Αλ. Παπαρήγα: Η επικείμενη εκλογική μάχη και η πείρα της περιόδου 2012 — 2015

Της Αλέ­κας Παπαρήγα

Εχουν περά­σει 10 και πάνω χρό­νια από τις διπλές εκλο­γές του 2012 (Μάης και Ιού­νης), 7 από τις δύο νέες εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις του 2015 (Γενά­ρης και Σεπτέμ­βρης) και 4 σχε­δόν χρό­νια από τις εκλο­γές του 2019 (Ιού­λης). Δεν ξεχνά­με και το δημο­ψή­φι­σμα που οι ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ προ­κή­ρυ­ξαν με το πλα­στό «όχι στο νέο μνη­μό­νιο» (Ιού­λης 2015).

Εχουν μεσο­λα­βή­σει σημα­ντι­κές εξε­λί­ξεις. Οχι απρό­βλε­πτες (με σχε­τι­κή εξαί­ρε­ση την παν­δη­μία) τόσο στην Ελλά­δα όσο και σε Ευρώ­πη και παγκό­σμια. Μπρο­στά στις επι­κεί­με­νες εκλο­γές του 2023 η πεί­ρα της 10ετίας περιέ­χει πολύ­τι­μα στοι­χεία για εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες εργα­το­ϋ­παλ­λή­λους, φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα, που με τον έναν ή τον άλλον τρό­πο πήραν μέρος σε αγω­νι­στι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις, απερ­γί­ες, συγκε­ντρώ­σεις και δια­δη­λώ­σεις, ώστε να δια­μορ­φώ­σουν κρι­τή­ριο ψήφου σε αντί­θε­ση προς τα ψεύ­τι­κα και εκβια­στι­κά αστι­κά διλήμ­μα­τα, στα οποία πρω­τα­γω­νι­στούν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.

Οι εκλο­γές δεν ανα­δει­κνύ­ουν μόνο κυβέρ­νη­ση, απο­τυ­πώ­νουν και την ετοι­μό­τη­τα, απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα της λαϊ­κής ριζο­σπα­στι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, την επό­με­νη μέρα.

Ολα τα αστι­κά κόμ­μα­τα, και εκεί­να που, ανε­ξαρ­τή­τως ιστο­ρι­κής προ­έ­λευ­σης και πρό­ση­μου, έπαι­ξαν και παί­ζουν τον ρόλο του δια­χει­ρι­στή των συμ­φε­ρό­ντων του κεφα­λαί­ου, ανα­γο­ρεύ­ουν την εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία ως την ανώ­τα­τη έκφρα­ση της λαϊ­κής κυριαρ­χί­ας. Πρό­κει­ται για κυνι­κή ομο­λο­γία ότι απεύ­χο­νται τη λαϊ­κή αγω­νι­στι­κή παρέμ­βα­ση, κάθε πιθα­νό­τη­τα ή δυνα­τό­τη­τα η πολι­τι­κή συνεί­δη­ση να προ­σεγ­γί­ζει, να φθά­νει έως το επί­πε­δο αμφι­σβή­τη­σης της ίδιας της πολι­τι­κής εξου­σί­ας. Οι εκβια­σμοί και η κιν­δυ­νο­λο­γία που χρη­σι­μο­ποιού­νται από τη ΝΔ απέ­να­ντι στον ΣΥΡΙΖΑ και αντί­στρο­φα βασι­κό απο­δέ­κτη έχουν τον ίδιο τον λαό.

Ας θυμη­θού­με τι έγι­νε το 2012 κυρί­ως στο διά­στη­μα ανά­με­σα στην πρώ­τη και τη δεύ­τε­ρη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Η ΝΔ, τον Μάη, έφθα­σε στο ιστο­ρι­κά χαμη­λό ποσο­στό της από 33,74% των ψηφο­φό­ρων του 2009 στο 18,85%. Το ΠΑΣΟΚ από 43,92% του 2009 γκρε­μί­στη­κε κυριο­λε­κτι­κά στο 13,18% το 2012. Και τα δύο κόμ­μα­τα έχα­σαν εκα­τομ­μύ­ρια ψήφους σε συν­θή­κες καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης και μνημονίων.

Και τότε δημιουρ­γή­θη­κε ένας ελεύ­θε­ρος χώρος, κυρί­ως εξαι­τί­ας της συντρι­βής του ΠΑΣΟΚ, που τον κατέ­κλυ­σε σε μεγά­λο βαθ­μό ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς είχε ήδη ξεκι­νή­σει την πορεία σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής μετάλ­λα­ξής του (ιστο­ρι­κά επι­βε­βαιω­μέ­νη πορεία του ανα­θε­ω­ρη­τι­σμού, οπορ­του­νι­σμού). Για την ακρί­βεια, πέρα από την επι­λο­γή ροής ψηφο­φό­ρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, έγι­νε και καθο­δη­γη­μέ­νη μετα­κί­νη­ση προς αυτόν από ένα σημα­ντι­κό τμή­μα στε­λε­χι­κού δυνα­μι­κού του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 4,60% του 2009, τον Μάη του 2012 έφθα­σε στο 16,78%, ανα­δεί­χτη­κε αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, ενώ τον Ιού­νη έφτα­σε στο 26,89% και το 2015 πέρα­σε στην κυβέρ­νη­ση από κοι­νού με το ακρο­δε­ξιό κόμ­μα των ΑΝΕΛ, με δικό του 36,34%. Η ΝΔ στα­δια­κά άρχι­σε να ανα­κάμ­πτει εκλο­γι­κά από τον Ιού­νη του 2012, με απο­τέ­λε­σμα το 2019 να επι­στρέ­ψει στην κυβέρ­νη­ση¹.

Τα εκλο­γι­κά ρήγ­μα­τα στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα δεν αξιο­ποι­ή­θη­καν από τον λαό, ιδιαί­τε­ρα από τα πιο προ­ο­δευ­τι­κά τμή­μα­τά του. Αντί­θε­τα, τον Ιού­νη του 2012, αυτά απο­κα­τα­στά­θη­καν από την κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (των τάχα αιώ­νια ασυμ­φι­λί­ω­των αντι­πά­λων) και με τη σύμπρα­ξη του ακρο­δε­ξιού ΛΑ.Ο.Σ. και μετά της Δημο­κρα­τι­κής Αρι­στε­ράς, μέχρι τότε συνι­στώ­σας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ταυ­τό­χρο­να με την ανά­δει­ξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, προ­ε­τοι­μά­στη­κε το έδα­φος ώστε αυτός, ως κυβερ­νη­τι­κό κόμ­μα, να ενι­σχύ­σει τη στα­θε­ρό­τη­τα του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος (2012 — 2015) όχι μόνο για­τί ψήφι­σε το 3ο μνη­μό­νιο μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και μονι­μο­ποί­η­σε την κατάρ­γη­ση των όποιων κατα­κτή­σε­ων είχε απο­σπά­σει το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, δια­μόρ­φω­σε τους όρους για την ανά­καμ­ψη της κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου με τα ματω­μέ­να λαϊ­κά πλε­ο­νά­σμα­τα, έδω­σε νέα ώθη­ση στη γεω­στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­ση της Ελλά­δας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλεμο.

Κορυ­φαία προ­σφο­ρά του στο σύστη­μα απο­τέ­λε­σε η δικαιο­λό­γη­ση της μνη­μο­νια­κής πολι­τι­κής με τον αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων στην ΕΕ. Εγι­νε έτσι το δεκα­νί­κι της προ­πα­γάν­δας ότι ο λαός δεν έχει άλλη λύση παρά να υπο­κύ­πτει στις δυσκο­λί­ες, άρα να γίνε­ται έτσι πιο κατα­θλι­πτι­κός ο αρνη­τι­κός συσχετισμός.

Το ΚΚΕ γνώ­ρι­ζε και γνω­ρί­ζει πολύ καλά τι σημαί­νει αρνη­τι­κός συσχε­τι­σμός δυνά­με­ων. Αυτός έγι­νε ακό­μα πιο βαρύς μετά τη νίκη της αντε­πα­νά­στα­σης. Δεν σήμα­νε βεβαί­ως το τέλος της ιστο­ρι­κής εξέ­λι­ξης. Η απά­ντη­ση δεν θα έλθει ποτέ από τα πάνω, από καμία κυβέρ­νη­ση, αλλά από τον ίδιο τον λαό στον δρό­μο της ανα­τρο­πής, και γι’ αυτό απαι­τεί­ται ένα, όσο γίνε­ται στις συν­θή­κες του καπι­τα­λι­σμού, πιο ισχυ­ρό ΚΚΕ.

Αλλά και όσοι νοσταλ­γούν τις «παλιές καλές μέρες του ΠΑΣΟΚ του ’81», όπως λένε, ας σκε­φτούν για­τί 8 χρό­νια αργό­τε­ρα το ΠΑΣΟΚ έχα­σε την κυβερ­νη­τι­κή θέση από την «επά­ρα­τη», όπως έλε­γε, ΝΔ, που επα­νήλ­θε, έστω με μικρή πλειο­ψη­φία εδρών. Και μετά από 3 χρό­νια επα­νήλ­θε το ΠΑΣΟΚ για δύο θητεί­ες, μετά ξανά η ΝΔ για δύο θητεί­ες και μετά κυβέρ­νη­ση με βασι­κό κορ­μό τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που πριν από λίγα χρό­νια φαι­νό­ταν αδια­νό­η­το για μεγά­λο μέρος των ψηφο­φό­ρων και των δύο κομ­μά­των. Ας σκε­φτούν, επί­σης, αρι­στε­ροί, προ­ο­δευ­τι­κοί άνθρω­ποι, ριζο­σπά­στες αγω­νι­στές, για­τί μετά από τριά­μι­σι χρό­νια δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥΡΙΖΑ επέ­στρε­ψε η ΝΔ;

Ορι­σμέ­νοι εξή­γη­σαν τη στά­ση του ΣΥΡΙΖΑ στη δια­κυ­βέρ­νη­ση ηθι­κο­λο­γι­κά, ως απο­τέ­λε­σμα προ­δο­σί­ας των δια­κη­ρυγ­μέ­νων θέσε­ών του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρό­δω­σε τις θέσεις του και το πρό­γραμ­μά του. Εκα­νε αυτό που χαρα­κτή­ρι­ζε πάντα τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, να επι­λέ­γει δημο­φι­λή συν­θή­μα­τα για να κρύ­ψει τον αντι­λαϊ­κό χαρα­κτή­ρα των θέσε­ών του, όπως έκα­νε με το περί­φη­μο σύν­θη­μα ότι θα «σκί­σει τα μνη­μό­νια», δηλα­δή σύν­θη­μα ασυμ­βί­βα­στο με τις προ­γραμ­μα­τι­κές θέσεις, τη στρα­τη­γι­κή του. Το ίδιο αφο­ρού­σε και το σύν­θη­μα «Ο άνθρω­πος πάνω από τα κέρδη».

Σήμε­ρα, έχο­ντας πάρει το βάπτι­σμα της αστι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης, εμφα­νί­ζε­ται «συνε­τός» και «ώρι­μος», έχει μπει στον δρό­μο του δια­γκω­νι­σμού με τη ΝΔ ποιος είναι ο απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρος δια­χει­ρι­στής και χει­ρι­στής της λαϊ­κής συνείδησης.

Ιδιαί­τε­ρα να προ­βλη­μα­τι­στούν εκεί­νοι και εκεί­νες που δυσα­ρε­στή­θη­καν για­τί το ΚΚΕ αρνή­θη­κε να δηλώ­σει ανο­χή στην κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ, ή για­τί το 2015 δεν στή­ρι­ξε το δήθεν ΟΧΙ του ΣΥΡΙΖΑ στο δημο­ψή­φι­σμα, που έγι­νε βέβαια την άλλη μέρα ένα πελώ­ριο ΝΑΙ. Να μετρή­σουν πώς θα ήταν σήμε­ρα τα πράγ­μα­τα αν τότε πέφτα­με στην παγί­δα, αν υπο­κλι­νό­μα­σταν στη μεγά­λη πίε­ση που δεχθήκαμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τον Μάη του 2012 κάλε­σε το ΚΚΕ να συζη­τή­σει ένα πρό­γραμ­μα 5 σημεί­ων για τον σχη­μα­τι­σμό κυβέρ­νη­σης, λες και μια κυβέρ­νη­ση ασχο­λεί­ται μόνο με πέντε ζητή­μα­τα, αφή­νο­ντας απέ­ξω τη συνο­λι­κή πολι­τι­κή που δια­χει­ρί­ζε­ται η κάθε κυβέρ­νη­ση. Η πρό­τα­σή του απέ­βλε­πε κυρί­ως να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει την άρνη­ση του ΚΚΕ ώστε στη νέα εκλο­γι­κή μάχη να απο­σπά­σει ένα μέρος των ψηφο­φό­ρων του, ελπί­ζο­ντας ίσως ότι αυτήν τη φορά θα μπο­ρού­σε πιο εύκο­λα να ξεμπερ­δέ­ψει με το ΚΚΕ, αφού δεν έγι­νε δυνα­τό το ’89 — ’91.

Η άρνη­ση από το ΚΚΕ ακό­μα και συνά­ντη­σης με τον ΣΥΡΙΖΑ ή δια­πραγ­μά­τευ­σης μαζί του προ­έ­κυ­πτε όχι μόνο για­τί θεω­ρού­σα­με ότι ήταν ένα κόμ­μα αφε­ρέγ­γυο, ή για­τί επι­διώ­κα­με συνερ­γα­σία για περισ­σό­τε­ρα ζητή­μα­τα. Πατού­σε στη θεμε­λια­κή θέση της θεω­ρί­ας μας, δοκι­μα­σμέ­νη από την πεί­ρα του 20ού αιώ­να και μετά, ότι καμία κυβέρ­νη­ση, όποια σύν­θε­ση και πρό­ση­μο να έχει, ακό­μα και με τη συμ­με­το­χή του ΚΚ, δεν μπο­ρεί να δώσει διέ­ξο­δο στα εργα­τι­κά — λαϊ­κά προ­βλή­μα­τα, για­τί δεν μπο­ρεί να καταρ­γή­σει τους νόμους και τις τάσεις, τις αντι­θέ­σεις και αντι­φά­σεις της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, ενσω­μα­τω­μέ­νης και στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στη στρα­τη­γι­κή συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ.

Στην ουσία, τέτοιες κυβερ­νή­σεις, νομι­μο­ποι­η­μέ­νες με τη λαϊ­κή ψήφο, απο­τέ­λε­σαν και απο­τε­λούν παρά­γο­ντες ενί­σχυ­σης και ανα­συ­γκρό­τη­σης του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, ανα­στή­λω­σης όταν αυτό βιώ­νει ιδιαί­τε­ρες δυσκολίες.

Το ΚΚΕ μελέ­τη­σε συστη­μα­τι­κά την πεί­ρα της συμ­με­το­χής σε κυβερ­νή­σεις ισχυ­ρών ΚΚ, όπως του Γαλ­λι­κού και του Ιτα­λι­κού ΚΚ, που όχι μόνο δεν οδή­γη­σαν σε βελ­τί­ω­ση της ζωής των λαών αλλά δεν άνοι­ξαν ούτε δρό­μο ούτε χαρα­μά­δα. Αντί­θε­τα, με τη συμ­με­το­χή τους στις κυβερ­νή­σεις οδή­γη­σαν στον αφο­πλι­σμό του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, στην απώ­λεια της ικα­νό­τη­τάς του να ασκεί απο­τε­λε­σμα­τι­κή πίε­ση για την από­σπα­ση κάποιων παρα­χω­ρή­σε­ων. Μελε­τή­θη­κε η πεί­ρα της Πορ­το­γα­λί­ας, της Ισπα­νί­ας, ακό­μα χωρών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής, όπως η Βενε­ζου­έ­λα, της Νότιας Αφρι­κής, της Κύπρου κ.ά.

Το 2012 δεν επέ­δρα­σαν μόνο οι αντι­κει­με­νι­κοί παρά­γο­ντες στην απώ­λεια της εκλο­γι­κής δύνα­μης του Κόμ­μα­τος ως συνέ­πεια της άρνη­σης, αλλά και ορι­σμέ­να δικά μας υπο­κει­με­νι­κού χαρα­κτή­ρα προ­βλή­μα­τα. Το ΚΚΕ ήταν ιδε­ο­λο­γι­κά και πολι­τι­κά προ­ε­τοι­μα­σμέ­νο να αντι­με­τω­πί­σει τις πιέ­σεις ή τις παγί­δες για συμ­με­το­χή σε κυβέρ­νη­ση ή στή­ρι­ξή της, πράγ­μα που φάνη­κε από την πρώ­τη στιγ­μή στη σθε­να­ρή στά­ση του απέ­να­ντι σε πιέ­σεις που ασκού­σαν ακό­μα και ψηφο­φό­ροι μας, λαϊ­κές μάζες, άνθρω­ποι που συμπα­θού­σαν το Κόμμα.

Ωστό­σο, από την πρώ­τη στιγ­μή φάνη­κε ότι ένα σημα­ντι­κό μέρος φίλων, οπα­δών αιφ­νι­διά­στη­κε από την άρνη­ση συμ­με­το­χής. Πολ­λοί φίλοι και οπα­δοί βρέ­θη­καν απρο­ε­τοί­μα­στοι, χωρίς ουσια­στι­κή ενη­μέ­ρω­ση γύρω από τα «μετα­βα­τι­κά προ­γράμ­μα­τα» και τις «μετα­βα­τι­κές κυβερνήσεις».

Μέσα στο Κόμ­μα είχε προη­γη­θεί συλ­λο­γι­κή συζή­τη­ση για την εκτί­μη­ση της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης (18ο Συνέ­δριο 2009), για την Ιστο­ρία του Κόμ­μα­τος (Πανελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη 2011 που απο­φά­σι­σε την έκδο­ση του Δοκι­μί­ου της περιό­δου 1949 — 1968), είχαν επί­σης ξεκι­νή­σει η προ­ε­τοι­μα­σία και η επε­ξερ­γα­σία των θέσε­ων για το Προ­γραμ­μα­τι­κό 19ο Συνέ­δριο. Ολα αυτά συνο­δεύ­ο­νταν από σχε­τι­κή αρθρο­γρα­φία, ανα­φο­ρές σε ομι­λί­ες και συσκέ­ψεις, όμως δεν είχε γίνει πλα­τιά ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή δου­λειά στον κύκλο επιρ­ρο­ής, σε λαϊ­κές μάζες που επι­κοι­νω­νού­σα­με μέσα στους αγώνες.

Για μια ακό­μα φορά επι­βε­βαιώ­θη­κε ότι οι συν­δι­κα­λι­στι­κοί αγώ­νες δεν αρκούν, δεν μπο­ρούν να καλ­λιερ­γή­σουν αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή συνεί­δη­ση, συνεί­δη­ση ανα­τρο­πής για την εργα­τι­κή εξου­σία, αν ευρύ­τε­ρες εργα­τι­κές, λαϊ­κές μάζες δεν έλθουν σε επα­φή και με την ιδε­ο­λο­γία, το Πρό­γραμ­μα, τη στρα­τη­γι­κή του ΚΚΕ.

Σήμε­ρα, το Κόμ­μα μας, από πολύ καλύ­τε­ρες θέσεις, με νέα ωρι­μό­τη­τα σε σύγκρι­ση ιδιαί­τε­ρα με το 2012, μπαί­νει δυνα­μι­κά στην εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Εχει ήδη διε­ξα­γά­γει τα τελευ­ταία χρό­νια μια πλα­τιά πολι­τι­κή εξόρ­μη­ση συζή­τη­σης και δια­λό­γου με το ακρο­α­τή­ριο πάνω στη δική του πρό­τα­ση και τις θέσεις του για τα οξυ­μέ­να γενι­κά και κλα­δι­κά τοπι­κά προ­βλή­μα­τα. Εχει μελε­τή­σει και επε­ξερ­γα­στεί τις θέσεις του και τα αιτή­μα­τα πάλης για το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος των προ­βλη­μά­των της εργα­τι­κής τάξης, των φτω­χών αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών, της νεο­λαί­ας, των παι­διών, των γυναικών.

