Μοναδική κατάθεση ψυχής, σε ένα αφιέρωμα στα δικά μας τραγούδια, ένα αφιέρωμα στα πολιτικά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου και σε επαναστατικά τραγούδια όλου του κόσμου, που όσοι το ‘ζησαν δεν θα το ξεχάσουν.
Το κλίμα ανέλαβε να ζεστάνει στην αρχή ο Χριστόφορος Ζαραλίκος κάνοντας ένα «spoiler» από την παράστασή του στο Μαθητικό Στέκι το Σάββατο και σημειώνοντας ότι όλα είναι πολιτικά στη ζωή και ότι η γροθιά αποτελείται από πέντε δάχτυλα που επιλέγει κανείς να τα σφίξει και να την υψώσει για να ζήσει τη ζωή του όπως νομίζει… και τελικά όπως αρμόζει, όπως πρέπει.
Με αυτόν τον πρόλογο υποδεχτήκαμε στη σκηνή τον Θάνο Μικρούτσικο, που συγκίνησε με τα όμορφα λόγια του, στο χαιρετισμό του προς το πλήθος, που τον χειροκρότησε ζεστά
«Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για την υποδοχή σας και επιτρέψτε μου, το νιώθω μέσα μου και θα ευχαριστήσω το ΚΚΕ και την ΚΝΕ για τη μεγάλη τιμή που μου κάνουν τα τελευταία χρόνια, τις προσκλήσεις να συμμετέχω σε συνέδρια, στις εκδηλώσεις στον Περισσό, στις συναυλίες εδώ στο Φεστιβάλ, πράγμα που ειλικρινά με συγκινεί».
Ο Θάνος Μικρούτσικος έκανε αναφορά στην ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, την περασμένη βδομάδα, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Είχε εκλαϊκευτικά σημεία όπου χρειαζόταν και κυρίως για πρώτη φορά συνολικά αισθάνθηκα ότι επιχείρησε για αρκετές περιπτώσεις με επιτυχία να δώσει εξηγήσεις για ζητήματα και για προβλήματα που όλους μας προβληματίζουν τα τελευταία χρόνια.
Να εξηγήσει γιατί ο βάρβαρος καπιταλισμός, με την τεράστια δύναμη των μέσων που διαθέτει, δημιουργεί συνειδήσεις πολιτικά χαμηλού επιπέδου. Γιατί αυτό είναι μια αιτία, γιατί υπήρξαν προβλήματα αν θέλετε στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα τα τελευταία 30–40 χρόνια στην Ευρώπη, γιατί έγινε ζημιά στον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Αλλά ταυτόχρονα να τονίζει ότι εμείς έχουμε υποχρέωση να παλεύουμε καθημερινά, να μη βιαζόμαστε για ν’ αλλάξουμε τα πράγματα. Γιατί τα πράγματα, φίλες και φίλοι, είναι νόμος, αλλάζουν. Το θέμα είναι να τα αλλάξουμε στη σωστή κατεύθυνση, όχι στο χάος. Αλλά έστω σε αυτό που φαίνεται ουτοπία αυτήν τη στιγμή, το ‘χω ξαναπεί κι εδώ, να φτάσουμε σε μια κοινωνία που δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να φτάσουμε σε μια κοινωνία που, όπως ο δικός μας Κάρολος είπε, ο ποιητής θα ψαρεύει και ο ψαράς θα γράφει ποιήματα. 📍 Εγώ το μόνο, το λίγο, που μπορώ να σας υποσχεθώ, είναι: Μέχρι τέλους, θα είμαι εδώ!»📌📌
Τη σκυτάλη πήρε πρώτος ο Γιώργος Μεράντζας με τον «Μικρόκοσμο» και τη «Δίκοπη Ζωή», για να δώσει πάσα στον Κώστα Θωμαΐδη που τραγούδησε ότι «δεν παραδέχτηκε τη ήττα», ενώ συνεχίζοντας η Πολυξένη Καράκογλου τραγούδησε γι’ αυτούς που «τους έχω βαρεθεί».
Ο Διονύσης Τσακνής μάς θύμισε ένα τραγούδι του Τζον Λένον για τον ήρωα της εργατικής τάξης, «a working class hero»… Στα 45 χρόνια του Φεστιβάλ ο Δ. Τσακνής μίλησε για την παρουσία του από το 1975 στο ξεκίνημα του μοναδικού νεανικού πολιτικού — πολιτιστικού θεσμού, αλλά και για την εμφάνισή του από το 1992 και για πολλά χρόνια στο Φεστιβάλ μαζί με τον φίλο του και πρόσφατα, πρόωρα, χαμένο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Και η συνέχεια ήταν αντίστοιχη, με την Μαριάννα Πολυχρονίδη να ερμηνεύει όμορφα τους «Γερανούς», το ρώσικο τραγούδι που απέδωσε στα Ελληνικά τους στίχους του ο Γιάννης Ρίτσος.
Ο Γιώργος Κιμούλης διάβασε κείμενα του Μπ. Μπρεχτ καλώντας «αυτό που έχετε απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνούνται», και ερμήνευσε καταπληκτικά τραγούδια από τη θεατρική παράσταση «Μάνα» του Μπρεχτ που ανέβηκε το 1975 στη χώρα μας, και τα τραγούδια σε μουσική του Χ. Αϊσλερ ενορχήστρωσε και απέδωσε τότε ο Θ. Μικρούτσικος, ο οποίος ήταν πανταχού παρών σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας διευθύνοντας τους εξαίρετους μουσικούς του και τους ερμηνευτές, χαρίζοντάς μας μοναδικές στιγμές.
Μία από αυτές ήταν όταν κάλεσε στη σκηνή τον Διονύση Τσακνή για να πει ένα δικό του τραγούδι, το «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» και να τραγουδήσει μαζί του «Το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε»… Ενώ όλοι οι ερμηνευτές συναντήθηκαν στη σκηνή για το τέλος της συναυλίας και μαζί τους ανέβηκε και ο Μίλτος Πασχαλίδης που ακολουθούσε στο πρόγραμμα της Κεντρικής Σκηνής, για να ενώσουν τη φωνή τους σε διεθνιστικά τραγούδια όπως το «Bella ciao».