Σαν σήμε­ρα 15-Δεκ-2010 πέθα­νε ο αμε­ρι­κα­νός σκη­νο­θέ­της, παρα­γω­γός, σενα­ριο­γρά­φος και ηθο­ποιός Blake Edwards (Μπλέικ Έντουαρντς) _γεννήθηκε ως William Blake Crump (Γουί­λιαμ Μπλέικ Κραμπ) στις 26 Ιού­λη 1922 –.
Ξεκί­νη­σε την καριέ­ρα του τη δεκα­ε­τία του 1940 ως ηθο­ποιός, αλλά σύντο­μα άρχι­σε να γρά­φει σενά­ρια για τον κινη­μα­το­γρά­φο, το θέα­τρο και το ραδιό­φω­νο, πριν στρα­φεί στην παρα­γω­γή και τη σκη­νο­θε­σία  στον κινη­μα­το­γρά­φο και την τηλεόραση.

Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

Ο ίδιος περιέ­γρα­ψε ως εξής _ωμά και χωρίς περι­στρο­φές (ένα από) τα μυστι­κά της επι­τυ­χί­ας στην κινη­μα­το­γρα­φι­κή βιο­μη­χα­νία: “Για κάποιον που θέλει να εξα­σκή­σει την τέχνη του σε αυτήν την επι­χεί­ρη­ση, το μόνο που μπο­ρεί να ελπί­ζει, όπως στο S.O.B. λέω, κρα­τά­ει τα όπλα του, κάνει τους συμ­βι­βα­σμούς που πρέ­πει και ελπί­ζει ότι κάπου στην πορεία θα απο­κτή­σει μερι­κούς καλούς φίλους που κατα­λα­βαί­νουν. Και έχεις μισή συνεί­δη­ση.

Οι πιο γνω­στές ται­νί­ες του περι­λαμ­βά­νουν το Breakfast at Tiffany’s (1961), Days of Wine and Roses (1962), A Shot in the Dark (1964), The Great Race (1965), 10 (1979), Victor/Victoria (1982), Blind Date (Ραντε­βού στα τυφλά _1987) και η εξαι­ρε­τι­κά επι­τυ­χη­μέ­νη σει­ρά ται­νιών Pink Panther (ο Ροζ πάν­θη­ρας) με τον αμί­μη­το βρε­τα­νό ηθο­ποιό Peter Sellers. Συχνά θεω­ρού­με­νος ως πρω­τί­στως σκη­νο­θέ­της κωμω­διών, σκη­νο­θέ­τη­σε επί­σης πολ­λές δρα­μα­τι­κές, μιού­ζι­καλ και αστυ­νο­μι­κές ται­νί­ες. Στα τέλη της καριέ­ρας του, ασχο­λή­θη­κε κυρί­ως με το θέα­τρο (σενά­ριο,  παρα­γω­γή και σκηνοθεσία).

Το 2004, έλα­βε ένα Τιμη­τι­κό Βρα­βείο Όσκαρ ως “ανα­γνώ­ρι­ση της γρα­φής του, της σκη­νο­θε­σί­ας και της παρα­γω­γής ενός εκπλη­κτι­κού έργου για την οθό­νη”.

Πρώιμα χρόνια

Γεν­νη­μέ­νος στην Tulsa της Οκλα­χό­μα, ήταν γιος του Donald και της Lillian (née Grommett) Crump (1897–1992). Σε μια συνέ­ντευ­ξη με τον Andre Previn, ο Edwards ισχυ­ρί­στη­κε ότι ήταν από­γο­νος του William Blake, ενώ ο πατέ­ρας του φέρε­ται να άφη­σε την οικο­γέ­νεια πριν γεν­νη­θεί και η μητέ­ρα του παντρεύ­τη­κε ξανά, με τον Jack McEdward, που έγι­νε πατριός του. Ο McEdward ήταν γιος του J. Gordon Edwards, σκη­νο­θέ­τη του βωβού κινη­μα­το­γρά­φου, και το 1925, μετα­κό­μι­σε την οικο­γέ­νεια στο Λος Άντζε­λες και έγι­νε διευ­θυ­ντής παρα­γω­γής ται­νιών. Σε μια συνέ­ντευ­ξη στο The Village Voice το 1971, ο Blake Edwards είπε ότι «πάντα ένιω­θε απο­ξε­νω­μέ­νος, απο­ξε­νω­μέ­νος από τον πατέ­ρα μου, τον Jack McEdward». Μετά την απο­φοί­τη­σή του από το Λύκειο του Μπέ­βερ­λι Χιλς ο Μπλέικ άρχι­σε να εργά­ζε­ται ως ηθο­ποιός κατά τη διάρ­κεια του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέμου.

Ο Έντουαρντς περι­γρά­φει ως εξής αυτή την περί­ο­δο: Δού­λε­ψα με τους καλύ­τε­ρους σκη­νο­θέ­τες – Ford, Wyler, Preminger – και έμα­θα πολ­λά από αυτούς. Αλλά δεν ήμουν πολύ συνερ­γά­σι­μος ηθο­ποιός. Ήμουν ένα παι­χνι­διά­ρι­κο, έξυ­πνο παι­δί. Ίσως ακό­μη κι εγώ να έδει­χνα ότι ήθε­λα να δώσω, όχι να πάρω, κατεύ­θυν­ση. Υπη­ρέ­τη­σε στην Ακτο­φυ­λα­κή των κατά τη διάρ­κεια του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, όπου υπέ­στη σοβα­ρό τραυ­μα­τι­σμό στην πλάτη.

Καριέρα

Το ντε­μπού­το του Έντουαρντς ως σκη­νο­θέ­της έγι­νε το 1952 στο τηλε­ο­πτι­κό πρό­γραμ­μα Four Star Playhouse, ενώ την τηλε­ο­πτι­κή σεζόν 1954–1955, ο ενώ­θη­κε με τον Richard Quine για να δημιουρ­γή­σουν την πρώ­τη τηλε­ο­πτι­κή σει­ρά του Mickey Rooney “το Σόου του Μίκυ Ρού­νεϊ: Hey, Mulligan _Γεια, Μάλι­γκαν”. Τα σκλη­ρά σενά­ρια ιδιω­τι­κών ντε­τέ­κτιβ του Έντουαρντς για τον Richard Diamond _Ιδιωτικός Ντε­τέ­κτιβ έγι­ναν η απά­ντη­ση του NBC στον Sam Spade και τον Philip Marlowe, αντα­να­κλώ­ντας το μονα­δι­κό χιού­μορ του Έντουαρντς, που δημιούρ­γη­σε επί­σης, έγρα­ψε και σκη­νο­θέ­τη­σε την τηλε­ο­πτι­κή σει­ρά ντε­τέ­κτιβ Peter Gunn του 1958–61, στην οποία πρω­τα­γω­νι­στού­σε ο Craig Stevens, με μου­σι­κή του Henry Mancini. Την επό­με­νη χρο­νιά, παρή­γα­γε τον Mr. Lucky, μια σει­ρά περι­πέ­τειας στο CBS με πρω­τα­γω­νι­στές τους John Vivyan και Ross Martin. Η σχέ­ση του Mancini με τον Έντουαρντς συνε­χί­στη­κε στην κινη­μα­το­γρα­φι­κή του δου­λειά, συμ­βάλ­λο­ντας σημα­ντι­κά στην επι­τυ­χία τους.

Οι πιο δημο­φι­λείς ται­νί­ες του Έντουαρντς ήταν κωμω­δί­ες, με αξιο­ση­μεί­ω­τη εξαί­ρε­ση το μελό­δρα­μα Days of Wine and Roses. Η πιο δυνα­μι­κή και επι­τυ­χη­μέ­νη συνερ­γα­σία του ήταν με τον Peter Sellers σε έξι ται­νί­ες της σει­ράς Pink Panther, ενώ σκη­νο­θέ­τη­σε αργό­τε­ρα την κωμω­δία 10 με τον Dudley Moore και την Bo Derek.

Operation Petticoat _
“Μεσοφόρι”
Επιχείρηση Κομπινεζόν 1959

Ήταν η πρώ­τη ται­νία μεγά­λου προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού του Έντουαρντς ως σκη­νο­θέ­τη. Πρω­τα­γω­νι­στού­σαν Cary Grant και Tony Curtis, έγι­νε η μεγα­λύ­τε­ρη εισπρα­κτι­κή επι­τυ­χία της δεκα­ε­τί­ας για τα Universal [Studios] και έκα­νε τον Edwards ανα­γνω­ρι­σμέ­νο σκηνοθέτη.

Breakfast at Tiffany’s (1961)

Το Breakfast at Tiffany’s, βασι­σμέ­νο στη νου­βέ­λα του Truman Capote, πιστώ­νε­ται ότι τον καθιέ­ρω­σε ως «καλτ φιγού­ρα» με πολ­λούς κρι­τι­κούς. Ο Andrew Sarris το απο­κά­λε­σε τη σκη­νο­θε­τι­κή έκπλη­ξη του 1961 και έγι­νε «ρομα­ντι­κός λίθος» για τους φοι­τη­τές στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 1960.

Days of Wine and Roses (1962)

Το “Μέρες Κρα­σιού και Λου­λου­διών”, μια σκο­τει­νή ψυχο­λο­γι­κή ται­νία για τις επι­πτώ­σεις του αλκο­ο­λι­σμού σε έναν παλαιό­τε­ρα ευτυ­χι­σμέ­νο γάμο, με πρω­τα­γω­νι­στές τους Jack Lemmon και Lee Remick, έχει περι­γρα­φεί ως _ίσως “το πιο αδυ­σώ­πη­το φυλ­λά­διο ενά­ντια στο ποτό που έχει δημιουρ­γή­σει ακό­μα το Χόλι­γουντ, πιο απαι­σιό­δο­ξο από το Χαμέ­νο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο του Billy Wilder”. Η ται­νία έδω­σε άλλη μια σημα­ντι­κή ώθη­ση στη φήμη του Έντουαρντς ως σημα­ντι­κού σκηνοθέτη.

Darling Lili _Αγαπημένη Λίλη (1970)

Σύμ­φω­να με τον κρι­τι­κό George Morris, η Ντάρ­λινγκ Λίλι “συν­θέ­τει κάθε σημα­ντι­κό θέμα του Έντουαρντ: την εξα­φά­νι­ση της γεν­ναιο­δω­ρί­ας και της τιμής, την έντα­ση μετα­ξύ της εμφά­νι­σης και της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και τη συναι­σθη­μα­τι­κή, πνευ­μα­τι­κή, ηθι­κή και ψυχο­λο­γι­κή δια­τα­ρα­χή” σε έναν τέτοιο κόσμο. Ο Έντουαρντς χρη­σι­μο­ποί­η­σε πολύ­πλο­κες τεχνι­κές κινη­μα­το­γρά­φη­σης, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των ζουμ σε μεγά­λες λήψεις, της παρα­κο­λού­θη­σης και της παρα­μόρ­φω­σης εστί­α­σης, με εξαι­ρε­τι­κό απο­τέ­λε­σμα. Ωστό­σο, η ται­νία απέ­τυ­χε άσχη­μα με τους περισ­σό­τε­ρους κρι­τι­κούς αλλά και στο box office. Παρά το κόστος των 17 εκα­τομ$, λίγοι θεα­τές  το είδαν και δεν εντυ­πω­σιά­στη­καν, φέρ­νο­ντας (είπαν κάποιοι) την  Paramount Pictures στα όρια της οικο­νο­μι­κής κατάρ­ρευ­σης και έγι­νε παρά­δειγ­μα «αυτο­ε­πιει­κούς υπερ­βο­λής» στη δημιουρ­γία ται­νιών «που κατέ­στρε­φε το Χόλι­γουντ» (σσ. όπως ακρι­βώς γρά­φτη­κε). Θυμί­ζου­με πως η μεγά­λη σταρ του Darling Lili, Julie Andrews, είχε παντρευ­τεί τον Edwards το 1969.

Ταινίες Pink Panther

Ο Έντουαρντς σκη­νο­θέ­τη­σε επί­σης το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος της κωμι­κής σει­ράς The Pink Panther, στην πλειο­νό­τη­τα με πρω­τα­γω­νι­στή τον Πίτερ Σέλερς ως τον ανί­κα­νο επι­θε­ω­ρη­τή Clouseau (Κλου­ζό). Η σχέ­ση μετα­ξύ του σκη­νο­θέ­τη και του πρω­τα­γω­νι­στή θεω­ρή­θη­κε γόνι­μη αλλά πολύ­πλο­κη με πολ­λές δια­φω­νί­ες κατά τη διάρ­κεια της παρα­γω­γής. Σε διά­φο­ρες στιγ­μές της σχέ­σης τους με την ται­νία, περισ­σό­τε­ρες από μία φορές ορκί­στη­κε πως “με τον Sellers τέρ­μα” …του ήταν πολύ δύσκο­λο ως αδύ­να­το να σκη­νο­θε­τή­σει, ωστό­σο, στα τελευ­ταία του χρό­νια, παρα­δέ­χτη­κε ότι η συνερ­γα­σία μαζί του “ήταν συχνά ακα­τα­μά­χη­τη”: “Κάνα­με κλικ στην κωμω­δία και ήμα­σταν τυχε­ροί που βρή­κα­με ο ένας τον άλλον για­τί και οι δύο είχα­με τόσο μεγά­λο σεβα­σμό γι’ αυτήν. Είχα­με επί­σης την ικα­νό­τη­τα να βρί­σκου­με αστεία πράγ­μα­τα και εξαι­ρε­τι­κές κατα­στά­σεις που έπρε­πε να εξε­ρευ­νη­θούν… σε αυτή την εξε­ρεύ­νη­ση συχνά θα υπήρ­χαν δια­φω­νί­ες. Αλλά δεν μπό­ρε­σα να αντι­στα­θώ σε εκεί­νες τις στιγ­μές που κάνα­με γκέ­λα. Και αν με ρωτά­τε ποιος συνέ­βα­λε περισ­σό­τε­ρο σε αυτά τα πράγ­μα­τα, δεν θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί αν δεν συμ­με­τεί­χα­με κι οι δύο, παρό­λο που δεν ήταν πάντα χαρού­με­νο”.

Πέντε από αυτές τις ται­νί­ες περιε­λάμ­βα­ναν  Edwards και Sellers στο πρω­τό­τυ­πο υλι­κό. Αυτές οι ται­νί­ες είναι οι The Pink Panther (1963), A Shot in the Dark (Λαγω­νι­κό 24 καρα­τί­ων _964), The Return of the Pink Panther (Η επι­στρο­φή _1975), The Pink Panther Strikes Again (Ο Ροζ Πάν­θηρ ξανα­χτυ­πά _1976) και Revenge of the Pink Panther (η εκδί­κη­ση _1978). Το Inspector Clouseau του 1968 _η τρί­τη ται­νία της σει­ράς, γυρί­στη­κε χωρίς τη συμ­με­το­χή του Edwards ή του Sellers. Οι ται­νί­ες ήταν όλες πολύ κερ­δο­φό­ρες: Η Επι­στρο­φή του Ροζ Πάν­θη­ρα, για παρά­δειγ­μα, κόστι­σε μόλις 2,5 εκα­τομ$, αλλά είχε εισπρά­ξεις 100 εκα­τομ$, ενώ το The Pink Panther Strikes Again τα πήγε ακό­μα καλύτερα.

Μετά τον θάνα­το του Sellers το 1980, ο Έντουαρντς σκη­νο­θέ­τη­σε τρεις ακό­μη ται­νί­ες του Ροζ Πάν­θη­ρα. Το Trail of the Pink Panther (Στα ίχνη του …1982 _πολύ μέτρια) απο­τε­λού­νταν από αχρη­σι­μο­ποί­η­το υλι­κό του The Pink Panther Strikes Again καθώς κι από υλι­κό από προη­γού­με­νες ται­νί­ες. Το Curse of the Pink Panther (το φάντα­σμα του _1983) και το Son of the (γιος του) Pink Panther (1993) ήταν περαι­τέ­ρω προ­σπά­θειες του Edwards να συνε­χί­σει τη σει­ρά χωρίς Sellers, αλλά και οι δύο ται­νί­ες ήταν μέτριες και τα πήγαν οικο­νο­μι­κά χάλια. Ο Έντουαρντς απο­σύρ­θη­κε από τον κινη­μα­το­γρά­φο δύο χρό­νια μετά την κυκλο­φο­ρία του «γιος του Ροζ Πάν­θη­ρα». Εκτός από τις ται­νί­ες Pink Panther, σκη­νο­θέ­τη­σε τον Sellers στην κωμω­δία The Party (το πάρ­τι)

Στυλ βωβού φιλμ

Έχο­ντας μεγα­λώ­σει στο Χόλι­γουντ, θετός γιος διευ­θυ­ντή παρα­γω­γής στού­ντιο και θετός εγγο­νός σκη­νο­θέ­τη βωβού κινη­μα­το­γρά­φου, ο Έντουαρντς είχε παρα­κο­λου­θή­σει τις ται­νί­ες των μεγά­λων κωμι­κών της βωβής επο­χής, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των Charlie Chaplin, Buster Keaton, Harold Lloyd και Laurel — Hardy. Αυτός και ο Πίτερ Σέλερς εκτί­μη­σαν και κατα­νο­ού­σαν τα στυλ κωμω­δί­ας στις βωβές ται­νί­ες και προ­σπά­θη­σαν να τα ανα­δη­μιουρ­γή­σουν στη δου­λειά τους μαζί. Μετά την τερά­στια επι­τυ­χία τους με τις δύο πρώ­τες ται­νί­ες του Pink Panther, The Pink Panther (1963) και A Shot in the Dark (1964), οι οποί­ες δια­σκεύ­α­σαν πολ­λές πτυ­χές του βωβού φιλμ, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του slapstick προ­σπά­θη­σαν να εξε­λί­ξουν στο The Party (1968).
(σσ. κωμω­δία βασι­σμέ­νη σε εσκεμ­μέ­να αδέ­ξιες ενέρ­γειες και χιου­μο­ρι­στι­κά ενο­χλη­τι­κά γεγο­νό­τα _“slapstick humour” _χαλαρό χιού­μορ που λένε οι άγγλοι, επί­σης slapstick τα δύο εύκαμ­πτα κομ­μά­τια ξύλου ενω­μέ­να μετα­ξύ τους στο ένα άκρο, που χρη­σι­μο­ποιεί­ται από κλό­ουν και στην παντο­μί­μα παρά­γο­ντας χαρα­κτη­ρι­στι­κό δυνα­τό θόρυβο).

Η ται­νία λατρεύ­τη­κε και ορι­σμέ­νοι κρι­τι­κοί και θαυ­μα­στές τη θεω­ρού­σαν “αρι­στούρ­γη­μα στο πνεύ­μα της βωβής κωμω­δί­ας” (περι­λάμ­βα­νε από ελά­χι­στους ως καθό­λου) διαλόγους.

Προσωπική ζωή _Γάμοι κλπ

(δυο λόγια, απλά για την ιστο­ρία) Ο Έντουαρντς παντρεύ­τη­κε αρχι­κά την ηθο­ποιό Patricia Walker (Πατρί­σια Γουό­κερ _το 1953 _χώρισαν το 1967) και απέ­κτη­σαν δύο παι­διά, την ηθο­ποιό Τζέ­νι­φερ Έντουαρντς και τον ηθο­ποιό-σενα­ριο­γρά­φο-σκη­νο­θέ­τη Τζέ­φρι Έντουαρντς. Η Walker εμφα­νί­στη­κε στην κωμω­δία All Ashore (1953), για την οποία ο Edwards ήταν ένας από τους σενα­ριο­γρά­φους. Ο Έντουαρντς ονό­μα­σε επί­σης μια από τις εται­ρεί­ες παρα­γω­γής ται­νιών του, την Patricia Productions, Incorporated, προς τιμήν της. Ο δεύ­τε­ρος γάμος του (παντρε­μέ­νοι 41 χρό­νια, από το 1969 μέχρι τον θάνα­τό του το 2010), ήταν με την ταλα­ντού­χα Julie Andrews _Τζού­λι Άντριους, όντας και πατριός της Έμμα, (από τον προη­γού­με­νο γάμο της Τζού­λι). Στη 10ετία του 1970, υιο­θέ­τη­σαν δύο Βιετ­να­μέ­ζες την Amy Leigh (αργό­τε­ρα γνω­στή ως Amelia) το 1974 και την Joanna Lynne το 1975.

• Υγεία: Ο Έντουαρντς περιέ­γρα­ψε τον 15χρονο αγώ­να του με το illness chronic fatigue syndrome (σύν­δρο­μο χρό­νιας κόπω­σης) στο ντο­κι­μα­ντέρ I Remember Me (2000).
• Θάνα­τος: “έφυ­γε” 88+ χρό­νων, στις 15-Δεκ- 2010, από επι­πλο­κές πνευ­μο­νί­ας στο Κέντρο Υγεί­ας του Αγί­ου Ιωάν­νη στη Σάντα Μόνι­κα της Καλιφόρνια.

Ο αμε­ρι­κα­νός συγ­γρα­φέ­ας ται­νιών Τζορτζ Μόρις έγρα­ψε “Ήταν δύσκο­λο για πολ­λούς κρι­τι­κούς να απο­δε­χτούν τον Blake Edwards ως κάτι περισ­σό­τε­ρο από έναν δημο­φι­λή δια­σκε­δα­στή. Οι επι­κρι­τές του ανα­γνω­ρί­ζουν την τυπι­κή του δεξιό­τη­τα, αλλά λυπού­νται για την απου­σία εμβά­θυν­σης στις ται­νί­ες του. Οι ται­νί­ες του είναι λεί­ες και γυα­λι­στε­ρές, αλλά οι γυα­λι­στε­ρές επι­φά­νειές τους αντι­κα­το­πτρί­ζουν με μεγά­λη ακρί­βεια τις αξί­ες μιας χρή­σης της σύγ­χρο­νης ζωής”.

Άλλοι, ωστό­σο, τον ανα­γνώ­ρι­σαν περισ­σό­τε­ρο για τα σημα­ντι­κά του επι­τεύγ­μα­τα σε διά­φο­ρες περιό­δους της καριέ­ρας του. Ο Βρε­τα­νός κρι­τι­κός κινη­μα­το­γρά­φου Peter Lloyd, για παρά­δειγ­μα, τον περιέ­γρα­ψε (1971), ως «τον καλύ­τε­ρο σκη­νο­θέ­τη που εργά­ζε­ται στον αμε­ρι­κα­νι­κό εμπο­ρι­κό κινη­μα­το­γρά­φο αυτή τη στιγ­μή». Οι βιο­γρά­φοι του, William Luhr και Peter Lehman σε μια συνέ­ντευ­ξη το 1974, μίλη­σαν για «τον καλύ­τε­ρο Αμε­ρι­κα­νό σκη­νο­θέ­τη που εργά­ζε­ται αυτή την επο­χή». Ανα­φέ­ρο­νται ιδιαί­τε­ρα στο Pink Panther’s Clouseau, που ανα­πτύ­χθη­κε με τις κωμι­κές δεξιό­τη­τες του Peter Sellers ως χαρα­κτή­ρας «από­λυ­τα συνε­πής» με την «παρά­λο­γη άπο­ψη του για τον κόσμο, για­τί δεν πιστεύ­ει σε τίπο­τα και προ­σαρ­μό­ζε­ται συνε­χώς». Ο κρι­τι­κός Stuart Byron απο­κα­λεί τις δύο πρώ­τες ται­νί­ες του Pink Panther «δύο από τις καλύ­τε­ρες κωμω­δί­ες που έχει κάνει ποτέ ένας Αμε­ρι­κα­νός». Δημο­σκο­πή­σεις που έγι­ναν εκεί­νη την επο­χή έδει­ξαν ότι το όνο­μά του, ως σκη­νο­θέ­της, ήταν ένα σπά­νιο «εμπο­ρεύ­σι­μο εμπό­ρευ­μα» στο Χόλιγουντ.

