Ψόφησε ο αρχιπραξικοπηματίας, Στ. Παττακός

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Τηρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών, θα μπο­ρού­σε να είναι κάπως σαν τη μέρα που πέθα­νε η Θάτσερ στην Αγγλία, με παρό­μοιες αντι­δρά­σεις από τη μεγά­λη λαϊ­κή πλειο­ψη­φία και κάποιες θλι­βε­ρές εξαι­ρέ­σεις που επι­βε­βαί­ω­ναν τον κανό­να. Σήμε­ρα το από­γευ­μα, απε­βί­ω­σε ο εκ των πρω­τερ­γα­τών της χού­ντας, Στυ­λια­νός Πατ­τα­κός, στην… τρυ­φε­ρή ηλι­κία των 104 ετών ‑μια είδη­ση που άργη­σε να επι­βε­βαιω­θεί από τους δημο­σιο­γρά­φους, που είχαν πιθα­νό­τα­τα στο μυα­λό τους μια γνω­στή παροι­μία του θυμό­σο­φου ελλη­νι­κού λαού: κακό σκυ­λί ψόφο δεν έχει. Και ναι, δεν είναι θέμα χαι­ρε­κα­κί­ας, αλλά μόνο αυτό το ρήμα ται­ριά­ζει σε ένα δικτά­το­ρα, σαν του λόγου του.

Ο Πατ­τα­κός γεν­νή­θη­κε στην Κρή­τη το Νοέμ­βρη του 1912, την περί­ο­δο των Βαλ­κα­νι­κών Πολέ­μων, λίγο πριν από την επί­ση­μη απε­λευ­θέ­ρω­ση της μεγα­λο­νή­σου. Πολέ­μη­σε στα Δεκεμ­βρια­νά και τον εμφύ­λιο πόλε­μο, για να “γλι­τώ­σει τη χώρα από τον κομ­μου­νι­στι­κό κίν­δυ­νο” και τιμή­θη­κε από το ελλη­νι­κό κρά­τος για τις πολύ­τι­μες υπη­ρε­σί­ες του. Έγι­νε μέλος του ΙΔΕΑ και ήταν από τους πρω­τερ­γά­τες του Απρι­λια­νού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος των Συνταγ­μα­ταρ­χών. Θεω­ρή­θη­κε από τα ιδε­ο­λο­γι­κά στε­λέ­χη της Χού­ντας. Μετα­ξύ άλλων, έβα­λε στο στό­χα­στρο τις μίνι φού­στες, καθώς χαλού­σαν τα χρη­στά ήθη και τη συγκέ­ντρω­ση των ανδρών.

Σε δηλώ­σεις του στα ΜΜΕ του εξω­τε­ρι­κού, αρνή­θη­κε τα φρι­κτά βασα­νι­στή­ρια που γίνο­νταν εις βάρος των πολι­τι­κών κρα­του­μέ­νων του καθε­στώ­τος. Εκ των υστέ­ρων μάλι­στα εμφα­νι­ζό­ταν αμε­τα­νό­η­τος να τα υπε­ρα­σπί­ζε­ται, για­τί “η δύνα­μη επι­βάλ­λε­ται δια παντός τρό­που” και “ό,τι δε λύνε­ται, κόβεται”.

Σε άλλες δηλώ­σεις του, έκρι­νε από­λυ­τα δίκαιη την εκτέ­λε­ση του Μπε­λο­γιάν­νη και των συντρό­φων του με την άθλια κατη­γο­ρία της κατα­σκο­πί­ας, χαρα­κτη­ρί­ζο­ντάς τον “ο άνθρω­πος με τον ασύρ­μα­το” (και όχι με το γαρί­φα­λο, όπως τον απα­θα­νά­τι­σε δηλα­δή το σκί­τσο του Πικά­σο κι η ομώ­νυ­μη ταινία).

Μετά από την πτώ­ση της χού­ντας, συνε­λή­φθη, δικά­στη­κε και έμει­νε στη φυλα­κή μέχρι το 1990, όταν απο­φυ­λα­κί­στη­κε από την κυβέρ­νη­ση Μητσο­τά­κη για… λόγους υγεί­ας, για να πεθά­νει μόλις 26 χρό­νια αργό­τε­ρα. Σε όλες τις τηλε­ο­πτι­κές του εμφα­νί­σεις ήταν προ­κλη­τι­κός και χυδαί­ος αντι­κομ­μου­νι­στής. Ενώ σε ένα βιβλίο είχε γρά­ψει και μια ιδιό­χει­ρη αφιέ­ρω­ση στον Άδω­νι Γεωρ­γιά­δη, άξιο πολι­τι­κό από­γο­νό του (αφιέ­ρω­ση που βγή­κε στη φόρα από τη Χρυ­σή Αυγή, σε μια ιδιό­τυ­πη, “ενδο­φα­σι­στι­κή κόντρα”).

Η κηδεία του θα γίνει την ερχό­με­νη βδο­μά­δα στον τόπο κατα­γω­γής του, στο νομό Ρεθύ­μνης. Μένει να δού­με πόσα πολι­τι­κά βλα­στά­ρια του, από το λεγό­με­νο “συνταγ­μα­τι­κό τόξο”, θα παρα­στούν για να απο­τί­σουν φόρο τιμής στον ιδε­ο­λο­γι­κό τους πατέ­ρα και αν θα έχου­με τιμη­τι­κές ομο­βρο­ντί­ες όπλων, όπως στην κηδεία του Ντερ­τι­λή, πριν από μερι­κά χρόνια.