Ένα ποίημα για την Παλαιστίνη από την Ελιάνα Ρέντη

ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΘΑ ΤΗ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Από­ψε αδερ­φέ μου Μαχ­μούντ τα λόγια σου εκπέ­μπουν μέσα από τα ερεί­πια της Γάζας.
«Τού­τη τη γη τη λέγαν Παλαι­στί­νη-Παλαι­στί­νη τη λένε ακόμα»

Τύλι­ξαν τη νύχτα μας με τη σημαία της πατρί­δας σου και σαν ψίθυ­ροι εκκω­φα­ντι­κοί τρύ­πη­σαν τα αυτιά μας.
«Τη λέγαν Παλαι­στί­νη-Παλαι­στί­νη τη λένε ακόμα»

Όσοι από­ψε θάφτη­καν κάτω από τα χαλά­σμα­τα με τα όνει­ρά τους
κι όσοι δεν ονει­ρεύ­τη­καν ποτέ για να μην έχει πόνο η απώ­λειά τους
Οι μανά­δες που κου­βα­λούν στην πλά­τη τα νεκρά παι­διά τους
και οι άντρες που έχα­σαν το μπόι τους μα όχι το ανά­στη­μά τους
Όλοι τους υψώ­νουν μια περή­φα­νη φωνή στον αέρα:
«Παλαι­στί­νη τη λένε ακόμα!»

Την αλή­θεια του λαού σου τη φίμωσαν
μα το δίκιο του ταξί­δε­ψε στα πέρα­τα του κόσμου
μπή­κε στο κλά­μα των μωρών που γεν­νή­σα­με σήμερα
και στα πρώ­τα των παι­διών μας λογάκια
θα το κάνου­με τρα­γού­δι που θα αντη­χεί στα σχο­λεία μας
και θα το κρε­μά­σου­με σαν σημαία σε μπαλ­κό­νι στην εθνι­κή επέ­τειό μας

Ναι! Παλαι­στί­νη τη λένε ακό­μα! Ναι! Σας ακού­με καθα­ρά μέσα από τα ερεί­πια της Γάζας.

Τα λόγια σας αδέρ­φια μας μπή­καν στα σπί­τια μας και κάθι­σαν στην καρ­διά μας
Αύριο θα γεμί­σουν τις πλα­τεί­ες μας κι ύστε­ρα θα γίνουν ο ήχος του συρ­μού που μας πάει στη δου­λειά μας
Ένας λαός φυλα­κι­σμέ­νος που ύμνους ελευ­θε­ρί­ας τρα­γου­δά στα ανή­λι­κα παι­διά μας

«Τού­τη η γη είναι και δική μας πατρί­δα» κραυ­γά­ζουν κι αυτά μέσα στο ποτά­μι των λαών,
που υπό­σχε­ση σας δίνουν ‑μια μέρα θα κάνουν πρά­ξη τα όνει­ρά σας-

Άκου αδερ­φέ μου Μαχμούντ!
Τού­τη τη γη τη λένε Παλαιστίνη
Και Παλαι­στί­νη θα τη λένε για πάντα!