“Hasta Siempre Fidel!”: Τίμησαν τον Φιντέλ Κάστρο στη Θεσσαλονίκη

Με επι­τυ­χία έλα­βε χώρα την Παρα­σκευή 28 Απρι­λί­ου στην αίθου­σα «Μανώ­λης Ανα­γνω­στά­κης» του δημαρ­χεί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης η εκδή­λω­ση που συν­διορ­γά­νω­σαν ο Ελλη­νο­κου­βα­νι­κός Σύν­δε­σμος Φιλί­ας και Αλλη­λεγ­γύ­ης Θεσ­σα­λο­νί­κης και η Επι­τρο­πή για τη Διε­θνή Ύφε­ση και Ειρή­νη Θεσ­σα­λο­νί­κης (ΕΔΥΕΘ) για τον ιστο­ρι­κό ηγέ­τη της Κού­βας Φιντέλ Κάστρο. Στην εκδή­λω­ση παραβρέ­θη­κε η πρέ­σβης της Δημο­κρα­τί­ας της Κού­βας στην Ελλά­δα  Zelmys María Domínguez Cortina και ο σύμ­βου­λος της πρε­σβεί­ας Jose Oriol Martinez, το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Θεο­δό­σης Κων­στα­ντι­νί­δης, ο βου­λευ­τής του ΚΚΕ Γιάν­νης Δελής και εκπρό­σω­ποι οργα­νώ­σε­ων του φιλει­ρη­νι­κού κινή­μα­τος της πόλης. 

Χαι­ρε­τι­σμό απηύ­θυ­νε η πρέ­σβης της Κού­βας η οποία ευχα­ρί­στη­σε τους διορ­γα­νω­τές και τους παρευ­ρι­σκό­με­νους για την τιμή που απο­δί­δουν στο πρό­σω­πο του Φιντέλ Κάστρο και την αλλη­λεγ­γύη τους στον κου­βα­νι­κό λαό. «Είναι τιμή να παρευ­ρί­σκο­μαι στην σημα­ντι­κή αυτή πολι­τι­κή εκδή­λω­ση που τιμά το Αρχη­γό της κου­βα­νι­κής επα­νά­στα­σης Φιντέλ Κάστρο Ρουζ, τις κατα­κτή­σεις και την κλη­ρο­νο­μιά του. Ο Φιντέλ, όπως όλοι οι Κου­βα­νοί συνή­θι­ζαν να τον απο­κα­λούν, παρα­μέ­νει ζωντα­νός στις καρ­διές όλων των ανδρών και γυναι­κών που θαυ­μά­ζουν τον οικου­με­νι­κό αυτό άνθρω­πο. Η κλη­ρο­νο­μιά του είναι ο οδη­γός μας για να συνε­χί­σου­με την οικο­δό­μη­ση της επα­νά­στα­σης» σημεί­ω­σε, μετα­ξύ άλλων η πρέ­σβης Zelmys  María Domínguez Cortina.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

«Ευχό­μα­στε μαζί με όλους τους λαούς του κόσμου, η κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση να ζει πάντα, να μας εμπνέ­ει, να μας οδη­γεί στους δύσκο­λους αγώ­νες που έρχο­νται στο μέλ­λον».

Από τους ομι­λη­τές της εκδή­λω­σης, ο καθη­γη­τής Σύγ­χρο­νης Ιστο­ρί­ας του ΑΠΘ Γιώρ­γος Μαρ­γα­ρί­της ανέ­λυ­σε το ιστο­ρι­κό πλαί­σιο στο οποίο έλα­βε χώρα η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, συν­δέ­ο­ντας τον ηρω­ϊ­κό αγώ­να των κου­βα­νών ανταρ­τών του Φιντέλ με τους λαϊ­κούς αγώ­νες του σήμε­ρα και του αύριο. «Έχου­νε περά­σει 58 χρό­νια από το θρί­αμ­βο της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης το 1959. Ο Φιντέλ, απ’ τους πρω­τα­γω­νι­στές της επα­νά­στα­σης αυτής δεν είναι πια μαζί μας. Η κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, η επα­να­στα­τι­κή Κού­βα παρα­μέ­νουν μέρος του κόσμου μας, συνε­χί­ζουν το έργο εκεί που το άφη­σε ο Φιντέλ και εξα­κο­λου­θούν να εμπνέ­ουν τους λαούς του κόσμου, ανά­με­σα τους και το δικό μας λαό σ’ αυτόν τον σκλη­ρό αιώ­να, όπως προ­α­ναγ­γέλ­λε­ται ο 21ος» σημεί­ω­σε.

Κάνο­ντας ανα­φο­ρά στην προ­ε­πα­να­στα­τι­κή Κού­βα του δικτά­το­ρα Μπα­τί­στα και στο ρόλο των αποι­κιο­κρα­τών-ιμπε­ρια­λι­στών της επο­χής, ο Γ.Μαργαρίτης τόνι­σε, μετα­ξύ άλλων: «Η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση δεν έγι­νε σε κάποιο από­μα­κρο μέρος του κόσμου, σε τόπους αδιά­φο­ρους για τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις επι­διώ­ξεις των ιμπε­ρια­λι­στών. Στην γει­το­νιά της δύνα­μης που κυριαρ­χού­σε στον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο έγι­νε, λίγα ναυ­τι­κά μίλια μόλις μακριά από τις ακτές των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, στο κέντρο μιας θάλασ­σας που η Ουά­σιγ­κτον θεω­ρού­σε «δική της» για περισ­σό­τε­ρο από έναν αιώ­να».

Συνε­χί­ζο­ντας, προσθεσε:

«Η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση ακό­μα δεν έγι­νε σε μια αδιά­φο­ρη, πολι­τι­κά απα­θή επο­χή. Ο Ψυχρός Πόλε­μος, η ανε­λέ­η­τη ανα­μέ­τρη­ση του σοσια­λι­στι­κού με το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα κανο­ναρ­χού­σε τις τύχες του κόσμου. Στα 1959 μαί­νο­νταν σκλη­ρές συγκρού­σεις σε κάθε γωνιά του πλα­νή­τη. Ήταν οι και­ροί των αγώ­νων των λαών ενά­ντια στην αποι­κιο­κρα­τία. Στην Ινδο­κί­να, στην τρα­γι­κή Αλγε­ρία, στην πάντο­τε εύφλε­κτη Μέση Ανα­το­λή, στο Κογκό, στην Κένυα, στην κοντι­νή μας Κύπρο μάτω­ναν οι λαοί, σκό­τω­ναν οι αποι­κιο­κρά­τες. Και στη λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή εναλ­λάσ­σο­νταν οι δικτά­το­ρες και μαζί τους όλες οι μέθο­δοι βασα­νι­στη­ρί­ων που η σύγ­χρο­νη επο­χή- μαζί με όσα πρό­σθε­σε ο ναζι­σμός από τέτοιες εμπει­ρί­ες στον Β’ παγκό­σμιο πόλε­μο- είχε εφεύ­ρει. Ο δήμιος και ο βασα­νι­στής είχε πλέ­ον επί­ση­μη πιστο­ποί­η­ση, ιδιό­τη­τα και δίπλω­μα. Η Κεντρι­κή Υπη­ρε­σία Πλη­ρο­φο­ριών των ΗΠΑ, η γνω­στή μας CIA, πιστο­ποιού­σε και κατο­χύ­ρω­νε το «επάγ­γελ­μα». Και στη­ρί­ζο­νταν σε αυτό πλη­θω­ρι­κά στην εύφλε­κτη, βυθι­σμέ­νη στη μιζέ­ρια και την αδι­κία λατι­νι­κή Αμερική.

 Έπει­τα η Κού­βα δεν ήταν μια τυχαία, για την ιστο­ρία των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών χώρα. Απο­τε­λού­σε ένα είδος βιτρί­νας, ένα είδος προ­τύ­που, παρα­δείγ­μα­τος, «μοντέ­λου», για την αμε­ρι­κα­νι­κή αποι­κιο­κρα­τία. Ετού­τη η ιστο­ρία ήταν παλιά, ανα­γό­ταν στα 1898. Επρό­κει­το για τον πρώ­το «ανθρω­πι­στι­κό» πόλε­μο των ΗΠΑ, την πρώ­τη τους  ιμπε­ρια­λι­στι­κή εκστρα­τεία. Το πρό­σχη­μα της επέμ­βα­σης ήταν οι άγριες μέθο­δοι κατα­στο­λής που εφάρ­μο­ζαν οι ισπα­νι­κές αποι­κιο­κρα­τι­κές αρχές ενά­ντια στους εξε­γερ­μέ­νους αγρό­τες των φυτειών και τους αγω­νι­στές της ανε­ξαρ­τη­σί­ας. Ετού­το το θεά­ρε­στο έργο της «απο­κα­τά­στα­σης των ελευ­θε­ριών» -εάν κάτι σας θυμί­ζουν αυτά για τον σύγ­χρο­νο κόσμο μάλ­λον έχε­τε δίκιο – οι ιμπε­ρια­λι­στές πάντο­τε εκστρα­τεύ­ουν για να «σώσουν τις ελευ­θε­ρί­ες και τους λαούς του κόσμου», ενι­σχύ­θη­κε την κατάλ­λη­λη στιγ­μή από την μυστη­ριώ­δη έκρη­ξη που κατέ­στρε­ψε το αμε­ρι­κα­νι­κό πολε­μι­κό πλοίο Μαί­ην στο λιμά­νι της Αβά­νας. Με τον τρό­πο αυτό το διστα­κτι­κό Κογκρέσ­σο και η κοι­νή γνώ­μη των ΗΠΑ συναί­νε­σαν στον πόλε­μο «απε­λευ­θέ­ρω­σης» της Κού­βας, των Φιλιπ­πί­νων και άλλων ισπα­νι­κών αποικιών. 

 Η εν λόγω απε­λευ­θέ­ρω­ση δεν έφε­ρε την ευτυ­χία στους θεω­ρη­τι­κά απε­λευ­θε­ρω­μέ­νους λαούς. Αντί­θε­τα έφε­ρε κάτι σαν και αυτό που φέρ­νουν οι σημε­ρι­νές «πορ­το­κα­λί επα­να­στά­σεις», τα κινή­μα­τα της κατσα­ρό­λας ή η αρα­βι­κή «άνοι­ξη». Αίμα έφε­ραν, πολύ αίμα (Φιλιπ­πί­νες) και μόνι­μη εξα­θλί­ω­ση στους λαούς. Μετά το μακε­λειό στις Φιλιπ­πί­νες οι ΗΠΑ απο­φά­σι­σαν να αλλά­ξουν τακτι­κή στην Κού­βα. Στα 1902 έδω­σαν μια κατ’ όνο­μα «ανε­ξαρ­τη­σία» στο νησί. Την νεο­ε­πι­βλη­θεί­σα «αμε­ρι­κα­νι­κή ελευ­θε­ρία» ανέ­λα­βαν έκτο­τε να τη δια­χει­ρι­στούν δικτά­το­ρες κάθε είδους και μορ­φής, με κοι­νό χαρα­κτη­ρι­στι­κό το μίσος για το λαό τους, την πίστη και την αφο­σί­ω­σή τους στις ΗΠΑ και την δια­φθο­ρά δια­μέ­σου της συμ­με­το­χής τους σε κάθε κερ­δο­σκο­πι­κή επι­χεί­ρη­ση που λεη­λα­τού­σε ανθρώ­πι­νους και φυσι­κούς πόρους της χώρας τους, Με στή­ριγ­μα στρα­τούς πραι­τω­ρια­νών, λεγε­ώ­νες βασα­νι­στών «made in USA», στρα­τό­πε­δα και φυλα­κές, χαφιέ­δες και παρα­κρα­τι­κούς. Γενι­κά με όλες αξί­ες του τότε λεγό­με­νου «ελεύ­θε­ρου κόσμου».

Ενά­ντια σε ένα τέτοιο δικτά­το­ρα τον Μπα­τί­στα ορθώ­θη­καν οι κου­βα­νοί επα­να­στά­τες από τα πρώ­τα χρό­νια του μετα­πο­λε­μι­κού κόσμου, τα χρό­νια του Ψυχρού Πoλέμου. Δεν ήταν ένας τυχαί­ος δικτά­το­ρας. Πρυ­τά­νευε ανά­με­σα στους ομοί­ους του στην Καραϊ­βι­κή και από κοι­νού με αυτούς –ειδι­κά με τον δύσο­σμο Τρου­χίλ­λο του Αγί­ου Δομή­νι­κου- κατα­δυ­νά­στευε τους λαούς του αρχι­πε­λά­γους. Φυσι­κά ήταν άνθρω­πος των ΗΠΑ. Από το 1933 κυβερ­νού­σε άμε­σα ή έμμε­σα το νησί, άλλο­τε με φιλε­λεύ­θε­ρο, άλλο­τε με δεσπο­τι­κό πρό­σω­πο, όπως οι εκά­στο­τε ανά­γκες των και­ρών το απαι­τού­σαν. (Από τους πρώ­τους στον πόλε­μο των ΗΠΑ κατά των Ναζί και μάλι­στα με πρω­το­βου­λί­ες για πόλε­μο ενά­ντια στον φασί­στα Φράνκο!). 

 Στον και­ρό του Μακαρ­θι­σμού και της αντι­κο­μου­νι­στι­κής σταυ­ρο­φο­ρί­ας στα 1950 τα φιλε­λεύ­θε­ρα πήγαν περί­πα­το, ξεχά­στη­καν. Το 1952 ο Μπα­τί­στα έγι­νε δικτά­το­ρας με στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα και το καθε­στώς που εγκα­τέ­στη­σε ήταν ένα μείγ­μα τρο­μο­κρα­τί­ας, βίας, αίμα­τος, εκμε­τάλ­λευ­σης, δια­φθο­ράς. Η Αβά­να έγι­νε πλυ­ντή­ριο χρή­μα­τος για τα βρώ­μι­κα χρή­μα­τα που δικτά­το­ρες, αξιω­μα­τού­χοι, στρα­τη­γοί και καπι­τα­λι­στές κέρ­δι­ζαν σε βάρος των λαών. Έγι­νε η αγα­πη­μέ­νη πόλη της μαφί­ας όπου παί­ζο­νταν στη ρου­λέ­τα τα κέρ­δη από το εμπό­ριο ναρ­κω­τι­κών και ανθρώ­πων –γυναι­κών κυρί­ως. Ήταν έλε­γαν οι απο­λο­γη­τές του «ελεύ­θε­ρου κόσμου», του καπι­τα­λι­στι­κού «θαύ­μα­τος» η πόλη της χαράς, η πόλη της νύκτας, που έλα­μπε στο σκο­τά­δι της λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής.»

Για την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση ο Γ. Μαρ­γα­ρί­της υπο­γράμ­μι­σε: «Ενά­ντια σε αυτόν τον κόσμο ορθώ­θη­κε ο Φιντέλ Κάστρο και οι συντρό­φοι του την ίδια περί­που επο­χή.  Οι συσχε­τι­σμοί δεν ήταν ευνοϊ­κοί. Ο πραγ­μα­τι­κός αντί­πα­λος ήταν κοντι­νός, πανί­σχυ­ρος, επι­βλη­τι­κός. Είχε αλλο­τριώ­σει, είχε συν­δέ­σει με τον κόσμο του και τα συμ­φέ­ρο­ντά του ένα σημα­ντι­κό τμή­μα της κοι­νω­νί­ας της Κού­βας – όπως και των άλλων λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κων χωρών. Είχε πραι­τω­ρια­νούς, είχε χαφιέ­δες, είχε προ­πα­γαν­δι­στές, είχε προ­στά­τες. Οι επα­να­στά­τες τίπο­τε από αυτά δεν είχαν».

Υπεν­θύ­μι­σε, μετα­ξύ άλλων, πως οι κου­βα­νοί επα­να­στά­τες, υπό την ηγε­σία του Φιντέλ «τόλ­μη­σαν όταν οι συσχε­τι­σμοί δεν τους ευνο­ού­σαν, τόλ­μη­σαν μέσα στο κάστρο των εχθρών τους, τόλ­μη­σαν για­τί πίστευαν στο δίκιο τους και είχαν εμπι­στο­σύ­νη στο λαό τους», κάνο­ντας ανα­φο­ρά στα γεγο­νό­τα που οδή­γη­σαν στην Επα­νά­στα­ση, από την επί­θε­ση στο στρα­τό­πε­δο Μον­κά­δα το 1953 και την σύλ­λη­ψη του Φιντέλ μέχρι την από­βα­ση στην Κού­βα των 80 επα­να­στα­τών με το θρυ­λι­κό πλοιά­ριο «Γκράν­μα».

