Ελλάδα και ΝΑΤΟ: 66 χρόνια η ίδια ιστορία…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στις 18 Φλε­βά­ρη συμπλη­ρώ­θη­καν 66 χρό­νια από τότε που η ελλη­νι­κή Βου­λή επι­κύ­ρω­σε την έντα­ξη της χώρας μας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία του βορειο­α­τλα­ντι­κού συμ­φώ­νου (ΝΑΤΟ).

Η πρόσ­δε­ση της Ελλά­δας στο ΝΑΤΟϊ­κό άρμα μετέ­τρε­ψε τη χώρα σε ορμη­τή­ριο των ιμπε­ρια­λι­στών για την υλο­ποί­η­ση των τυχο­διω­κτι­κών τους σχε­δί­ων, τόσο ενά­ντια στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες, όσο και στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή της Μέσης Ανα­το­λής. Ταυ­τό­χρο­να δε, οδή­γη­σε το λαό μας σε επι­κίν­δυ­νες περι­πέ­τειες, με οδυ­νη­ρά απο­τε­λέ­σμα­τα τα οποία, επτά δεκα­ε­τί­ες μετά, συνε­χί­ζουν να ταλα­νί­ζουν τη χώρα. 

Η έντα­ξη της Ελλά­δας στο ΝΑΤΟ τον Φλε­βά­ρη του 1952 απο­τέ­λε­σε συνει­δη­τή στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή της αστι­κής τάξης και των κομ­μά­των της. Για να ερμη­νευ­τεί η επι­λο­γή αυτή, πρέ­πει να εξε­τα­στεί μέσα στο ιστο­ρι­κό πλαί­σιο των τότε συν­θη­κών και να ληφθούν υπ’ όψιν τα εξής: α) Η ύπαρ­ξη σε διε­θνές επί­πε­δο δύο αντί­πα­λων κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κών σχη­μα­τι­σμών (καπι­τα­λι­σμός-σοσια­λι­σμός), β) Η κατα­λυ­τι­κή συμ­βο­λή των βρε­τα­νών και αμε­ρι­κα­νών (μετά το ’47) ιμπε­ρια­λι­στών στην ήττα του ηρω­ϊ­κού Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού κατά τον τριε­τή ταξι­κό εμφύ­λιο πόλε­μο, γ) Η επι­δί­ω­ξη της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης να κατο­χυ­ρώ­σει και να ανα­βαθ­μί­σει το ρόλο της στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα μέσα από την συμ­με­το­χή της στα πολε­μι­κά ευρω­α­τλα­ντι­κά σχέδια. 

Για την αστι­κή τάξη της Ελλά­δας, η έντα­ξη στο ΝΑΤΟ απο­τέ­λε­σε σημα­ντι­κό παρά­γο­ντα για την κατο­χύ­ρω­ση της εξου­σί­ας της, καθώς και μέσο δια­σφά­λι­σης απέ­να­ντι σε οποια­δή­πο­τε μελ­λο­ντι­κή προ­σπά­θεια ανα­τρο­πής της. Η κυβέρ­νη­ση Πλα­στή­ρα-Βενι­ζέ­λου και οι λοι­πές αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, που πρω­το­στά­τη­σαν για την έντα­ξη της χώρας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή λυκο­συμ­μα­χία, δια­τυ­μπά­νι­ζαν πως με την ενσω­μά­τω­ση της στο ΝΑΤΟ η Ελλά­δα απο­κτού­σε μια «ακα­τα­νί­κη­τη ασπί­δα προ­στα­σί­ας» και πως η «μεγά­λη ατλα­ντι­κή συμ­μα­χία» θα κατο­χύ­ρω­νε- δήθεν- την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα και ανε­ξαρ­τη­σία της πατρίδας.

«Αντί για την ειρή­νευ­ση, την ανοι­κο­δό­μη­ση και την καλο­πέ­ρα­ση που ο μοναρ­χο­φα­σι­σμός του έτα­ξε, ο λαός πνί­γε­ται στη δυστυ­χία και την εξα­θλί­ω­ση. Τα παι­διά του σφά­ζο­νται στην Κορέα. Η οικο­νο­μι­κή κατά­στα­ση είναι κυριο­λε­κτι­κά κατα­στρο­φι­κή. Το δέσι­μο της Ελλά­δας στο Βορειο­α­τλα­ντι­κό Σύμ­φω­νο και το σχέ­διο “Αστρα­πή” κάνουν ορα­τή την άμε­ση απει­λή για γενί­κευ­ση της σφαγής».

-Από την από­φα­ση της 2ης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ του ΚΚΕ (1951). 

Επί­ση­μα Κεί­με­να, τόμος 7^ος, σ.192, Εκδό­σεις «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», Αθή­να 1995.

Επί της ουσί­ας, όπως απο­δεί­χθη­κε περί­τρα­να, το ΝΑΤΟ απο­τέ­λε­σε «ασπί­δα προ­στα­σί­ας» των συμ­φε­ρό­ντων της ντό­πιας άρχου­σας τάξης των καπι­τα­λι­στών απέ­να­ντι στον «εχθρό λαό», κατω­χυ­ρώ­νο­ντας τη βαθύ­τε­ρη εμπλο­κή της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης στα ληστρι­κά ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια των αμε­ρι­κα­νών και ευρω­παί­ων συμ­μά­χων της.

Ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, η Ελλά­δα- όπως και η γει­το­νι­κή Τουρ­κία- έγι­νε πολε­μι­κό ορμη­τή­ριο της ευρω­α­τλα­ντι­κής συμ­μα­χί­ας στα νότια σύνο­ρα του σοσια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου. Στο πλαί­σιο αυτό συμ­φω­νή­θη­κε το 1953 από την κυβέρ­νη­ση Αλ.Παπάγου η εγκα­τά­στα­ση στη χώρα στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων των ΗΠΑ που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν ποι­κι­λο­τρό­πως για την προ­ώ­θη­ση και εκπλή­ρω­ση μιας σει­ράς ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δια­σμών. Πρό­κει­ται για σχε­δια­σμούς που μέχρι το 1991 είχαν στο στό­χα­στρο τους λαούς των σοσια­λι­στι­κών χωρών και αργό­τε­ρα, μετά την επι­κρά­τη­ση της αντε­πα­νά­στα­σης στην ΕΣΣΔ και την ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, πήραν τη μορ­φή εγκλη­μα­τι­κών στρα­τιω­τι­κών επεμ­βά­σε­ων στη Γιου­γκο­σλα­βία και τη Μέση Ανα­το­λή (Πόλε­μος του Κόλ­που, Αφγα­νι­στάν, Ιράκ, κλπ.).

Κάνο­ντας μια ανα­δρο­μή στα 66 χρό­νια της πορεί­ας της αλυ­σο­δε­μέ­νης στα ΝΑΤΟϊ­κά δεσμά Ελλά­δας γίνε­ται ξεκά­θα­ρο ότι η έντα­ξη της χώρας στη βορειο­α­τλα­ντι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία όχι μόνο δεν ωφέ­λη­σε το λαό (όπως ανε­ρυ­θρί­α­στα ισχυ­ρί­ζο­νται, ακό­μη και σήμε­ρα, αστοί πολι­τι­κοί και ανα­λυ­τές), αλλά αντι­θέ­τως υπήρ­ξε πηγή μεγά­λων δει­νών: από τα Σεπτεμ­βρια­νά του 1955 – τα οποία ο τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Φόστερ Ντάλ­λες είχε χαρα­κτη­ρί­σει ως «έκρη­ξη λαϊ­κής οργής» — μέχρι την εγκα­θί­δρυ­ση της επτά­χρο­νης δικτα­το­ρί­ας, την τουρ­κι­κή εισβο­λή στην Κύπρο το 1974, και από την κρί­ση των Ιμί­ων το 1996 μέχρι σήμε­ρα, τα ίδια τα γεγο­νό­τα απο­δει­κνύ­ουν την αλή­θεια για το ρόλο της εγκλη­μα­τι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής συμ­μα­χί­ας που ακού­ει στο όνο­μα ΝΑΤΟ. 

Βόρεια Ελλά­δα, Μάρ­της 1999. Μέλη και οπα­δοί του ΚΚΕ στή­νουν μπλό­κο σε ΝΑΤΟϊ­κό κομβόϊ.

Η έντα­ξη της Ελλά­δας στο ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν οδή­γη­σε στην υπε­ρά­σπι­ση των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας (Αιγαίο, Κύπρος κλπ.)- όπως δια­τυ­μπά­νι­ζαν οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις — και στην στα­θε­ρο­ποί­η­ση της ειρή­νης και της ασφά­λειας στην περιο­χή αλλά, αντί­θε­τα, έμπλε­ξε τον λαό μας βαθύ­τε­ρα στο κου­βά­ρι των αντα­γω­νι­σμών για το μοί­ρα­σμα των αγο­ρών και των σφαι­ρών επιρ­ρο­ής ανά­με­σα στα καπι­τα­λι­στι­κά κράτη. 

Την βαρύ­τα­τη ευθύ­νη για τους μεγά­λους κιν­δύ­νους στους οποί­ους ενέ­πλε­ξαν και εμπλέ­κουν, για λογα­ρια­σμό της αστι­κής τάξης, τον ελλη­νι­κό λαό φέρουν όλες οι μετα­πο­λε­μι­κές κυβερ­νή­σεις, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης ασφα­λώς της σημε­ρι­νής συγκυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που έχει ανα­λά­βει ρόλο σημαιο­φό­ρου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύ­τε­ρη περιοχή. 

Σήμε­ρα, σε μια περί­ο­δο παγκό­σμιας κρί­σης του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, όξυν­σης των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και της ταξι­κής πάλης, η εντα­τι­κο­ποί­η­ση του αγώ­να για απο­δέ­σμευ­ση της χώρας από το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία, στο πλαί­σιο της πάλης για την εργα­τι­κή-λαϊ­κή εξου­σία, είναι περισ­σό­τε­ρο από ανα­γκαία. Είναι απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση ώστε η εργα­τι­κή τάξη, ο λαός μας, να μην ξανα­γί­νουν «κρέ­ας στα κανό­νια» των ιμπε­ρια­λι­στών φονιάδων.

________________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα