Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Όρκος στο Λαμπράκη, χρέος στη ζωή…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στην Ελλά­δα του 1963 η λέξη «ειρή­νη» ήταν απα­γο­ρευ­μέ­νη. Αν τολ­μού­σες να την προ­φέ­ρεις, έστω να την γρά­ψεις, τα στοι­χεία σου κατέ­λη­γαν σε φάκε­λο της Ασφά­λειας. Αυτό, στην Ελλά­δα του ΝΑΤΟ, του Παλα­τιού, της ΕΡΕ και των υπό­λοι­πων αστι­κών δυνά­με­ων, σήμαι­νε από­λυ­ση, στέ­ρη­ση δια­βα­τη­ρί­ου, ανά­κρι­ση σε κάποιο αστυ­νο­μι­κό τμή­μα, συνε­χής παρα­κο­λού­θη­ση από τους χαφιέ­δες του κρά­τους και του παρακράτους. 

Είναι η επο­χή κατά την οποία οι ΗΠΑ του Τζων Φ.Κένεντι βρί­σκο­νται σε πολε­μι­κή φρε­νί­τι­δα: ανα­πτύσ­σουν συνε­χώς το πυρη­νι­κό τους οπλο­στά­σιο ως υπεν­θύ­μι­ση απει­λής απέ­να­ντι στην ΕΣΣΔ και τον σοσια­λι­στι­κό κόσμο, πραγ­μα­το­ποιούν σει­ρά πυρη­νι­κών δοκι­μών στον Ειρη­νι­κό, τα εξο­πλι­σμέ­να με πυραύ­λους polaris υπο­βρύ­χια τους αρμε­νί­ζουν σε Ατλα­ντι­κό και Μεσό­γειο έτοι­μα να εξα­πο­λύ­σουν το θάνα­το, ενώ σε μια σει­ρά χώρες (συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Ελλά­δας) στή­νουν και εξο­πλί­ζουν στρα­τιω­τι­κές βάσεις.

Σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο, με την στή­ρι­ξη της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και των σοσια­λι­στι­κών χωρών, αρχί­ζει στα­δια­κά να ανα­πτύσ­σε­ται ενα αντι­πο­λε­μι­κό κίνη­μα. Το σύν­θη­μα του «αφο­πλι­σμού» ακού­γε­ται από την Ιαπω­νία μέχρι τη Βρε­τα­νία, ενώ οι αντι­πρό­σω­ποι της ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ και στα διε­θνή φόρα θέτουν το ζήτη­μα της κούρ­σας των εξο­πλι­σμών. Από το Λον­δί­νο, ο νομπε­λί­στας μαθη­μα­τι­κός και φιλό­σο­φος, πρω­το­πό­ρος του κινή­μα­τος για τον πυρη­νι­κό αφο­πλι­σμό, Μπέρ­τραντ Ράσελ προει­δο­ποιεί για τον κίν­δυ­νο ενός πυρη­νι­κού ολο­καυ­τώ­μα­τος: «Απο­τε­λεί προ­σβο­λή για την αξιο­πρέ­πεια κάθε ατό­μου η προ­ε­τοι­μα­σία μιας καθο­λι­κής σφαγής». 

Την ίδια περί­ο­δο στην Ελλά­δα, στην προ­με­τω­πί­δα του αγώ­να ενά­ντια στον πόλε­μο μπαί­νει ένας για­τρός και αθλη­τής. Ο Γρη­γό­ρης Λαμπρά­κης. Αντι­πρό­ε­δρος της Επι­τρο­πής για τη Διε­θνή Ύφε­ση και Ειρή­νη και βου­λευ­τής της προ­δι­κτα­το­ρι­κής ΕΔΑ, ο Λαμπρά­κης ανα­δει­κνύ­ε­ται πρω­τα­γω­νι­στής του αγώ­να ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στές, ενά­ντια στην πρόσ­δε­ση της Ελλά­δας στο αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κό στρα­τιω­τι­κό άρμα, ενά­ντια στο ίδιο το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα που γεν­νά τους πολέ­μους και την δυστυ­χία. ‘Ετσι, γίνε­ται στό­χος για το αστι­κό κρά­τος και τα παρα­κρα­τι­κά του πλοκάμια.

Ο άνθρω­πος που στις 21 Απρί­λη 1963 πραγ­μα­το­ποί­η­σε την απα­γο­ρευ­μέ­νη Πορεία Ειρή­νης και που ένα μήνα αργό­τε­ρα επι­χει­ρεί την πρώ­τη συγκέ­ντρω­ση της Επι­τρο­πής Ειρή­νης στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, πρέ­πει να πεθά­νει. Πρέ­πει να δολο­φο­νη­θεί έτσι, ώστε το φιλει­ρη­νι­κό, ταξι­κό κίνη­μα, ολό­κλη­ρος ο ελλη­νι­κός λαός, να πάρει το μήνυ­μα: Να τι παθαί­νει όποιος τα βάζει με το αστι­κό πολι­τι­κό κατε­στη­μέ­νο και τους υπε­ρα­τλα­ντι­κούς του συμμάχους! 

Σήμε­ρα, το αγω­νι­στι­κό παρά­δειγ­μα του Γρ. Λαμπρά­κη και των συνα­γω­νι­στών του, είναι ζωντα­νό και επί­και­ρο. Σήμε­ρα, 55 χρό­νια μετά, οι ιμπε­ρια­λι­στές συνε­χί­ζουν, ακό­μη πιο λυσ­σα­σμέ­να, τη γη να ξανα­μοι­ρά­ζουν και με των λαών το αίμα τα σύνο­ρα να χαρά­ζουν. Η φωτιά των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων μαί­νε­ται και ο κίν­δυ­νος κλι­μά­κω­σης τους είναι άμε­σος. Για τα κέρ­δη των μονο­πω­λί­ων και του μεγά­λου κεφα­λαί­ου, οι ιμπε­ρια­λι­στές είναι έτοι­μοι ανά πάσα στιγ­μή να γκρε­μί­σουν ότι έχει αφή­σει όρθιο η ειρή­νη τους. Μια «ειρή­νη» που οι λαοί τη βιώ­νουν με το πιστό­λι να σημα­δεύ­ει τον κρό­τα­φο τους. 

Γι’ αυτό, λοι­πόν, είναι περισ­σό­τε­ρο επι­βε­βλη­μέ­νη όσο ποτέ άλλο­τε η ενδυ­νά­μω­ση της πάλης ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους και το σάπιο σύστη­μα που τους γεν­νά. Η επο­χή μας έχει ανά­γκη πολ­λούς, νέους «Λαμπρά­κη­δες». Για να μπο­ρέ­σει να γίνει πρά­ξη το σύν­θη­μα: Όρκος στο Λαμπρά­κη, χρέ­ος στη ζωή, να φύγου­νε οι βάσεις και οι Νατοϊ­κοί.

________________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο