Μαύρη είδηση πριν λίγο ‑ξημερώματα Σαββάτου, “χάθηκε” στα 58 της χρόνια, η πολυτάλαντη συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου, συγγραφέας, δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και παλιότερα της τηλεόρασης του 902.
Η Σοφία Αδαμίδου, γεννήθηκε το 1963 στη Χαραυγή Κοζάνης. Τη δεκαετία του 1980 υπήρξε μέλος της ΚΝΕ και αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγγελματική της πορεία ως δημοσιογράφος, εργάστηκε επίσης στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1.
Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές («Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει», «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη») και συνέγραψε τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τον τίτλο «Σωτηρία με λένε».
Στα θεατρικά της έργα είναι μεταξύ άλλων ο «Άρης», βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Άρη Βελουχιώτη, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Αλέκος Σακελλάριος» από τα Κορφιάτικα βραβεία, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ήλιος στην πέτρα», βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ, Ελένης Τραγγανίδα — Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά.
Με τον αδερφό της και θεατρικό συγγραφέα, Μυρώδη Αδαμίδη, συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων στη συγγραφή του έργου «Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά», εμπνευσμένο από τις επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ.
Η Συντακτική Επιτροπή του «Ατέχνως» αποχαιρετούμε με βαθιά θλίψη τη συντρόφισσα Σοφία και εκφράζουμε θερμά συλλυπητήρια στους οικείους της.
“Ξημερώνει | Σαββάτο σήμερα | στο χωριό των παιδικών μου αστεριών | αυτή τη μέρα τη θυμάμαι καθαρά | όνειρα πεντακάθαρα | ολόλευκα κρεμασμένα στην αυλή του σπιτιού μου | πάνω από τις ανθισμένες βιλέτες της Ανοιξης | ή τα χιονισμένα σχέδια της μητέρας στον κήπο της | πάνω από τα μελαγχολικά εργαλεία του πατέρα | και τα ευλογημένα παιχνίδια των αδελφών μου | Με κλειστά τα μάτια ξαναβλέπω την πλύση της μάνας | που καμάρωνε στον ήλιο του καθαρού | αλλά και στο σκοτάδι | σημάδι ήταν της επιστροφής | από το νυχτέρι της γειτονιάς (… ) “.
Λυρικά μελαγχολική “σκιρτά”, αναπλάθοντας αναμνήσεις των χρόνων της αθωότητας για να “θεραπεύουν” το αγωνιώδες σήμερα, όνειρα του παρελθόντος για να “παρηγορούν” το παρόν και δεν απελπίζουν το μέλλον, πίκρες αθέλητες και χαρές φευγαλέες, “κομμάτια και θρύψαλα” συναισθημάτων, ιριδισμούς θλίψεων και επιθυμιών και σιωπηλές, αυτοθεραπευόμενες “πληγές” βιωμάτων, η ποίησή της. Ποίηση, πολλά υποσχόμενη με τη συλλογή “Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη”.
Η συλλογή, με εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από τον ζωγράφο Μπάμπη Αγγέλου,κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Εψιλον” (Υδρας 10, 15232, Χαλάνδρι).
Αυτά έγραφε ο Ριζοσπάστης, στις 7 Νοέμβρη 1996 συμπληρώνοντας: Αναφερόμαστε στη συντάκτρια του Πολιτιστικού Τμήματος , Σοφία Αδαμίδου και στη δεύτερη ποιητική συλλογή της.
Και λέμε τη χαρά μας, που, μετά την καθημερινή δημοσιογραφική δουλιά της η συνάδελφός μας, έχει έγνοια και “καθαρτήρια” ανάγκη της την ποίηση. Που στην “καρδιά” της “έχει θάλασσα” κι “ανάβει φωτιές για να εκδικηθεί τη σιωπή”. Που συμπλέκεται “με το μονόλογο της μοναξιάς” και διψά για “χαμόγελα χελιδονιού”.
Που πεινά για τον “επιούσιο άρτο”, τον πάμπλουτο, καθαρμένο από την πεζότητα της ημέρας ποιητικά νυχτερινό λόγο της ψυχής. Και “με ανοιχτά τα μάτια/ ανυποψίαστη”, ξαναδείχνει “τ’ αστέρια” και λαχταρά “τι έγινε η πλύση της παιδικής μου αυλής; “.
Ευχόμαστε στη Σ. Αδαμίδου και πολλά άλλα τόσο ποιοτικά ποιητικά “πετάγματα” στο μέλλον. Θα είναι και για μας “πετάγματα”.