Για να δικαιολογηθεί, η κρατική τρομοκρατία δημιουργεί τρομοκράτες: σπέρνει μίσος και θερίζει άλλοθι. Όλα δείχνουν ότι αυτή η σφαγή στη Γάζα (σσ. αναφέρεται στο 2014), που σύμφωνα με τους εμπνευστές της θέλει “να βάλει τέλος στους τρομοκράτες”, θα καταφέρει να τους πολλαπλασιάσει.
Από το 1948, οι Παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι σε διαρκή ταπείνωση. Δεν μπορούν καν να αναπνεύσουν χωρίς άδεια. Έχουν χάσει την πατρίδα τους, τα εδάφη τους, το νερό τους, την ελευθερία τους, τα πάντα. Δεν έχουν καν το δικαίωμα να επιλέξουν αυτούς που θα τους κυβερνάνε. Όταν ψηφίζουν ποιον δεν πρέπει να ψηφίσουν, τιμωρούνται. Η Γάζα τιμωρείται. Έγινε αδιέξοδος ποντικοπαγίδα από τότε που η Χαμάς κέρδισε καθαρά τις εκλογές το 2006.
Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί το 1932, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα θριάμβευσε στις εκλογές στο Ελ Σαλβαδόρ. Λουσμένοι στο αίμα, οι Σαλβαδοριανοί εξιλεώθηκαν για την ανάρμοστη συμπεριφορά τους και έκτοτε έζησαν υπό στρατιωτικές δικτατορίες. Η “δημοκρατία” είναι μια πολυτέλεια που δεν αξίζει σε όλους.
Οι αυτοσχέδιοι πύραυλοι που οι μαχητές της Χαμάς, στριμωγμένοι στη Γάζα, εκτοξεύουν με chambona (σσ. αδέξια “στρακαστρούκες”) στοχεύουν τα εδάφη που ήταν παλαιστινιακά και τα οποία σφετερίστηκε η ισραηλινή κατοχή είναι παιδιά της ανικανότητας (για κάτι καλύτερο). Και η απόγνωση, στα όρια της αυτοκτονικής τρέλας, είναι η μητέρα του μπράβου που αρνείται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, κλαίει χωρίς καμία αποτελεσματικότητα, ενώ ο 100% αποτελεσματικός πόλεμος της εξόντωσης αρνείται, εδώ και χρόνια, το δικαίωμα στην ύπαρξη της Παλαιστίνης. Απομένει η μικρή Παλαιστίνη. Βήμα βήμα το Ισραήλ τη σβήνει από τον χάρτη. Οι άποικοι εισβάλλουν και πίσω τους οι στρατιώτες “διορθώνουν” τα σύνορα. Οι σφαίρες αγιάζουν τους στερούμενους, σε νόμιμη άμυνα.
Δεν υπάρχει επιθετικός πόλεμος που να μην ισχυρίζεται ότι είναι αμυντικός πόλεμος. Ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία για να εμποδίσει την Πολωνία να εισβάλει στη Γερμανία. Ο Μπους εισέβαλε στο Ιράκ για να εμποδίσει το Ιράκ να εισβάλει στον κόσμο. Σε κάθε αμυντικό του πόλεμο, το Ισραήλ έχει καταπιεί άλλο ένα κομμάτι Παλαιστίνης και τα γεύματα συνεχίζονται. Η καταβρόχθιση δικαιολογείται από τους τίτλους ιδιοκτησίας που παραχώρησε η Βίβλος, από τους διωγμούς δύο χιλιάδων ετών που υπέστη ο εβραϊκός λαός και από τον πανικό που προκαλούν οι Παλαιστίνιοι που κρύβονται.
Το Ισραήλ είναι η χώρα που δεν συμμορφώνεται ποτέ με τις συστάσεις ή τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, αυτή που δεν τηρεί ποτέ τις αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων, αυτή που παραβιάζει τους διεθνείς νόμους και είναι επίσης η μόνη χώρα που έχει νομιμοποιήσει τα βασανιστήρια των κρατουμένων.
Ποιος του έδωσε το δικαίωμα να αρνηθεί όλα τα δικαιώματα; Από πού πηγάζει η ατιμωρησία με την οποία το Ισραήλ πραγματοποιεί τη σφαγή στη Γάζα; Η ισπανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να βομβαρδίσει ατιμώρητα τη Χώρα των Βάσκων για να βάλει τέλος στην ETA, ούτε η βρετανική θα μπορούσε να καταστρέψει την Ιρλανδία για να εκκαθαρίσει τον IRA. Η τραγωδία του oλοκαυτώματος συνεπάγεται μια πολιτική αιώνιας ατιμωρησίας;
Ή μήπως αυτό το πράσινο φως προέρχεται από την κορυφαία δύναμη που έχει τους πιο άνευ όρων από τους υποτελείς της στο Ισραήλ; Ο ισραηλινός στρατός, ο πιο σύγχρονος και εξελιγμένος στον κόσμο, ξέρει ποιους σκοτώνει. Δεν σκοτώνει κατά λάθος. Σκοτώνει με φρίκη. Οι απώλειες αμάχων ονομάζονται παράπλευρες ζημιές, σύμφωνα με το λεξικό άλλων αυτοκρατορικών πολέμων.
Στη Γάζα, στις δέκα παράπλευρες ζημιές, τα τρία είναι παιδιά. Και υπάρχουν χιλιάδες ακρωτηριασμένα θύματα της τεχνολογίας του ανθρώπινου τεμαχισμού, την οποία η στρατιωτική βιομηχανία δοκιμάζει με επιτυχία σε αυτήν την επιχείρηση εθνοκάθαρσης. Και όπως πάντα, πάντα το ίδιο: στη Γάζα, εκατό προς ένα. Για κάθε εκατό Παλαιστίνιους που σκοτώνονται, ένας Ισραηλινός.
Επικίνδυνοι άνθρωποι, προειδοποιεί ο άλλος βομβαρδισμός, που γίνεται από τα χειραγωγικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, που μας καλούν να πιστέψουμε ότι μια ισραηλινή ζωή αξίζει όσο εκατό ζωές Παλαιστινίων. Και αυτά τα μέσα ενημέρωσης μας καλούν επίσης να πιστέψουμε ότι οι διακόσιες ατομικές βόμβες του Ισραήλ είναι ανθρωπιστικές και ότι μια πυρηνική δύναμη που ονομάζεται Ιράν ήταν αυτή που εξολόθρευσε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, υπάρχει; Είναι κάτι περισσότερο από μια λέσχη εμπόρων, τραπεζιτών και πολεμιστών; Είναι κάτι περισσότερο από το καλλιτεχνικό όνομα που χρησιμοποιούν οι Ηνωμένες Πολιτείες όταν κάνουν θέατρο;
Μπροστά στην τραγωδία της Γάζας, η παγκόσμια υποκρισία λάμπει για άλλη μια φορά. Όπως πάντα, η αδιαφορία, οι κενές ομιλίες, οι κούφιες δηλώσεις, οι βαρύγδουπες διακηρύξεις, οι διφορούμενες θέσεις αποτίνουν φόρο τιμής στην ιερή ασυδοσία. Αντιμέτωπες με την τραγωδία στη Γάζα, οι αραβικές χώρες νίπτουν τα χέρια τους. Ως συνήθως. Και όπως πάντα, οι ευρωπαϊκές χώρες τρίβουν τα χέρια τους μεταξύ τους. Η παλιά Ευρώπη, τόσο ικανή για ομορφιά και διαστροφή, χύνει περιστασιακά τα δάκρυα ενώ γιορτάζει κρυφά αυτό το αριστούργημα. Γιατί το κυνήγι των Εβραίων ήταν πάντα ευρωπαϊκό έθιμο, αλλά εδώ και μισό αιώνα εισπράχθηκε αυτό το ιστορικό χρέος από τους Παλαιστίνιους, που είναι επίσης Σημίτες και που ποτέ δεν ήταν, ούτε είναι αντισημίτες. Πληρώνουν εν ψυχρώ τον λογαριασμό κάποιου άλλου.
23–7‑14
Πηγή Red Latina sin fronteras
Και για ισπανομαθείς το πρωτότυπο
Para justificarse, el terrorismo de Estado fabrica terroristas: siembra odio y cosecha coartadas. Todo indica que esta carnicería de Gaza, que según sus autores quiere acabar con los terroristas, logrará multiplicarlos. Desde 1948, los palestinos viven condenados a humillación perpetua. No pueden ni respirar sin permiso. Han perdido su patria, sus tierras, su agua, su libertad, su todo. Ni siquiera tienen derecho a elegir sus gobernantes.
Cuando votan a quien no deben votar, son castigados. Gaza está siendo castigada. Se convirtió en una ratonera sin salida, desde que Hamas ganó limpiamente las elecciones en el año 2006. Algo parecido había ocurrido en 1932, cuando el Partido Comunista triunfó en las elecciones de El Salvador. Bañados en sangre, los salvadoreños expiaron su mala conducta y desde entonces vivieron sometidos a dictaduras militares. La “democracia” es un lujo que no todos merecen. Son hijos de la impotencia los cohetes caseros que los militantes de Hamas, acorralados en Gaza, disparan con puntería sobre las tierras que habían sido palestinas y que la ocupación israelí usurpó. Y la desesperación, a la orilla de la locura suicida, es la madre de las bravatas que niegan el derecho a la existencia de Israel, gritos sin ninguna eficacia, mientras la muy eficaz guerra de exterminio está negando, desde hace años, el derecho a la existencia de Palestina. Ya poca Palestina queda. Paso a paso, Israel la está borrando del mapa.
Los colonos invaden, y tras ellos los soldados van corrigiendo la frontera. Las balas sacralizan el despojo, en legítima defensa. No hay guerra agresiva que no diga ser guerra defensiva. Hitler invadió Polonia para evitar que Polonia invadiera Alemania. Bush invadió Irak para evitar que Irak invadiera el mundo. En cada una de sus guerras defensivas, Israel se ha tragado otro pedazo de Palestina, y los almuerzos siguen. La devoración se justifica por los títulos de propiedad que la Biblia otorgó, por los dos mil años de persecución que el pueblo judío sufrió, y por el pánico que generan los palestinos al acecho. Israel es el país que jamás cumple las recomendaciones ni las resoluciones de las Naciones Unidas, el que nunca acata las sentencias de los tribunales internacionales, el que se burla de las leyes internacionales, y es también el único país que ha legalizado la tortura de prisioneros.
¿Quién le regaló el derecho de negar todos los derechos? ¿De dónde viene la impunidad con que Israel está ejecutando la matanza de Gaza? El gobierno español no hubiera podido bombardear impunemente al País Vasco para acabar con ETA, ni el gobierno británico hubiera podido arrasar Irlanda para liquidar a IRA. ¿Acaso la tragedia del Holocausto implica una póliza de eterna impunidad? ¿O esa luz verde proviene de la potencia mandamás que tiene en Israel al más incondicional de sus vasallos? El ejército israelí, el más moderno y sofisticado del mundo, sabe a quién mata. No mata por error. Mata por horror. Las víctimas civiles se llaman daños colaterales, según el diccionario de otras guerras imperiales. En Gaza, de cada diez daños colaterales, tres son niños.
Y suman miles los mutilados, víctimas de la tecnología del descuartizamiento humano, que la industria militar está ensayando exitosamente en esta operación de limpieza étnica. Y como siempre, siempre lo mismo: en Gaza, cien a uno. Por cada cien palestinos muertos, un israelí. Gente peligrosa, advierte el otro bombardeo, a cargo de los medios masivos de manipulación, que nos invitan a creer que una vida israelí vale tanto como cien vidas palestinas. Y esos medios también nos invitan a creer que son humanitarias las doscientas bombas atómicas de Israel, y que una potencia nuclear llamada Irán fue la que aniquiló Hiroshima y Nagasaki.
La llamada comunidad internacional, ¿existe? ¿Es algo más que un club de mercaderes, banqueros y guerreros? ¿Es algo más que el nombre artístico que los Estados Unidos se ponen cuando hacen teatro? Ante la tragedia de Gaza, la hipocresía mundial se luce una vez más. Como siempre, la indiferencia, los discursos vacíos, las declaraciones huecas, las declamaciones altisonantes, las posturas ambiguas, rinden tributo a la sagrada impunidad. Ante la tragedia de Gaza, los países árabes se lavan las manos. Como siempre. Y como siempre, los países europeos se frotan las manos. La vieja Europa, tan capaz de belleza y de perversidad, derrama alguna que otra lágrima mientras secretamente celebra esta jugada maestra. Porque la cacería de judíos fue siempre una costumbre europea, pero desde hace medio siglo esa deuda histórica está siendo cobrada a los palestinos, que también son semitas y que nunca fueron, ni son, antisemitas. Ellos están pagando, en sangre contante y sonante, una cuenta ajena.
Ο ρεαλισμός της “ουτοπίας”
«Η ουτοπία «φέγγει» στον ορίζοντα. Κάνω δύο βήματα προς το μέρος της, απομακρύνεται δύο. Προχωράω δέκα βήματα μπροστά, εκείνη ξεγλιστράει δέκα βήματα πιο πέρα.
Όσο μακριά κι αν πάω, ποτέ δεν την αγγίζω. Σε τι χρησιμεύει λοιπόν η ουτοπία; Στο να μας κάνει να προχωρούμε»
(αποδίδεται –εσφαλμένα, στον Eduardo Galeano -Εδουάρδο Γκαλεάνο)
