Αλέκος Χατζηκώστας: Μετρώντας (Ποίημα)

Κάθο­μαι συχνά μόνος
εξα­σκού­με­νος στην αριθ­μη­τι­κή της ζωή μου
Στην πρόσθεση
των παρα­χω­ρή­σε­ων που έδωσα
Στην αφαίρεση
των σφαλ­μά­των που έκανα
Στην διαίρεση
των ταπει­νώ­σε­ων που μου προσφέρθηκαν
Στον πολ­λα­πλα­σια­σμό των απουσιών
με το πέρα­σμα του χρόνου
Όμως δια­πι­στώ­νω ότι η ζωή
απαι­τεί ανώ­τε­ρα μαθηματικά
και οι εξι­σώ­σεις της
έχουν άπει­ρους αγνώστους
Να για­τί μετράω,
δίχως ποτέ να τελειώνω

Έτσι το δέν­δρο της ζωή μου

συνέ­χι­ζε ν’ ανθί­ζει κάθε χρόνο
και ας έφευ­γαν ως απο­δη­μη­τι­κά πουλιά
αγά­πες, θέλω, πρέπει.
Τα κου­ρά­για άλλωστε
βρί­σκο­νταν στις ρίζες
και όχι στα φυλλώματα
Υπο­μο­νε­τι­κά να διη­γού­νται τις ιστορίες
για όσα έμει­ναν ακόμη
μα κυρί­ως να προ­σφέ­ρουν απρόσμενα

προ­στα­σία από τους ξυλοκόπους.