Chet Baker: μυστήριο στο Άμστερνταμ

Γρά­φει ο Κων­στα­ντί­νος Δέδες //

Ο Chet Baker γεν­νή­θη­κε στην Οκλα­χό­μα το 1929, μεγα­λώ­νο­ντας ωστό­σο στο Λος Άντζε­λες. Από νεα­ρή ηλι­κία το μυα­λό του, ή καλύ­τε­ρα… το αφτί του, αντι­λαμ­βα­νό­ταν με δια­φο­ρε­τι­κό τρό­πο τη μου­σι­κή. Ξεκί­νη­σε να παί­ζει τρο­μπέ­τα στο σχο­λείο, ύστε­ρα στον στρα­τό και στη συνέ­χεια σε διά­φο­ρες κολ­λε­για­κές μπά­ντες. Το 1949, άκου­σε τον δίσκο του Miles Davis, ”The Birth of the Cool”, με τον Baker να συν­δέ­ε­ται παθια­σμέ­να με το συγκε­κρι­μέ­νο στιλ. Τον ίδιο χρό­νο, ο Charlie Parker βρέ­θη­κε στο L.A. και ο νεα­ρός τότε Chet δεν έχα­σε την ευκαι­ρία να ακού­σει από κοντά τον ζωντα­νό θρύ­λο της τζαζ. Τότε ήταν και η πρώ­τη φορά που έκα­νε χρή­ση ηρω­ί­νης, το ναρ­κω­τι­κό που έγι­νε ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι της ζωής του και φυσι­κά της καριέ­ρας του.

Λίγο πριν το τέλος της ζωής του, με τα περισ­σό­τε­ρα δόντια του να λεί­πουν μετά από ξυλο­δαρ­μό στο Σαν Φραν­σί­σκο, με τον ίδιο να έχει μετα­τρα­πεί από επαγ­γελ­μα­τία μου­σι­κό σε επαγ­γελ­μα­τία χρή­στη σε Αμε­ρι­κή και Ευρώ­πη, ο Chet Baker δεν θα ήταν υπερ­βο­λή να πού­με πως είχε τοπο­θε­τή­σει μια ρυτι­δια­σμέ­νη μάσκα στο πρό­σω­πό του. Σύμ­φω­να με τον παρου­σια­στή και μου­σι­κό Steve Allen, ο «Ο Baker ξεκί­νη­σε σαν τον James Dean και κατέ­λη­ξε σαν τον Charles Manson». «Είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του τη δεκα­ε­τία του ’50, χωρίς να τον νοιά­ζει, δεν έδι­νε εξη­γή­σεις», ανέ­φε­ρε ο John Burr, μπα­σί­στας του Baker, με τον Gerry Mulligan να συμπλη­ρώ­νει το παζλ του μεγά­λου μου­σι­κού υπο­στη­ρί­ζο­ντας πως: «Κάνα­με πολ­λές προ­σπά­θειες να τον απο­κό­ψου­με από την ηρω­ί­νη, μα εκεί­νος απλά δεν ήθε­λε. Ο Chet δεν έδι­νε μία!».

Chet Baker, ίσως ο πιο αυτο­κα­τα­στρο­φι­κός μου­σι­κός της τζαζ, ο άνθρω­πος πίσω από το ”My Funny Valentine”, είχε φτά­σει σε σημείο να παί­ζει στους δρό­μους της Ρώμης για τη δόση του. Τον Απρί­λιο του 1988, στο Ανό­βε­ρο της Γερ­μα­νί­ας, έδω­σε ίσως την καλύ­τε­ρή του συναυ­λία ξεκι­νώ­ντας με ένα επι­κό εννιά­λε­πτο του Valentine μόνο με την τρο­μπέ­τα του και τη συνο­δεία κιθά­ρας. Το ίδιο μελαγ­χο­λι­κός, σαν σκε­λε­τός πάνω στη σκη­νή, σε κακή κατά­στα­ση, δεί­χνο­ντας όμως πως δεν ξεχνά αυτό για το οποίο γεν­νή­θη­κε. Σε λιγό­τε­ρο από δύο βδο­μά­δες αργό­τε­ρα, στο Άμστερ­νταμ, έπε­σε από το ανοι­χτό του παρά­θυ­ρο. Η αιτία άγνω­στη, οι υπο­θέ­σεις πολλές.

O Robert Budreau μέσα από το ντο­κι­μα­ντέρ ”The Deaths of Chet Baker”, έκα­νε τις δικές του.