Ιδιαί­τε­ρης σημα­σί­ας είναι οι μελέ­τες του, οι θέσεις και οι προ­τά­σεις του στον λαό για τα κεντρι­κά ζητή­μα­τα στρα­τη­γι­κής της αστι­κής τάξης και των αστι­κών κομ­μά­των, που υπε­ρα­σπί­ζο­νται τις επι­λο­γές του κεφα­λαί­ου οι οποί­ες υπη­ρε­τού­νται από το Ταμείο Ανά­καμ­ψης, την «πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη», τον ψηφια­κό μετα­σχη­μα­τι­σμό, τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και την αστι­κή γεω­στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­ση της Ελλάδας.

Το ΚΚΕ έχει ανα­δει­χθεί σε πρω­το­πο­ρία οργά­νω­σης, καθο­δή­γη­σης στην ανά­πτυ­ξη μεγά­λων έως και εμβλη­μα­τι­κών αγω­νι­στι­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων, ενώ έχει διευ­ρύ­νει γενι­κά την επα­φή, την επι­κοι­νω­νία και τη συζή­τη­ση με λαϊ­κές μάζες και αγω­νι­στές που ανα­γνω­ρί­ζουν τον ρόλο του στο λαϊ­κό κίνη­μα, ενδια­φέ­ρο­νται τι λέει το ΚΚΕ ακό­μα και αν δεν είναι όλοι έτοι­μοι να συμ­φω­νή­σουν μαζί μας.

Σε σύγκρι­ση με το 2012 — 2015, πολύ περισ­σό­τε­ροι σήμε­ρα ξέρουν ότι το ΚΚΕ δια­θέ­τει πρό­τα­ση λαϊ­κής εξου­σί­ας — δια­κυ­βέρ­νη­σης, πρό­τα­ση ανα­τρο­πής της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου. Παλεύ­ου­με παντού και σε όλα τα μέτω­πα πάλης με βάση τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες του λαού που αντι­στοι­χούν στον 21ο αιώ­να. Οταν υπο­στη­ρί­ζου­με ότι η ενσω­μά­τω­ση και υπο­τα­γή στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα μόνο αδιέ­ξο­δα και κιν­δύ­νους επι­φυ­λάσ­σει, δεν σημαί­νει ότι γυρ­νά­με την πλά­τη σε κάθε βήμα βελ­τί­ω­σης της ζωής του λαού. Αντί­θε­τα, απο­τε­λού­με εγγύ­η­ση για­τί προσ­δί­δου­με ουσία στη θέση μας ότι «Ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό, στον δρό­μο της ανατροπής».

Παλεύ­ου­με για να απο­κτή­σει εμπι­στο­σύ­νη στη δύνα­μή του, να ασκεί ουσια­στι­κή πίε­ση, να απο­σπά κάποιες παρα­χω­ρή­σεις. Στον καθη­με­ρι­νό ιδε­ο­λο­γι­κό, πολι­τι­κό και μαζι­κό οργα­νω­μέ­νο αγώ­να συγκε­ντρώ­νε­ται πεί­ρα, δημιουρ­γού­νται προ­ϋ­πο­θέ­σεις και προ­ο­πτι­κή της εργα­τι­κής, λαϊ­κής νίκης. Η κάλ­πη πρέ­πει να δεί­ξει όχι μόνο ποια κυβέρ­νη­ση θα ανα­δει­χθεί, αυτό είναι μόνι­μο στοι­χείο στα πλαί­σια της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας, αλλά και σε ποια ετοι­μό­τη­τα βρί­σκε­ται η λαϊ­κή πρω­το­πο­ρία, με δεί­κτη τη δύνα­μη του ΚΚΕ.

Σημεί­ω­ση

1. Για λόγους χώρου δεν γίνε­ται ανα­φο­ρά — σχο­λια­σμός στη μεγά­λη δια­σπο­ρά ψήφων τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ σε νέα κόμ­μα­τα που εμφα­νί­στη­καν και που έπαι­ξαν ρόλο ανα­χώ­μα­τος στον λαϊ­κό ριζο­σπα­στι­σμό, με ιδιαί­τε­ρο πρό­βλη­μα την είσο­δο στη Βου­λή της ναζι­στι­κής εγκλη­μα­τι­κής Χρυ­σής Αυγής

* Η Αλέ­κα Παπα­ρή­γα είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
Πηγή: «Ριζο­σπά­στης του Σαββατοκύριακου»

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα