Ανδρέας Κολλιαράκης: [ήρθανε σύννεφα]

ήρθα­νε σύν­νε­φα να κρύ­ψουν τις σκιές
μέσα στον κόσμο μου χαμέ­νος περπατάω
και αυτές τις ώρες τις μικρές σαν να πετάω
σε περι­βάλ­λον φιλι­κό και υγιές
έξω απ’ την πόρ­τα σαρ­κο­φά­γα ξωτικά
ένστο­λοι αμή­χα­νοι νεκροί και ασφαλίτες
και εμείς μετρά­με τις προ­σω­πι­κές μας ήττες
και οργα­νώ­νου­με παι­χνί­δια ταξικά
ήρθα­νε σύν­νε­φα να κρύ­ψου­νε πληγές
μες στη βρο­χή πάλι σκυμ­μέ­νος προχωράω
σε ποιες σελί­δες των βιβλί­ων μου χωράω
σακα­τε­μέ­νο το όνει­ρο μας μα αρραγές
έξω απ’ την πόρ­τα μου παρά­ξε­νες ροές
οι σύντρο­φοι μου κι οι ερα­στές της απουσίας
σκά­βουν το γέλιο μου στα μέτρα μιας θυσίας
μα η ζωή πάντα πιο πάνω απ’ τις ζωές
μας ξεπου­λά­νε σε ελεύ­θε­ρη αγορά
που μόνο ελεύ­θε­ρο που έχει είναι ο τρόμος
άγριος και δύσβα­τος ο πιο δικός μας δρόμος
από όσα λέω πες μου τι σε αφορά
μας ξεπου­λά­νε σε ελεύ­θε­ρη τιμή
όσο κι αν πιά­σου­με για αυτούς θα είναι κέρδος
τα χέρια απλώ­νου­με όπως τα κλα­διά του ο κέδρος
και θα έρθει η ώρα για να δεί­ξου­με πυγμή
ήρθαν τα σύν­νε­φα και κρύ­ψα­νε το χθες
το κάθε σήμε­ρα θα φέρει όσα θες
24/3/2020
[ ] Σάβ­βα­το βρά­δυ αργά στην Πατη­σί­ων. Από Πολυ­τε­χνείο ως Κυψέ­λη με τα πόδια. Δυο άτο­μα μόνα μας μέσα στη βρο­χή. Σαν εικό­να από ται­νία. Από ποί­η­μα. Σαν τρα­γού­δι. Σάβ­βα­το βρά­δυ αργά στην Πατη­σί­ων. Μέσα στη βρο­χή. Αστειευό­μα­στε. Γελά­με. Παί­ζου­με. Σχε­δόν παρά­νο­μοι λοιπόν.
6/4/2020