Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ι.Β.Στάλιν: Τον τρέμουν ακόμη!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Έφυ­γε» από τη ζωή την 5η Μάρ­τη 1953, κι’ όμως οι αστοί σε όλο τον κόσμο τρέ­μουν ακό­μη τ’ όνο­μα του. Στους φασί­στες και τους νεο­να­ζί, η μορ­φή του προ­κα­λεί εφιάλ­τες. Οι οπορ­του­νι­στές-λαθρε­πι­βά­τες του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος προ­σπα­θούν ακό­μη να τον ξορ­κί­σουν με ψέμα­τα και συκοφαντίες. 

Έξι και πλέ­ον δεκα­ε­τί­ες από τότε που η καρ­διά του Ι.Β.Στάλιν έπα­ψε να χτυ­πά, η εκστρα­τεία σπί­λω­σης και κατα­συ­κο­φά­ντη­σης του συνε­χί­ζε­ται αμεί­ω­τη. Και τι δεν χρη­σι­μο­ποί­η­σαν οι συκο­φά­ντες του για να αμαυ­ρώ­σουν την ιστο­ρι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα του Ιωσήφ Βισ­σα­ριό­νο­βιτς Τζου­γκα­σβί­λι: από τα ανυ­πό­λη­πτα παρα­μύ­θια του συνερ­γά­τη των Ναζί Σολ­ζε­νί­τσιν μέχρι τις κατα­σκευα­σμέ­νες και μαγει­ρε­μέ­νες ιστο­ρί­ες του λεγό­με­νου «ουκρα­νι­κού λιμού», της ναζι­στι­κής σφα­γής στο Κατίν, τα υπο­τι­θέ­με­να εκα­τομ­μύ­ρια εκτε­λε­σθέ­ντων στα γκού­λαγκ, κλπ. 

Το πιο πρό­σφα­το επει­σό­διο της αντι­στα­λι­νι­κής-αντι­κομ­μου­νι­στι­κής συκο­φα­ντι­κής εκστρα­τεί­ας απο­τε­λεί η άθλια- από κάθε άπο­ψη, ιστο­ρι­κή και καλ­λι­τε­χνι­κή- ται­νία «Ο θάνα­τος του Στά­λιν» που προ­βάλ­λε­ται στους κινη­μα­το­γρά­φους. Πίσω από το μαν­δύα της «κωμω­δί­ας που στη­ρί­ζε­ται σε πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα» (όπως ανε­ρυ­θρί­α­στα την χαρα­κτη­ρί­ζουν οι δια­φη­μι­στές της), κρύ­βε­ται άλλη μια σού­πα χυδαί­ου αντι­κομ­μου­νι­σμού που επι­χει­ρεί να περά­σει στο κοι­νό τα γνω­στά, μπα­γιά­τι­κα κλι­σέ της αστι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας περί «δικτάτορα»-«τύραννο» Στά­λιν και «ολο­κλη­ρω­τι­κού» σοβιετισμού. 

Το βασι­κό ερώ­τη­μα που αξί­ζει να απα­ντη­θεί, 65 χρό­νια μετά το θάνα­το του μπολ­σε­βί­κου επα­νά­στα­τη και επί σχε­δόν 30 συνα­πτά χρό­νια ηγέ­τη της ΕΣΣΔ, είναι το «για­τί» ο Στά­λιν συνε­χί­ζει να απο­τε­λεί στό­χο τέτοιας λυσ­σα­σμέ­νης επί­θε­σης, τόσο από αστι­κά επι­τε­λεία όσο και από μια σει­ρά οπορ­του­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα (τρο­τσκι­στές, ρεφορ­μι­στές κλπ.).

Αυτό που τους ενο­χλεί είναι να μη βγουν συμπε­ρά­σμα­τα από την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Κύριος σκο­πός τους είναι να θαφτεί και να συσκο­τι­στεί ο αγώ­νας του σοβιε­τι­κού λαού για μια κοι­νω­νία απαλ­λαγ­μέ­νη από την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, να αμαυ­ρω­θεί ο σοσια­λι­σμός του 20ου αιώ­να ως «ολο­κλη­ρω­τι­σμός» και «τυραν­νία».

Ο Στά­λιν καθο­δή­γη­σε το Κόμ­μα και την ΕΣΣΔ στις πλέ­ον δύσκο­λες συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης αλλά και εσω­τε­ρι­κής υπο­νό­μευ­σης. Υπό την ηγε­σία του, έλα­βαν χώρα εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κά επι­τεύγ­μα­τα, τέθη­καν οι βάσεις μιας άνευ προη­γου­μέ­νου ανά­πτυ­ξης που άλλα­ξε ριζι­κά την εικό­να της ΕΣΣΔ, μετα­τρέ­πο­ντας μια καθυ­στε­ρη­μέ­νη, αγρο­τι­κή κυρί­ως χώρα σε βιο­μη­χα­νι­κή υπερδύναμη.

Βασι­σμέ­νος στη λενι­νι­στι­κή κλη­ρο­νο­μιά, ο Στά­λιν υπε­ρα­σπί­στη­κε τον σοσια­λι­σμό χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω. Απέ­κρου­σε τις προ­σπά­θειες παλι­νόρ­θω­σης του καπι­τα­λι­σμού στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας και ταυ­τό­χρο­να προ­ε­τοί­μα­σε την ΕΣΣΔ να αντι­με­τω­πί­σει επι­τυ­χώς τις προ­κλή­σεις του Β’ Παγκό­σμιου Ιμπε­ρια­λι­στι­κού Πολέ­μου. Στις υπο­νο­μευ­τι­κές προ­σπά­θειες τόσο των “δημο­κρα­τι­κών” καπι­τα­λι­στι­κών χωρών (ΗΠΑ, Βρε­τα­νία, Γαλ­λία κλπ), όσο και του φασι­στι­κού καπι­τα­λι­στι­κού άξο­να (Ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία, Ιαπω­νία, φασι­στι­κή Ιτα­λία κλπ), η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση στά­θη­κε όρθια, ανα­δει­κνύ­ο­ντας την κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο σε σημαία της Μεγά­λης Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των λαών. 

Αυτό, όσες δεκα­ε­τί­ες κι’ αν περά­σουν, αστοί και φασί­στες κάθε λογής, δεν πρό­κει­ται να το συγ­χω­ρή­σουν ποτέ στον Στά­λιν και τον σοβιε­τι­κό λαό. 

Γι’ αυτό και θα συνε­χί­σουν να συκο­φα­ντούν τον Ι.Β.Στάλιν, με απώ­τε­ρο στό­χο να ξορ­κί­σουν και να αμαυ­ρώ­σουν στις συνει­δή­σεις των λαών την ανα­γκαιό­τη­τα του σοσια­λι­σμού. Δεν θα το πετύ­χουν. Διό­τι είναι η ίδια η αντι­κει­με­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που γεν­νά την ανα­γκαιό­τη­τα και επι­και­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού. Οι πάσης φύσης συκο­φά­ντες του Στά­λιν, του Λένιν, των μπολ­σε­βί­κων, ξέρουν ότι το μέλ­λον, ο 21ος αιώ­νας, θα φέρει νέες σοσια­λι­στι­κές επα­να­στά­σεις. Αυτό φοβού­νται και τρέ­μουν, επι­χει­ρώ­ντας με αντι­κομ­μου­νι­στι­κή λύσ­σα να εμπο­δί­σουν την Ιστο­ρία να προ­χω­ρή­σει μπροστά.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν….»: Αντι­στα­λι­νι­σμός και παρα­χά­ρα­ξη της Ιστορίας

Το οικο­νο­μι­κό θαύ­μα της ΕΣΣΔ επί Στάλιν

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο