Toni Edrmann της 💥 Maren Ade σε μια _μη_ κωμωδία: αντιφατικά άβολα φωτο🎥Video

Βγή­κε στη μεγά­λη οθό­νη το 2016 και από τότε λίγες φορές ακό­μη, αυτή η κραυ­γή σχε­τι­κά με το πόσο μακριά είμα­στε δια­τε­θει­μέ­νοι να φτά­σου­με για να λάβου­με την απο­δο­χή που επι­ζη­τά­με από τα οικεία μας πρό­σω­πα, κραυ­γή αγά­πης, εκφρα­σμέ­νης με ανορ­θό­δο­ξο τρό­πο, από­γνω­σης για τους κοι­νω­νι­κούς περιο­ρι­σμούς και τον καθω­σπρε­πι­σμό, τη δυστυ­χία που τα δεσμά της αστι­κής κοι­νω­νί­ας συν­θλί­βει τους ανθρώ­πους. Το στό­ρι ένας εκκε­ντρι­κός πατέ­ρας που ψάχνει τρό­πο να επι­κοι­νω­νή­σει ξανά με την από­μα­κρη και εργα­σιο­μα­νή κόρη του και βρί­σκει ως μέθο­δο τις μεταμ­φιέ­σεις, το παι­δι­κό παι­χνί­δι. Αυτό δηλα­δή που θυμό­ταν πως κάπο­τε λει­τουρ­γού­σε, πως κάπο­τε του έδι­νε αυτό που τόσο του άρεσε.

Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

“Ο αιώ­νια πλα­κα­τζής Βίν­φριντ, λατρεύ­ει να ενο­χλεί την κόρη του. Τρυ­πώ­νει στη ζωή της, τις συνα­ντή­σεις και τις εξό­δους της, προ­σπα­θώ­ντας να την πλη­σιά­σει. Ενο­χλη­μέ­νη του ζητά να στα­μα­τή­σει. Τότε συστή­νε­ται το alter ego του Βίν­φριντ – ο Τόνι Έρντμαν. Ο Τόνι είναι ένας περί­ερ­γος τύπος με κακό κοστού­μι, τρα­γι­κή περού­κα κι ακό­μη χει­ρό­τε­ρη οδο­ντο­στοι­χία. Όσο πιο εκκε­ντρι­κός γίνε­ται, τόσο η κόρη του φαί­νε­ται να αντα­πο­κρί­νε­ται…” μας λέει η ERTflix (όπου μπο­ρεί­τε να την παρα­κο­λου­θή­σε­τε _χάνοντας βέβαια τη μαγεία _το έχου­με πει πολ­λές φορές αυτό της μεγά­λης οθόνης)

Μια κωμω­δία από αυτές που μπο­ρούν να σου αλλά­ξουν τη ζωή, μια από τις καλύ­τε­ρες ται­νί­ες της χρο­νιάς, ο από­λυ­τος θρί­αμ­βος της Γερ­μα­νί­δας Μάρεν Αντε. Ο Τόνι Ερντμαν, ο άνθρω­πος που δανεί­ζει το όνο­μά του στον τίτλο της τρί­της μεγά­λου μήκους ται­νί­ας της Μάρεν Αντε, δεν υπάρ­χει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα (της ται­νί­ας). Είναι ένας χαρα­κτή­ρας που θα εφεύ­ρει ο Γουίν­φρεντ, ο μεσή­λι­κος πατέ­ρας της κεντρι­κής ηρω­ί­δας Ινές, μιας πετυ­χη­μέ­νης γυναί­κας καριέ­ρας, προ­σπα­θώ­ντας να χτί­σει μια ουσια­στι­κή σχέ­ση μαζί της και να τη βοη­θή­σει να δει τη ζωή της με δια­φο­ρε­τι­κή ματιά. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο Γουίν­φρεντ Κορά­ντι, ένας άντρας που δεν μπο­ρεί παρά να δει το χιού­μορ σε κάθε κατά­στα­ση και που δεί­χνει να μην έχει περά­σει ποτέ το κατώ­φλι της συναι­σθη­μα­τι­κής ενη­λι­κί­ω­σης, προ­σπα­θεί να ξεπε­ρά­σει μια δική του κρί­ση όταν σε μια παρορ­μη­τι­κή κίνη­ση θα απο­φα­σί­σει να επι­σκε­φθεί την κόρη του στο Βου­κου­ρέ­στι όπου δου­λεύ­ει, δίχως καμιά προειδοποίηση.

Όταν το Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο που θα περά­σουν μαζί θα απο­δει­χθεί κατα­στρο­φι­κό, εκεί­νος, αντί να επι­στρέ­ψει σπί­τι του, θα μεί­νει και θα εφεύ­ρει τον Τόνι Ερτν­μαν, έναν τύπο που πολύ απλά δεν μπο­ρείς να αγνο­ή­σεις, προ­σθέ­το­ντας στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα της κόρης του μια ακό­μη σει­ρά από προ­βλή­μα­τα, αλλά ίσως κι ένα δια­φο­ρε­τι­κό πρί­σμα μέσα από το οποίο θα μπο­ρού­σε να κοι­τά­ξει τη ζωή της. Κι αν τα παρα­πά­νω, ο εκνευ­ρι­στι­κός, ανώ­ρι­μος πατέ­ρας, η ψυχρή, επαγ­γελ­μα­τί­ας κόρη, θα μπο­ρού­σαν να είναι βγαλ­μέ­να από τον πρώ­το τόμο της εγκυ­κλο­παί­δειας των κινη­μα­το­γρα­φι­κών κλι­σέ, εδώ γίνο­νται το όχη­μα για μια σει­ρά από υπέ­ρο­χες σκη­νές που μπο­ρεί κατά στιγ­μές να λει­τουρ­γούν επει­σο­δια­κά, αλλά που χτί­ζουν μια μεγα­λύ­τε­ρη εικό­να και ένα συναι­σθη­μα­τι­κό τοπίο που δεν φοβά­ται να κατα­κλύ­σει την οθό­νη με ηχη­ρά γέλια, δου­λεύ­ο­ντας όμως στο παρα­σκή­νιο κάτι βαθύ­τε­ρο, πιο συγκι­νη­τι­κό, πιο τρυ­φε­ρό και ακα­τα­μά­χη­τα ανθρώπινο.

Και κάπως έτσι, το φιλμ της Αντε κατορ­θώ­νει να γίνει κάτι πολύ πιο ευρύ από την ιστο­ρία της σχέ­σης μιας κόρης και του πατέ­ρα της, ή ένα σχό­λιο για την οικο­γέ­νεια: μια ματιά στα ήθη και την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της ζωής μας στον σύγ­χρο­νο κόσμο, την κουλ­τού­ρα της επαγ­γελ­μα­τι­κής καριέ­ρας, τις αξί­ες που ορί­ζου­με ως σημα­ντι­κές, τον τρό­πο που ζού­με επι­λέ­γο­ντας να αγνο­ού­με τους άλλους γύρω μας. Κι αν θέλε­τε κι ακό­μη περισ­σό­τε­ρα: την κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νη ανθρω­πο­γε­ω­γρα­φία της Ευρώ­πης, τις οικο­νο­μι­κές πρα­κτι­κές της δύσης, τον τρό­μο απέ­να­ντι στον αλη­θι­νό εαυ­τό μας και ναι, όσο κι αν ακού­γε­ται αφό­ρη­τα μπα­νάλ, το ίδιο το «νόη­μα της ζωής».
Τίπο­τα απ όλα αυτά δεν σχη­μα­το­ποιεί­ται με τρό­πο προ­φα­νή, όμως, ο τόνος της ται­νί­ας δεν είναι ποτέ διδα­κτι­κός. φτη­νά μελο­δρα­μα­τι­κός ή εύκο­λα αστεί­ος, ακό­μη κι όταν το φιλμ στο­χεύ­ει σε δυνα­τά γέλια ‑και τα πετυ­χαί­νει- κι ο συναι­σθη­μα­τι­κός κόσμος των χαρα­κτή­ρων του γίνε­ται σαφής μέσω του υπαι­νιγ­μού παρά της ξεκά­θα­ρης σκια­γρά­φη­σης του.

Με δύο εξαι­ρε­τι­κούς ηθο­ποιούς στους πρω­τα­γω­νι­στι­κούς ρόλους και μια σει­ρά από αξέ­χα­στες σκη­νές που ξεκι­νούν από το ξεκαρ­δι­στι­κό και φτά­νουν ως τα όρια του από­λυ­τα συγκι­νη­τι­κού (συχνά μέσα στην ίδια σεκάνς), με το σου­ρε­α­λι­στι­κό, το σοκα­ρι­στι­κό, το γελοίο και το μεγα­λειώ­δες να συνυ­πάρ­χουν ‑όπως και στην ίδια τη ζωή- το «Toni Erdmann» δεν είναι τίπο­τα λιγό­τε­ρο από ένας μικρός κινη­μα­το­γρα­φι­κός θρίαμβος.

Γερ­μα­νία, 2016

• Σκη­νο­θε­σία Σενά­ριο: Μάρεν Αντε
• Παρα­γω­γή: Μάρεν Αντε, Γιό­νας Ντόρν­μπαχ, Τζα­νίν Τζα­κόφ­σκι, Μάικλ Μερκτ
• Φωτο­γρα­φία: Πάτρικ Ορθ
• Μοντάζ: Χέικ Πάρπλις
• Μου­σι­κή: Πάτρικ Βέιγκελ
• Πρω­τα­γω­νι­στούν: Σάντρα Χίλερ, Πέτερ Σιμό­νι­σεκ, Ινγκριντ Μπι­σού κά
• Διάρ­κεια: 162 λεπτά

ℹ️️ Με πλη­ρο­φο­ρί­ες και από flix.gr