Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Και είμαι εγώ να με
κλαις τον τρισάθλιο
που για δυστυχία της γενιάς
και της χώρας μου εγεννήθηκα
(Ξέρξης: Από τους Πέρσες του Αισχύλου)
Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι από ένα απάνθρωπο κεφαλαιοκρατικό συντηρητικό καθεστώς, που αρχίζει σιγά σιγά α μας δείχνει τα δόντια του. Σε βάρος των συμφερόντων και δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων με συνεπές επακόλουθο την κήρυξη της απεργίας.
Ένα αισχρό πολυνομοσχέδιο που θέλει να χειραγωγήσει τη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος και να επιβάλει την αναχρονιστική αντίληψη των συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας.
Την απαράδεκτη και επικίνδυνη ΕλληνοαμερικανοΝΑΤΟική Συμφωνία για τις στρατιωτικές βάσεις (Σούδα κλπ). Μοναδικό μας σύνθημα «Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».
Το θράσος του αναθαρεμένου Τόμσεν (ΔΝΤ) να μιλάει για μείωση – ακόμη μία φορά – των συντάξεων και τα απαράδεκτα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στους πρόσφυγες και μετανάστες με αποκορύφωμα την τραγωδία στη Μόρια.
***
Απεργία: Ένα μυρμυγκάκι κάπου τρυπωμένο είμαι κι εγώ. Ένα μυρμυγκάκι ανάμεσα σε μιλιούνια άλλα μυρμυγκάκια που κραυγάζουνε σηκώνοντας γροθιές γεμάτες πάθος, έτσι όπως μας απαθανάτιζαν από ψηλά οι χαφιεδοκάμερες.
Έτσι μας βλέπουν μικρούς και ασήμαντους, εύκολα να μας εξαφανίσουν, να μην υπάρχουμε, να μη ζούμε, να μη διεκδικούμε, να μην αγωνιζόμαστε.
Τα συντρόφια περνάνε με σφιγμένες γροθιές και ανοιγμένες αγκαλιές. Γιγάντιο, ατελείωτο, συναρπαστικό, ολοζώντανο, δυναμικό, πρωτοπόρο συνδικαλιστικό κίνημα που εκφράζεται μέσα από το ΠΑΜΕ και εκπροσωπεί πανάξια τον εργαζόμενο λαό που βημάτιζε μπροστά αι άνοιξε Ορίζοντες και ουρανούς.
Κι αυτοί δεν είδανε τίποτα, κι αυτοί δεν άκουσαν τίποτα, κι αυτοί βούλωσαν και σκέπασαν τις κάμερές τους να σιωπήσουν!
Τρέμουν και φοβούνται τη λαίκή οργή και χάνουν την υπόληψη και την αξιοπιστία τους.
Ο κόσμος που είναι εκεί και βλέπει και ακούει και κρίνει και λαμβάνει τα μηνύματα του καρτερώντας μια άλλη, μια νέα απεργία!!!
Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.