Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος //
Ο « Μεγάλος περίπατος της Αθηνάς» έγινε εμβολιασμός. Το τσίμπημα μικρό. Δύο ακριβώς εκατομμύρια σε φοίνικες, ζαρντινιέρες και χρώματα. Τα βάλαμε, τα καμαρώσαμε, «μούφα το καρπούζι» και τα στείλαμε στη χωματερή. Φωτογραφίες βγήκαν πολλές, για να χρησιμεύσουν ως τεκμήρια χρηστής και ενάρετης διοίκησης. Καθαρή Πλατωνική ευβουλία. Παλιότερα ο «εμβολισμός Πλοίων» έγινε «εμβολιασμός πλοίων» κι αυτό έγινε με σκοπό δηλαδή την ανοσοποίηση του πλοίου σε ορισμένη νόσο ή την ανάπτυξη αμυντικών δυνάμεων. Για να μην ματιάζονται; Ίσως. Το σίγουρο όμως είναι πως αυτή η σκέψη, η κρίση και η γνώση είναι δείγμα ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ. Χρειάζεται μεταπτυχιακό για να κατανοήσουμε πως άλλο ο εμβολισμός και άλλο ο εμβολιασμός. Μάθαμε και τι δεν μάθαμε από τα επίσημα διαγγέλματα. Μάθαμε ακόμα ότι η «έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου» έγινε την 28η Οκτωβρίου».
Σε ποιον/α να πει κάποιος πως μέχρι τότε οι Γερμανοί του Χίτλερ είχαν κατασφάξει κυριολεκτικά την Πολωνία. Απαιτείται Μεταπτυχιακό; Από ποιο σχολείο; Ασφαλώς από «Σκοιλ ελικικού».
Όσα κι αν μάθαμε μηδενίζονται όλα, μπροστά στην έννοια της ατομικής ευθύνης. Βέβαια άλλο ατομική ευθύνη και άλλο υπευθυνότητα. Έννοιες που εκφεύγουν της ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ. Σαφώς με υπευθυνότητα, με συναίσθηση δηλαδή της ευθύνης (έναντι τίνων;-γνωστό τοις πάσι-) ανοίξαμε τα σύνορα για τον τουρισμό και «τουριστικώς» ‑θέαμα μοναδικό- μάς πήρε και μάς σήκωσε. Τα μικρά δεν κολλάνε τον ιό, αλλά μετά από δεκαπέντε μέρες κολλάνε. Οι μαθητές 25 ανά τμήμα πιο ασφαλείς από τους πέντε. Κολλάνε, δεν κολλάνε και πότε ξεκολλάνε δεν θα το μάθουμε. Αν φορέσουν την μάσκα ή αν οι παππούδες και οι γιαγιάδες που θα τα πηγαινοφέρνουν επιδείξουν ατομική ευθύνη. Κι αν κόβουν και καμιά βόλτα και μπαίνουν μέσα σε καμιά εκκλησιά πάλι η ατομική ευθύνη πρέπει να λειτουργήσει. Μετά ή άνευ Θείας Λειτουργίας. «Ένας Θεός ξέρει». Τραμπάλα αληθινή. Μού θυμίζει αυτό που έλεγε ο καθηγητής μας. «Κολλάνε οι κολλητσίδες στο νάιλον; Δεν κολλάνε. Το ίδιο και τα γράμματα στο μυαλό σου». Τότε που δεν υπήρχαν ΑΡΙΣΤΕΙΣ.
Στα λεωφορεία, Μετρό, τραμ μουσούδα-μουσούδα λόγω συνωστισμού τραγουδάμε: «Φίλα με ξανά στόμα με στόμα/τη γλύκα αυτή του φιλιού σου/κανείς δεν ξεχνά/ Φίλα με ακόμα/πες μου πως είσαι δική μου/γιά παντοτινά». Η ατομική ευθύνη ενίοτε ‑όχι πάντοτε- χρησιμεύει ως άλλοθι της ανεπάρκειας, της αστοχίας και της οποιασδήποτε αγκύλωσης. Ο ψεκασμός… ο κορωνοϊός καθορίζει πλέον τα της ζωής μας. Και επιβάλλει. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ! Απαγόρευση συναθροίσεων! Εμείς, «έχουμε το μαχαίρι, έχουμε και το πεπόνι» και το κόβουμε καταπώς νομίζουμε και κρίνουμε. Και «η κρίσις ημών δικαία εστί». Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων εισακούεται όταν και εφόσον συνάδει με τις σκέψεις και τη στοχοπροσήλωσή μας. Το Κράτος Δικαίου; θα δούμε…
Ως προς τα α υπόλοιπα:
Καθολική απαγόρευση όλων των συναθροίσεων σε όλη την επικράτεια, δηλαδή καθολική αναστολή του άρθρου 11 του Συντάγματος, έχει γίνει και στο παρελθόν: στις 21/04/1967 και στις 17/11/1973.
« Το φέρετρό σου μακρύ, καθώς το πηγαίνανε
πάνω στους ώμους τους, μες στο φθινόπωρο’
κάτω απ’ τα δέντρα, δεν έδειχνε θάνατο».
Νικηφόρος Βρεττάκος