Eurovision: Στην κυβέρνηση η ευθύνη της συμμετοχής και όχι στην απολίτικη (!) Κατερίνα Ντούσκα

Eurovision: Ξεκι­νά αύριο η «πολυ­συ­ζη­τη­μέ­νη» φετι­νή διορ­γά­νω­ση του δια­γω­νι­σμού της Eurovision στο Ισρα­ήλ με την ντρο­πια­στι­κή συμ­με­το­χή της Ελλά­δας.  Η φετι­νή διορ­γά­νω­ση φέρ­νει πιο έντο­να στην επι­φά­νεια τον αντι­δρα­στι­κό χαρα­κτή­ρα και τον πραγ­μα­τι­κό ρόλο αυτού του παμπά­λαιου θεσμού, που καθιε­ρώ­θη­κε στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του 1950, σε μια περί­ο­δο που σοβού­σε ο «ψυχρός πόλε­μος» με έξαρ­ση της αντι­σο­βιε­τι­κής – αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας και ανοι­χτές προ­σπά­θειες υπο­νό­μευ­σης και απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης των νεα­ρών Λαϊ­κών Δημο­κρα­τιών. Την ίδια περί­ο­δο, η ένω­ση των ευρω­παϊ­κών μονο­πω­λί­ων, η τότε ΕΟΚ, έκα­νε τα πρώ­τα της βήμα­τα, αξιο­ποιώ­ντας φυσι­κά και κάθε μέσο στην προ­σπά­θεια «νομι­μο­ποί­η­σής» της στα μάτια των λαών στους οποί­ους έως και σήμε­ρα αυτο­πα­ρου­σιά­ζε­ται ως τάχα «ένω­σή τους».

Ανα­µφί­βο­λα, η διορ­γά­νω­ση πρό­κει­ται να χρη­σι­µο­ποι­η­θεί για να προ­βλη­θεί ενώ­πιον εκα­το­µµυ­ρί­ων τηλε­θε­α­τών η πλα­στή εικό­να ενός Ισρα­ήλ «ανε­κτι­κού», «πολύ­χρω­µου», «φιλό­τε­χνου», «LGBTfriendly» και ανε­πι­φύ­λα­κτα απο­δε­κτού από τη διε­θνή κοι­νω­νία των πολι­τών. Για να σκε­πα­στούν τα εγκλή­μα­τα του κρά­τους δολο­φό­νου σε βάρος του παλαι­στι­νια­κού λαού. ¨οπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά τόνι­σαν στην έκκλη­ση τους 100 καλ­λι­τέ­χνες από την Παλαι­στί­νη: «Εμείς, Παλαι­στί­νιοι τρα­γου­δι­στές, τρα­γου­δο­ποιοί, χορευ­τές, μου­σι­κοί και άλλοι καλ­λι­τέ­χνες παρο­τρύ­νου­με όλους του συμ­με­τέ­χο­ντες στη Eurovision 2019 να μην συμ­με­τά­σχουν στον φετι­νό δια­γω­νι­σμό. Να απο­φύ­γουν να είναι συμ­μέ­το­χοι στην τακτι­κή του Ισρα­ήλ που χρη­σι­μο­ποιεί καλ­λι­τέ­χνες από όλον το κόσμο με σκο­πό να ξεπλύ­νει τα εγκλή­μα­τα κατά της ανθρω­πό­τη­τας που διαπράττει»).