Ο ίδιος ο Έντουαρντς περιέ­γρα­ψε ως εξής ένα από τα μυστι­κά της επι­τυ­χί­ας στην κινη­μα­το­γρα­φι­κή βιο­μη­χα­νία _το επα­να­λαμ­βά­νου­με, όχι απλά σαν σημείο γρα­φής, αλλά κυρί­ως για­τί πρό­κει­ται ‑ανε­ξάρ­τη­τα από τις επί­μέ­ρους ικα­νό­τη­τές του για έναν άνθρω­πο της 7^ης τέχνης κατε­ξο­χήν εμπο­ρι­κό, που μέσα στις καλές ται­νί­ες του υπάρ­χει και αρκε­τή “σαβ­βού­ρα”: Για κάποιον που θέλει να εξα­σκή­σει την τέχνη του σε αυτήν την επι­χεί­ρη­ση, το μόνο που μπο­ρεί να ελπί­ζει, όπως στο S.O.B. λέω, κρα­τά­ει τα όπλα του, κάνει τους συμ­βι­βα­σμούς που πρέ­πει και ελπί­ζει ότι κάπου στην πορεία θα απο­κτή­σει μερι­κούς καλούς φίλους που κατα­λα­βαί­νουν. Και έχεις μισή συνεί­δη­ση.

Φιλμογραφία

• 1948 Panhandle _Επαιτώ
• 1949 Stampede _Πανικός
• 1952 Απε­νερ­γο­ποί­η­ση ήχου + Rainbow “Round My Shoulder” ουρά­νιο τόξο
• 1953 All Shore + Cruisin Down the River (Κρουα­ζιέ­ρα στο ποτάμι)
• 1954 Drive a Crooked Road Οδη­γή­στε (σε) έναν στρα­βό δρό­μο + The Atomic Kid
• 1955 Bring Your Smile Along (Φέρ­τε το χαμό­γε­λό σας) + Η αδελ­φή μου Eileen
• 1956 He Laughed Last (γελά­ει καλύ­τε­ρα, όποιος γελά­ει τελευταίος)
• 1957 Mister Cory (Κύριε Κόρυ) + επι­χεί­ρη­ση Mad Ball (Τρε­λή Μπάλα)
• 1958 This Happy Feeling (Αυτό το χαρού­με­νο συναί­σθη­μα) + The Perfect Furlough (Τέλεια Άδεια απουσίας)
• 1959 Operation Petticoat (επι­χεί­ρη­ση Μεσοφόρι)
• 1960 High Time
• 1961 Πρω­ι­νό στο Tiffany’s
• 1962 Experiment in Terror (Πεί­ρα­μα στον Τρόμο) +
• Days of Wine and Roses (Μέρες κρα­σιού και τρια­ντά­φυλ­λων) + The Couch No Story (χωρίς κανα­πέ, δεν υπάρ­χει ιστορία) +
• The Notorious Landlady (η δια­βό­η­τη σπιτονοικοκυρά)
• 1963 Soldier in the Rain (Στρα­τιώ­της στη βρο­χή) + Ροζ Πάν­θη­ρας (1)
• 1964 A Shot in the Dark
• 1965 The Great Race
• 1966 What Did You Do in the War, Daddy? (Τι έκα­νες στον πόλε­μο, μπαμπά;)
• 1967 Gunn (και παρα­γω­γός) + Waterhole No. 3 1968 The Party
• 1970 Darling Lili (Αγα­πη­μέ­νη Λίλη)
• 1971 Wild Rovers
• 1972 The Carey Treatment + (Ντο­κι­μα­ντέρ) Julie (Τζού­λι)
• 1974 The Tamarind Seed
• 1975 The Return of the Pink Panther
• 1976 The Pink Panther Strikes Again
• 1978 Revenge of the Pink Panther
• 1979 10
• 1981 S.O.B.
• 1982 Victor/Victoria +Trail of the Pink Panther
• 1983 Curse of the Pink Panther + The Man Who Loved Women (Ο άντρας που αγα­πού­σε τις γυναίκες)
• 1984 City Heat + Micki & Maude
• 1986 A Fine Mess + That’s Life! (αυτή είναι ζωή!)
• 1987 Blind Date (Ραντε­βού στα τυφλά)
• 1988 Sunset
• 1989 Skin Deep
• 1991 Switch (Εναλ­λα­γή)
• 1993 Son of the Pink Panther (και στο ραδιόφωνο)
• Θέα­τρο
• 1948 Hollywood Star Theatre
• 1949–1953 Richard Diamond, Ιδιω­τι­κός Ντετέκτιβ
• 1949–1962 Αλή­θεια, Johnny Dollar
• 1950–1952 The Lineup
• 1951 Broadway is My Beat
  (…) +35
• 1995–1999 Victor/Victoria (παρα­γω­γή Broadway και περιοδεία)
• 1999 Big Rosemary
• 2003 Scapegoat

Τηλεόραση

• 1952 Invitation Playhouse: Mind Over (επει­σό­διο του “The Long Night”)
• 1952–1954 Four Star Playhouse (σκη­νο­θε­σία 5 επει­σό­δια, έγρα­ψε 9)
• 1954 The Pepsi-Cola Playhouse + City Detective +
• The Lineup (“Cop Killer”)
• 1955 The Mickey Rooney Show (33 επεισόδια) +
• The Star and the Story + The Jane Wyman Show
• 1956 Ford Television Theatre “The Payoff”
• 1957 Studio 57 (“Big Joe’s Comin’ Home”)
• 1957–1960 Richard Diamond, Private Detective (4 επεισόδια)
• 1958–1961 Peter Gunn (σκη­νο­θε­σία 10 επεισόδια).
• 1959–1960 Mr. Lucky (έγρα­ψε και σκη­νο­θέ­τη­σε το επει­σό­διο “The Magnificent Bribe”)
• 1960–1961 Dante
• 1962 The Dick Powell Show (επει­σό­διο “The Boston Terrier”)
• 1992 Julie (7 επεισόδια)
• Τηλε­ο­πτι­κές ταινίες
• 1954 Mike Hammer του Mickey Spillane
• 1962 Johnny Dollar
• 1969 The Monk
• 1984 The Ferret
• 1988 Justin Case
• 1989 Peter Gunn

Βραβεύσεις

• 1982 Υπο­ψή­φιος Όσκαρ Καλύ­τε­ρου Δια­σκευα­σμέ­νου Σενα­ρί­ου για το Βίκτωρ/Βικτώρια
• 2003 Τιμη­τι­κό Βρα­βεί­ου Ακαδημίας
• 1962 Χρυ­σή Σφαί­ρα Καλύ­τε­ρης Σκη­νο­θε­σί­ας για το The Days of Wine and Roses (υπο­ψη­φιό­τη­τα)
• 1959 Primetime Emmy Awards Εξαι­ρε­τι­κής Σκη­νο­θε­σί­ας για Δρα­μα­τι­κή Σει­ρά Peter Gunn ήταν (υπο­ψη­φιό­τη­τα) για εξαι­ρε­τι­κή γρα­φή για δρα­μα­τι­κή σειρά
• Το 2004, ο Edwards έλα­βε Τιμη­τι­κό Όσκαρ σωρευ­τι­κά για την κινη­μα­το­γρα­φι­κή του καριέ­ρας. Όπως ανέ­φε­ρε το Entertainment Weekly, «Ο επί­τι­μος νικη­τής του Όσκαρ Μπλέικ Έντουαρντς έκα­νε μια είσο­δο αντά­ξια του Πίτερ Σέλερς σε μια από τις ται­νί­ες του το Pink Panther: Ένας κασκα­ντέρ που έμοια­ζε ακρι­βώς με τον Έντουαρντς οδή­γη­σε ανα­πη­ρι­κό καρο­τσά­κι με μεγά­λη ταχύ­τη­τα πέρα από τις εξέ­δρες και έσκα­σε σε έναν τοί­χο. Όταν ο 82+ σκη­νο­θέ­της μπή­κε και ξεσκο­νί­στη­κε σαν να είχε τρα­κά­ρει, είπε στον παρου­σια­στή Τζιμ Κάρεϊ, «Μην αγγί­ζεις το Όσκαρ μου».
• Το 1983, προ­τά­θη­κε για Όσκαρ Καλύ­τε­ρου Σενα­ρί­ου καθώς και το βρα­βείο Καλύ­τε­ρης Ξένης Ται­νί­ας και Καλύ­τε­ρου Ξένου Σενα­ρί­ου στη Γαλ­λία και την Ιτα­λία, αντί­στοι­χα για το Victor/Victoria. Το 1988, έλα­βε το Βρα­βείο Creative Achievement από τα American Comedy Awards. Το 1991, ένα αστέ­ρι στο Hollywood Walk of Fame, το 1993, το βρα­βείο Preston Sturges (από το Guild Directors και το Writers Guild). Το 2000, το Βρα­βείο Contribution to Cinematic Imagery Award (συμ­βο­λής στην κινη­μα­το­γρα­φι­κή εικό­να) από το Σωμα­τείο Καλ­λι­τε­χνι­κών Διευ­θυ­ντών. Το 2002, το Laurel για το σενα­ριο­γρα­φι­κό επί­τευγ­μα από το Writers Guild και το Special Edgar από τους The Mystery Writers of America για “επι­τεύγ­μα­τα σταδιοδρομίας”.

