και το ξεχεί­λω­μα κάθε ορί­ου ανε­κτι­κό­τη­τάς της. Στο βωμό του κέρ­δους η μαζι­κή απο­χαύ­νω­ση της νεο­λαί­ας και του τηλε­ο­πτι­κού κοι­νού πάει χέρι-χέρι με τη διέ­γερ­ση των πλέ­ον ταπει­νών και ποτα­πών ενστί­κτων με τα οποία η κουλ­τού­ρα της άρχου­σας τάξης έχει δια­πο­τί­σει την κοινωνία. 

Ο ρατσι­σμός, ο σεξι­σμός, η ψευ­το­μα­γκιά, ο ατο­μο­κε­ντρι­σμός και ο κοι­νω­νι­κός δαρ­βι­νι­σμός, η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση των συνει­δή­σε­ων δεν ήρθαν από το που­θε­νά. Καλ­λιερ­γού­νται και ανα­πτύσ­σο­νται στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, συνυ­πάρ­χουν και αλλη­λο­τρο­φο­δο­τού­νται με την διευ­ρυ­νό­με­νη πνευ­μα­τι­κή πενία και στο­χευ­μέ­νη απο­βλά­κω­ση μερί­δας του λαού και ιδιαί­τε­ρα των νεό­τε­ρων γενεών.

Ο στό­χος τέτοιου είδους «τηλε­σκου­πι­διών», όπως το «Big Brother», είναι διττός: 

Αφε­νός επι­χει­ρούν να ενστα­λά­ξουν στον τηλε­θε­α­τή την πεποί­θη­ση ότι είναι, λίγο έως πολύ, φυσιο­λο­γι­κό να εκφέ­ρο­νται δημό­σια ρατσι­στι­κές, σεξι­στι­κές η ομο­φο­βι­κές από­ψεις χωρίς να συμ­βαί­νει τίπο­τε (η εκ των υστέ­ρων απο­βο­λή του παί­χτη του ριά­λι­τι, έπει­τα από την κατα­κραυ­γή που σημειώ­θη­κε και υπό τον φόβο εισαγ­γε­λι­κής παρέμ­βα­σης, ουδό­λως απαλ­λάσ­σει τον τηλε­ο­πτι­κό σταθ­μό ΣΚΑΪ και την παρα­γω­γή από τις τερά­στιες ευθύ­νες τους). Επι­πλέ­ον, συνε­χί­ζε­ται αμεί­ω­τη η προ­σπά­θεια που ξεκί­νη­σε εδώ και του­λά­χι­στον μια 20ετία, να πεί­σουν ότι η «ηθι­κή της κλει­δα­ρό­τρυ­πας» και του «Μεγά­λου Αδελ­φού» είναι κατα­στά­σεις τις οποί­ες ο λαός πρέ­πει να συνη­θί­σει, ώστε να δια­μορ­φω­θεί η κατάλ­λη­λη εκεί­νη κοι­νω­νι­κή συνεί­δη­ση που δεν θα αντι­δρά στην εντα­τι­κο­ποί­η­ση της παρα­κο­λού­θη­σης και αστυ­νό­μευ­σης της ζωής και δρά­σης των ανθρώ­πων από τους κατα­σταλ­τι­κούς μηχα­νι­σμούς του αστι­κού κράτους. 

Αφε­τέ­ρου, επι­χει­ρεί­ται ο απο­προ­σα­να­το­λι­σμός των εργα­ζό­με­νων, των νέων, των ανέρ­γων από τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα που ταλα­νί­ζουν τις ζωές τους, να μην διεκ­δι­κεί λύσεις στα μικρά και μεγά­λα κοι­νω­νι­κά ζητή­μα­τα, να παρα­μέ­νει με λίγα λόγια «θεα­τής των εξε­λί­ξε­ων» και όχι ενερ­γό μέλος της καθη­με­ρι­νής πάλης και δρα­στη­ριο­ποί­η­σης στους χώρους δου­λειάς και μόρ­φω­σης, στις γειτονιές.

Στο βάρ­βα­ρο δια­συρ­μό της ανθρώ­πι­νης αξιο­πρέ­πειας που έχει στή­σει το μεγά­λο κεφά­λαιο μέσα από τους τηλε­ο­πτι­κούς δέκτες, το ζωντα­νό λαϊ­κό κίνη­μα, οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία οφεί­λουν να απα­ντή­σουν με τα ιδα­νι­κά της πάλης για μια άλλη κοι­νω­νία. Μια κοι­νω­νί­ας απαλ­λαγ­μέ­νης από την σαπί­λα του καπιταλισμού.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο