Eurovision, ποδήλατο, gay και άλλοι παράμετροι της επικοινωνιακής πολιτικής του Ισραήλ στο παιχνίδι των τετελεσμένων

«Τον επό­με­νο χρό­νο τα λέμε στην Ιερου­σα­λήμ», θριαμ­βο­λο­γού­σε ο Ισραη­λι­νός πρω­θυ­πουρ­γός Μπέν­τζα­μιν Νετα­νιά­χου μετά τη νίκη της ερμη­νεύ­τριας Νέτα στον δια­γω­νι­σμό τρα­γου­διού της Eurovision. Μία δήλω­ση που όμως— καθώς σημειώ­νει η ισπα­νι­κή εφη­με­ρί­δα La Vangiardia—φέρνει σε πολύ δύσκο­λη θέση τους διορ­γα­νω­τές του δια­γω­νι­σμού, καθώς η Ιερου­σα­λήμ, με βάση το διε­θνές δίκαιο και τη εξαι­ρέ­σει του Αμε­ρι­κα­νού προ­έ­δρου Ντό­ναλντ Τραμπ, δεν θεω­ρεί­ται από την Ευρώ­πη ως πρω­τεύ­ου­σα του Ισραήλ. 

Για το ίδιο το εβραϊ­κό κρά­τος η «Ιερή Πόλη» απο­τε­λεί την νόμι­μη κι αδια­φι­λο­νί­κη­τη πρω­τεύ­ου­σά του και θα κάνει τα πάντα για να διε­ξα­χθεί εκεί ο επό­με­νος τελι­κός. Προ­φα­νής στό­χος του Νετα­νιά­χου; Να απο­δε­χθεί de facto όλος ο κόσμος την Ιερου­σα­λήμ ως νόμι­μη πρω­τεύ­ου­σα του Ισρα­ήλ, παρά τις αντι­δρά­σεις που προ­βάλ­λει ενα­ντί­ον αυτής της προ­ο­πτι­κής ολά­κε­ρος ο Αρα­βι­κός κόσμος.

Μέχρι στιγ­μής το στοί­χη­μα που έχει θέσει η ισραη­λι­νή κυβέρ­νη­ση της βγαί­νει: πέρα από τη μετα­φο­ρά της αμε­ρι­κα­νι­κής πρε­σβεί­ας στην Ιερου­σα­λήμ, τη νίκη στη Eurovision, άλλο ένα βήμα για την ‘σιω­πη­λή συναι­νέ­σει’ απο­δο­χή της πόλης ως πρω­τεύ­ου­σας του Ισρα­ήλ, έγι­νε στην αρχή του μήνα με την διε­ξα­γω­γή της έναρ­ξης και της πρώ­της δια­δρο­μής του ποδη­λα­τι­κού γύρου της Ιτα­λί­ας, του πασί­γνω­στου Giro, στις οδούς της Ιερουσαλήμ.

Η κίνη­ση τού­τη δεν ήταν απλώς μία πρώ­της τάξε­ως του­ρι­στι­κή προ­βο­λή της Ιερου­σα­λήμ, αλλά περι­βαλ­λό­ταν συνά­μα και μία σαφή ιδε­ο­λο­γι­κή φόρ­τι­ση. Μολο­νό­τι η δια­δρο­μή δεν περιέ­τρε­χε ούτε ένα εκα­το­στό από την κατει­λημ­μέ­νη Ανα­το­λι­κή Ιερουσαλήμ—το Παλαι­στι­νια­κό κομ­μά­τι της Ιερής Πόλης—ο επί­ση­μος χάρ­της του αγώ­να παρου­σί­α­ζε την πόλη ενιαία, χωρίς να υπάρ­χει η παρα­μι­κρή ένδει­ξη, ή ανα­φο­ρά, για την παρά­δο­ξη κατά­στα­ση που επι­κρα­τεί στην πόλη μετά τον δια­χω­ρι­σμό της το 1947, έως την κατά­λη­ψη του ανα­το­λι­κού τομέα από το Ισρα­ήλ στον πόλε­μο του 1967. Απο­σιω­πώ­ντας τη δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή, ο Giro χρη­σί­μευ­σε επί­σης για να ‘εξα­φα­νί­σει’ το παλαι­στι­νια­κό στοι­χείο, αλλά και τις αδιά­λει­πτες παρα­βιά­σεις των ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των από το Ισρα­ήλ, απο­τε­λώ­ντας μία καθαρ­τι­κή εικό­να για το Ισρα­ήλ, την οποία το εβραϊ­κό κρά­τος προ­έ­βα­λε παντοδαπώς.

«Κάθε παρά­γο­ντας που εμπλέ­κε­ται σε κάποια διέ­νε­ξη πασχί­ζει να βρει τρό­πους να υπο­γραμ­μί­σει εμφα­τι­κά μόνον τις θετι­κές πλευ­ρές του. Για τού­το, και η παρα­μι­κρό­τε­ρη επι­τυ­χία στον τομέα της προ­πα­γάν­δας, προ­σφέ­ρει δύνα­μη. Η επι­τυ­χία να διε­ξα­χθεί ο Giro στο Ισρα­ήλ, ή η νίκη στη Eurovision εξυ­πη­ρε­τεί στην μετα­τό­πι­ση των ειδή­σε­ων σε άλλο επί­πε­δο» από εκεί­νο της σύγκρου­σης, τονί­ζει ο ειδή­μων σε διε­θνείς συγκρού­σεις του Παν/μιου της Βαρ­κε­λώ­νης Τσα­βιέρ Τζι­ρό. Βέβαια, το Ισρα­ήλ δεν είναι η μονα­δι­κή χώρα που χρη­σι­μο­ποιεί τέτοιες τακτι­κές για να ‘καθα­ρί­σει’ την εικό­να του, όμως ο τρό­πος με τον οποίο χρη­σι­μο­ποιεί την προ­πα­γάν­δα αυτή είναι παραδειγματικός.

Μία από τις πρα­κτι­κές του που έχει δεχθεί τις περισ­σό­τε­ρες κρι­τι­κές είναι η επο­νο­μα­ζό­με­νη Pinkwashing. Φιλο­πα­λαι­στί­νιοι ακτι­βι­στές και μέλη της κοι­νό­τη­τας ΛΟΑΤ( LGTB) καταγ­γέλ­λουν πως από και­ρού το Ισρα­ήλ προ­βάλ­λει έναν gay friendly χαρα­κτή­ρα του κρά­τους του για να παρου­σια­σθεί ως μία μοντέρ­να, ανε­κτι­κή και ανοι­κτή κοι­νω­νία, σε αντί­θε­ση με την ομο­φο­βι­κή και σεξι­στι­κή παλαι­στι­νια­κή κοι­νό­τη­τα. Και μολο­νό­τι ο ισχυ­ρι­σμός αυτός εδρά­ζε­ται σε μία εν μέρει πραγ­μα­τι­κή δια­πί­στω­ση, οι επι­κρι­τές της ισραη­λι­νής πολι­τι­κής υπο­γραμ­μί­ζουν πως αυτό το γεγο­νός δεν θα πρέ­πει να επι­κα­λύ­πτει, ή να ελα­χι­στο­ποιεί μία άλλη, ανα­ντίρ­ρη­τη, πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: πως το Ισρα­ήλ παρα­βιά­ζει τα ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα των Παλαι­στι­νί­ων. Επί­σης ορι­σμέ­νοι αρνού­νται πως και η εκστρα­τεία τού­τη είναι ειλι­κρι­νής, διό­τι ναι μεν ο Νετα­νιά­χου δεν στα­μα­τά να προ­βάλ­λει την προ­στα­σία των δικαιω­μά­των των ομο­φυ­λο­φί­λων στο εξω­τε­ρι­κό, αλλά σιγά και απο­φεύ­γει να μιλή­σει για αυτά όταν επι­στρέ­φει στο Ισραήλ.

Μία άλλη παρά­με­τρος της επι­κοι­νω­νια­κής πολι­τι­κής του Ισραη­λι­νού κρά­τους είναι να παρου­σιά­ζει τα τιμω­ρη­τι­κά του μέτρα κατά των Παλαι­στι­νί­ων ως αντί­δρα­ση. «Παρου­σιά­ζο­νται ως θύμα­τα που απα­ντούν σε μία επί­θε­ση, λησμο­νώ­ντας πως η αλυσ­σί­δα των γεγο­νό­των ξεκι­νά από πολύ πιο πίσω και πως το σημα­ντι­κό­τε­ρο δεν είναι ποιος «άρχε­ται χει­ρών αδί­κων», αλλά ποιος θα πρέ­πει να στα­μα­τή­σει», υπο­γραμ­μί­ζει ο Τζι­ρό. Η δημό­σια εικό­να που παρου­σιά­ζουν οι Ισραη­λι­νοί είναι πολύ φρο­ντι­σμέ­νη: «οι ισραη­λι­νοί εκπρό­σω­ποι παρου­σιά­ζο­νται ήρε­μοι, μετρη­μέ­νοι, λογι­κοί, εγγύ­τε­ρα στον τρό­πο έκφρα­σης και συμπε­ρι­φο­ράς με τους Δυτι­κούς, ενώ οι Παλαι­στί­νιοι παρου­σιά­ζο­νται οργί­λοι και περι­γρά­φο­νται ως πιο επιρ­ρε­πείς στο συναί­σθη­μα και πιο ανορ­θο­λο­γι­κοί», προ­σθέ­τει ο ίδιος.

Η εμπει­ρία έχει απο­δεί­ξει πως το Ισρα­ήλ καί­τοι δεν υπα­κού­ει στις διε­θνείς συν­θή­κες δεν έχει υπο­στεί συνέ­πειες γι’ αυτό. Ένα ατρά­ντα­χτο παρά­δειγ­μα είναι οι οικι­σμοί εποί­κων. «Η κατά­λη­ψη της Δυτι­κής όχθης, δεν είναι απλώς έκνο­μη, είναι εντε­λώς παρά­νο­μη», υπεν­θυ­μί­ζει ο Τζι­ρό. Όμως το Ισρα­ήλ έχει διδα­χθεί πως είναι καλ­λί­τε­ρο να προ­χω­ρείς χωρίς να ζητείς την άδεια και κατό­πιν να κάνεις κάποιες παρα­χω­ρή­σεις, που μοιά­ζουν στην κοι­νή γνώ­μη σα να έκα­νες μέγι­στες υπο­χω­ρή­σεις. «Παί­ζουν ένα πολι­τι­κό παι­χνί­δι τετε­λε­σμέ­νων γεγο­νό­των», προ­σθέ­τει ο Τζιρό.

Δεν έχει περά­σει μία εβδο­μά­δα από τη νίκη στην Eurovision και ο Νετα­νιά­χου ήδη δια­λα­λεί πως ο επό­με­νος τελι­κός θα διε­ξα­χθεί στην Ιερου­σα­λήμ, παί­ζο­ντας άλλη μία φορά το παι­χνί­δι των τετε­λε­σμέ­νων, παρά την όποια επι­κιν­δυ­νό­τη­τα του να παί­ζεις με την Ιερή Πόλη. Τη Δευ­τέ­ρα 58 άνθρω­ποι βρή­καν τον θάνα­το στις δια­δη­λώ­σεις κατά της μετα­φο­ράς της Αμε­ρι­κα­νι­κής πρε­σβεί­ας στην Ιερου­σα­λήμ. «Κάθε τέτοια δρά­ση έρχε­ται να προ­στε­θεί στο βου­νό από παρα­βιά­σεις που δια­πι­στώ­νει η διε­θνής κοι­νό­τη­τα και υφί­στα­ται ο αρα­βι­κός πλη­θυ­σμός από την πλευ­ρά του Ισρα­ήλ και κατ’ επέ­κτα­ση, από τις χώρες που το στη­ρί­ζουν». Πλέ­ον οι ευρω­παϊ­κές χώρες θα πρέ­πει να απο­φα­σί­σουν πως θα αντι­με­τω­πί­σουν την συμ­με­το­χή τους σε μία πόλη, που είναι κατει­λημ­μέ­νη, σε έναν τελι­κό όπου ο ισραη­λι­νός κατο­χι­κός στρα­τός θα είναι ένας άβο­λος απρό­σκλη­τος συμμετέχων.

Πηγή: thpressroom / La Vanguardia / ΑΠΕ