Ο καθ. Γιώρ­γος Μαρ­γα­ρί­της σημεί­ω­σε επί­σης ότι σήμε­ρα, «το παρά­δειγ­μα της Κού­βας σημαί­νει πάρα πολ­λά», προ­σθέ­το­ντας πως «οι εχθροί που αντι­με­τώ­πι­σε ο Κάστρο μοιά­ζουν πολύ με αυτούς που εμείς σήμε­ρα εδώ, οι επα­να­στά­τες της Ελλά­δας, έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με».

ΝΙΚΟΣ ΜΟΤΤΑΣ

Η ιστο­ρι­κή κλη­ρο­νο­μιά του Κομα­ντά­ντε Φιντέλ Κάστρο, η δυνα­τό­τη­τα των λαών να βγουν στο προ­σκή­νιο και να διεκ­δι­κή­σουν την απε­λευ­θέ­ρω­ση τους από τα δεσμά του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος, στοι­χειώ­νει και θα στοι­χειώ­νει για πάντα τους πραι­τω­ρια­νούς της αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας».

Από την πλευ­ρά του, ο Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας του Ελλη­νο­κου­βα­νι­κού Συν­δέ­σμου Θεσ­σα­λο­νί­κης Νίκος Μότ­τας ανα­φέρ­θη­κε στις συκο­φα­ντι­κές επι­θέ­σεις αστι­κών και οπορ­του­νι­στι­κών κέντρων που ακο­λού­θη­σαν το θάνα­το του Φιντέλ, υπο­γραμ­μί­ζο­ντας ότι ο βιο­λο­γι­κός θάνα­τος του κου­βα­νού επα­να­στά­τη λει­τούρ­γη­σε «ως αφορ­μή για να ξεδι­πλω­θεί μια ευρύ­τε­ρη επί­θε­ση λάσπης ενά­ντια στον Σοσια­λι­σμό, με στό­χο να μη βγουν συμπε­ρά­σμα­τα από τον αγώ­να του κου­βα­νι­κού λαού, να συσκο­τι­στούν και να δια­στρε­βλω­θούν πλή­ρως οι σημα­ντι­κές κατα­κτή­σεις του σοσια­λι­σμού στην Κού­βα».

Μετα­ξύ άλλων, σημεί­ω­σε ο Ν.Μόττας: «Πίσω από κάθε συκο­φα­ντία για τον «δικτά­το­ρα Κάστρο» κρύ­βε­ται η αγω­νιώ­δης προ­σπά­θεια της αστι­κής τάξης και των πραι­τω­ρια­νών της να μη βγουν συμπε­ρά­σμα­τα από τον αγώ­να του κου­βα­νι­κού λαού, να συσκο­τι­στούν και να δια­στρε­βλω­θούν πλή­ρως οι κατα­κτή­σεις του σοσια­λι­σμού στην Κούβα.

Το παρά­δειγ­μα της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης δεί­χνει ότι ένας λαός που θα βαδί­σει στο σοσια­λι­στι­κό δρό­μο ακό­μα και αν ξεκι­νή­σει από πολύ χαμη­λό επί­πε­δο ανά­πτυ­ξης παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων μπο­ρεί να έχει μεγά­λες κατα­κτή­σεις όσον αφο­ρά τις εργα­τι­κές — λαϊ­κές ανάγκες.

Είναι σαφές ότι τα σπου­δαία επι­τεύγ­μα­τα της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης σε μια σει­ρά τομείς της κοι­νω­νι­κής ζωής ενο­χλούν τους απο­λο­γη­τές της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας. Ενο­χλεί, για παρά­δειγ­μα, το γεγο­νός ότι η επα­να­στα­τι­κή κυβέρ­νη­ση του Φιντέλ παρέ­λα­βε μια χώρα- αποι­κία των ΗΠΑ- με πολύ χαμη­λό επί­πε­δο παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων και τη μετέ­τρε­ψε στα­δια­κά, με την ανε­κτί­μη­τη και καθο­ρι­στι­κή οικο­νο­μι­κή συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, σε ένα κρά­τος με υψη­λού επι­πέ­δου, προ­σβά­σι­μες σε όλο το λαό, δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, Πρό­νοιας, Πολι­τι­σμού και Αθλη­τι­σμού».

«Η ιστο­ρι­κή κλη­ρο­νο­μιά του Κομα­ντά­ντε Φιντέλ Κάστρο, η δυνα­τό­τη­τα των λαών να βγουν στο προ­σκή­νιο και να διεκ­δι­κή­σουν την απε­λευ­θέ­ρω­ση τους από τα δεσμά του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος, στοι­χειώ­νει και θα στοι­χειώ­νει για πάντα τους πραι­τω­ρια­νούς της αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας. Η ζωή του Φιντέλ Κάστρο, ταυ­τι­σμέ­νη με την Επα­νά­στα­ση του 1959 και την προ­σπά­θεια οικο­δό­μη­σης του Σοσια­λι­σμού στο γεω­γρα­φι­κά μικρό αλλά ηρω­ϊ­κό αυτό νησί της Καραϊ­βι­κής, απο­τε­λεί την πλέ­ον χει­ρο­πια­στή από­δει­ξη αυτού που έλε­γε ο εθνι­κός ποι­η­τής της Κού­βας, ο Χοσέ Μαρ­τί: “Ο καλύ­τε­ρος τρό­πος να πεις κάτι είναι να το κάνεις».

Υπο­γράμ­μι­σε ότι «Σε πεί­σμα των κάθε λογής απο­λο­γη­τών του καπι­τα­λι­σμού, ο Φιντέλ Κάστρο και οι κου­βα­νοί επα­να­στά­τες δικαιώ­θη­καν από την Ιστο­ρία”, κάνο­ντας ανα­φο­ρά σε μια σει­ρά κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Κού­βα και προ­σθέ­το­ντας χαρα­κτη­ρι­στι­κά ότι «λίγα μόλις χιλιό­με­τρα νοτί­ως των ακτών της ιμπε­ρια­λι­στι­κής υπερ­δύ­να­μης, με ένα γενο­κτο­νι­κό, εγκλη­μα­τι­κό οικο­νο­μι­κό και εμπο­ρι­κό απο­κλει­σμό που διαρ­κεί εδώ και 55 χρό­νια, η μικρή σοσια­λι­στι­κή Κού­βα έχει κατα­φέ­ρει όχι μόνο να στα­θεί όρθια αλλά να προ­ο­δεύ­σει και να πετύ­χει μεγά­λες κατα­κτή­σεις για τις εργα­τι­κές-λαϊ­κές ανά­γκες. Κατα­κτή­σεις που στον καπι­τα­λι­σμό φαντά­ζουν- και είναι- αδια­νό­η­τες».

«Αυτό είναι που οι απο­λο­γη­τές του καπι­τα­λι­σμού», υπο­γράμ­μι­σε, «δεν πρό­κει­ται ποτέ να συγ­χω­ρή­σουν στον Φιντέλ Κάστρο και την Κού­βα- το γεγο­νός ότι δε λύγι­σαν, δεν έκα­ναν πίσω ακό­μη και όταν οι αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90, στην ΕΣΣΔ και τις σοσια­λι­στι­κές χώρες της ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης, έφερ­ναν τα πάνω κάτω και άλλα­ζαν τους συσχε­τι­σμούς δύνα­μης παγκο­σμί­ως».

ΝΙΚΟΣ ΖΩΚΑΣ

«Είναι αμέ­τρη­τα τα παρα­δείγ­μα­τα ανι­διο­τε­λούς προ­σφο­ράς, που η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση του κου­βα­νέ­ζι­κου λαού πρό­σφε­ρε στους εργα­ζό­με­νους και τους λαούς».

Ο ΓΓ της ΕΔΥΕΘ Νίκος Ζώκας ανα­φέρ­θη­κε στη διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη και προ­σφο­ρά της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, τονί­ζο­ντας την αξιο­θαύ­μα­στη συμ­βο­λή της Κού­βας του Φιντέλ στους αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κούς αγώ­νες των λαών και τη βοή­θεια που παρεί­χε η επα­να­στα­τι­κή κυβέρ­νη­ση του Φιντέλ Κάστρο σε μια σει­ρά χώρες. 

«Όλα αυτά τα χρό­νια», είπε ο Ν.Ζώκας, «από το 1959 μέχρι και σήμε­ρα, ο λαός της σοσια­λι­στι­κής Κού­βας δέχτη­κε, αλλά και πρό­σφε­ρε ολό­ψυ­χα, την πολύ­τι­μη Διε­θνι­στι­κή Βοή­θεια κι Αλλη­λεγ­γύη στους λαούς, που είναι θύμα­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού, που αγω­νί­ζο­νται, που θέλουν να απο­τι­νά­ξουν από πάνω τους το ζυγό της εκμε­τάλ­λευ­σης και της κατα­πί­ε­σης».

Ενώ, σε άλλο σημείο της παρέμ­βα­σης του, ανα­φέρ­θη­κε σε σημα­ντι­κά παρα­δείγ­μα­τα της κου­βα­νι­κής διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης: «Είναι τερά­στια και ανα­γνω­ρι­σμέ­νη η διε­θνι­στι­κή προ­σφο­ρά της σοσια­λι­στι­κής Κού­βας σε άλλους λαούς της Γης. Την πρό­σφε­ρε όταν και όπου χρειά­στη­κε, στην Αγκό­λα, στην Αφρι­κή κι αλλού με το όπλο στο χέρι μαζί με τους αγω­νι­ζό­με­νους λαούς, αλλά και με τη γνώ­ση, με το ιατρι­κό νυστέ­ρι, με τα εργα­λεία της επιστήμης. 

Γνω­στά σε όλους είναι τα προ­γράμ­μα­τα αντι­με­τώ­πι­σης του αναλ­φα­βη­τι­σμού στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή κι αλλού, τα προ­γράμ­μα­τα υγεί­ας, η «απο­στο­λή Μιλά­γκρο με τις χιλιά­δες επεμ­βά­σεις για προ­βλή­μα­τα όρα­σης, οι διε­θνι­στι­κές ιατρι­κές απο­στο­λές σε χώρες με προ­βλή­μα­τα επι­δη­μιών, για τη χολέ­ρα στην Αϊτή, για τον «Έμπο­λα» στη Δυτι­κή Αφρι­κή. Είναι πολύ­τι­μη προ­σφο­ρά στους λαούς η «Λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κη Σχο­λή Ιατρι­κής» της Αβά­νας, που ιδρύ­θη­κε το 1998, απ’ όπου έχουν απο­φοι­τή­σει μέχρι σήμε­ρα πάνω από 20.000 για­τροί από 124 χώρες. Είναι αμέ­τρη­τα τα παρα­δείγ­μα­τα ανι­διο­τε­λούς προ­σφο­ράς, που η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση του κου­βα­νέ­ζι­κου λαού πρό­σφε­ρε στους εργα­ζό­με­νους και τους λαούς».

 Με τα λόγια του ίδιου του Φιντέλ μπρο­στά στους κατη­γό­ρους του, στο δικα­στή­ριο στο Σαντιά­γκο της Κού­βας το 1953, μετά από την επί­θε­ση στο στρα­τό­πε­δο Μον­κά­δα έκλει­σε την ομι­λία του ο Ν.Ζώκας:  «Όσο για μένα, ξέρω πως η φυλα­κή θα ‘ναι σκλη­ρή όσο δεν ήτα­νε ποτέ για κανέ­να, πως θα βρω μπρο­στά μου απει­λές, παγί­δες και άτι­μες βιαιό­τη­τες. Μα δεν τις φοβού­μαι, όπως δεν τρέ­μω τη μανία του άθλιου τυράν­νου, που πήρε τη ζωή εβδο­μή­ντα αδελ­φών μου. Κατα­δι­κά­στε με, δεν πει­ρά­ζει, η Ιστο­ρία θα με δικαιώσει»”. 

 «Και πράγ­μα­τι τον δικαί­ω­σε!» πρό­σθε­σε.