ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ: 142 χρόνια από τη γέννησή του

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Οι αστοί σε όλο τον κόσμο τρέ­μουν ακό­μη τ’ όνο­μα του. Στους φασί­στες και τους νεο­να­ζί, η μορ­φή του προ­κα­λεί αφό­ρη­τους εφιάλ­τες. Οι οπορ­του­νι­στές-λαθρε­πι­βά­τες του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος προ­σπα­θούν εδώ και πολ­λές δεκα­ε­τί­ες να τον ξορ­κί­σουν με ψέμα­τα και συκοφαντίες.

Σαν σήμε­ρα, πριν 142 χρό­νια, στις 18 Δεκέμ­βρη 1878 γεν­νή­θη­κε στο Γκό­ρι της Γεωρ­γί­ας ο Ιωσήφ Βησ­σα­ριό­νο­βιτς Τζου­γκα­σβί­λι, o άνθρω­πος του οποί­ου η ηγε­τι­κή φυσιο­γνω­μία επηρ­ρέ­α­σε όσο ελά­χι­στοι την πορεία του 20ου αιώ­να. Ως επι­κε­φα­λής της ΚΕ του ΚΚ (μπολ­σε­βί­κων) της ΕΣΣΔ και του σοβιε­τι­κού κρά­τους, μετά το θάνα­το του Λένιν, το όνο­μα του Στά­λιν συν­δέ­θη­κε άρρη­κτα με τις μεγά­λες κατα­κτή­σεις της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και την ανά­πτυ­ξη του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος σε μια σει­ρά χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης και της Ασίας.

Αν υπάρ­χει όμως κάτι το οποίο φέρει ανε­ξί­τη­λη την υπο­γρα­φή του σπου­δαί­ου μπολ­σε­βί­κου επα­να­στά­τη αυτό είναι η κολοσ­σιαία συμ­βο­λή της ΕΣΣΔ στη Μεγά­λη Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών και το τσά­κι­σμα του ναζι­σμού-φασι­σμού κατά το Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο. Άρα­γε, ποιά θα ήταν η τύχη της Ευρώ­πης και των λαών της εάν δεν υπήρ­χε το Στά­λιν­γκραντ, οι Μάχες της Μόσχας και του Κουρσκ, εάν δεν υπήρ­χε η γεν­ναιό­τη­τα και ο ηρω­ϊ­σμός των αντρών και γυναι­κών του Κόκ­κι­νου Στρα­τού; Για ποιά Ευρώ­πη θα μιλού­σα­με σήμε­ρα εάν δεν υπήρ­χε ο άνθρω­πος για τον οποίο ο Στρα­τη­γός Ζού­κωφ έγρα­ψε πως «σχε­δί­α­ζε κάθε κίνη­ση, πήρε όλες τις απο­φά­σεις, είναι η σπου­δαιό­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή ιδιο­φυ­ϊα που υπήρ­ξε ποτέ»;

Ο Στά­λιν υπήρ­ξε, χωρίς αμφι­βο­λία, η πιο συκο­φα­ντη­μέ­νη προ­σω­πι­κό­τη­τα στην ιστο­ρία του 20ου αιώ­να. Η εκστρα­τεία σπί­λω­σης και κατα­συ­κο­φά­ντη­σής του, που ξεκί­νη­σε μετά το θάνα­το του, εντά­θη­κε κατά τη διάρ­κεια του Ψυχρού Πολέ­μου και κυριο­λε­κτι­κά απο­γειώ­θη­κε μετά τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές των αρχών της δεκα­ε­τί­ας του ’90, συνε­χί­ζε­ται μέχρι σήμε­ρα με αμεί­ω­το ρυθ­μό. Επί δεκα­ε­τί­ες ολό­κλη­ρες λει­τουρ­γεί ακα­τά­παυ­στα μια ολό­κλη­ρη «βιο­μη­χα­νία» παρα­χά­ρα­ξης της ιστο­ρί­ας, με στό­χο τον Στά­λιν και την περί­ο­δο της ηγε­σί­ας του στο τιμό­νι της ΕΣΣΔ.

Τόνοι μελά­νης και άπει­ρες σελί­δες έχουν χρη­σι­μο­ποι­η­θεί για την κατα­σκευή και προ­ώ­θη­ση αντι­κομ­μου­νι­στι­κών μυθευ­μά­των και την προ­σπά­θεια δαι­μο­νο­ποί­η­σης του Ι.Β.Στάλιν: Από τον επο­νο­μα­ζό­με­νο «ουκρα­νι­κό λιμό» (Holodomor) και τις περί­φη­μες «Δίκες της Μόσχας» μέχρι το ναζι­στι­κό έγκλη­μα στο Κατίν και τα υπο­τι­θέ­με­να εκα­τομ­μύ­ρια των εκτε­λε­σθέ­ντων στα δια­βό­η­τα «γκού­λαγκ».

Τίθε­ται, λοι­πόν, εύλο­γα το ερώ­τη­μα: Για­τί ο Στά­λιν συνε­χί­ζει, δεκα­ε­τί­ες μετά το βιο­λο­γι­κό του θάνα­το, να απο­τε­λεί στό­χο τέτοιας λυσ­σα­σμέ­νης επί­θε­σης, από αστι­κά επι­τε­λεία και οπορ­του­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα; Αφού, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται, ο Στά­λιν ήταν ένας «δικτά­το­ρας» ενός «κατα­πιε­στι­κού καθε­στώ­τος», αφού- όπως λένε- ο σοσια­λι­σμός του 20ου αιώ­να «απέ­τυ­χε» και η κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία είναι πλέ­ον «ξεπε­ρα­σμέ­νη», για­τί άρα­γε συνε­χί­ζουν να επι­τί­θε­νται με μανία ενά­ντια στην ιστο­ρία της ΕΣΣΔ και τον «δικτά­το­ρα Στάλιν»;

Η απά­ντη­ση είναι ξεκά­θα­ρη. Αυτό που τους ενο­χλεί είναι να μη βγουν συμπε­ρά­σμα­τα από την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Κύριος σκο­πός τους είναι να θαφτεί, να συσκο­τι­στεί, να συκο­φα­ντη­θεί ο αγώ­νας του σοβιε­τι­κού λαού για μια κοι­νω­νία απαλ­λαγ­μέ­νη από την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, να αμαυ­ρω­θεί ο σοσια­λι­σμός του 20ου αιώ­να ως «ολο­κλη­ρω­τι­σμός» και «τυραν­νία». Χτυ­πούν τον Στά­λιν, μα πραγ­μα­τι­κός τους στό­χος είναι ο σοσιαλισμός.

Τους ενο­χλεί το γεγο­νός ότι ο Στά­λιν, πατώ­ντας στις στέ­ρε­ες βάσεις που έθε­σε ο Λένιν, καθο­δή­γη­σε το Κόμ­μα και την ΕΣΣΔ στις πλέ­ον δύσκο­λες συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης αλλά και εσω­τε­ρι­κής υπο­νό­μευ­σης. Υπό την ηγε­σία του, έλα­βαν χώρα εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κά επι­τεύγ­μα­τα, τέθη­καν οι βάσεις μιας άνευ προη­γου­μέ­νου ανά­πτυ­ξης που άλλα­ξε ριζι­κά την εικό­να της ΕΣΣΔ, μετα­τρέ­πο­ντας μια καθυ­στε­ρη­μέ­νη, αγρο­τι­κή κυρί­ως χώρα σε βιο­μη­χα­νι­κή υπερδύναμη.

Ο Ι.Β.Στάλιν υπε­ρα­σπί­στη­κε τον σοσια­λι­σμό χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω. Απέ­κρου­σε τις προ­σπά­θειες παλι­νόρ­θω­σης του καπι­τα­λι­σμού στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας και ταυ­τό­χρο­να προ­ε­τοί­μα­σε την ΕΣΣΔ να αντι­με­τω­πί­σει επι­τυ­χώς τις προ­κλή­σεις του Β’ Παγκό­σμιου Ιμπε­ρια­λι­στι­κού Πολέ­μου. Στις υπο­νο­μευ­τι­κές προ­σπά­θειες τόσο των «δημο­κρα­τι­κών» καπι­τα­λι­στι­κών χωρών (ΗΠΑ, Βρε­τα­νία, Γαλ­λία κλπ), όσο και του φασι­στι­κού καπι­τα­λι­στι­κού άξο­να (Ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία, Ιαπω­νία, φασι­στι­κή Ιτα­λία κλπ), η ΕΣΣΔ στά­θη­κε όρθια, πάλε­ψε και νίκησε.

Επί ηγε­σί­ας του Στά­λιν η κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο κυμά­τι­σε περή­φα­να στο Ράϊχ­σταγκ. Αυτό, οι αστοί και οι πραι­τω­ρια­νοί τους δεν πρό­κει­ται να το συγ­χω­ρή­σουν ποτέ στον Στά­λιν, τον σοβιε­τι­κό λαό και τους κομ­μου­νι­στές, όσες δεκα­ε­τί­ες κι’ αν περά­σουν. Γι’ αυτό και θα συνε­χί­σουν λυσ­σα­λέα να συκο­φα­ντούν τον Ι.Β.Στάλιν, με απώ­τε­ρο στό­χο να ξορ­κί­σουν και να αμαυ­ρώ­σουν στις συνει­δή­σεις των λαών την ανα­γκαιό­τη­τα του σοσια­λι­σμού. Μα όσο κι’ αν το προ­σπα­θή­σουν, είναι βέβαιο πως δεν θα το πετύχουν.

Ο ίδιος ο Ιωσήφ Βησ­σα­ριό­νο­βιτς άλλω­στε, προ­βλέ­πο­ντας κατά κάποιον τρό­πο τα γεγο­νό­τα, σημεί­ω­νε: «Μετά το θάνα­τό μου πολ­λά σκου­πί­δια θα ριχτούν πάνω στον τάφο μου, αλλά ο άνε­μος της ιστο­ρί­ας θα τα σκορπίσει».

Αλή­θειες και ψέμα­τα για τον Στά­λιν: Συνέ­ντευ­ξη με τον καθη­γη­τή Grover Furr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν….»: Αντι­στα­λι­νι­σμός και παρα­χά­ρα­ξη της Ιστορίας