Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Εν τούτω Νίκα(ια)

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Δεν ξέρου­με ακό­μα πολ­λά στοι­χεία για την ταυ­τό­τη­τα του δολο­φό­νου της Νίκαιας, που έπε­σε με ένα φορ­τη­γό πάνω στο συγκε­ντρω­μέ­νο πλή­θος κι άρχι­σε να το πυρο­βο­λεί. Ούτε αν είχε κάποια σχέ­ση με το ISIS, κι έβλε­πε πχ ορά­μα­τα (Αλλάχ Ακμπάρ ή “Εν τού­τω Νίκα” στα σύν­νε­φα κι ένα φορ­τη­γό στον ουρα­νό) που τον οδή­γη­σαν στις απο­τρό­παιες, εγκλη­μα­τι­κές πρά­ξεις του. Ξέρου­με αρκε­τά για τη σχέ­ση του ISIS με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Δύση, η οποία τον εξο­πλί­ζει. Αλλά αυτό δε χωρά­ει στην απε­ρί­φρα­στη κατα­δί­κη της βίας και των εγκλη­μά­των. Ούτε ο δυτι­κός (ιμπε­ρια­λι­στι­κός) κόσμος στο περί­φη­μο “απ’ όπου κι αν προέρχεται”.

Η αντι-ισλα­μι­κή, ξενο­φο­βι­κή υστε­ρία θα ξαναρ­χί­σει από εκεί ακρι­βώς που την άφη­σαν οι ασώ­μα­τες κεφα­λές στα τηλε­πα­ρά­θυ­ρα. Μονό­το­νη σαν μαση­μέ­νη κασέ­τα, βρώ­μι­κη σαν την πλύ­ση εγκε­φά­λου, κι αβά­στα­χτα απλοϊ­κή, σαν τη θεω­ρία του Χάντιγ­κτον για τη “Σύγκρου­ση των Πολι­τι­σμών”. Η κυρί­αρ­χη προ­πα­γάν­δα που όλα τα σφά­ζει και τα μαχαι­ρώ­νει, αφού τα βάλει στο ίδιο τσου­βά­λι, σαν αυτό που φορά­νε στο κεφά­λι τους για κου­κού­λα τα μέλη της ΚΚΚ (Κου Κλουξ Κλαν).

Ο αστι­κός πολι­τι­κός κόσμος “ξορ­κί­ζει” την απει­λή της Λεπέν, υιο­θε­τώ­ντας πλή­ρως την ακρο­δε­ξιά πολι­τι­κή ατζέ­ντα της. Ο δρά­στης βέβαια είχε τυνη­σια­κή κατα­γω­γή, αλλά γαλ­λι­κή υπη­κο­ό­τη­τα. Τόσο το χει­ρό­τε­ρο ‑θα πουν οι οπα­δοί της φυλε­τι­κής καθα­ρό­τη­τας- για τους πολι­το­γρα­φη­μέ­νους Γάλ­λους, που έχουν ρίζες αφρι­κα­νι­κές (ή από άλλη παλιά γαλ­λι­κή αποι­κία) και “κατα­στρέ­φουν τη γαλ­λι­κή εθνι­κή ταυ­τό­τη­τα”. Αν είναι έτσι βέβαια, θα έπρε­πε να διώ­ξουν και τη μισή εθνι­κή Γαλ­λί­ας (στο ποδό­σφαι­ρο και όχι μόνο) που έφτα­σε ως τον τελι­κό του EURO. Εκτός κι αν θεω­ρεί­ται πως αυτοί προ­ω­θούν τα εθνι­κά ιδε­ώ­δη (αλόνζ αφάν ντε λα πατρί) και τη γλι­τώ­σουν. Από την άλλη πάλι, μπο­ρούν να τιμω­ρη­θούν τα έγχρω­μα μέλη της ομά­δας, για παρα­δειγ­μα­τι­σμό, επει­δή δεν κατά­φε­ρε να πάρει το Κύπελλο.

Ό,τι δεν κατά­φε­ρε, εν τω μετα­ξύ, το ποδό­σφαι­ρο και το EURO, που αξιο­ποι­ή­θη­κε για να σκε­πά­σει το απερ­για­κό κύμα και τις κινη­το­ποι­ή­σει, θα έρθει να το απο­σώ­σει τώρα το μακε­λειό στη Νίκαια ‑που θα γίνει το νέο “εν τού­τω νίκα” της κυβέρ­νη­σης Ολάντ ενά­ντια στην εργα­τι­κή τάξη της Γαλ­λί­ας και τα δικαιώ­μα­τά της. Μια κυβέρ­νη­ση που τώρα πεν­θεί με κρο­κο­δεί­λια δάκρυα, και θα της πάρει κάνα δυο βομ­βαρ­δι­σμούς και μερι­κούς ανερ­γα­τι­κούς νόμους ακό­μη, για να συνέλ­θει και να το ξεπεράσει.

Παράλ­λη­λα, θα αρχί­σουν στα social media και τα μηνύ­μα­τα “προ­σευ­χη­θεί­τε” (κατά το “παραι­τη­θεί­τε”): Pray for Nice, προ­σευ­χη­θεί­τε για τη Νίκαια, για τη Γαλ­λία, για τον ευρω­παϊ­κό πολι­τι­σμό. Το θέμα είναι ποιος ακρι­βώς θα προ­σευ­χη­θεί για την εργα­τι­κή τάξη (pray for the working class) και τους λαούς όλου του κόσμου. Και το μόνο όπλο των λαών δεν είναι αυτό που στρέ­φουν ο ένας απέ­να­ντι στον άλλο, ούτε οι δια­δι­κτυα­κές προ­σευ­χές για να αλλά­ξουν τα πράγ­μα­τα άνω­θεν (από τις ηγε­σί­ες ή τον επου­ρά­νιο ηγέ­τη τους), αλλά ο αγώ­νας τους. Κι αυτό είναι το μονα­δι­κό “εν τού­τω νίκα” για αυτούς, το μονα­δι­κό όρα­μα που έχει αξία κι είναι οδη­γός για δράση.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο