Ελένη Ιωάννου: «Δημόσιος βίος»

Παρου­σιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Η Ελέ­νη Ιωάν­νου γεν­νή­θη­κε στην Καβά­λα και ασχο­λεί­ται με την γρα­φή, με μεγά­λη αγά­πη στην ποί­η­ση. Δημιουρ­γί­ες της φιλο­ξε­νού­νται σε λογο­τε­χνι­κές ιστο­σε­λί­δες, σε βιβλία ποι­η­τι­κής ανθο­λο­γί­ας καθώς και σε e‑books. Έχει λάβει Α’ & Β’ βρα­βεία ποί­η­σης, σε ποι­ή­μα­τα και σε ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές ενώ δια­τη­ρεί το λογο­τε­χνι­κό ιστο­λό­γιο «Πάθος για ποίηση».

Από τις δημιουρ­γί­ες που μας έστει­λε στο περιο­δι­κό Ατέ­χνως επι­λέ­γου­με τρία χαρα­κτη­ρι­στι­κά δείγ­μα­τα, ως μια πρώ­τη γνω­ρι­μία με τους φίλους και τους ανα­γνώ­στες μας, της Ελέ­νης Ιωάννου.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ανθρώ­πι­νο μνη­μεῖον

Είμαι ένα ανθρώ­πι­νο μνημεῖον.
Ανα­μνη­στι­κό τοποθετημένο
αόρι­στα κάπου στη γη.
Μνή­μη που φθεί­ρε­ται στο χρόνο
ανη­λε­ώς, με βρα­δύ­τη­τα, οδυνηρά.
Γερα­σμέ­να κύτταρα
που σκορ­πί­ζο­νται ανεξέλεγκτα
στην καθημερινότητα.
Η θλί­ψη της ασάφειας
ο ιστός της τύφλωσης
η παραμόρφωση

η πορεία στο άγνωστο

έχουν αρχί­σει ανεπιστρεπτί.
Στη θέα της τελευ­ταί­ας στα­γό­νας αίματος
που στέ­ρε­ψε μετά την πλημ­μύ­ρα της νιότης
βου­λιά­ζω και πνίγομαι.
Τέτοια άβυσ­σο, ούτε η θάλασ­σα έχει.

Δημό­σιος βίος

Βίος δημό­σιος,
παράλ­λη­λος και απαιτητικός.
Εγώ εδώ, εσύ εκεί
κι οι δύο μαζί και χωριστά.
Διαι­ρέ­της και διαιρετέος,
ποιος είναι ποιος;
Δεν έχει σημα­σία γιατί
οι ρόλοι αλλάζουν
και οδη­γούν σε όμοιο ή
σε αδιέ­ξο­δο αποτέλεσμα.
Βίος κεκλει­σμέ­νων των θυρών
ισο­δύ­να­μος, αλληλέγγυος
με κοι­νό παρονομαστή
και ενί­ο­τε άλλον αριθμητή
να παρα­γκω­νί­ζει τον προηγούμενο.
Συσχέ­τι­ση σχέ­σης ακολουθίας
που υφί­στα­ται άνευ όρων και ορίων.

Πικρα­λί­δα και ασφόδελος

Ντύ­θη­κα Φθινόπωρο
να σε υποδεχτώ
κι εσύ ήρθες
να με ξεγυμνώσεις
με μία ηλιαχτίδα.
Πικρα­λί­δα και ασφόδελος
που μαράζωσαν
στης μονα­ξιάς τη θλίψη
απέ­θε­σαν στο υγρό χώμα
τον νεκρό έρωτα.