Η Ελλά­δα στα πλαί­σια των καλών σχέ­σε­ων και των συμ­μα­χιών με το κρά­τος δολο­φό­νο απο­φά­σι­σε τη συμ­με­το­χή. Ήταν από­φα­ση κεντρι­κή η συμ­με­το­χή στο φετι­νό δια­γω­νι­σμό της Eurovision και όχι από­φα­ση της «ελα­φράς» και  εκπρο­σώ­που της απο­λί­τι­κης τέχνης (!) Κατε­ρί­νας Ντού­σκα η οποία εκλή­θη να υπο­στη­ρί­ξει την επι­λο­γή (τους). Βολι­κό, σε αυτή στρέ­φο­νται τα βέλη και μένουν απ’ έξω από το κάδρο οι άρι­στες σχέ­σεις κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — Ισρα­ήλ και τα μεγά­λα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα (Φυσι­κό αέριο, ετοι­μα­ζό­μα­στε να τους φτιά­ξου­με και Μετρό κλπ.). Την ώρα που πυκνώ­νουν οι δολο­φο­νι­κές επι­θέ­σεις του Ισρα­ήλ προς τους Παλαι­στί­νιους, όχι μόνο η χώρα συμ­με­τέ­χει στον δια­γω­νι­σμό, αλλά  ανα­βαθ­μί­ζει τις πολι­τι­κές, οικο­νο­μι­κές και στρα­τιω­τι­κές σχέ­σεις της με το Ισρα­ήλ , στο πλαί­σιο των ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δια­σμών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Είναι η ίδια κυβέρ­νη­ση που δεν υλο­ποιεί την  ομό­φω­νη από­φα­ση της Βου­λής για την ανα­γνώ­ρι­ση του Παλαι­στι­νια­κού κράτους.

Όσο για την κυρία Κατε­ρί­να Ντού­σκα, θδε θα ανα­τρέ­ξου­με στον Τζον Λένον και άλλες περι­πτώ­σεις μου­σι­κών που όρθω­σαν ανά­στη­μα στην αδι­κία, στους δικτά­το­ρες κλπ.. Θα της θυμί­σου­με την περί­ο­δο της δικής μας δικτα­το­ρί­ας αυτούς που τρα­γου­δού­σαν για τη χού­ντα και από την άλλη αυτούς που κάνα­νε τη μου­σι­κή όπλο για να γκρε­μί­σουν τη χού­ντα είτε στις μπουάτ είτε με συναυ­λί­ες στο εξω­τε­ρι­κό. Το No Politica κ. Ντού­σκα έχει εφευ­ρε­θεί από το σύστη­μα για να ψαρεύ­ει χρή­σι­μους ηλίθιους.

Το αληθινό πρόσωπο της Γιουροβίζιον

• Το αστι­κό κρά­τος δεν μπο­ρού­σε να αφή­σει ανεκ­με­τάλ­λευ­το ένα θεσμό, που, από την ίδρυ­σή του, στή­θη­κε σαν (καλ­λι­τε­χνι­κός υπο­τί­θε­ται) μηχα­νι­σμό ιδε­ο­λο­γι­κής χει­ρα­γώ­γη­σης και πολι­τι­κής παρέμ­βα­σης της άρχου­σας τάξης. Πολι­τι­κή, άλλω­στε, είναι και η απο­στο­λή του, όχι για να ανα­δεί­ξει και να επι­βρα­βεύ­σει τα καλύ­τε­ρα δείγ­μα­τα τρα­γου­διών από την πλού­σια καλ­λι­τε­χνι­κή παρα­γω­γή κάθε τόπου, αλλά για να δια­δώ­σει τον απο­κα­λού­με­νο «μαζι­κό πολι­τι­σμό». Έναν εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νο«πολι­τι­σμό», που η αστι­κή τάξη προ­ο­ρί­ζει για τις πλα­τιές λαϊ­κές μάζες και ιδιαί­τε­ρα τα νεο­λαι­ί­στι­κα τμή­μα­τά τους, με βασι­κά συστα­τι­κά του τον απλοϊ­κό στί­χο, το στε­ρε­ό­τυ­πο ύφος, τα τυπο­ποι­η­μέ­να μου­σι­κά μοτί­βα και τελι­κά το ρηχό κι άνευ­ρο περιε­χό­με­νο, που ανα­κυ­κλώ­νει τις παρα­δε­δο­μέ­νες από την κυρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία αντι­λή­ψεις και τις κάλ­πι­κες ή και παρακ­μια­κές αξί­ες της.
• Τίπο­τα, επο­μέ­νως, δε συν­δέ­ει τη Γιου­ρο­βί­ζιον με τον αλη­θι­νό Πολι­τι­σμό και τη γνή­σια καλ­λι­τε­χνι­κή δημιουρ­γία, τη δημιουρ­γία που εμπνέ­ει βαθιά συναι­σθή­μα­τα και ανοί­γει τους ορί­ζο­ντες της σκέ­ψης και της γνώ­σης για τη ζωή. Μια πασα­ρέ­λα απρό­σω­πων κι ανά­λα­των τρα­γου­διών είναι, παρα­σκευα­σμέ­νων με τις συντα­γές των μεγα­θη­ρί­ων της πολι­τι­στι­κής βιο­μη­χα­νί­ας, που μέσα στο φαντα­χτε­ρό περι­τύ­λιγ­μα και τα εντυ­πω­σια­κά εφέ προ­σπα­θούν να κρύ­ψουν τη γύμνια τους, την απου­σία κάθε δημιουρ­γι­κής πνο­ής και επα­φής με την πραγ­μα­τι­κή ζωή, τις αντι­θέ­σεις, τις συγκρού­σεις και τα αιτή­μα­τά της. Η φυγή, άλλω­στε, από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απο­τε­λεί βασι­κό στό­χο αυτών των υπο­προ­ϊ­ό­ντων της βιο­μη­χα­νί­ας του θεά­μα­τος, που συνα­γω­νί­ζο­νται, για να εμφυ­σή­σουν τον εφη­συ­χα­σμό, να εκτο­νώ­σουν την αγα­νά­κτη­ση και να παρα­λύ­σουν τη σκέ­ψη, δια­σφα­λί­ζο­ντας τον εγκλω­βι­σμό στο κυρί­αρ­χο σύστη­μα αντι­λή­ψε­ων και τη στε­ρέ­ω­ση της εξου­σί­ας του κεφαλαίου.
• Τα μονο­πώ­λια του οπτι­κο­α­κου­στι­κού θεά­μα­τος, οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι, που προ­βάλ­λο­νται ως «χορη­γοί», οι εται­ρεί­ες κινη­τής τηλε­φω­νί­ας που εισπράτ­τουν από τα μηνύ­μα­τα και τα ringtones, τα συγκρο­τή­μα­τα μαζι­κής ενη­μέ­ρω­σης, οι βιο­μη­χα­νί­ες ρού­χων life style δεν είναι βέβαια οι μόνοι που υπα­γο­ρεύ­ουν το στίγ­μα και το περιε­χό­με­νο του δια­γω­νι­σμού. Πίσω από τη βιτρί­να αυτής της δήθεν ενο­ποι­η­τι­κής πανευ­ρω­παϊ­κής πολι­τι­στι­κής συνεύ­ρε­σης και συσπεί­ρω­σης δια­γκω­νί­ζο­νται όχι μόνο ειδι­κά οικο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, αλλά και οι γενι­κό­τε­ρες οικο­νο­μι­κές, πολι­τι­κές, γεω­πο­λι­τι­κές επι­διώ­ξεις των ιδιο­κτη­τών του πλού­του και μαί­νε­ται ο πόλε­μος των αντα­γω­νι­σμών ανά­με­σα στις κυβερ­νή­σεις που τις εκπροσωπούν.
• Στο γενι­κό συμ­φέ­ρον της τάξης τους, όμως, όλοι ομο­νο­ούν: Τα εκα­τομ­μύ­ρια των κατα­πιε­σμέ­νων Ευρω­παί­ων, θεα­τών της Γιου­ρο­βί­ζιον, πρέ­πει να πεί­θο­νται και να υιο­θε­τούν ως σοφό­τε­ρη και βολι­κό­τε­ρη στά­ση απέ­να­ντι στη ζωή την κοι­νω­νι­κή, πολι­τι­κή αδρα­νο­ποί­η­ση. Αλί­μο­νο αν αυτό το πλή­θος αρχί­σει να συνει­δη­το­ποιεί την κατά­στα­σή του ως αντι­κεί­με­νο και θύμα της πολι­τι­κής του κεφα­λαί­ου! Γι’ αυτό, άλλω­στε, ο κανο­νι­σμός της Γιου­ρο­βί­ζιον, τυπι­κά, απα­γο­ρεύ­ει κάθε ανά­μει­ξη των στί­χων, της μου­σι­κής και του τρό­που παρου­σί­α­σης των τρα­γου­διών στην πολι­τι­κή. Φυσι­κά, πρό­κει­ται για απύθ­με­νη υπο­κρι­σία, αφού όλη αυτή η κοι­νω­νι­κή απο­χαύ­νω­ση και πολι­τι­στι­κή ισο­πέ­δω­ση που δια­χέ­ε­ται από το βλα­κώ­δες, αλλά καθό­λου ακίν­δυ­νο περιε­χό­με­νό της, είναι πρά­ξη βαθύ­τα­τα πολι­τι­κή. Μια πρά­ξη που αφο­ρά την πεμ­πτου­σία της πολι­τι­κής, την ταξι­κή πάλη γύρω από το θέμα της εξουσίας.
• Από τα παρα­πά­νω, εύκο­λα κατα­λα­βαί­νει κανείς ότι η πολι­τι­κή δεν ήταν ποτέ εκτός Γιου­ρο­βί­ζιον, όπως θέλουν να παρου­σιά­σουν οι συντε­λε­στές της. Ετσι κι αλλιώς, ακό­μα και στο πιο άπει­ρο μάτι είναι φανε­ρό ότι η θεμα­το­λο­γία, οι νικη­τές ή οι συμ­με­το­χές, ακό­μα και οι βαθ­μο­λο­γί­ες των κρι­τών και των επι­τρο­πών, εξυ­πη­ρε­τούν κάθε χρό­νο συγκε­κρι­μέ­νες σκο­πι­μό­τη­τες, συμ­μα­χί­ες κ.ά., ενώ ανοί­γουν θέμα­τα και προ­ω­θούν αξί­ες που καμία σχέ­ση δεν έχουν με τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Η δια­φο­ρά είναι ότι, για μια σει­ρά λόγους, τα τελευ­ταία χρό­νια που η βαρ­βα­ρό­τη­τα του καπι­τα­λι­σμού και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων, όπως η ΕΕ, απο­κα­λύ­πτε­ται σε όλο της το μεγα­λείο, δημιουρ­γώ­ντας και δυνα­τό­τη­τες στους λαούς να βγά­λουν συμπε­ρά­σμα­τα, η Γιου­ρο­βί­ζιον υπο­χρε­ώ­νε­ται να εκθέ­σει ανοι­χτά, χωρίς προ­σποι­ή­σεις, προ­σχή­μα­τα και κωλύ­μα­τα κανο­νι­σμών, την πολι­τι­κή στρά­τευ­σή της στο πλευ­ρό του κεφα­λαί­ου, προ­σθέ­το­ντας με τη σει­ρά της μια «καλ­λι­τε­χνι­κή» πινε­λιά στα γενι­κό­τε­ρα μέτρα πρό­λη­ψης κάθε απει­λη­τι­κού για την αστι­κή εξου­σία ενδεχόμενου.
• Η ανθρω­πό­τη­τα, και πάνω απ’ όλους η εργα­τι­κή τάξη και η νέα γενιά της, πρέ­πει να κλεί­σει τ’ αυτιά της στα κακό­η­χα μοι­ρο­λα­τρι­κά τρα­γού­δια των εκμε­ταλ­λευ­τών της πως τίπο­τα πια δε γίνε­ται. Οι νόμοι της δια­λε­κτι­κής είναι αμείλικτοι: