Έφυγε από τη ζωή ο ζωγράφος Μάκης Θεοφυλακτόπουλος

Έφυ­γε από τη ζωή το Σάβ­βα­το 24 Ιου­νί­ου σε ηλι­κία 84 ετών, ο Μάκης (Αρι­στό­δη­μος) Θεοφυλακτόπουλος.

Γεν­νη­μέ­νος στην Αθή­να το 1939, με κατα­γω­γή από τη Σάμο, έδει­ξε από πολύ νεα­ρή ηλι­κία έντο­νο ενδια­φέ­ρον για την τέχνη της ζωγραφικής.

Σπού­δα­σε κοντά στον σπου­δαίο δάσκα­λο και ζωγρά­φο Γιάν­νη Μόρα­λη στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ‘60 στην Ανω­τά­τη Σχο­λή Καλών Τεχνών της Αθή­νας. Το 1964 παρου­σιά­ζει μία σει­ρά από έργα του στην γκα­λε­ρί ΑΣΤΟΡ με θέμα μοτο­σι­κλε­τι­στές (αστυ­νο­μι­κούς και τρο­χο­νό­μους), που φέρουν δια­κρι­τι­κά εξου­σί­ας, σχο­λιά­ζο­ντας την πολι­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κή κατά­στα­ση της χώρας. Η έκθε­ση προ­κά­λε­σε την αίσθη­ση κρι­τι­κών και κοι­νού και ξεχώ­ρι­σε αμέ­σως με θετι­κά σχόλια.

Στη δεκα­ε­τία του ’70 έζη­σε και εργά­στη­κε στην Ελβε­τία, στη Γαλ­λία καθώς και στη Νέα Υόρ­κη. Στην Ελλά­δα επέ­στρε­ψε ορι­στι­κά το 1974 και το 1988 εξε­λέ­γη καθη­γη­τής στην Σχο­λή Καλών Τεχνών της Θεσ­σα­λο­νί­κης, όπου δίδα­ξε ως το 2006.

Υπήρ­ξε άρι­στος δάσκα­λος, πρω­το­πό­ρος και φίλος για πολ­λούς αλλά και μεγά­λος ζωγρά­φος, ο όποιος ενέ­πνευ­σε πολ­λούς καλ­λι­τέ­χνες, επη­ρε­ά­ζο­ντας τη σύγ­χρο­νη ζωγρα­φι­κή. Δια­κρί­θη­κε για την καθα­ρή του οπτι­κή και την αυθε­ντι­κή του προ­σέγ­γι­ση στην τέχνη.

Η ζωγρα­φι­κή ήταν για τον Μάκη Θεο­φυ­λα­κτό­που­λο μια συνε­χής πρόκληση.

Αγα­πού­σε το σχέ­διο, τη ματιέ­ρα, και εξε­ρευ­νού­σε τα υλι­κά και τη φόρ­μα όσο λίγοι στην Ελλά­δα. Όταν ρωτή­θη­κε ποιους ζωγρά­φους εκτι­μού­σε έδω­σε την εξής απά­ντη­ση: τους Χρό­νη Μπό­τσο­γλου, Βαγ­γέ­λη Δημη­τρέα, Αλέ­ξη Ακρι­θά­κη Παύ­λο, Αλέ­κο Φασια­νό (τον οποίο θεω­ρού­σε μια σπου­δαία ελλη­νι­κή περί­πτω­ση) και άλλους.

Το έργο του βρή­κε θερ­μή απο­δο­χή, σε εκθέ­σεις στην Ελλά­δα και στο εξω­τε­ρι­κό. Ο ιστο­ρι­κός τέχνης Γιώρ­γος Μυλώ­νας, ρώτη­σε κάπο­τε τον Μάκη Θεο­φυ­λα­κτό­που­λο να του μιλή­σει για τον Φόβο του θανά­του, αν δηλα­δή υπάρ­χει σαν σκέ­ψη μέσα του, και έλα­βε την παρα­κά­τω απά­ντη­ση από τον σημα­ντι­κό εικαστικό:

«Να σου πω κάτι… ίσως όλα αυτά γίνο­νται από τον φόβο του θανά­του (γέλια). Εξη­γού­μαι: εδώ και τώρα εμείς που μιλά­με, ζού­με το φως της ζωής. Κάποια στιγ­μή ο δια­κό­πτης κλεί­νει και όλα σκο­τει­νιά­ζουν. Ίσως, λοι­πόν, η συνεί­δη­ση αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, ότι είμαι κοντά στη στιγ­μή που θα κλεί­σει ο δια­κό­πτης, με κάνει να… τρέ­χω! Να χαρώ τη ζωή όσο μπο­ρώ περισ­σό­τε­ρο, για­τί υπάρ­χει από δίπλα και πολύ κοντά η ανά­σα του χάρου (γέλια)».

Ο ίδιος μιλώ­ντας για τη δου­λειά του έλε­γε: «Κάποια ζωγρα­φι­κά έργα είναι καλά, ενώ κάποια άλλα όχι τόσο. Αυτό που εμέ­να με απα­σχο­λεί είναι να εμπε­ριέ­χουν ειλικρίνεια».