Μετα­ξύ 1962 και 1968, προ­τά­θη­κε έξι φορές για το βρα­βείο Golden Laurel καλύ­τε­ρης σκη­νο­θε­σί­ας ενώ το 1963, ο Έντουαρντς για Χρυ­σή Σφαί­ρα καλύ­τε­ρης σκη­νο­θε­σία για το Days of Wine and Roses. Το 1962, βρα­βεύ­τη­κε ακό­μη μια φορά για το εξαι­ρε­τι­κό του Breakfast at Tiffany’s  “Πρω­ι­νό στο Τίφα­νι”. Το 1960 (Edgar) για το καλύ­τε­ρο τηλε­παι­χνί­δι από τους Mystery Writers of America για τον Peter Gunn, ενώ νωρί­τε­ρα το 1959, για δύο βρα­βεία Primetime Emmy (καλύ­τε­ρης σκη­νο­θε­σί­ας και καλύ­τε­ρης τηλε­πα­ρά­στα­σης) για τον Peter Gunn Μετα­ξύ 1958 και 1983, προ­τά­θη­κε οκτώ φορές για το καλύ­τε­ρο σενά­ριο από το Writers Guild και κέρ­δι­σε δύο φορές, για το The Pink Panther Strikes Again και το Victor/Victoria.

Πηγές

• “Receiving Honorary Oscar in 2004”. Youtube 2012.
• • Weiss, Philip (1995). “Return of the Punk Panther”. The New York Times Magazine. […] Edwards’s wife, Julie Andrews, said his birthday was […]
• • Harmetz, Aljean (2010). “Blake Edwards, Prolific Comedy Director, πέθα­νε 88+”. The New York Times.
• • BBC2 program 1987
• • “Blake Edwards”. The Telegram. London: Telegraph.co.uk. 2012.
• • Wakeman, John (Ed.) World Film Directors Vol. 2. H.W. Wilson Co. (1988) pp. 302–310
• • Byron, Stuart (1971). “Confessions of a Cult Figure”. Village Voice. p. 56.
• • Feiwell, Jill (2003). “Life Oscar to Edwards”. Daily Variety.– via HighBeam Research.
• • Moody, Mike (2010). “Filmmaker Blake Edwards dies, aged 88”. Digital Spy. Hachette Filipacchi (UK) Ltd.2010.
• • “Blake Edwards: Old School”, 2010, Wayback Machine Directors Guild of America Quarterly, καλο­καί­ρι 2009.
• • Dave Kehr, International Dictionary of Films & Filmmakers – 2: Directors 3rd Ed. St. James Press (1997) pp. 291–294
• • Clips από το The Party. Youtube. 2009–2010-2012.
• • Emma Clifton (2014). “The real-life Trophy Wife”. NZHerald.
• • Los Angeles Evening Citizen News from Hollywood, California, 1964. Newspapers.com.
• • The Pristine Princess – Adoption, Julie Andrews: People.com. 2010_2021.
• • Kevin Thomas (2002) Tarr’s ‘Harmonies’ Is Involving Puzzle. Los Angeles Times.
• • William Luhr & Peter Lehman, Blake Edwards, Ohio University Press (1981)
• • Velvet Light Trap magazine, Fall, 1974
• • Blake Edwards, American director, dies aged 88. BBC News 2010.
• • EW Staff (2004)_“Blake Edwards had a memorable 2004 Oscars moment“_ Entertainment Weekly 2021

• • Senses of Cinema: Great Directors Critical Database
• • Blake Edwards στο IMDb
• • Blake Edwards στο TCM Movie Database
• • Blake Edwards στο AllMovie
• • Blake Edwards στο Internet Broadway Database
• • Encyclopedia of Oklahoma History and Culture – Blake Edwards,
• • My Day With Blake Edwards – Αφιέ­ρω­μα Steven Ameche

Αφιέρωμα με ανέκδοτα βίντεο και ηχητικά εδώ