Γράφει ο Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος ||
Σε κάθε κατακλυσμιαία δυστυχία κάθε λαού,
“…του Θεού είναι η τιμωρία…”
ψελλίζει η θνήσκουσα φωνή
κάθε ανθρώπου τ “αμαρτωλού ”
Τότες που ο άνθρωπος ήταν φοβισμένος στις σπηλιές,
απ’ τους κεραυνούς τους σεισμούς και τις αστραπές…
και τώρα, στις αστροφυσικές του γειτονιές,
που δίνει ραντεβού με τις λιακάδα και τις συννεφιές,
κι αρμενίζει στους πλανήτες
μ΄ αλητειές…
ΚΙ όταν σωθεί ένας,
από τα δισεκατομμύρια των ανθρωπομυρμηγκιών,
“δόξασι ο θεός όλων ημών”
των πνιγμένων και στη γνώση,
ως άοπλων αρματολών…
Βεδουίνοι νομάδες οι άνθρωποι,
στην έρημο των άστεγων αναγκών,
και των “αμαρτωλών επιθυμιών.. .”
Σε κάθε χώρα των Σεΐχηδων
πολυσυλλεκτικών αρπακτικών,
όλων αυτών των αγαθών.…
Μα όσο προχωράει
στα βάθη κάθε δυστυχίας
η ανθρώπινη ψυχή
με τη σκέψη δετή,
χτίζει για τους απόκληρους
μια ακόμα φυλακή,
να βρουν οι δούλεψες
τον Προμηθέα τους δεσμώτη,
για του φωτός που καίει την αρπαγή,
και τα σπλάχνα τους ν’ αποκτούν
του καθενός εμπόρου την limit up τιμή…
Όταν η “έγνοια”
όλων των ισχυρών,
πεταρίζει ως μύγα,
στο ορατό πεδίο,
των μικρών ή των μεγάλων
σκελετωμένων παιδιών.
Ποιανού θεού η “σοφία”
και η “πρόνοια” η τιμωριτική
ερημώνει κάθε ανθρώπινη σκέψη
και στεγνώνει την κάθε ψυχή;
…από τα ποιος;
και τα διότι…
για ποιον…;
και τα γιατί…;
Σ όλη την Ήπειρο του
μεταξιού και του μαύρου χρυσού
χρυσοποίκιλτοι καμβάδες
οι ναοί κάθε θεού,
κι αποικίες κηφήνων
οι ζωές κάθε μελιτοφόρου λαού,
του κάθε ομόδοξου ή αλλόδοξου
‑αμέτρητων ταλάντων
επίγειου αφεντικού…
Και μέσα στις φλέβες της μεταξένιας γης,
ρέει ο μαύρος χρυσός της ληστρικής χλιδής ,
κάθε κορακοζώητης πολυεθνικής,
κι ο κρουνός κάθε ανθρώπινης δυστυχίας,
πλημυρίζει τους ανθρώπινους ναούς,
που χουν για βάλσαμο τη προσευχή,
για κάθε πόνο την ματαιοδοξία τη θεϊκή …
Κι ήρθαν σε πρόνοια
οι επίγειοι
κι επουράνιοι θεοί,
για των απόκληρων
την απαλλοτριωμένη ζωή..
Κάθε ανθρώπινο σώμα κι ένας ναός,
“Να χει το κάτι του …”
ο κάθε θεός…
Χωρίς τον κύρη κι αφέντη του,
κάνει πλιάτσικο η δικαιοαρπαγή,
κι η περισυλλογή όλων των θεϊκών παγκαριών,
με τα χρυσόβουλα και τα τιμαλφή.
Κι όλοι οι σταυροφόροι
για των θεών την “τιμή”
είτε με ράσο
είτε με μπούρκα
είτε με τήβεννο Παπική,
μα όλοι όμως,
με του Βούδα την υπομονή,
για των Ταλιμπάν
τη homos sapient idaltu,
την επιστροφή,
και κάθε πολιτισμική καταστροφή
έστησαν βασίλεια,
με τη φτώχειας τη ρέουσα πληγή…
Κι εκεί που ο ήλιος δύει,
δύει κι ανθρωπιά μαζί…
Στ’ όνομα των θεών,
εκστρατεύουν όλοι μαζί,
ΝΑΤΟι οι στρατοί,
σε όλη τη γη…
Πόλεμοι, Φτώχεια, ξεκληρισμένοι λαοί,
πρόσφυγες στην “ευσπλαχνία των θεών”,
κι «ο κύκλος των χαμένων ποιητών…»
Όταν κάποτε η ανθρώπινη ψυχή,
βρει τη στέγη της στη νόηση,
και κατοικίσει στο τσαρδάκι της,
‑παλεύοντας– με τα διότι και τα γιατί,
Και θα χει “αναστήσει
δια παντός από κοντά μας …”
κάθε επίγειο ή επουράνιο Θεό
από τη θεοκρατούμενη σκλάβα γη…
Οι πόλεμοι κι η φτώχεια,
θα χουν αιτίες,
προϊστορικές δοξασίες,τις θεϊκές.
Το μπουσούλημα της ανθρωπότητας,
στης πλάνης τις ουτοπίες,
με της κοινωνικής εξέλιξης τις ιστορίες…
Κι όλοι αυτοί της αρπαγής οι ταγοί,
μετά των απόκληρων θεών,
θα χουν ένα προσκλητήριο
της ιστορίας και μία γραφή,
της λαοκρατούμενης κοινωνίας απολογητική.
Μόνο για ένα συγνώμη αυτών,
αλλά ποτέ τη συγχώρεση όλων ημών.
Κι όλος αυτός ο επίλογος,
εναγώνιος σκεπτικισμός
για το …αν υπήρχε θεός.
Αγ. Παρασκευή 28–8‑2021 13.00 ‑15.00