Ένα GRexit την ημέρα

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

το EURO (ευρώ) το κάνει πέρα.

EURO (γιού­ρο) εν τω μετα­ξύ δεν έχου­με για την εθνι­κή (την τελευ­ταία πρω­τα­θλή­τρια Ευρώ­πης πριν από το ισπα­νι­κό μονο­πώ­λιο) αφού παρά την αύξη­ση των ομά­δων της τελι­κής φάσης σε 24, απέ­τυ­χε πατα­γω­δώς, με επι­κε­φα­λής τον άμπα­λο Ρανιέ­ρι, που πάει να βγά­λει τη Στα­χτο­πού­τα Λέστερ πρω­τα­θλή­τρια στην Αγγλία.

EURO (ευρώ) θεω­ρη­τι­κά έχου­με, αφού παρα­μεί­να­με στην Ευρω­ζώ­νη, και μπο­ρού­με να ονει­ρευό­μα­στε σαν τον Καρα­γκιό­ζη και σαν Ευρω­παί­οι, σε ευρώ. Με το Ευρώ καλύ­τε­ρα, που έλε­γε κι ένας παλιός αγω­νι­στής του Πολυ­τε­χνεί­ου, όταν πέρα­σε στην άλλη όχθη.

Το GRexit δεν έρχε­ται ποτέ, αλλά η διαρ­κής και συνε­χι­ζό­με­νη απει­λή του, σα σπά­θη πάνω από το κεφά­λι μας, κάνει τη δου­λειά της τρο­μο­κρα­τώ­ντας τον κόσμο με μια πρω­το­φα­νή κατα­στρο­φή. Αλλά τι έχει αλή­θεια να φοβη­θεί από τη βρο­χή ο βρεγ­μέ­νος; Τι ακρι­βώς φοβά­ται ο Έλλη­νας φίλα­θλος από μια πιθα­νή διε­θνή απο­βο­λή της Ελλά­δας; Πόσο πιο χαμη­λά μπο­ρεί να πέσει το βιο­τι­κό μας επί­πε­δο και το ελλη­νι­κό ποδό­σφαι­ρο (κατη­γο­ρία άρτος και θεά­μα­τα), με το ανα­ξιό­πι­στο πρω­τά­θλη­μα, τα στη­μέ­να παι­χνί­δια, τις προ­κλη­τι­κές διαι­τη­σί­ες, το χου­λι­γκα­νι­σμό (στα πέτα­λα αλλά και στους επί­ση­μους) και τα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα να στή­νουν πάρ­τι πάνω στο πτώ­μα της φίλα­θλης παι­δι­κής μας αθω­ό­τη­τας (τη λες κι αφέ­λεια); Ως πότε παλικάρια…;

Το GRexit είναι ένα ενδε­χό­με­νο που δε φάνη­κε ποτέ στον ορί­ζο­ντα, για­τί η ΔΦΑ (δεύ­τε­ρη φορά αρι­στε­ρά) δεν είναι ικα­νή ‑και βασι­κά πρό­θυ­μη- να προ­ω­θή­σει ούτε καν ρήξη χια­στών με τα κυρί­αρ­χα συμ­φέ­ρο­ντα. Αλλά το βασι­κό, με αυτό το στη­μέ­νο σκη­νι­κό του φόβου, είναι ότι μπο­ρούν να μας σερ­βί­ρουν μετά στο πιά­το το δόλω­μα της ανα­κού­φι­σης για το σκό­πε­λο που απο­φύ­γα­με, και να δηλώ­νουν όλοι ευχα­ρι­στη­μέ­νοι, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας.

Η ΟΥΕΦΑ για­τί δια­τή­ρη­σε το περι­βό­η­το αυτο­διοί­κη­το του ποδο­σφαί­ρου, που καθι­στά την ομο­σπον­δία άβα­το για την πολι­τεία και οποιον­δή­πο­τε ελεγ­κτι­κό οργα­νι­σμό. Η κυβέρ­νη­ση για­τί εξα­σφά­λι­σε μερι­κά καλά προ­σχή­μα­τα για να υπο­χω­ρή­σει στο θέμα της ορι­στι­κής (ναι καλά) δια­κο­πής του Κυπέλ­λου και για να παί­ξει το χαρ­τί της κάθαρ­σης. Σύμ­φω­να με ασφα­λείς πλη­ρο­φο­ρί­ες μάλι­στα, το μαχαί­ρι θα φτά­σει στο κόκα­λο. Κι οι ΠΑΕ για­τί ετοι­μά­ζο­νται να πλα­κω­θούν σαν τα βου­βά­λια στο ελλη­νι­κό ποδό­σφαι­ρο που βαλ­τώ­νει, για τον έλεγ­χο της ομο­σπον­δί­ας και του παρα­σκη­νί­ου. Θα την πλη­ρώ­σουν και πάλι τα βατρά­χια, που περι­μέ­νουν ακό­μα το μαγι­κό φιλί που θα αλλά­ξει τα πάντα και θα μετα­μορ­φώ­σει το ελλη­νι­κό ποδόσφαιρο.

Και η ζωή συνε­χί­ζε­ται, σαν το Κύπελ­λο, που είναι λέει ο θεσμός των εκπλή­ξε­ων (αν και μόνο έκπλη­ξη δεν ήταν η κωλο­τού­μπα της κυβέρ­νη­σης κι η επα­νέ­ναρ­ξή του). Τα σκη­νι­κά αλλά­ζουν, το γενι­κό σκη­νι­κό όμως όχι και εμείς στο ίδιο έργο θεατές…