Απεργία

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Και είμαι εγώ να με
κλαις τον τρισάθλιο
που για δυστυ­χία της γενιάς
και της χώρας μου εγεννήθηκα
(Ξέρ­ξης: Από τους Πέρ­σες του Αισχύλου)

Πέφτουν οι σφαί­ρες σαν το χαλά­ζι από ένα απάν­θρω­πο κεφα­λαιο­κρα­τι­κό συντη­ρη­τι­κό καθε­στώς, που αρχί­ζει σιγά σιγά α μας δεί­χνει τα δόντια του. Σε βάρος των συμ­φε­ρό­ντων και δικαιω­μά­των των εργα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών στρω­μά­των με συνε­πές επα­κό­λου­θο την κήρυ­ξη της απεργίας.

Ένα αισχρό πολυ­νο­μο­σχέ­διο που θέλει να χει­ρα­γω­γή­σει τη λει­τουρ­γία του συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος και να επι­βά­λει την ανα­χρο­νι­στι­κή αντί­λη­ψη των συμ­φε­ρό­ντων της ντό­πιας ολιγαρχίας.

Την απα­ρά­δε­κτη και επι­κίν­δυ­νη Ελλη­νο­α­με­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή Συμ­φω­νία για τις στρα­τιω­τι­κές βάσεις (Σού­δα κλπ). Μονα­δι­κό μας σύν­θη­μα «Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιά­δες των λαών».

Το θρά­σος του ανα­θα­ρε­μέ­νου Τόμ­σεν (ΔΝΤ) να μιλά­ει για μεί­ω­ση – ακό­μη μία φορά – των συντά­ξε­ων και τα απα­ρά­δε­κτα και αντι­δρα­στι­κά μέτρα ενά­ντια στους πρό­σφυ­γες και μετα­νά­στες με απο­κο­ρύ­φω­μα την τρα­γω­δία στη Μόρια.

***

Απερ­γία: Ένα μυρ­μυ­γκά­κι κάπου τρυ­πω­μέ­νο είμαι κι εγώ. Ένα μυρ­μυ­γκά­κι ανά­με­σα σε μιλιού­νια άλλα μυρ­μυ­γκά­κια που κραυ­γά­ζου­νε σηκώ­νο­ντας γρο­θιές γεμά­τες πάθος, έτσι όπως μας απα­θα­νά­τι­ζαν από ψηλά οι χαφιεδοκάμερες.

Έτσι μας βλέ­πουν μικρούς και ασή­μα­ντους, εύκο­λα να μας εξα­φα­νί­σουν, να μην υπάρ­χου­με, να μη ζού­με, να μη διεκ­δι­κού­με, να μην αγωνιζόμαστε.

Τα συντρό­φια περ­νά­νε με σφιγ­μέ­νες γρο­θιές και ανοιγ­μέ­νες αγκα­λιές. Γιγά­ντιο, ατε­λεί­ω­το, συναρ­πα­στι­κό, ολο­ζώ­ντα­νο, δυνα­μι­κό, πρω­το­πό­ρο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα που εκφρά­ζε­ται μέσα από το ΠΑΜΕ και εκπρο­σω­πεί πανά­ξια τον εργα­ζό­με­νο λαό που βημά­τι­ζε μπρο­στά αι άνοι­ξε Ορί­ζο­ντες και ουρανούς.

Κι αυτοί δεν είδα­νε τίπο­τα, κι αυτοί δεν άκου­σαν τίπο­τα, κι αυτοί βού­λω­σαν και σκέ­πα­σαν τις κάμε­ρές τους να σιωπήσουν!
Τρέ­μουν και φοβού­νται τη λαί­κή οργή και χάνουν την υπό­λη­ψη και την αξιο­πι­στία τους.
Ο κόσμος που είναι εκεί και βλέ­πει και ακού­ει και κρί­νει και λαμ­βά­νει τα μηνύ­μα­τα του καρ­τε­ρώ­ντας μια άλλη, μια νέα απεργία!!!

Βασίλης Λιόγκαρης

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να από γονείς πρό­σφυ­γες, εργά­τες, πολυ­φα­με­λί­τες. Έζη­σε στα πρώ­τα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κατο­χής και μετα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέα­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αργό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου εργά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.