Μετάφραση — Επιμέλεια Σφυροδρέπανος //
Χτες ήταν η επέτειος από το θάνατο της Ντολόρες Ιμπαρούρι, της θρυλικής Πασιονάριας, που έφυγε πλήρης ημερών, τρεις μέρες μετά την πτώση του τείχους, στις 12 Νοέμβρη του 89′. Τιμής ένεκεν, μεταφράσαμε από τα ισπανικά και παρουσιάζουμε σήμερα στο Ατέχνως δύο ποιήματα για την Πασιονάρια (οι όποιες τυχόν μεταφραστικές αστοχίες, βαραίνουν αυτονόητα εμένα).
Ποιος δεν την κοιτάζει; Είναι από τα σπλάχνα
του λαού της Καντάμπριας και των μεταλλείων
Τόσο θερμή σαν να ένωνε
τη γη και τον ουρανό όλης της Ισπανίας.
Ποιος δεν την ακούει; Από τις πεδιάδες
ανεβαίνει η φωνή της στις κορυφές
και είναι οι άνθρωποι πιο αδελφωμένοι
και ψηλότερα τα πλήθη
Ποιος δεν την ακολουθεί; Ποτέ στον άνεμο
δεν έδωσε μια σημαία περισσότερο πάθος
ούτε έκαψε πιο πολύ μια καρδιά
ένα ζευγάρι μιας και μόνης σκέψης
Ποιος δεν την αγαπάει; Δεν είναι η αδελφή,
η ερωμένη ούτε η συντρόφισσα
Είναι κάτι περισσότερο: είναι η εργατική τάξη,
μητέρα του πρωινού ήλιου
Ντολόρες Ιμπαρούρι, η Πασιονάρια