Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Έφυγε» η συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου

Μαύ­ρη είδη­ση πριν λίγο ‑ξημε­ρώ­μα­τα Σαβ­βά­του, “χάθη­κε” στα 58 της χρό­νια, η πολυ­τά­λα­ντη συντρό­φισ­σα Σοφία Αδα­μί­δου,  συγ­γρα­φέ­ας, δημο­σιο­γρά­φος του Ριζο­σπά­στη και παλιό­τε­ρα της τηλε­ό­ρα­σης του 902.

Η Σοφία Αδα­μί­δου, γεν­νή­θη­κε το 1963 στη Χαραυ­γή Κοζά­νης. Τη δεκα­ε­τία του 1980 υπήρ­ξε μέλος της ΚΝΕ και αργό­τε­ρα έγι­νε μέλος  του ΚΚΕ.

Υπήρ­ξε τακτι­κό μέλος της Εται­ρεί­ας Θεα­τρι­κών Συγ­γρα­φέ­ων και του Μορ­φω­τι­κού Ιδρύ­μα­τος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγ­γελ­μα­τι­κή της πορεία ως δημο­σιο­γρά­φος, εργά­στη­κε επί­σης στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1.

Το συγ­γρα­φι­κό έργο που αφή­νει πίσω της είναι πλού­σιο και πολυ­σχι­δές. Έχει εκδώ­σει δύο ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές («Υπάρ­χει μια χώρα που σου μοιά­ζει», «Στην αγο­ρά του χρό­νου ανει­δί­κευ­τη») και συνέ­γρα­ψε τη βιο­γρα­φία της Σωτη­ρί­ας Μπέλ­λου, με τίτλο «Πότε ντόρ­τια, πότε εξά­ρες», έργο το οποίο δια­σκεύ­α­σε για το θέα­τρο, με τον τίτλο «Σωτη­ρία με λένε».

Σοφία Αδαμίδου ΆρηςΣτα θεα­τρι­κά της έργα είναι μετα­ξύ άλλων ο «Άρης», βασι­σμέ­νο στη ζωή και τους αγώ­νες του Άρη Βελου­χιώ­τη, για το οποίο τιμή­θη­κε με το βρα­βείο «Αλέ­κος Σακελ­λά­ριος» από τα Κορ­φιά­τι­κα βρα­βεία, «Οδός Αβύσ­σου, αριθ­μός 0» του Μενέ­λα­ου Λου­ντέ­μη, «Ήλιος στην πέτρα», βασι­σμέ­νο στο αφή­γη­μα της αντάρ­τισ­σας του ΔΣΕ, Ελέ­νης Τραγ­γα­νί­δα — Μακρυ­νιώ­τη «Η Μυρ­τιά του βου­νού», «Άνθρω­ποι και ποντί­κια» του Στάιν­μπεκ, «Ο Τζό­νι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλ­τον Τρά­μπο κ.ά.

Με τον αδερ­φό της και θεα­τρι­κό συγ­γρα­φέα, Μυρώ­δη Αδα­μί­δη, συνερ­γά­στη­καν μετα­ξύ άλλων στη συγ­γρα­φή του έργου «Καρλ, της καρ­διάς μου καρ­διά», εμπνευ­σμέ­νο από τις επι­στο­λές της Τζέ­νης και του Καρλ Μαρξ.

Η Συντα­κτι­κή Επι­τρο­πή του «Ατέ­χνως» απο­χαι­ρε­τού­με με βαθιά θλί­ψη τη συντρό­φισ­σα Σοφία και εκφρά­ζου­με θερ­μά συλ­λυ­πη­τή­ρια στους οικεί­ους της.

“Ξημε­ρώ­νει | Σαβ­βά­το σήμε­ρα | στο χωριό των παι­δι­κών μου αστε­ριών | αυτή τη μέρα τη θυμά­μαι καθα­ρά | όνει­ρα πεντα­κά­θα­ρα | ολό­λευ­κα κρε­μα­σμέ­να στην αυλή του σπι­τιού μου | πάνω από τις ανθι­σμέ­νες βιλέ­τες της Ανοι­ξης | ή τα χιο­νι­σμέ­να σχέ­δια της μητέ­ρας στον κήπο της | πάνω από τα μελαγ­χο­λι­κά εργα­λεία του πατέ­ρα | και τα ευλο­γη­μέ­να παι­χνί­δια των αδελ­φών μου | Με κλει­στά τα μάτια ξανα­βλέ­πω την πλύ­ση της μάνας | που καμά­ρω­νε στον ήλιο του καθα­ρού | αλλά και στο σκο­τά­δι | σημά­δι ήταν της επι­στρο­φής | από το νυχτέ­ρι της γει­το­νιάς (… ) “.

Λυρι­κά μελαγ­χο­λι­κή “σκιρ­τά”, ανα­πλά­θο­ντας ανα­μνή­σεις των χρό­νων της αθω­ό­τη­τας για να “θερα­πεύ­ουν” το αγω­νιώ­δες σήμε­ρα, όνει­ρα του παρελ­θό­ντος για να “παρη­γο­ρούν” το παρόν και δεν απελ­πί­ζουν το μέλ­λον, πίκρες αθέ­λη­τες και χαρές φευ­γα­λέ­ες, “κομ­μά­τια και θρύ­ψα­λα” συναι­σθη­μά­των, ιρι­δι­σμούς θλί­ψε­ων και επι­θυ­μιών και σιω­πη­λές, αυτο­θε­ρα­πευό­με­νες “πλη­γές” βιω­μά­των, η ποί­η­σή της. Ποί­η­ση, πολ­λά υπο­σχό­με­νη με τη συλ­λο­γή “Στην αγο­ρά του χρό­νου ανει­δί­κευ­τη”.
Η συλ­λο­γή, με εξώ­φυλ­λο φιλο­τε­χνη­μέ­νο από τον ζωγρά­φο Μπά­μπη Αγγέ­λου,κυκλο­φό­ρη­σε από τις εκδό­σεις “Εψι­λον” (Υδρας 10, 15232, Χαλάνδρι).

Αυτά έγρα­φε ο Ριζο­σπά­στης, στις 7 Νοέμ­βρη 1996 συμπλη­ρώ­νο­ντας: Ανα­φε­ρό­μα­στε στη συντά­κτρια του Πολι­τι­στι­κού Τμή­μα­τος , Σοφία Αδα­μί­δου και στη δεύ­τε­ρη ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή της.
Και λέμε τη χαρά μας, που, μετά την καθη­με­ρι­νή δημο­σιο­γρα­φι­κή δου­λιά της η συνά­δελ­φός μας, έχει έγνοια και “καθαρ­τή­ρια” ανά­γκη της την ποί­η­ση. Που στην “καρ­διά” της “έχει θάλασ­σα” κι “ανά­βει φωτιές για να εκδι­κη­θεί τη σιω­πή”. Που συμπλέ­κε­ται “με το μονό­λο­γο της μονα­ξιάς” και διψά για “χαμό­γε­λα χελιδονιού”.
Που πει­νά για τον “επιού­σιο άρτο”, τον πάμπλου­το, καθαρ­μέ­νο από την πεζό­τη­τα της ημέ­ρας ποι­η­τι­κά νυχτε­ρι­νό λόγο της ψυχής. Και “με ανοι­χτά τα μάτια/ ανυ­πο­ψί­α­στη”, ξανα­δεί­χνει “τ’ αστέ­ρια” και λαχτα­ρά “τι έγι­νε η πλύ­ση της παι­δι­κής μου αυλής; “.

Ευχό­μα­στε στη Σ. Αδα­μί­δου και πολ­λά άλλα τόσο ποιο­τι­κά ποι­η­τι­κά “πετάγ­μα­τα” στο μέλ­λον. Θα είναι και για μας “πετάγ­μα­τα”.
''Έφυγε'' η Σοφία Αδαμίδου

πληροφορίες περισσότερα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο