Έλλη Αλεξίου, κομμουνίστρια λογοτέχνης — δασκάλα του λαού

Η Ελλη Αλε­ξί­ου γεν­νή­θη­κε στις 22 Μάη του 1894 στο Ηρά­κλειο της Κρή­της. Το 1911 έρχε­ται στην Αθή­να για ανώ­τα­τες σπου­δές. Θέλει να γίνει δασκά­λα του απλού λαού. Παράλ­λη­λα, αρχί­ζει να την απα­σχο­λεί η λογο­τε­χνι­κή γρα­φή. Οι λαϊ­κοί αγώ­νες που δυνα­μώ­νουν, οι διώ­ξεις όσων πρω­το­στά­τη­σαν στην εκπαι­δευ­τι­κή ανα­γέν­νη­ση που ορα­μα­τί­στη­κε ο Δ. Γλη­νός, οδη­γούν την Ελλη Αλε­ξί­ου όλο και πιο κοντά στις κομ­μου­νι­στι­κές ιδέ­ες. Στα 1928 δίνει το βιο­γρα­φι­κό της και γίνε­ται μέλος του ΚΚΕ.

αράλ­λη­λα, το λογο­τε­χνι­κό της έργο προ­κα­λεί αίσθη­ση και επαι­νεί­ται. Το 1934 γίνε­ται μέλος της ΕΕΛ. Στην περί­ο­δο της Κατο­χής, παίρ­νει μέρος ενερ­γά στην Εθνι­κή Αντί­στα­ση μέσα από τις γραμ­μές του «ΕΑΜ Λογο­τε­χνών». Το 1945 φεύ­γει για σπου­δές στη Σορ­βό­νη, αλλά της έχει αφαι­ρε­θεί ήδη η ελλη­νι­κή ιθα­γέ­νεια και της απα­γο­ρεύ­ε­ται η επι­στρο­φή στην πατρίδα.

Στη συνέ­χεια μετέ­χει στην Επι­τρο­πή Βοή­θειας στο Παι­δί (ΕΒΟΠ) που είχε συγκρο­τη­θεί από το Μάη του 1948 από την Προ­σω­ρι­νή Δημο­κρα­τι­κή Κυβέρ­νη­ση και είχε επι­κε­φα­λής τον Πέτρο Κόκ­κα­λη. Η Επι­τρο­πή αυτή συντέ­λε­σε σημα­ντι­κό­τα­το μορ­φω­τι­κό έργο στα παι­διά των πολι­τι­κών προ­σφύ­γων στις σοσια­λι­στι­κές χώρες φιλοξενίας.

Το 1949 διο­ρί­ζε­ται εκπαι­δευ­τι­κός σύμ­βου­λος για τα ελλη­νι­κά σχο­λεία των σοσια­λι­στι­κών χωρών.

Το διδα­κτι­κό και παι­δα­γω­γι­κό έργο της Έ. Αλε­ξί­ου στα παι­διά των πολι­τι­κών προσφύγων 

Το 1966 επι­στρέ­φει στην Ελλά­δα, συλ­λαμ­βά­νε­ται, δικά­ζε­ται, αλλά απαλ­λάσ­σε­ται. Από τη μετα­πο­λί­τευ­ση και μετά συμ­με­τέ­χει ενερ­γά ως μέλος του ΚΚΕ σε όλες τις πολι­τι­στι­κές και πνευ­μα­τι­κές εκδη­λώ­σεις του Κόμματος.

Η Ελλη Αλε­ξί­ου πέθα­νε στις 28 Σεπτέμ­βρη του 1988. Το πολύ­πλευ­ρο έργο της — μυθι­στο­ρή­μα­τα, διη­γή­μα­τα, παι­δι­κά βιβλία, θεα­τρι­κά έργα, εκπαι­δευ­τι­κά δοκί­μια και ανθο­λο­γί­ες για την ποί­η­ση της Αντί­στα­σης — πρέ­πει να παρα­μεί­νει «σύντρο­φος» και «δάσκα­λος» των νέων γενιών.

«Οταν βλέ­πω να γίνε­ται δίπλα μου μια αδι­κία, πονάω κι αισθά­νο­μαι την ανά­γκη να μιλή­σω γι’ αυτήν. Μόνο γι’ αυτό γρά­φω. Για να καταγ­γεί­λω την αδι­κία», τόνι­ζε η Ε. Αλε­ξί­ου. Ενιω­θε τη στρά­τευ­σή της συνυ­φα­σμέ­νη με τη ζωή της: «Αγα­πώ τη ζωή για­τί είμαι στο Κόμ­μα». Σε συνέ­ντευ­ξή της το 1988, είχε πει: «Ευγνω­μο­νώ σας σπου­δές, ευγνω­μο­νώ σε, δασκα­λί­κι, ευγνω­μο­νώ σε, ιδε­ο­λο­γία μου, ευγνω­μο­νώ σας, διωγ­μοί και κυνη­γη­τά της Αντί­στα­σης… Γεμί­σα­τε περιε­χό­με­νο τη ζωή μου»…

Ελλη Αλε­ξί­ου: Μα δε γινή­κα­με, εγε­νη­θή­κα­με μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα